Ocena nr 19 – Żyj szczęśliwie

Adres bloga – Żyj szczęśliwie

Autorka – The Grey Lady

Oceniająca – Kvist

Przede wszystkim bardzo się cieszę, że postanowiłaś powrócić do pisania swojego opowiadania. Życzę Ci, żebyś więcej nie musiała robić tego typu przerw.

Na początku oceny omówię krótko szatę graficzną i zakładki, a potem skupię się na poszczególnych rozdziałach, komentując najpierw treść, a następnie ewentualne błędy.

Do samego wyglądu i układu bloga nie mam absolutnie żadnych zastrzeżeń: nagłówek jest ładny, nieprzesadzony, kolorystycznie wszystko do siebie pasuje. Font w postach również ma odpowiednią wielkość i łatwo go odczytać. Do gustu bardzo przypadł mi kursor; ta sówka jest niezwykle wręcz urocza i, co ważniejsze, nie utrudnia poruszania się po blogu. Czasem nadmierne udziwnienie kursora mocno w tym przeszkadza, ale tutaj nie ma tego problemu.

Strona główna jest jednak nadmiernie rozciągnięta przez ilość wyświetlanych postów. Wydaje mi się, że można by je ograniczyć do jednego, ewentualnie dwóch.

Teraz zajmę się prawą kolumną. Pierwsze zastrzeżenie dotyczy rubryczki z ogłoszeniami, którą zatytułowałaś „Prorok Codzienny!”. Wydaje mi się, że ten wykrzyknik, o ile przy „Zapraszamy!” jeszcze się broni, tak tutaj już niekoniecznie, zwłaszcza że nie używasz go w innych miejscach. Oprócz tego w samej treści ogłoszenia wykorzystałaś niepoprawne dywizy (-) zamiast półpauz (–) lub pauz (—). Zastanawia mnie też celowość umieszczenia „Spisu pergaminów” i „Starych pergaminów” jako spisu treści i rozsuwanego archiwum. O ile w spisie treści nie ma zalinkowanych postów informacyjnych czy tych z konkursami, tak znalezienie ich w obecnej formie archiwum również nie należy do najłatwiejszych zadań, gdyż wyświetlają się standardowo miesiące, w których coś było publikowane, a nie konkretne tytuły postów. Dobrze byłoby to albo poprawić, albo zdecydować się na jedną formę archiwum.

W lewej kolumnie zgrzyta mi trochę nazwa zakładki dotyczącej ogólnych informacji o blogu, do nazwania której użyłaś cytatu z belki, podczas gdy reszta utrzymana jest w klimacie potterowskim. Wydaje mi się, że dobrze byłoby trzymać się jednej konwencji, a przynajmniej wybrać jakąś bardziej ogólną nazwę (jak to na przykład zrobiłaś z zakładką „Bohaterowie” czy „Szablon”).

Podoba mi się forma, w jakiej przedstawiłaś ogólne informacje o opowiadaniu: krótko, zwięźle i na temat, ale jednocześnie na tyle dokładnie, by wzbudzić zainteresowanie czytelników; przynajmniej moje Ci się udało. Większych zastrzeżeń tutaj nie mam, nie licząc paru błędów:

Stephanie nie wie już czego chce. – Przecinek przed „czego”.

(…) nie przeszkodzi jej w prowadzeniu śledztwa. – Namieszałaś tu odrobinę z czasami. Jeśli trzymasz się teraźniejszego, tak powinnaś robić to konsekwentnie, czyli „przeszkadza”, a nie „przeszkodzi”.

W dodatku nie zauważa najjaśniejszych spraw toczących się wokół niej, aż w końcu dowie się o wszystkim ostatnia. – Ta sama uwaga: „dowiaduje się”, a nie „dowie”.

paść na bohaterów włąśnie – właśnie.

Trzecią zakładkę stanowią „Bohaterowie”. Zwykle podchodzę do niej dość sceptycznie, ponieważ zdarza się, że autor przypadkowo spoileruje tekst, ale u Ciebie nie ma tego problemu. Podane informacje z pewnością pomagają nowemu czytelnikowi w połapaniu się, kto jest kim. Jedyną uwagę mam do tego, że nie podałaś, skąd pochodzą użyte przez Ciebie zdjęcia. Dobrze też byłoby upewnić się, że autorzy fotografii zgadzają się na ich wykorzystanie, bo nie zawsze tak jest. Rozjechało Ci również napisy pod obrazkami; wygląda to tak, jakby nie wszystkie zostały wyśrodkowane.

W „Gabinecie Dyrekcji” zastanawia mnie zabieg pisania w trzeciej osobie. Nie jest to niepoprawne, po prostu brzmi nieco śmiesznie i, według mnie, tworzy dystans między Tobą a czytelnikami. Dodatkowo na samym końcu używasz już pierwszej osoby, przez co stwarzasz niepotrzebne zamieszanie. Jeśli jednak Ci coś takiego odpowiada – oczywiście zostaw, ale zdecyduj się lepiej na jedną formę.

The Grey Lady ur. 6.11.2001 roku – początkująca autorka Fanfiction potterowskich. – Ten myślnik o wiele lepiej wyglądałby przed datą; w tej chwili można odnieść wrażenie, że jest ona częścią Twojego nicku. Poza tym słowo „fanfiction” powinnaś zapisać małą literą.

Początki jej przygody z pisaniem sięgają czasów wczesnej podstawówki, kiedy zachęcona pochwałami rodziny, zaczęła pisać „książki”. – Brakuje przecinka przed „zachęcona pochwałami rodziny”, ponieważ jest to wtrącenie, które powinno być oddzielone przecinkami od reszty zdania z obu stron. Ewentualnie możesz też usunąć przecinek po słowie „rodziny”.

Dwa lata temu zorientowała się, że nie jest jedyną, która marzy o karierze pisarki i porzuciła „dzieła”. – Przecinek po „która marzy o karierze pisarki”, ponieważ jest to zdanie podrzędne, a kolejna jego część („i porzuciła <dzieła>”) jest powrotem do zdania głównego.

Decydując się na klasę o profilu matematyczno-fizycznym w gimnazjum, odrzuciła wszystko co wiązało się z pisaniem. – Przecinek przed „co”, ponieważ wprowadza ono zdanie podrzędne.

Pół roku później, natrafiła na grupy o tematyce Fanfiction Potterowskim. – Bez przecinka; poza tym „grupy o tematyce Fanfiction Potterowskim” brzmi dość niezgrabnie. Lepiej brzmiałoby na przykład „grupy o tematyce potterowskiej” (potterowski małą literą, ponieważ to przymiotnik).

Po przeczytaniu kilku opowiadań, postanowiła połączyć dwie pasje (…) – Bez przecinka, ewentualnie możesz użyć imiesłowu, na przykład: „Przeczytawszy kilka opowiadań, postanowiła…” (i wtedy przecinek zostaje).

Zaraz potem kolor fontu zmienia się na czarny, przez co praktycznie nie można przeczytać, co tam zostało napisane.

W „Świstoklikach” i w zakładce prowadzącej do informacji o opowiadaniu widać, że wybrany przez Ciebie font nie odczytuje polskich znaków, co niestety wygląda odrobinę nieschludnie. Dobrze byłoby znaleźć taki, który da sobie z nimi radę.

Innych uwag w tej części już nie mam, dlatego przechodzimy do najważniejszej części, czyli do treści opowiadania.

Prolog jest może odrobinę za krótki, żeby móc rozpisać się na jego temat, ale już w tak niewielkim fragmencie widać, jak chcesz wykreować swoją główną bohaterkę. Ma ona być osobą, która w każdej sytuacji wygląda na pewną siebie, nieco stroni od towarzystwa, ale jednocześnie pragnie bliskiego przyjaciela. Zobaczymy, czy moje przeczucia się sprawdzą.

Od strony technicznej podoba mi się, jak krótkimi, szarpanymi zdaniami pokazujesz zdenerwowanie bohaterki. Zabieg, w którym forma tekstu odzwierciedla emocje postaci – zdecydowanie na plus.

Jeśli chodzi o błędy:

Zakładka „Bohaterowie„ w 'remoncie'. – Przy obu wyrazach użyłaś niepoprawnych cudzysłowów. Powinny one wyglądać tak: „”.

I oczywiście wielu chłopaków gapiących się na nią. – Victoire ma w tym momencie jedenaście lat, więc przyciąganie uwagi chłopaków już w tym wieku (lub prędzej to, że chłopcy mieliby na nią zwracać uwagę mimo jej wieku) jest dość niepokojące i fakt, że ma w sobie krew wili, nie stanowi usprawiedliwienia. O wiele bezpieczniej byłoby napisać, że przyciągała spojrzenia większości swoim nietypowym wyglądem.

Tyle, że potem odbyła się Ceremonia Przydziału. – Bez przecinka. Tutaj uzasadnienie.

Patty Watermelon trafiła do Ravenclawu. Tak, ona też chciałaby tam trafić. – Powtórzenie.

Nie wiedziała czemu się denerwuje (…) – Przecinek przed „czemu”, które wprowadza zdanie podrzędne.

