Ocena nr 10 – Kurtis-life

Adres bloga – Kurtis-life

Autor – Skoiastel

Oceniająca – Legilimencja

Adres jest prosty, łatwy do zapamiętania i, przede wszystkim, krótki. Być może niewiele mi mówi o samym charakterze opowiadania, poza tym, że głównym bohaterem najprawdopodobniej będzie osoba zwana Kurtisem, ale czy to tak właściwie źle? Strona już się załadowała i temat nagle się wyklarował – opowiadanie na podstawie Tomb Raidera. Na górze widzę pasek muzyki i już chciałam go okiełznać, ale na szczęście nie włącza się automatycznie, za co duży plus. Mam nadzieję, że się nie obrazisz, jeśli opcję muzyczną sobie podaruję.  

Szablon jest skromny i o raczej stonowanej kolorystyce. Podoba mi się, że dodałaś pomarańczowy akcent, ożywia tę ciemność. Co do samego nagłówka – nie powiem, żeby to było jakieś mistrzostwo Photoshopa, ale prezentuje się ładnie. Geometryczne wzory dają wrażenie uporządkowania, nie mam odczucia, że autor chciał poupychać dziesięć obrazków na zbyt małej przestrzeni. Mam za to mieszane uczucia co do gifa z boku, mnie rozprasza, jak coś po bokach się rusza; zwłaszcza podczas czytania. Dobrze, że chociaż jest u góry, więc nie będę go widzieć przez cały czas, gdy będę zaznajamiać się z treścią. Zjeżdżam jeszcze niżej i widzę mały spam buttonów innych blogów. Trochę mi tego za dużo.

Zanim przejdę do samej treści, pozwolę przejrzeć sobie zakładki. Dobrze, że przedstawiłaś pokrótce fabułę gry. Sama mam mgliste pojęcie, co ta Lara robiła, widziałam parę razy, z czym to się je, ale osobiście nie mam do tego cierpliwości. Postarałaś się przy zakładce o bohaterach – każdy ma własną podstronę, w której przedstawiona jest ich przeszłość oraz krótka charakterystyka. Z jednej strony to naprawdę rzetelne podejście do sprawy, z drugiej mam pewną obawę, że opowiadanie może trochę na tym stracić – niektórzy autorzy wychodzą z założenia, że jeśli opisali coś w zakładkach, to nie trzeba już wspominać o pewnych rzeczach w opowiadaniu. Ale widzę też, że nie jest to pierwsze Twoje opowiadanie na podstawie Tomb Raidera, dlatego pewnie kierujesz opowiadanie do tych, którzy już wiedzą, o co chodzi. Zakładki „Fakty i fikcja” oraz „Ciekawostki” świadczą o tym, że naprawdę zgłębiłaś się w grę, co daje mi tylko wskazówki, że to, co przeczytam, będzie kawałkiem dobrego i przemyślanego opowiadania. Na koniec zakładka „o mnie” – widzę, że sama jesteś oceniającą. Ale, co dziwne, nie widzę nigdzie Twojego nicku – ani pod postami, ani też w podstronie o Tobie. Myślę, że to przydatna informacja, zwłaszcza dla osób, które chciałyby skomentować i być może zwrócić się do Ciebie osobiście, a są tu pierwszy raz. Poza tym dla mnie jako czytelnika to dziwne uczucie: niewiedza, kto jest autorem. Zwłaszcza, że pisałaś już wcześniej opowiadania, a nick to swego rodzaju marka. Jeśli ktoś wcześniej czytał coś Twojego i mu się podobało, to szanse, że zajrzy do Ciebie ponownie, gdy zobaczy Twój pseudonim, są znacznie większe.

Tyle słowem wstępu; teraz, skoro już znam zarys historii i bohaterów, przechodzę do treści.

Prolog.

Gorąca ciecz koloru czerwonego złudnie przypominająca prymitywną farbę wykorzystywaną w tanich filmach sensacyjnych tworzyła kałużę na chłodnej posadzce i nadawała mrocznemu pomieszczeniu jeszcze większego wrażenia grozy. – Zdanie wielokrotnie złożone, a brak przecinków. Gorąca ciecz koloru czerwonego, złudnie przypominająca prymitywną farbę wykorzystywaną w tanich filmach sensacyjnych, tworzyła kałużę na chłodnej posadzce i nadawała mrocznemu pomieszczeniu jeszcze większego wrażenia grozy.