Nie włączając w to jednej osoby. – Lepiej brzmiałoby „Nie licząc jednej osoby”.

Tutaj zwrócę jeszcze uwagę na dwie rzeczy: po pierwsze font w komentarzach również jest czarny, przez co na tym ciemnym fiolecie trudno go odczytać, po drugie lepiej wyglądałoby moim zdaniem, gdybyś zdecydowała się na uwagi autorskie albo na początku, albo na końcu rozdziału, a nie tu i tu. Jeśli jednak bardzo Ci zależy na obecnej formie – to w porządku.

W rozdziale pierwszym zgrzyta mi forma przedstawienia bohaterów. O ile jeszcze w przypadku Victoire opis jest w porządku, tak od Teddy’ego, przez Blancę, Patty i do Stephanie – już nie. Większość informacji, które zawarłaś w tym rozdziale, powinna wynikać z tekstu i fabuły, a nie z tego, że narrator nam tak powie, np.:

W szkole miał wielu przyjaciół. Jako życzliwy, wiecznie pogodny Puchoni zawsze mógł liczyć na pomoc kolegów. Lubili go chłopcy z Hufflepuffu i z innych domów, młodsi i w jego wieku. Nie było chyba osoby, która nienawidziłaby Teddy’ego Lupina.

Albo:

Nie potrafił odmówić, dlatego zmieniał dziewczyny średnio co tydzień. Wiedział, że łamie im serce, ale nie chciał z żadną związać się na dłużej. Zwierzył się przyjaciółce, do której zawsze przychodził, jeśli sprawa dotyczyła płci przeciwnej. Poradziła mu, żeby po prostu odmawiał, a nie dawał nadzieję i potem je krzywdził. – Pokaż to w tekście. Opisz, jak Teddy, idąc do swojego stołu na śniadanie, wita się po drodze z kilkoma osobami i zatrzymuje się, żeby z nimi pogawędzić; jak nie ma zadania domowego i bez problemu koledzy dają mu spisać; jak umawia się z tymi dziewczynami i rozmawia ze swoją przyjaciółką.

Kolejny opis, tym razem Blanki:

Podobał jej się pewien rok starszy Krukon… Jednak nigdy nie zdobyła się na odwagę i nawet nie odezwała się do niego słowem, ograniczając się do ukradkowych uśmiechów i zalotnych spojrzeń. – Ta sama uwaga: pokaż to w tekście, nie mów od razu czytelnikowi wprost, że komuś podoba się taka osoba, a komuś inna. Niech Blanca na przykład zapatrzy się na niego podczas śniadania albo straci wątek podczas rozmowy z przyjaciółmi, gdy go zobaczy na korytarzu.

Patty:

W rzeczywistości miała jeden problem. Jej rodzice i młodsza siostra byli mugolami. Oznaczało to, że nie zdawali sobie sprawy jak niebezpieczna może być magia. // Siostra Patty nieustannie chciała dotykać różdżki, kociołka, miotły albo żądała demonstracji czarów. Kiedy dziewczyna odmawiała, ta skarżyła się rodzicom, którzy byli po stronie młodszej. – Zamiast to opisywać w taki sposób, może lepiej po prostu stworzyć krótką scenkę, w której młodsza siostra zachowuje się tak, jak to przedstawiłaś?

I Stephanie:

Dziewczyna była pewną siebie Puchonką i wieczną optymistką. // Sprawiała wrażenie, że niczym się nie przejmuje i może rzeczywiście tak było. (…) Była mistrzynią w eliksirach i zielarstwie, ale z resztą przedmiotów też sobie radziła. – Widzisz, o co mi chodzi? To znowu narrator mówi czytelnikowi, jak odbierać bohatera, chociaż ten nie zdążył go jeszcze poznać i nie wyrobił sobie na jego temat zdania.

Zwróć uwagę, że nie krytykuję tutaj samej kreacji bohaterów – to dobrze, że starasz się wymyślić im jakąś historię, nadajesz cechy charakteru, różnicujesz ich między sobą; to wszystko jest zdecydowanie na plus. Problem w tym, że od razu wykładasz te informacje w tekście, zamiast dać czytelnikowi zapoznać się z nimi stopniowo.

Zgrzyta mi też trochę, że wszystkie dziewczęta są ładne, nawet jeśli nie są:

I brzydka. Okropnie chuda, co skutkowało prawie zupełnym brakiem biustu i wystającymi żebrami… Wyglądała na anorektyczkę, a ona tak bardzo chciała przytyć… // Nie wiedziała jednak, że ma swoją urodę. Blanca była ładna. Kiedy się uśmiechała, cała promieniała. Miała krótkie brązowe włosy i piękne niebiesko-zielone oczy, a figury zazdrościły jej wszystkie grubsze koleżanki… (…)

Patty była ładna, miała długie, falowane czarne włosy i brązowe oczy. Jedyne co jej przeszkadzało to fałdki tłuszczu na brzuchu. Nie miała idealnej figury, ale nie była otyła. Po prostu chciałaby mieć kilka kilogramów mniej, ale nie wstydziła się pojawiać w bikini (…)

Wygląd? Proszę bardzo – śliczne, długie, czarne włosy. Waga w normie. Sylwetka w miarę wysportowana. Wszystko grało.

Nie mówię, że masz z nich robić jakieś paszkwile, ale takie wmawianie czy próba przekonywania, że dziewczyny są ładne, chociaż się za takie nie uważają, nie powinny mieć miejsca. Poza tym taki natłok informacji w jednym miejscu utrudnia zapamiętanie, jak w zasadzie dany bohater wygląda; o wiele lepiej wspominać o tym od czasu do czasu w tekście: niech którejś pasek od torby przytrzaśnie włosy, niech ktoś zaśmieje się z Blanki, nazywając ją szkieletorem albo kościotrupem, w końcu Twoi bohaterowie są w szkole, gdzie trafia się na różne indywidua.

Żeby też nie było, że tylko się czepiam: bardzo podoba mi się pomysł konfliktu w rodzinie Patty, w której rodzice-mugole nie rozumieją niebezpieczeństwa płynącego z magii i chcą, by dziewczyna ustępowała młodszej siostrze i pozwalała się jej pobawić np. różdżką. Ciekawym wątkiem jest też Blanca, która nie odcina się od mugolskich znajomych i dalej jest zafascynowana kulturą niemagicznych ludzi. Mam nadzieję, że będziesz kontynuować te pomysły w opowiadaniu.

Przypadła mi jeszcze do gustu pewna schematyczność w opisie bohaterów: niektórzy są szczęśliwi, niektórzy nie, niektórzy sami tego nie wiedzą. Widać, że każda ze stworzonych przez Ciebie postaci ma swoje problemy i zmartwienia, niektóre poważniejsze, inne mniej. To wszystko zdecydowanie na plus.

Jeśli chodzi o błędy w tym rozdziale:

Było piekielnie gorąco. Brak przestrzeni w pomieszczeniu nie pomagał, jednak spędzenie czasu na dworze nie było lepszą alternatywą. // Jej pokój był malutki, ale przynajmniej nie musiała dzielić go z siostrą. // Dominique była zupełnie inna od niej. Rude włosy odziedziczyła po tacie, podczas gdy ona była bardziej podobna do mamy. – Powtórzenia.

Dominique była zupełnie inna od niej. Rude włosy odziedziczyła po tacie, podczas gdy ona była bardziej podobna do mamy. Jednak rudowłosa nieustannie naśladowała starszą Wesleyównę. – Po pierwsze, unikaj określania bohaterów kolorem włosów czy oczu. Po drugie, te zdania nie łączą się ze sobą w logiczną całość: najpierw rzucasz ogólnikiem, potem precyzujesz, że chodzi o wygląd (i do tego momentu jest okej), po czym nagle przechodzisz do zachowania. W tym ostatnim zdaniu zmieniasz myśl, czyli powinnaś je zacząć od nowego akapitu.

(…) Victoire szybko doradziła przedmioty, na które sama nie chodziła – Opiekę nad Magicznymi Stworzeniami, (…) – Nazwy przedmiotów szkolnych powinnaś zapisać małą literą.

(…) ciocia Hermiona doradzała[,] jak najlepiej przygotować się do SUM-ów, a wujek George dopytywał się[,] czy ma już chłopaka. – Brakujące przecinki przed zdaniami podrzędnymi.

Jako sierota i chrześniak Harry’ego Pottera, oczywiście został zaproszony. – Zbędny przecinek. Masz tylko jedno orzeczenie w zdaniu („został”), nie wprowadzasz żadnych wtrąceń czy dopowiedzeń, w związku z czym ten przecinek jest całkowicie zbędny.

Sama nie pasjonowała się tym sportem[,] w przeciwieństwie do młodszej siostry. – A tutaj z kolei drugi człon zdania jest dopowiedzeniem, więc przydałby się przed nim przecinek.

(…) był tym bardzi podekscytowany. – Bardzo.

Gryfonkanie (…) – Wcięło Ci spację; „Gryfonka nie (…)”.

Jedne zaczęły nienawidzić Victoire i pokazywać się tylko z dala od niej, aby nie utonąć w cieniu złotowłosej. // Drugie trzymały się z nią, żeby wzrok chłopców kierował się na nie po chłodnym przyjęciu ze strony blondynki. – O określaniu bohaterów kolorem włosów już wspominałam; we wszystkich tych miejscach spokojnie można użyć podmiotu domyślnego lub zaimka. W tym zdaniu mogłabyś na przykład napisać: „aby nie być w jej cieniu”. „Tonie się” raczej w blasku, „w cieniu” [czyimś] się jest. Poza tym nie zaczynałabym drugiego zdania od nowego akapitu, w końcu kontynuujesz w nim tę samą myśl, która jest zawarta w pierwszym.

Nie. Victoire miała powodzenie u płci męskiej, ale najczęściej to ona odmawiała. Trzęsący się drugoklasista albo mocarny siedmioroczniak? – Po pierwsze, „siódmoroczniak” (tak samo jak np. „siódmoklasista”, czyli uczeń siódmej klasy), a po drugie, dwunastolatek zapraszający na randkę czternasto-, ewentualnie piętnastolatkę? Nie wydaje mi się, że taki chłopiec próbowałby na poważnie poderwać gimnazjalistkę.    

— Vicky! – zawołała Dominique, wchodząc do pokoju. // — Nie mów do mnie Vicky! I nie wchodź bez pukania – warknęła blondynka. – Niepotrzebne wcięcie akapitowe na początku dialogu.

Młody Lupin był sierotą. Jego rodzice zginęli w Bitwie o Hogwart, a on mieszkał z babcią. Był jednak bardzo blisko z rodziną Potterów i Weasleyów. – Powtórzenie. To drugie „był” możesz zastąpić, łącząc to zdanie z następnym w Twoim tekście, np. „Rodzina Potterów i Weasleyów rekompensowała mu jednak tę stratę”.

Jako życzliwy, wiecznie pogodny Puchoni[,] zawsze mógł liczyć na pomoc kolegów. – Po pierwsze, „Puchon” (bo cały czas mowa o Teddym), po drugie – brakujący przecinek.

Jeśli obok wspaniałego charakteru, chłopak jest również przystojny, nic dziwnego, że wiele dziewczyn się za nim ugania. – Z tak użytej konstrukcji wynika, że chłopak jest wspaniałym charakterem; musisz użyć tutaj takiego orzeczenia, które można odnieść do obu członów, np. „mieć dobry wygląd”, ponieważ można mieć zarówno wygląd, jak i charakter.

Wiedział, że łamie im serce, ale nie chciał z żadną związać się na dłużej. – Te dziewczyny mają jedno wspólne serce? Jeśli nie, to powinno być „łamie im serca”.

Kiedy ją szukał? – Szukać [kogo? czego?] jej, a nie [kogo? co?] ją.

— Nie wiem[,] czy możemy. – Brak przecinka przed „czy”, które wprowadza zdanie podrzędne.

Wyszło na to, że o wszystko pyta się rodziców… – To pyta o pozwolenie siebie samej czy jednak rodziców? „Się” do wywalenia.

Jedyne[,] co jej przeszkadzało[,] to fałdki tłuszczu na brzuchu. – „Co jej przeszkadzało” jest zdaniem podrzędnym, więc musi być wydzielone przecinkami.

Nigdy nie myślała[,] czy się podoba innym, dlatego nie miała problemów z zawieraniem przyjaźni z płcią przeciwną. // Tego głównie zazdrościły jej koleżanki, które bały się odezwać przy chłopcach. – Brakujący przecinek, poza tym drugie zdanie niepotrzebnie zaczęłaś od nowego akapitu, skoro kontynuujesz w nim myśl z poprzedniego.

Oznaczało to, że nie zdawali sobie sprawy[,] jak niebezpieczna może być magia. – Brakujący przecinek.

Uważali, że skoro czarnowłosa jest „obdarzona przez los”[,] nie może skąpić innym cząstki tej mocy. – Po pierwsze, znów ta „wybierzkolorwłosa”, po drugie, brakujący przecinek.

Przyznam szczerze, że o rozdziale drugim trudno jest mi powiedzieć coś konkretnego. Z jednej strony akcji jest sporo, ponieważ bohaterowie robią zakupy przed rozpoczęciem roku szkolnego i spieszą się na pociąg, ale z drugiej strony nie dzieje się nic, ponieważ właściwie niczego nie opisujesz. Osadzasz akcję opowiadania w świecie magii, więc to pokaż. Wspomnij o potrącających się na Pokątnej przechodniach, którzy również szykują wyprawkę do szkoły, opisz zapachy w sklepie ze składnikami eliksirów czy dźwięki wydawane przez zwierzęta. Pozwól czytelnikowi poczuć atmosferę rozgardiaszu panującego na dworcu: może jakieś dziecko się rozpłakało, bo boi się rozstania z rodzicami na kilka miesięcy? A może komuś uciekła sowa? Nie musisz się przy tym rozpisywać na pół strony: wystarczy krótka wzmianka o trzech lub czterech sytuacjach, a już będzie to inaczej wyglądało.

Skupiasz się przede wszystkim na uczuciach bohaterów. Oczywiście takie elementy są potrzebne, ale nie powinny stanowić większości tekstu, tak samo właśnie jak dialogi, których nadmierna obecność bierze się właśnie z braku opisów. Spróbuj wypracować pewnego rodzaju równowagę między tymi elementami.

Przedstawienie emocji postaci wychodzi Ci całkiem zgrabnie. Najbardziej do gustu przypadł mi  fragment, w którym piszesz, że James nie chciał donaszać ubrań po starszym kuzynie: w ten sposób nienachalnie zarysowujesz charakter bohaterów, przy czym nie zmuszasz czytelnika do przyjęcia wersji narratora wmawiającego, że postać jest taka-a-taka.

Zainteresowało mnie również to, jak Blanca stwierdziła, że dobrze czuje się w żałobie. Bardzo mnie ciekawi, w jaki sposób poprowadzisz jej postać, zwłaszcza po tak oryginalnym stwierdzeniu.

Co do zastrzeżeń odnośnie treści: Harry jest starszy od Victoire bez mała dwadzieścia lat, więc nie wiem, czy to taka niewielka różnica wieku, jak on sam twierdzi. Wydaje mi się, że sama uwaga, żeby dziewczyna mówiła mu po imieniu, wystarczyłaby w zupełności.

Nie pasują mi trochę przemyślenia Victoire już na końcu rozdziału: nie wydarzyło się w zasadzie nic, co zmusiłoby ją do przemyślenia swojego zachowania w stosunku do Teddy’ego. Wynika to z tego, że przedstawiasz te spory w formie zwykłego przekomarzania się między kuzynostwem, przez co nie widać konfliktu między nimi. W tym momencie mija się to, co mówi narrator z tym, co wynika z samego tekstu.

Jeśli chodzi o uwagi techniczne, to zdecyduj się na wcięcia akapitowe albo na paragrafy. Użycie obu niepotrzebnie rozciąga tekst. Dobrze byłoby też, gdybyś w uwagach odautorskich i głównym tekście wybrała jeden rodzaj fontu.

Victoire Weasley ubrała dżinsy leżące na wierzchu i pierwszy lepszy T-shirt. – W co je ubrała? Powinno być albo „ubrała się w”, albo „założyła”.

W przeciwieństwie do siostry, była gotowa w parę minut. Dominique jednak długo zastanawiała się nad wyborem ubrania, gdyż była pewna, że spotka chłopaków ze swojego roku. – Bez przecinka, poza tym powtórzenie.

Wyglądnęła przez okno. – Czy dobrze zgaduję, że jesteś z Małopolski? Żeby była jasność: nie traktuję tego pod żadnym pozorem jako błąd! Wydaje mi się po prostu, że ciekawym zabiegiem byłoby, gdybyś używała regionalizmów w formie idiolektów bohaterów. W ten sposób mogłabyś różnicować ich między sobą nie tylko charakterem, ale też formą wypowiedzi.

Jej brat dopiero za rok szedł do Hogwartu, z czego był bardzo niezadowolony. Szczególnie, że ciągle rywalizował z Jamesem i fakt, że kuzyn jest starszy, dodatkowo go irytował. – Tę kropkę lepiej zastąpić przecinkiem, najlepiej tym, którego użyłaś w „szczególnie, że”, ponieważ tego zwrotu (podobnie jak „mimo że” lub „zwłaszcza że”) przecinkiem się nie rozdziela. Wydaje mi się, że te zdania najlepiej byłoby trochę inaczej podzielić, np.:

„Jej brat dopiero za rok szedł do Hogwartu, co go bardzo denerwowało, szczególnie że ciągle rywalizował z Jamesem. To, że kuzyn był starszy, dodatkowo go irytowało”.

— Ech. — Ted zdał sobie sprawę jak dwuznacznie to zabrzmiało. // — Po ulicy — wyjaśnił. – Niepotrzebnie przeniosłaś jego wypowiedź do nowego akapitu. Poza tym brakuje przecinka przed „jak”, które wprowadza zdanie podrzędne.