Migrena, a i pewnie jad trującej Boaz atakujące całe ciało nie pozwalały myśleć. – brakujące przecinki: Migrena, a i pewnie jad trującej Boaz, atakujący całe ciało, nie pozwalały myśleć. A “atakujący” dlatego, że odnosisz się do jadu, a nie do jadu i migreny.

Mam wątpliwości, czy wczorajsza pizza mogła zostać zwymiotowana. Dzień to chyba wystarczająco długo na przetrawienie posiłku. Co prawda nie do końca wiadomo, jaka jest pora dnia; na koniec piszesz o świetle latarni – wieczór czy wczesny ranek?

Zrobiło mu się trochę lepiej i postanowił wykorzystać siły w bardziej przydatny sposób niż wizualizowanie sobie jadu Boaz i umierania w tej umieralni, wśród rozczłonkowanych eksperymentów Eckhardta. – Pleonazm.  

kilka pięterw górę – skleiły Ci się słowa.

Prolog elegancko wprowadza do opowiadania, nakreśla główne wątki. Dobrym pomysłem było wprowadzenie notatki prasowej na początku. Myślę, że zadanie prologu zostało tym samym spełnione. Wiem, na czym stoję i czego mniej więcej się spodziewać.

Sekcja pierwsza.

Pamiętał, kiedy jeszcze w legionie przytrzaśniętej przez właz zakładniczce prowizorycznym brzeszczotem przetartym wódką z piersiówki amputował lewą nogę. – Trochę za dużo informacji, nieprzedzielonych przecinkiem. Pamiętał, że kiedy jeszcze był w legionie, amputował lewą nogę zakładniczce przytrzaśniętej przez właz za pomocą prowizorycznego brzeszczotu przetartego wódką.

Kobieta posłała mu jeden ze swoich ulubionych, od razu widać było, że wymuszonych uśmiechów, po czym kiwnęła przecząco głową. – Kiwa się zawsze na tak, kręci, aby zaprzeczyć. W zasadzie wystarczy wówczas tylko “pokręciła głową”. Dodatkowo ja dałabym tutaj myślniki, żeby aż tak nie mylić czytelnika czyli: Kobieta posłała mu jeden ze swoich ulubionych – od razu widać było, że wymuszonych – uśmiechów, po czym pokręciła głową.

Nie rozczarował jej ani przez moment, jak zwykle w jej mniemaniu sprawiał tylko kłopoty, dookoła siebie siał zamęt i nie pozwalał sobie na odrobinę pomocy. – Zamiast przecinka po „moment” sugerowałabym dwukropek: znak, że wyjaśniasz, dlaczego jej nie rozczarował.

Lara miała dar przekonywania, a może wcześniejsze zachowanie Kurtisa sprawiło, że dwóch pielęgniarzy wcale nie miało ochoty pakować do karetki jednego wielkiego, hałasującego problemu. – „A może” wprowadza zamęt w logice zdania. Może Lara miała dar przekonywania, a może… lub Lara miała dar przekonywania, ale może w tym przypadku wcześniejsze zachowanie…

W rozdziale pierwszym doprecyzowane zostaje miejsce akcji – Praga. Poznajemy charakter Kurtisa i Lary. Obie postacie są bardzo ciekawie opisane. Kurtis – facet, który ceni sobie racjonalizm, ale w pewnych momentach nie może nie ulec emocjom, mimo że tak usilnie się upomina. Ma silny charakter i ogromną wolę walki, co na swój sposób mi imponuje. Jest też szlachetny (wzmianka o tym, że uratował swoją zakładniczkę, i że, cytuję: „szanuje każde życie”). Zdecydowanie postać do polubienia. Lara to też silny charakterem, pokpiwa sobie z władzy, ale widać, że zdążyła zżyć się z Kurtisem. Kreacja bohaterów zatem jak na razie na plus.