— Bo mnie wkurzasz? — odpowiedziała, akcentując znak zapytania. – Samego znaku zapytania nie mogła zaakcentować, co najwyżej pytanie.

— Proszę, dzięki naszej ciekawej rozmowie, jesteśmy już na miejscu. // Teddy wskazał szyld nad drzwiami i przepuścił Victoire. – Zbędny przecinek, poza tym niepotrzebnie przeniosłaś to zdanie do nowego akapitu; spokojnie mogłaś je potraktować jako wtrącenie narratora.

Chłopak rozejrzał się i wzdrygnął na widok żabich oczek, które leżały w jednym z pojemników. – Przypuszczam, że chciałaś tutaj uniknąć powtórzenia „się”, ale czasownik „wzdrygać się” wymaga tego zaimka. Możesz użyć tu czasownika „drgnąć”.

Victoire przeszedł dreszcz, kiedy pomyślała, że ktoś mógłby wypatroszyć jej ropuchę. // Spojrzała na Lupina z wyrzutem. – Niepotrzebnie rozdzielałaś te zdania; lepiej brzmiałoby, gdybyś połączyła je zwykłym „i”.

Odmówił noszenia ubrań po Teddym, który zresztą był inaczej zbudowany w jego wieku. Innych starszych chłopców w rodzinie nie było. – Powtórzenie.

Nie miała zamiaru protestować - w razie czego bez problemu dokupi kostium w Hogsmeade. – Wkradł Ci się dywiz w miejsce pauzy.

— A gdzie Dominique? — zainteresowała się nagle. Jej mama rozglądnęła się niespokojnie. – Uwaga taka sama jak w przypadku „wyglądnąć”: zastanów się, czy nie byłoby ciekawym zabiegiem użycie regionalizmów w wypowiedzi bohaterów.

Szła wyprostowana, patrząc się tępo przed siebie. – Bez „się”.

— Dobrze  — odpowiedziała, rumieniąc się i spuszczając wzrok. Kłamanie nie szło jej dobrze. – Powtórzenie. W drugim zdaniu mogłabyś napisać np.: „Kłamanie nigdy nie wychodziło jej najlepiej”.

Łączyło ich tylko wspólne dormitorium. – Jeśli mówisz o samych dziewczynach, to powinnaś użyć „je”. „Ich” sugeruje obecność jakiegoś przedstawiciela płci męskiej.

— Usiądziemy razem w przedziale, okej? Pogadamy, bo mało o tobie wiem. Dobra, muszę lecieć, mama będzie się niepokoić. Pa, Blanca! Do widzenia. // Dominique pożegnała się i odbiegła w kierunku sklepu z szatami. – To, że się pożegnała, wiemy już z jej wypowiedzi, więc nie ma sensu wprowadzać nowego akapitu, który przekazuje tę samą informację. Możesz to zdanie połączyć z poprzednim akapitem jako wtrącenie narratora i zapisać je po myślniku.

Widać było wielką różnicę między Blancą z końca roku szkolnego, a tą teraz. – Zbędny przecinek.

Szła przygarbiona i sprawiała wrażenie, jakby nic ją nie obchodziło. – Obchodzi (kogo? co?) – ją, ale nie obchodzi (kogo? czego?) – jej.

Rudowłosa gorąco chciała poprawić humor koleżanki i dowiedzieć się[,] o co chodzi. – Brakujący przecinek przed „o co chodzi”. Jest to zdanie podrzędne, więc musi być oddzielone przecinkiem od zdania nadrzędnego.

Najstarsza córka raz po raz sprawdzała[,] czy nie zapomniała niczego spakować, a Louis płakał, że też chce do Hogwartu. – A tutaj zdanie podrzędne („czy nie zapomniała niczego spakować”) jest wplecione w zdanie główne, czyli trzeba je oddzielić od niego z obu stron.

Dominique długo się szykowała, a ich tata co chwilę spoglądał na zegarek, popędzając swoją żonę (…) – Zbędny zaimek. Wiadomo, o czyją żonę chodzi.

To ją w niej denerwowało, mimo, że przecież rudowłosa nic nie zawiniła. – „Mimo że” nie rozdziela się przecinkiem. Błąd tego typu nie pojawia się u Ciebie po raz pierwszy, więc tu masz pełną listę takich wyrażeń.

Było to pytanie zbędne, gdyż już z daleka widać było, że James ma tremę. – Powtórzenie.

— Denerwujesz się? — usłyszał to pytanie po raz dziesiąty tego dnia. – „Usłyszał” powinnaś zapisać wielką literą, ponieważ nie jest to czynność wyrażająca mówienie.

— Nie. Jadę do Hogwartu, nie wiem jak tam jest i nie, nie denerwuję się! – prawie wrzasnął. – To samo: słowo „prawie” nie wyraża mówienia.

Wiedział, że w szkole będzie sławny. Miał jednak nadzieję, że chociaż na dworcu będzie mógł się czuć jak zwykły chłopiec. – Powtórzenie.

— Wesleye siadają razem! — zawołał wesoło Fred, kiedy wsiedli do wagonu. Doskonale zdawał sobie sprawę, z tego, że kaleczy własne nazwisko, ale się tym nie przejmował. – Owszem, kaleczy. Nie chodzi tu jednak o odmianę, a o błąd w nazwisku: „Weasleye”, jeśli już.

Już nie musiał wybierać między Evelyn, a rodziną. – Bez przecinka.

Tyle, że nie uśmiechała mu się myśl gadania z nią przy innych. – Bez przecinka.

Victoire była bardzo ciekawa, a to nie zdarzało jej się często. – Lepiej pasowałoby tu „zaciekawiona” albo „zainteresowana”. Teraz brzmi to tak, jakby Victoire zwykle była nudną osobą.

Ukryła podekscytowanie, przyjmując obojętny wyraz twarzy[,] i wkroczyła do przedziału. – Zgubiłaś przecinek. Imiesłowy przysłówkowe zawsze wydziela się ze zdania przecinkami, nawet jeśli w wyniku tego (tak jak w tym przypadku) przecinek stałby przed spójnikiem, przed którym się go z reguły nie stawia.

Następnie przedstawili się prefekci Ravenclawu[,] czyli Patty Watermelon i przystojny blondyn, który nazywał się Victor Jelly. – Zdanie zaczynające się od „czyli” jest tu dopowiedzeniem, więc powinien stać przed nim przecinek.

Nieliczne chwile, które spędzali razem, podczas spotkań rodzinnych czy wspólnych zakupów, upływały im na sporach i docinkach. // W większości przypadków z winy Victoire, którą denerwowała sama osoba Teddy’ego. Nie potrafiła powiedzieć dlaczego. – Tu skopiowałam nieco dłuższy fragment. Po pierwsze, drugi przecinek jest zbędny. Po drugie, trochę dziwnie podzieliłaś te zdania. Raz, że niepotrzebnie je rozbiłaś, a dwa, że rozpoczęcie go od nowego akapitu jest zupełnie zbyteczne. Zauważ, że to zdanie bezpośrednio wynika z tego pierwszego, nie wprowadzasz tam żadnej nowej myśli. Nie ma w nim nawet orzeczenia, nie licząc tego w zdaniu podrzędnym. Mogłabyś to zapisać np. tak:

„Nieliczne chwile, które spędzali razem podczas spotkań rodzinnych czy wspólnych zakupów, upływały im na sporach i docinkach, w większości przypadków powstałych z winy Victoire, którą denerwowała sama osoba Teddy’ego”. Albo po prostu: „W większości przypadków była to wina Victoire (…)”.

Rozdział trzeci wyszedł Ci zdecydowanie lepiej od poprzedniego, głównie dzięki większej ilości opisów. Bardzo dobrze, tak trzymaj. Pojawiło się też parę zgrzytów, ale o tym za chwilę.

Podoba mi się, jak pokazujesz różnicę między doświadczonymi uczniami starszych roczników a przestraszonymi pierwszakami. Ładnie przedstawiłaś zdenerwowanie Jamesa i to, jak będzie musiał przyzwyczajać się do nowego środowiska. Urzekła mnie tu zwłaszcza scena z zapamiętywaniem hasła, niezwykle urocza.

Dalej brakuje mi swojego rodzaju czynnika, który zapoczątkowałby wewnętrzną przemianę Victoire, bo trudno jest mi uwierzyć w to, że zwykłe stwierdzenie Teddy’ego w poprzednim rozdziale, że ciągle się kłócą, wystarczyło. Sam proces przedstawiasz już w porządku – tu dziewczyna powie coś miłego pierwszakom, tam nie skomentuje jakiegoś przytyku, chociaż wcześniej nawet nie zastanawiałaby się nad tym – to wszystko jest jak najbardziej okej. Tylko dlaczego tak się dzieje?

Wprowadzenie nowej bohaterki (celowo nie zdradzę nazwiska) chyba najbardziej przypadło mi do gustu. Jej wątek zaciekawił mnie jeszcze bardziej niż ten Blanki z poprzedniego rozdziału i liczę na to, że go rozwiniesz.

Jeszcze co do uwag: trochę zaskakuje mnie zachowanie Jamesa, który w wieku jedenastu lat patrzy na swoje nowe koleżanki pod kątem ewentualnych związków. Czy to trochę nie za wcześnie?

Znowu też przedstawiasz bohatera (mówię teraz o Ignatio) poprzez narzucenie czytelnikowi wersji narratora. Zamiast robić to w ten sposób, to pokaż to jego zachowaniem. Jest nachalny? To niech ciągle nagabuje Victoire. Prowokuje kłótnie? Niech się z kimś posprzecza przy stole podczas uczty. W tym momencie dostajemy po prostu suchą informację, która nie ma odzwierciedlenia w rzeczywistości.

Z uwag technicznych: zdecyduj się na jeden sposób zapisu myśli bohaterów. Możesz je odróżniać od reszty tekstu kursywą, możesz przecinkiem lub myślnikami, ale nie mieszaj, tylko wybierz któryś konkretny.

(…) ustawianiu nowych uczniów tam[,] gdzie trzeba. – Brakujący przecinek.

Było to jedno z wielu obowiązków (…) – „Był to jeden z wielu obowiązków”, ewentualnie „Było to jedno z wielu zadań”. W liczbie pojedynczej obowiązek jest rodzaju męskiego, więc musi on być zachowany, gdy mówisz o jednym z nich.

Oprócz patroli na korytarzach, które były całkiem przyjemnym zadaniem (…) – To zdanie też do poprawki, ponieważ wynika z niego, że korytarze były przyjemnym zadaniem.

prefekci musieli pomagać w dekoracjach sal (…) – „Pomagać w dekorowaniu” lub „pomagać w przygotowaniu dekoracji”

(…) reprezentować szkołę na wymianach i wymyślić[,] co w szkole można by zmienić. – Powtórzenie i brakujący przecinek.

(…) do łóżka w Dormitorium. – „Dormitorium” małą literą, ponieważ nie jest to nazwa własna.

Pieśń skończyła się, a większość nowych uczniów odetchnęło z ulgą (…) – Ta większość (rodzaj żeński), więc „odetchnęła”.

(…) zrobili kawał jakiemuś Dursley’owi. – Bez apostrofu. Obowiązuje tu identyczna zasada jak przy nazwisku „Malfoy” lub „Weasley”.

James Potter trząsł się cały. – Lepiej „cały się trząsł”.

Jego tata czasami opowiadał o swoim kuzynie – Dudley’u Dursley’u. – Ponownie bez apostrofów. Polecam zapoznanie się z tą stroną, tam wszystko jest przejrzyście wyjaśnione.

Stary kapelusz dość długo się zastanawiał[,] aż zdecydował (…) – Brakujący przecinek.

Cieszył go fakt, że będą w tym samym domu. Nagle przypomniał sobie, że przecież nie ma żadnej pewności, że zostanie Gryfonem. – Powtórzenie „że”. Któreś z nich spokojnie mogłabyś zastąpić „iż”.

Czuł, że patrzą na niego wszyscy- w końcu miał sławne nazwisko. – Niepoprawnie użyty dywiz. Zamiast niego powinnaś użyć pauzy lub półpauzy. Przypuszczam, że to tylko niedopatrzenie, bo już w tym momencie mogę stwierdzić, że nie masz problemów z prawidłowym użyciem tego znaku.

Prawie zapomniał zdjąć tiary z głowy (…) – To ile miał tych tiar na głowie? „Zapomniał zdjąć Tiarę”.

Molly przybiła mu piątkę. – „Piątkę” przybija się z kimś, a nie komuś.

Tak!- pomyślał James z radością (…) – Znów niepoprawnie użyty dywiz. Wzięło się to prawdopodobnie stąd, że nie ma tu spacji.

(…) ceremonia dobiegła końca. – Zarówno nazwa uroczystości, jak i „Tiara Przydziału” pisane są wielką literą. Ten błąd pojawia się u Ciebie kilkukrotnie. Jeśli masz wątpliwości, w jaki sposób zapisać dany wyraz czy wyrażenie, najlepiej i najbezpieczniej będzie sprawdzić to w książkach.

Żeby były go widać (…) – Było.

Krótkie[,] czarne włosy sięgały (…) – Brakujący przecinek między równorzędnymi przydawkami.

Pierwszoroczni tak długo się grzebali[,] że zdążyła porządnie zgłodnieć (…) – Brakujący przecinek przed „że”.

Obiecała sobie, że będzie puszczać uwagi zazdrosnych koleżanek mimo uszu, za to przestanie zwracać uwagę na Teddy’ego i Ignatio, nawet gdy ją zdenerwują. – Po pierwsze powtórzenie, po drugie uciekł Ci sens zdania. „Za to” sugeruje, że Victoire będzie robiła coś przeciwnego w wypadku obu chłopaków, podczas gdy wcale tak nie będzie. Może lepiej pasowałoby coś takiego: „Obiecała sobie, że nie tylko będzie puszczać komentarze zazdrosnych koleżanek mimo uszu, ale też przestanie zwracać uwagę na Teddy’ego i Ignatio, nawet gdy ją zdenerwują”.

Tyle, że jakoś nie chciała. – Bez przecinka.

Zdążyła zjeść już dwie babeczki owocowe i kawałek placka ze śliwką, kiedy zorientowała się, że muszą już iść do dormitoriów, a ona jako prefekt musi zaprowadzić tam pierwszorocznych. – Powtórzenia.

Kiedy wreszcie doszli do Wieży Gryffindoru (…) // — Tu znajduje się wejście do naszej Wieży (…) – W obu przypadkach „wieża” małą literą.

— Pulsat eburno — pomoc nadeszła. Tyle, że z dość nieoczekiwanej strony. – „Pomoc nadeszła” powinnaś zacząć wielką literą, ponieważ nie jest to czynność związana z mówieniem. A najlepiej byłoby przenieść to zdanie do nowego wersu i połączyć z następnym (przecinek przed „tyle”, a nie przed „że”).

O ile Teddy z niewiadomych przyczyn po prostu ją denerwował, to Ignatio nienawidziła z uzasadnionych powodów. – Tutaj zmieniłabym szyk wypowiedzi, ponieważ z tego, co widzę, chcesz zaakcentować różnicę między brakiem przyczyn a ich obecnością: „O ile Teddy denerwował ją z niewiadomych przyczyn, tak Ignatio nienawidziła z uzasadnionych powodów”.

Tyle, że swoim zachowaniem już dawno przekreślił swoje szanse u blondynki. – Powtórzenie, poza tym znów ten niepotrzebny przecinek w „tyle że”. Więcej już tego błędu wskazywać nie będę, ponieważ pojawia się on dość często. Wspomnę jeszcze tylko o tym, że spokojnie możesz potraktować to wyrażenie jak zwykły spójnik i zbudować zdanie złożone, a nie dwa proste.

Zostawiła Gryfona z wieloma pytaniami młodych uczniów do prefektów (…) – Trochę nie poszło Ci w tym zdaniu ze składnią; wiem, co chciałaś przekazać, ale brzmi to naprawdę bardzo nieudolnie. Może lepiej brzmiałoby coś takiego: „Zostawiła uczniów z prefektem, do którego mieli wiele pytań…”?

Nie miał pojęcia[,] co znaczyła (…) – Brakujący przecinek przed „co”.

(…) wiedział, że zapomnienie hasła może być fatalne w skutkach. Żałował, że kufer z jego rzeczami był już w dormitorium. Najłatwiej byłoby to zapisać (…) – Powtórzenia.

No i[,] znając jego szczęście, najpewniej zaraz by tę kartkę zgubił. – Uciekł Ci przecinek przed imiesłowem, poza tym czasowniki w formie osobowej pisze się łącznie z morfemem -by, który jest w tym wypadku wykładnią trybu przypuszczającego. Powinno więc być „zgubiłby”.

— Pulsom… Jak to nadal szło? – „Dalej”, nie „nadal”. Te słowa mają inne znaczenie, nie można ich używać jako synonimów.

James rozglądnął się.— Molly! — wrzasnął, (…) – Wypowiedź Jamesa powinnaś zacząć od nowego wersu.

(…) Evelyn, mimo, że wiedział, że jutro (…) – Bez przecinka w „mimo że”.

Nie odpowiedziała od razu.— Robi się późno — zauważyła (…) – To samo, co wcześniej: wypowiedź bohatera zacznij od nowego wersu.

Stłumiła ziewnięcie.— No to…— Do jutra! – A tutaj już nie wiem, kto co mówi. Czy to James odpowiada Evelyn na pożegnanie? Czy ta pauza ma sugerować przerwę w wypowiedzi dziewczyny? Dziwi mnie trochę ten błąd, ponieważ same dialogi w zdecydowanej większości przypadków zapisujesz poprawnie, więc raczej obwiniałabym tu klawisz „Enter” niż Twoją niewiedzę. Poza tym brakuje spacji między kropką a pauzą.