Co do uwag technicznych to zauważyłam, że zwykle budujesz krótkie i konkretne zdania, natomiast jak już pójdziesz w zdania wielokrotnie złożone, często gubisz się przy interpunkcji. W takich przeskokach też ja, jako czytelnik, zostaję nagle wybita z rytmu, bo dotychczas dawali mi po jednym chipsie, a nagle dostaję pół paczki na raz – i muszę to zjeść w tym samym czasie. Fakt faktem, czasami przecinki nie są konieczne, ale warto je wstawiać, zwłaszcza gdy zdania są długie; czytelnikowi łatwiej się połapać o co chodzi.

Przechodzimy do „Sekcji drugiej”.

Lara to ciekawa osoba. Z jednej strony przyznaje sama przed sobą, że w jakimś stopniu Trent jej się podoba i zaimponował jej już niejednokrotnie (raz, jak ją obezwładnił i teraz, gdy przeżył spotkanie z poczwarą), po czym stwierdza, że uratowała go tylko po to, żeby zyskać jego zaufanie i poprosić go o przysługę. Potem przechodzimy do wspomnień. Lubię wspomnienia w opowiadaniach; mówią wiele o bohaterach, nadają sensu fabule i po prostu mnie ciekawią.

Nie była stara, ale widać, że życie nigdy jej nie oszczędzało. – Sam bezokolicznik może sugerować, że nagle przeszłaś z przeszłości do teraźniejszości, czego nie chcemy. Zastąp go “ale dało się zauważyć”.

Poza tym rozdział bez zarzutu. Pokazuje „ludzką” stronę Lary, która sama do końca nie wie, dlaczego ratuje Kurtisa. Przypomina sobie, że ktoś kiedyś też ją uratował i uświadamia sobie przy okazji, że Trent jest do niej w pewnym stopniu podobny. To ją intryguje, a jednocześnie irytuje.

Jest to rozdział, w którym teoretycznie nic się nie dzieje, ale dostajemy w nim informacje o bohaterach albo generalnie o sytuacji. Mnie się podobał, coraz lepiej wyobrażam sobie postać Lary. Nie jest już dla mnie tylko jakąś postacią z gry komputerowej i filmu, którego (jeszcze) nie widziałam, tylko kimś bardziej realnym. Dobra stylizacja, dużo kolokwializmów, które dodają realizmu historii, zwłaszcza że piszesz na przemian z perspektywy Lary i Trenta.

Sekcja trzecia.

Być może większość mieszkańców europejskich stolic karmiących się prasową sieczką i dziennikarskimi pogłoskami, które w tym wypadku okazały się prawdziwe, ukamienowaliby ją. – Przecinek po „stolic”. Ponadto ukamieniowałaby; jako podmiot masz “większość mieszkańców”.

Ponownie nie wypatrzyłam nic więcej.

Więcej perspektywy Lary. Okazuje się, że uratowanie Kurtisa może okazać się niemożliwe, ale, skoro jeszcze siedem rozdziałów przede mną, zakładam, że się uda. I ponownie widzimy tutaj sprzeczności w psychice Lary. Z jednej strony próbuje trzymać się tego, że uratowała Kurtisa tylko po to, żeby mieć dłużnika, który coś dla niej zrobi, ale z drugiej jest smutna, rozgoryczona i wściekła. Bo znowu coś jej się nie udało, bo, mimo że zna go raptem trzy dni,  poczuła do niego coś więcej. Wyśmiewa się w myślach, gdy zastanawia się czy to zakochanie, ale gdy opuszcza pokój, nie może powstrzymać się, by na niego nie spojrzeć. Podoba mi się, że opisujesz takie niby małe, ale znaczące gesty.

Skupiam się tutaj głównie na kreacji postaci, a muszę też zwrócić uwagę na charakterystykę miejsca. W pierwszym rozdziale poświęciłaś na to trochę chwilę (np. zawalenie się budynku), w tym rozdziale za to porównujesz zmianę w pokoju staruszki. Opisy te nie są jakoś bardzo szczegółowe, ale jak dla mnie – wystarczające. Nie chodzi o to, żeby dokładnie wszystko przedstawiać, ale żeby oddać klimat pomieszczenia. I to się udaje.

Sekcja czwarta.

fekaliów ścian – nie wiem, co miałaś na myśli. Ściany były ubrudzone odchodami?

jedynie pojedyncza latarnia światłem pozwoliła poruszać się po podwórzu blokowiska bez latarki – myślę, że można by pominąć to „światłem”, zwłaszcza że potem wspominasz o latarce, więc wiadomo, o co chodzi.

Aby nie uciekł z przerażenia do końca już zdziwiony jej postępowaniem, trzymała paczkę szlug w wyciągniętej ręce. – Przecinek po „przerażenia” (wtrącenie). Generalnie zasadę z przecinkami można uprościć do tego, że orzeczenia w zdaniach podrzędnych  muszą być od siebie oddzielone przecinkiem. Plus szlugów zamiast szlug.

nie potrzebuję pieniędzy, powiem, co wiem, za darmo. – Pierwszy przecinek zmieniłabym na średnik, ma większą moc.

Gry otwierała oczy – literówka; gdy.

Czy faktycznie zależało jej towarzystwie Kurtisa – zapomniane „na”.

– To znaczy, iż ktoś inny przejął prace nad badaniami. – „iż” wprowadza styl wysoki w wypowiedzi Kurta. Po usłyszeniu jego myśli w pierwszym rozdziale czuję zgrzyt, ale najpierw pomyślałam sobie, że no dobra, wtedy był w szoku. Ale już parę zdań dalej z jego ust pada: „Wydaje mi się, że jesteś typiarą, która działa raczej w pojedynkę”. A więc mamy zgrzyt.

Moje przypuszczenia, że uda się ocalić Kurtisa, były trafne. Ale przyznam, że miałam chwilę zwątpienia, bo robiło się bardzo nieciekawie. Element zaskoczenia udany. Bohaterowie długo nie czekają i wyruszają w dalszą podróż. Stopniowo dawkujesz akcję, przez co czytelnik jest ciekaw, co będzie dalej.

Kurtis w tym rozdziale miał okazję wykazać się niemałą zdolnością dedukcji; co do Lary – podobało mi się, że tutaj widać jej cechy, które zapewne wyniosła ze szlacheckiego domu. Mam tu na myśli jej niechęć do przekleństw i jednak takie panowanie nad sobą, żeby nie być aż tak niemiłą. Generalnie wyglądają na całkiem dobraną, uzupełniającą się parę. Jestem ciekawa, czy ostatecznie będą razem, czy nie.

Sekcja piąta.

Pochodź trochę w moich butach – zbyt dosłownie przetłumaczony angielski zwrot. U nas mówi się być w czyjejś skórze.

Rozdział pozostawił mnie w niemałym szoku, ale też w stanie dezorientacji. Nie do końca rozumiem, co się stało w momencie, gdy wprowadziłaś Mariette. Skąd się wzięły te stwory? Zaufanie między głównymi bohaterami powoli się buduje, chociaż tak naprawdę oboje nie lubią, gdy ktoś wpycha się w ich sprawy. Lara pewnie była trochę zawiedziona zachowaniem Kurtisa, biorąc pod uwagę jej wcześniejsze przemyślenia o nim.

Sekcja szósta.

Trent przyzwyczajony raczej do namiotów lub bardzo tanich moteli nie mógł wyjść z podziwu, zachwycając się rezydencją. – Dodanie przecinków po „Trent” oraz „moteli” byłoby pomocne w tym zdaniu, chociaż faktycznie nieobowiązkowe.

Trent podejrzewał jej wszystkich znajomych jeszcze zanim ich poznał – przecinek po „znajomych”.

rżenie młodych ogierków czasem dochodzące z oddali – przecinek po „ogierków”, plus nie podoba mi się to zdrobnienie, brzmi sztucznie, ale niech już będzie.

kluczki samochodowe. – literówka; kluczyki.