(…) ale dwoje brunetów siedziało na podłodze i beztrosko gadało. – „Dwoje” wskazuje, że mamy do czynienia z kobietą i mężczyzną, a nie dwoma mężczyznami. W tym przypadku powinnaś użyć „dwóch”.

James’owi od razu przypadli do gustu. – O matko. O ile jeszcze jakoś rozumiem, że można mieć wątpliwości, czy używać apostrofu, jeśli imię czy nazwisko kończy się samogłoską, tak apostrof po spółgłosce trochę mnie załamał. Podawałam już wcześniej link do sjp, ale może jeszcze napiszę tutaj: po spółgłosce apostrofu używa się TYLKO w dwóch przypadkach: po „s” lub „x” i to tylko wtedy, gdy stoi przed nimi -é, -ée, -ai, -eu, -o, -oi, -au lub -ou (czyli wtedy, gdy się tych spółgłosek nie wymawia).

W rozdziale czwartym na początku zwrócę uwagę na rzecz, która chyba najbardziej irytuje mnie podczas czytania Twojego opowiadania, a mianowicie – akapity. Pisanie co drugiego lub co trzeciego zdania od nowego wersu wcale nie zwiększa jego atrakcyjności czy płynności lektury. Rozumiem sam zamysł: jest to nie najgorszy zabieg, jeżeli chcesz coś szczególnie zaakcentować, ale jeśli go nadużywasz, to tekst sprawia wrażenie mocno „szarpanego”, co jest naprawdę irytujące. Pozwolisz, że zacytuję nieco dłuższy fragment, żeby pokazać Ci, o co mi dokładnie chodzi:

Była w beznadziejnej sytuacji. Nie wiedziała co robić ani jak wytłumaczyć nieobecność na obronie.

Objęła rękami kolana. Powoli się uspokajała.

Teddy pewnie zapomni. Nie pierwszy raz go tak potraktowała. Patty o niczym nie wie, najwyżej się domyśla.

Ale dobrze wiedziała, że nie martwi się o opinię innych czy o relacje z Puchonem.

Nie chodziło jej o to, że coś tam odburknęła do Teda.

Bała się siebie.

Swojego zachowania.

Swojej duszy.

Często zdarzało jej się być niemiłą, ale zwykle nie przejmowała się tym. Jednak nigdy nie przekraczała granicy.

Może teraz jeszcze tego nie zrobiła, ale przestraszyła się swojej wrogości. Nie chciała taka być.

A była. I kto mógł coś na to poradzić?

Tylko ona sama.

Spojrzała na duży zegar wiszący na ścianie. Wskazywał 11.00

Zaczęła żałować, że urwała się z lekcji. Nie dość, że będzie miała zaległości, to jeszcze te niewygodne pytania…

I nuda. Do lunchu miała czas wolny, ale nie wiedziała co może z nim zrobić. Nikt nie zdążył zadać jej pracy domowej, więc czekało ją godzinne leżenie.

I rozmyślanie nad sobą.

A może właśnie to było jej to potrzebne?

Po przeczytaniu tego czuję się, jakbym dostała zadyszki, naprawdę. Spróbuj to trochę opanować, przy okazji starając się skupić bardziej nad dokładniejszym opisem uczuć lub pomieszczeń, dzięki czemu czytelnik będzie miał chwilę, żeby odsapnąć. I, tak jak wspominałam wcześniej, nie używaj zarówno akapitów, jak i paragrafów. Jedna forma oddzielania fragmentów tekstu w zupełności wystarczy.

Jeśli chodzi o resztę, to mam jedną poważniejszą uwagę: skoro Victoire obiecała samej sobie, że nie będzie się bez powodu złościć na Teddy’ego, to dobrze byłoby, gdyby spróbowała wprowadzić to w życie przynajmniej raz, czym mogłaby zaskoczyć młodego Lupina. Nie wykluczam, że chciałaś w ten sposób pokazać niekonsekwencję w postępowaniu bohaterki, ale w takim razie zabrakło jej refleksji na ten temat; teraz wygląda to trochę tak, jakbyś zapomniała, co napisałaś w poprzednim rozdziale.

W tym miejscu dodam jeszcze, że ogólnie lepiej czyta się fragmenty, w których przedstawiasz życie szkolne i zachowanie bohaterów. Wynika to z tego, że pokazujesz wtedy postacie przez ich działanie, a nie słowa narratora. Mówienie czytelnikowi, że James jest taki, a Victoire taka, odbiera przyjemność z lektury. Oczywiście możesz gdzieś sobie zanotować te główne cechy na marginesie, ale staraj się je opisywać w tekście, a nie wykładać od razu wszystko na tacy. Patty lubi rozmawiać sama ze sobą? Niech to robi. Boi się, że ktoś ją na tym przyłapie? Niech milknie, gdy ktoś wchodzi do pomieszczenia, w którym akurat się znajduje.

W ten sposób przedstawiłaś ciekawskiego Jamesa, który usilnie chciał zobaczyć, co jego koledzy kombinują pod ławką, przy czym nie nazwałaś tego wprost. Nie masz się czego obawiać, czytelnik zrozumie, co chcesz przekazać w ten sposób.

Z reguły nie zwracam dużej uwagi na dopiski autora przed lub po rozdziale, ale u Ciebie na chwilkę się przy tym zatrzymam. Cieszę się, że próbujesz różnicować bohaterów, że chcesz wykreować postacie, które niekoniecznie się lubi, ale znów wracamy do poprzedniego fragmentu: do czytelnika mocniej przemówi zachowanie niż słowa narratora. Staraj się o tym pamiętać.

Pierwsza scena w rozdziale piątym mogłaby być naprawdę dobra, gdyby nie ten Narrator Oczywistość, na przykład:

Odwróciła głowę, spojrzeniem zatrzymała się na Patty. Krukonka patrzyła się prosto na nią, wzrok miała nieco nieobecny, sprawiała wrażenie mocno zamyślonej. // Zastanawiała się nad zachowaniem Victoire?

Ostatnie zdanie absolutnie do wyrzucenia. Pozwól czytelnikowi zgadywać, o czym myślą bohaterowie i co kieruje ich działaniami. Nie wykładaj od razu wszystkiego na tacy.

Albo tutaj:

— Mam na imię Patty, o czym już kilka razy słyszeliście, ale nie wątpię, że parę osób i tak o tym zapomniało. Jak widać — wskazała na swój krawat — jestem z Ravenclawu. Interesuję się psychologią i chętnie pomagam ludziom. Szczególnie jeśli mają jakiś ciekawy problem. W grupie lubię być liderem, ponieważ nie przepadam za wykonywaniem poleceń, z którymi się nie zgadzam. Myślę, że to najważniejsze, co powinniście o mnie wiedzieć. Po co wam informacja o moim rodzeństwie, zwierzątku czy ulubionym kolorze? Dziękuję. // Gryfonka poczuła rozgoryczenie. Kolejna osoba, która uwielbia pomagać ludziom. Jednocześnie Patty wcale nie jest bezkonfliktowa i prawdopodobnie kłóciłaby się o swoje zdanie.

Ostatni akapit też jest zbyteczny; nie ma potrzeby, by narrator powtarzał czy wyjaśniał słowa postaci, ponieważ bez problemu można z nich wyłapać, czego można spodziewać się po Patty. Pilnuj tego, gdyż tego typu zabiegi są u Ciebie na porządku dziennym.

Scena z grupowym czytaniem listu również w porządku, taka bardzo w charakterze Weasleyów. Mam uwagę do dwóch rzeczy: Ginny nie jest synową Molly, tylko jej córką, a reakcja Harry’ego na wieść o pochodzeniu Lily jest zdecydowanie przesadzona. On prędzej zacząłby o tym myśleć po cichu, a nie wrzeszczeć na cały dom.

W ostatniej części trochę poruszyłaś temat, o którym chciałam wspomnieć przy poprzednim rozdziale, ale zrobię to teraz. Jako że wprowadziłaś do tekstu sporo własnych bohaterów, jak również takich, o których z kanonu nie wiadomo właściwie nic, to dobrym pomysłem jest zainspirowanie się znajomymi przy nadawaniu im charakteru czy wplecenie w ich życiorysy sytuacji z życia. Widzę właśnie, że próbujesz to robić, więc za to duży plus.

W tym rozdziale coś stało Ci się z wcięciami akapitowymi: część z nich wygląda tak, jakbyś robiła je spacją. Przypuszczam, że to wina niewspółpracującego Bloggera; najlepiej spróbuj przekopiować tekst do Notatnika, tam powstawiać akapity, i dopiero potem wkleić na bloga.

Rozdział szósty jest o wiele lepszy od poprzednich: narrator nie podaje wszystkiego wprost, charakter bohaterów pokazujesz ich zachowaniem, dodatkowo nie skupiasz się na samych rozterkach sercowych postaci, ale pamiętasz, że są oni w szkole, która przecież mocno wpływa na ich życie. Bardzo dobrze, oby tak dalej.

Mam pewne zastrzeżenia co do relacji Jamesa i Evelyn. Wydaje mi się, że momentami zapominasz, że mają oni po jedenaście lat, przez co nie sądzę, że tak bardzo na poważnie braliby to, że ktoś z uczniów może pomyśleć, że są parą. To, że chłopak rozmawia z dziewczyną, może wywoływać pewną sensację w przedszkolu, później raczej nie.