Lara stała naprzeciwko nieciekawie wyglądającego budynku otoczonego wysokim murem – przecinek po „budynku”.

gdy w biegu kilku tęgich mężczyzn postrzeliła – szyk zdania: gdy w biegu postrzeliła kilku tęgich mężczyzn.

Proszę również przysłać, jak można się domyślić po pani Croft, karawanę karawanów. – jak można się spodziewać po pani Croft. Można też uściślić, że mówca miał już w jakiejś sytuacji kontakt z Larą i do tego nawiązać, albo doprecyzować na jakiej podstawie spodziewa się kłopotów.

Specyficzny zapach ziaren kawy uwolniony z jednej z beczek rozniósł się w powietrzu. – przecinek po „kawy” i „beczek” (wtrącenie).

naładować się energią – „naładować się” już sugeruje związek z energią, dlatego postawiłabym bardziej na naładować baterie.

nie moja brożka – nie moja broszka.

Rozdział nafaszerowany akcją i chyba najdłuższy do tej pory. Podobał mi się opis seksu, nie był przesadzony i sztuczny, ładnie wpleciony też humor. W sytuacjach ekstremalnych najbardziej widać różnice pomiędzy bohaterami, dobrze, że pilnujesz ich odmienności. Wprowadziłaś też lokaja Croft jako bohatera drugoplanowego, no i tajemniczego mieszkańca posesji, na którego napadł duet głównych bohaterów. Robi się coraz ciekawiej, ale jednocześnie mam wrażenie, że wiesz, do czego to wszystko ma prowadzić. Widziałam z boku, że szacujesz zamknięcie opowiadania w szesnastu rozdziałach. Chodzi mi o to, że to nie jest akcja dla akcji, tylko dokładnie realizowany pisarski plan.

Sekcja siódma.

kolega po fachu – lekko przyprószony, z dorodnym zarostem – nigdy nie słyszałam takiego określenia w odniesieniu do osoby. Chodzi o włosy przyprószone siwizną czy o co?

Starszy mężczyzna podszedł bliżej krat, mimo to Kurtis nawet nie drgnął. – Średnik zamiast przecinka albo „mimo to” zamienić na „ale”.

Prawą w zupełnej ciszy oddał zdjęcie. – Prawie.

Ten inspektorzyna kpił, czy może naprawdę uważano ich za tak skostniałych, pozbawionych uczuć psychopatów, że żadne leki nie byłyby w stanie pomóc na taką silną dewiację, jak wypisywanie gróźb na ścianie krwią zmarłych osób, i teraz czekała ich już tylko dożywocie w HM Belmarsh pod Służbą Więzienną Jej Królewskiej Mości? – O rany, ale długie zdanie. Przecinek przed „jak” jest zbędny, bo w tym przypadku „jak” łączy dwa równorzędne elementy. Dodatkowo czekało (dożywicie).

– Po prostu chciałem, byś była, nie wiem. Może trochę bardziej subtelna. – Wielokropek zamiast kropki i wtedy „może” małą literą.

Lara wyczuła w tym ogrom pompatyczności, najwyraźniej słowa, które do niej wypowiadał miały dla niego wielkie znaczenie i bardzo chciał, by Croft wzięła je sobie do serca. – Znowu długie zdanie ze zgubionym przecinkiem. To można ze spokojem podzielić na dwa zdania. Lara wyczuła w tym ogrom pompatyczności. Najwyraźniej słowa, które do niej wypowiadał, miały dla niego wielkie znaczenie i bardzo chciał, by Croft wzięła je…

Kiedy nie masz swojego ostrza i nie zamykasz mordy, zaczynasz strasznie wkurwiać! – wcześniej próbowała zachować spokój, ale musiała przyznać, że rozdał mocne karty. – Wielką literą.

– Rozejść się. – otworzył celę i wszedł do środka. – Podobnie. Chyba byłaś rozproszona w tym rozdziale, bo nigdy wcześniej nie miałaś problemów z zapisem dialogów.

Wymierzył w Larę paralizatorem, a ta posłusznie wykonał rozkaz. ­– Nagła zmiana płci.

Bohaterowie popatrzyli na siebie sfrustrowani swoją obecnością… – Przecinek po „siebie”.

Odpalając gaz od iskry, dość szybko jak na ten sposób wystartował po cichu. – Przecinek po „szybko” i „sposób” (wtrącenie).

Cel jak zawsze miał klarowny. Lokal pana agenta na świętej Heleny szesnaście – A tutaj zamieniłabym kropkę na dwukropek (wyjaśnienie).

Lara od razu stwierdziła, że nie ma tam czego szukać, mało kto pracowałby o tak późnej porze. – zamiast przecinka sugeruję średnik lub dwukropek (funkcja wyjaśnienia: nie ma czego szukać – dlaczego? – bo mało kto pracuje).

Drogi bohaterów miały się rozejść, ale jednak mają podobny tok rozumowania, chociaż działanie zupełnie inne. Coś mi się wydaje, że Trent będzie musiał żyć ze świadomością, że dziewczyna uratowała mu życie więcej niż raz.

Sekcja ósma.

Agent lekkim skinieniem głowy wyraził zgodę na to, by Kurtis jeszcze trochę mógł sobie pohasać, Trent wyprostował się więc i z użyciem minimalnej siły zaczął strzelać palcami w prawej dłoni, zaciskając je w pięść w lewej. – Podzieliłabym to na dwa zdania, gdzie drugie zaczyna się od „Trent wyprostował się więc…”.

tym bardziej mocniejszy – wykreślić.

przestał do niej klnąc – literówka: kląć.

— Tak, szef. – Szefie.

Londyn o tej porze roku, zwłaszcza nocą prezentował się cudownie. – Przecinek po „nocą” (wtrącenie).

Ten rozdział pobił długością szóstkę. Trochę mnie zmęczył: był długi i napakowany akcją. Nie dałaś czytelnikowi za bardzo czasu na wytchnienie. Ale nie można Ci odmówić, że dzieje się dużo. Emocjonalna kłótnia pomiędzy bohaterami, ucieczka z więzienia, powrót do botanika, walka Trenta z tymże i, tak jak przypuszczałam, uratowanie Trenta przez Larę –- całkiem nieźle jak na jeden rozdział.

Sekcja dziewiąta.

biznesmena z zadziwiająco mocnym sierpowym przyozdobionym lśniącym kastetem – przecinek po „sierpowym”. Poza tym sierpowy raczej nie może być przyozdobiony kastetem. Zaznacz czy to prawy, czy lewy sierpowy i wówczas będzie można to potraktować jako opis ręki.

Sama jedna – czuła, jak wzbiera w niej kpina – szybciej przerzedziłam ich w tydzień niż całe Lux Veritatis przez pół wieku. – Dałabym to wtrącenie na sam początek zdania; wówczas zamiast pauzy dwukropek bądź średnik.

Doznawał jak przyjemne ciepło rozeszło się po całym ciele. – Brzmi to sztucznie, ale wiem, że chciałaś uniknąć powtórzenia. Przecinek po “doznawał” albo w ogóle zmienić szyk na “doznawał przyjemnego ciepła…”.

Opuścił rękę, a jego wróciły do normalności.  – Jego co? (brak dopełnienia)

– Co to, kurwa, miało być, co? – usłyszał. (…) – Harmonia. Podobno. – Uśmiechnął się pod nosem. – Widziałem raz walkę, w której osiągnął go mój ojciec. – Niezgodność rodzajów.

Croft przełknęła ślinę głośno  – szyk zdania: przełknęła głośno ślinę.

Był to punkt programu zupełnie niemożliwy do pominięcia, a przy tym poprzeczka zawieszona bardzo wysoko. – Brakuje czasownika w drugiej części zdania; zawieszona była.

Myśl na tyle nieznośna, że aż bolesna odwróciła jej punkt widzenia – przecinek po „bolesna”.

Wiedział, że ostatecznie musieli się z nim zmierzyć. Liczył tylko na to, że zdąży pierwszy,  – literówka; na końcu kropka zamiast przecinka.

Da się wyczuć, że powoli prowadzisz opowiadanie do końca, ale robisz to naprawdę w dobrym stylu. Opisy akcji prawie jak zaczerpnięte z dobrego thrillera. Nie będę się za bardzo rozwodzić tutaj nad treścią, bo na koniec podsumuję wszystko.