Rozumiem też, że Victoire jest główną bohaterką, ale raczej nie oznacza to, że absolutnie wszyscy uczniowie będą zainteresowani każdym jej najmniejszym nawet krokiem; mam tu na myśli scenę, w której zamieniła kilka słów z Ignatio na temat wypracowania. Naprawdę nie sądzę, żeby po czymś takim cała szkoła miała huczeć od plotek na temat ich domniemanego związku. Bez przesady.

W tym rozdziale pojawia się też rzecz, której spodziewałam się w zasadzie od momentu, gdy narrator przekazał, że dany bohater jest taki-a-taki: otóż ten opis nie ma absolutnie nic wspólnego z faktycznym zachowaniem postaci. Za przykład niech posłuży tu Ignatio. To jego opis z trzeciego rozdziału:

Chłopak nachalnie ją podrywał, prowokował kłótnie, przeszkadzał wszystkim nauczycielom i lubił stawiać innych w niezręcznej sytuacji.

A tu z rozdziału szóstego:

Obok niej Ignatio z niedowierzaniem wpatrywał się w swoją kartkę.

— Jaki ja jestem głupi! – wykrzyknął i walnął głową o stolik. Weasley z trudem stłumiła śmiech. (…) Załamany Ignatio wyglądał całkiem śmiesznie, a także nieco rozczulająco. Nie zareagował na jej odpowiedź na okrzyk: „Jaki ja jestem głupi”, ani nie próbował nazwać jej kujonem, tylko dzielił się z nią swoim żalem.

Poza tym chłopak do tej pory ani razu nie próbował jej poderwać, ignorował również złośliwe komentarze dziewczyny i z nikim się nie pokłócił. Widzisz ten problem? Z jego zachowania ani razu nie można wywnioskować, że jest taki, jak przedstawił go narrator.

Trochę trudno jest mi zrozumieć tę nadzwyczajną niechęć Victoire do Teddy’ego. Oczywiście w zasadzie na pierwszy rzut oka widać tu schemat „kto się czubi, ten się lubi”, ale dziewczyna naprawdę nie ma powodu do aż takiego zachowania. Victoire jest o wiele milsza dla Ignatio, który podobno uprzejmością nie grzeszy (przynajmniej teoretycznie). Pomyśl nad tym, ponieważ późniejsze uzasadnienie zakochania się Weasley w Teddym będzie naprawdę karkołomne.

Nie będę wypisywać z tego rozdziału wszystkich błędów, napomknę tylko o kilku rzeczach, które najbardziej zwróciły moją uwagę. Po pierwsze „sumy” i „owutemy” traktuje się jak zwykły rzeczownik, a nie skrótowiec, w związku z czym zapisuje się go małą literą i odmienia normalnie, bez użycia dywizu. Po drugie daty i godziny w wypowiedziach postaci podaje się słownie, nie za pomocą cyfr. Po trzecie przed spójnikiem „ani” nie stawia się przecinka, o ile oczywiście nie jest powtórzony.

Wiem też, że już wspominałam o nadmiernym użyciu akapitów, ale akurat w tym fragmencie ich zabrakło:

— Troll spotyka jednorożca, centaura i zwykłego konia. — James odłożył karty i zaczął opowiadać dowcip kolegom z dormitorium. Oprócz Dana i Chrisa poznał i polubił się z Johnem – krępym i sympatycznym chłopcem. Był szczęśliwy. Gryfoni już dawno wybaczyli my stratę punktów na zaklęciach, ponieważ odrobił to na zielarstwie.

Zdanie „Oprócz Dana i Chrisa (…)” powinnaś zacząć od nowego wersu, ponieważ nie dotyczy ono wypowiedzi Jamesa. Ogólna zasada jest taka, że akapitu używa się, gdy zmieniasz myśl. W przypadku tego fragmentu poruszasz dwa różne tematy, ale w żaden sposób nie zaznaczasz tego w tekście. Pamiętaj, żeby nie zmieniać ich po jednym zdaniu; zatrzymaj się, napisz dokładniej, co masz na myśli, postaraj się też, żeby zachować też płynność w tych przejściach. Co wspólnego ze znajomymi Jamesa ma fakt, że nikt nie pamięta o straconych przez niego punktach?

I jeszcze na koniec: plusik za tę krótką scenę z gargulcem przed gabinetem dyrektora. Niby nic takiego, ale naprawdę świetnie wpisało się w klimat Hogwartu.

W rozdziale siódmym poprawiłaś się z akapitami: nie wstawiasz nowego co zdanie, rozwijasz myśli, naprawdę widać postęp. Skoryguj jeszcze pierwsze rozdziały pod tym względem i Twoje opowiadanie już od samej strony technicznej będzie się czytało o wiele przyjemniej.

Trochę zaprzeczasz sama sobie, jeśli chodzi o postać Victoire: z jednej strony piszesz, że cała szkoła huczy od plotek na temat jej rzekomej randki z Ignatio (co nadal jest dla mnie naprawdę dziwne, ale teraz to pomińmy), a z drugiej zaznaczasz, że dziewczyna w zasadzie nie ma życia towarzyskiego, ponieważ dla niej Hogwart ogranicza się tylko do nauki. I tu pojawia się ten zgrzyt: czy uczniowie naprawdę tak bardzo interesowaliby się tym, że jakaś znana im w zasadzie tylko z widzenia piątoklasistka rozmawiała z kolegą z ławki? Trochę to naciągane.

Podobała mi się za to próba „uspołecznienia się”, podjęta przez Victoire. Efekt może marny, ale wypadło to bardzo autentycznie, więc za to plusik.

W pewnym sensie powtórzę to, co pisałam wcześniej, ale uważam, że warto: pokazuj charakter bohaterów przez ich zachowanie w różnych sytuacjach, tak jak zrobiłaś to w tym rozdziale, wykorzystując przy okazji to, że akcja dzieje się w Hogwarcie. Sceny zarówno na lekcjach zielarstwa, jak i run oraz podczas późniejszego patrolu z Lupinem wypadły bardzo autentycznie. Widać poprawę w porównaniu z tym, jak wyglądał prolog czy pierwszy rozdział.

W rozdziale ósmym w końcu zajmujesz się innymi bohaterami, nie tylko Victoire i (od czasu do czasu) Jamesem. Mówię „w końcu”, ponieważ po pierwszej części można było odnieść wrażenie, że głównych postaci jest kilka, a nie tylko dwie lub trzy. Jeśli planujesz poprawę poprzednich rozdziałów nie tylko pod względem błędów gramatycznych czy interpunkcyjnych, to postaraj się również nie zapomnieć o tym aspekcie; w tym momencie brakuje równowagi między „czasem antenowym” bądź co bądź głównych bohaterów.

Do samej treści nie mam większych zastrzeżeń: rozdział czytało mi się całkiem miło, błędów też było mniej niż zwykle, więc to zdecydowanie na plus. Zaskoczył mnie pomysł, w jaki sposób zamierzasz rozwinąć Blankę. Przyznam szczerze, że spodziewałam się czegoś zupełnie innego, a tutaj taka przyjemna niespodzianka, choć sama postać wcale na taką przyjemną się nie zanosi.

Interesuje mnie również, w jaki sposób zamierzasz poprowadzić Patty. O Krukonach nie ma aż tak wielu opowiadań jak o Gryfonach czy Ślizgonach, więc chociażby z tego tylko względu wątek ten może być ciekawy. Dziewczyna również, moim zdaniem, dzięki analitycznemu podejściu do ludzi świetnie spisuje się jako członek Ravenclawu.

Opis szukania nowego zawodnika do drużyny Gryfonów również wyszedł Ci całkiem zgrabnie. Z jednej strony dobrze, że to nie kolejny Potter z pierwszego roku, ale z drugiej nie wiem, czy czasem nie zaczynasz trochę przedobrzać Evelyn. Miej to na uwadze, gdy będziesz kontynuować jej wątek.

Ostatnia scena między Stephanie i Alexem też byłaby dobra, ale tutaj do głosu doszedł niestety narrator, ponownie wszystko wyjaśniając właściwie od razu. Ostatnie zdanie jest absolutnie zbędne, ponieważ z całego tego fragmentu można się domyślić, jak wyglądają relacje między bohaterami.

Jeśli chodzi o błędy, to parę się ich wkradło:

(…) ponieważ większość osób z tego domu nie miało problemów z nauką. – „Ta większość”, więc „nie miała”. Wiem, że tutaj może nasuwać się na myśl, że skoro mamy do czynienia z większą ilością ludzi, to trzeba użyć liczby mnogiej, ale tak nie jest.

(…) terminy wypracowań, a także wszystko[,] o czym nie chciała zapomnieć. – Brakujący przecinek przed „o czym”.

(…) interesując się tym[,] czym nie powinna. – Brakujący przecinek przed „czym”.