Sekcja dziesiąta.

Wpadła na mnie jedna, była panna komandos – nie powinno tu być przecinka, bo „była panna komandos” jest tak jakby całą nazwą osoby. Tym samym „była” nie jest traktowana jako czasownik, lecz przymiotnik.

“Opętanie” Lary to całkiem sprytny pomysł ze strony villaina. Na szczęście w porę się ocknęła. Podobał mi się moment, kiedy Kurtis mówi: ”Ej. Ogarnij się. Nie chcę cię tracić”. Niestety dzięki impulsywnym działaniom Lary wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi. Żałuję równie mocno jak Trent, bo może to by mi nieco rozjaśniło sytuację z Lux Veritatis, którą tylko nakreśliłaś. Kurtis stwierdza, że skoro tak, to zniszczy dziennik, tak ważny dla głównej bohaterki. Radykalne rozwiązanie, ale być może to faktycznie najlepsze wyjście. Na koniec Trent zostaje z psem – to na swój sposób przewrotne i zabawne.

Ale ta sytuacja, kiedy Kurt przychodzi do swojego przyjaciela w poszukiwaniu schronienia, pokazuje, jak bardzo jest podobny do Lary. Sam wytykał jej, że wykorzystuje ludzi i jest dla nich miła, gdy potrzebuje czegoś od nich, tymczasem dowiadujemy się, że Kurt też odwiedza kumpla tylko wtedy, kiedy jest w potrzebie.

Na koniec mężczyzna trochę wylewa swoje żale. Co się dziwić; Lara nie chce iść z nim na kompromis, nie podporządkowuje mu się; ot, wyrodna kobieta. Wydawałoby się, że to koniec ich relacji, ale pozostało jeszcze sześć rozdziałów do finału historii, dlatego mam takie przeczucie, że jeszcze się spotkają.

I tak przeczytałam całość. Fabuła skupia się na dwójce bohaterów, więc czytelnik nie będzie miał raczej problemów z zapamiętaniem imion wszystkich postaci, bo jest ich zwyczajnie mało. Główny wątek również jest jeden, ale dbasz o dodanie jakichś pobocznych elementów, takich jak romans. Dopieszczasz postacie. To chyba największy plus tego opowiadania. Bohaterowie są żywi i chociaż nie zawsze zachowują się racjonalnie, to jest to usprawiedliwione i opisane tak, że czytelnik nie ma żadnego „ale”. Przedstawiasz zarówno ich pozytywne cechy, jak i negatywne, opisujesz ich wewnętrzne dylematy i obawy, przez co stają się bliscy czytelnikowi. Przy tym nie zanudzasz, masz bogate słownictwo i styl, który dopasowujesz do postaci. Podoba mi się też humor, który wplatasz co jakiś czas do opowiadania. Całość sprawia wrażenie przemyślanej historii.

Mam jednak wrażenie, że jako laik w temacie Tomb Raidera nie jestem w stanie w pełni zrozumieć, o co chodzi z Kabałą, Lux Veritatis i przede wszystkim z tymi gigantycznymi owadami, które zabijają ludzi. Jestem jednak pewna, że bardziej obeznani w temacie docenią wszystko, co stworzyłaś.

 Z kwestii technicznych największym zastrzeżeniem jest sporadyczna skłonność do zbyt długich zdań, co powoduje błędy interpunkcyjne i sprawia, że się gubisz i pojawiają się nieprawidłowości w związku zgody (rzeczowniki są niezgodne z czasownikami). Poza tym zdarzają się literówki czy szyk zdania Yody – myślę, że to takie błędy wynikające bardziej z rozproszenia niż faktycznej niewiedzy.

Stawiam ci czwórkę z plusem. Z jednej strony na zachętę, a z drugiej, żebyś nie spoczęła na laurach, bo Twój warsztat, bądź co bądź, jest naprawdę porządny; no i wiesz, co piszesz i do czego dążysz, a to naprawdę mocna strona opowiadania.