Olśniewająco piękna( i tu dziewczyna nie czuła zazdrości, raczej delikatne oszołomienie) (…) – W tym fragmencie (oraz w dalszej części tego zdania) przeskoczyła Ci spacja; powinna ona być przed nawiasem otwierającym, nie za nim.

(…) bez powodzenia, jak na razie (…) – Bez przecinka.

Odkrycia[,] w kim się wreszcie zakocha. – Brak przecinka przed „w kim”.

Patty doszła do wniosku, że zainteresowało ją wszystko. Nie wiedziała więc, w którym kierunku powinna być bardziej dociekliwa, postanowiła, że będzie obserwować wszystko. – Powtórzenie słowa „wszystko”, poza tym to zdanie lepiej brzmiałoby, gdybyś użyła w nim imiesłowu: „Nie wiedząc, w którym kierunku powinna być bardziej dociekliwa (…)”.

Schowała zeszyt, wstała i wyszła z Wieży. – „Wieża” małą literą.

Trzy łóżka stały w odległych kątach pomieszczenia, tak, że każda Gryfonka miała swoją przestrzeń do zagospodarowania. – Bez przecinka przed „tak”. Wyjaśnienie tutaj

Oczywiście, nie uczestniczyła w rozmowach. – Bez przecinka.

(…) kiedy zrozumiała[,] jakie mogą być tego skutki. – Brak przecinka przed „jakie”, które wprowadza tutaj zdanie podrzędne.

— Coś się stało? — Zamiast „Nic mi nie jest”, którym zwykle Blanca raczyła koleżankę (…) – O wiele lepiej wyglądałoby, gdybyś zdanie od „Zamiast” zaczęła od nowego akapitu.

Właśnie dlatego, następnego dnia James Potter znalazł się na boisku (…) – Bez przecinka.

(…) ponieważ mieli pełen skład (…) – W tym wypadku lepiej użyć słowa „pełny” niż „pełen”.

Tych, którzy zostali, czekał kolejny etap, sprawdzających zwinność i sprawność w lataniu. – „Sprawdzający”.

Potter powoli tracił nadzieję, tym bardziej, że pozostało im tylko dziesięć minut. – W zależności od tego, co chcesz podkreślić w zdaniu, możesz zrobić jedną z dwóch rzeczy:

– usunąć wyraz „powoli” i przecinek po „nadzieję”, żeby zaznaczyć intensywność tracenia nadziei przez Jamesa;

– usunąć przecinek sprzed „że”, żeby wyjaśnić przyczynę tego tracenia nadziei.

Mikstura po zamieszaniu przybrała właściwy[,] turkusowy kolor. – Przecinek przed „turkusowy”, ponieważ jest to dopowiedzenie, wyjaśnienie prawidłowości tego koloru.

(…) Cecilia Bailey - czarownica w podeszłym wieku (…) – Niepoprawnie użyty dywiz. Zamień go na pauzę lub półpauzę.

Większość uczniów nie traktowało profesor na poważnie (…) – Ponownie: skoro „większość”, to „nie traktowała”.

— Steffi – szepnął Felix, który siedział tuż za nią — Jak ci idzie? – Zgubiłaś kropkę po „nią”.

— Spróbuj zmniejszyć ogień i zamieszać raz w drugą stronę – poradziła[,] szczęśliwa, że może mu pomóc. – To zdanie o wiele lepiej wyglądałoby (i brzmiało) z przecinkiem po „poradziła”.

Zdmuchnęła kosmyk włosów opadający jej na twarz (…) – Niepotrzebne to „jej”, wiadomo, że chodzi o jej twarz, a nie kogoś innego.

Jej eliksir przybrał taką samą barwę, jak mikstura Stephanie. – Bez przecinka przed „jak”, ponieważ w tym porównaniu nie ma czasownika.

Po kilku latach lekcji eliksirów z Krukonami, Puchonka przekonała się (…) – Tutaj przecinek również jest zbędny, ponieważ w pierwszej części zdania nie masz orzeczenia.

— Nic dziwnego, w końcu w tym roku zdajesz SUM-y. – „Sumy”, małymi literami i bez łącznika.

Ale słuchałem i Felix na pewno niedługo zobaczy[,] jaką wspaniałą dziewczyną jesteś i… – Przecinek przed „jaką”.

W rozdziale dziewiątym mam pewne zastrzeżenia co do zachowania Victoire w pierwszej scenie. Trochę dziwi mnie to, że przy wszystkich prefektach zdecydowała się na wywlekanie prywatnych spraw; nie wygląda ona na uczuciową ekshibicjonistkę. Poza tym… wcześniej z paniką odskakiwała od Ignatio, gdy klasa spojrzała na nich w czasie ich rozmowy na temat szkolnego wypracowania, a tutaj nie dość, że wprost wyrzuca Teddy’emu, że jest o nią zazdrosny, to jeszcze podaje imię tamtego chłopaka? Widzisz, że to mocno nielogiczne, prawda?

W scenie ozdabiania Wielkiej Sali pojawiły się pewne problemy z przestrzenią. Z jednej strony informujesz, że prefekci nie używali zaklęć, gdyż plątały się im ozdoby, w związku z czym robili to ręcznie – w porządku. Z drugiej zaś nagle piszesz, że Teddy uratował dziewczynie życie, gdy ta spadła z drabiny. Ale skoro była w stanie wziąć do ręki podawane jej przez kolegę ozdoby, to Victoire nie mogła znajdować się wyżej niż dwa, no góra dwa i pół metra. Upadki z takiej wysokości nie są tak niebezpieczne. To znaczy, wiadomo, gdy ktoś ma pecha, no to ma, ale od razu uratowanie życia? Bez przesady. Poza tym dziewczyna chyba spadała w slow motion, skoro Ignatio miał czas, żeby zastanawiać się, czy łapać ją czy drabinę (i nawet podjąć decyzję), a Teddy zdążył to zauważyć i rzucić zaklęcie spowalniające upadek.

Do Nocy Duchów nie mam większych zastrzeżeń. Moją uwagę zwróciło jednak coś takiego:

Nawet starszych uczniów przechodziły dreszcze, kiedy w ciemnym korytarzu napotykali duchy wylatujące zza zardzewiałych zbroi. (…) Starsi przyzwyczaili się już do tej atmosfery, myśląc tylko o pysznym jedzeniu (…)

To jak w końcu, przechodziły ich dreszcze, czy jednak było im wszystko jedno, czy podczas czekania na jedzenie już się przyzwyczaili (ponieważ to właśnie wynika z drugiego zdania)?

Rozumiem też, że poczucie humoru każdy ma swoje i w zasadzie nic mi do tego, ale chyba sama przyznasz, że można było wymyślić coś lepszego niż wybuchająca łajnobomba.

James powoli zaczynał rozumieć. Jego oczy zaczęły błyszczeć, gdy podsumował: // — Idealny moment na zrobienie czegoś wspaniałego! // — Widzę, że zaczynasz rozumieć. — Fred klepnął go w ramię. – Powtórzenie.

(…) którzy z jakiś powodów nie idą na zakupy. – „Jakichś”.

Jasne[,] że ta dziewczyna była (…) – Przecinek przed „że”.

„No tak, Puchoni” – pomyślała Gryfonka. „— Pracowici i ofiarni.” W duchu jednak cieszyła się, że byli ochotnicy (…) – Druga pauza jest zbyteczna, jeśli decydujesz się na użycie cudzysłowu do oznaczenia myśli bohatera. Poza tym kropka powinna stać za cudzysłowem, nie przed.

(…) wydając z siebie cichy krzyk strachu i zaskoczenia. – Krzyk ma to do siebie, że nie jest cichy.

(…) i trzymał sytuację pod kontrolą. – Pod kontrolą sytuację się ma, trzyma się rękę na pulsie.

Minęło kilka minut[,] zanim wszyscy zrozumieli[,] co się stało (…) – Brakujące przecinki. „Zanim” oraz „co” wprowadzają tu zdanie podrzędne.

(…) ale jej plany akromantule wzięły. – Takie sformułowanie mogłoby pojawić się w wypowiedzi któregoś z bohaterów, ale nie narratora.

Nawet w zwykły dzień po zmroku, potężne, stare zamczysko otaczała aura tajemnicy (…) – Niepotrzebny przecinek przed „potężne”.

Haloween – „Halloween”. Ten błąd występuje również na końcu rozdziału.

niżHogwart – brak spacji.

Profesor Flitwick nie wygłaszał długiej przemowy, ale sam[,] tęsknie spoglądając na puste talerze, powitał (…) – Brakujący przecinek przed „ tęsknie spoglądając”.

Czarny font na początku rozdziału dziesiątego możesz usunąć, zaznaczając ten fragment w Bloggerze i wybierając opcję „usuń formatowanie”. Ewentualnie możesz skopiować go do Notatnika, a stamtąd do Bloggera.

Trochę spaliłaś wątek z Patty i Stephanie. Wiadomo, drobne wskazówki w tekście są wskazane, ale w tym rozdziale właściwie od razu zasugerowałaś, jak go rozwiążesz. Jeśli wprowadzasz taki pomysł do fabuły, to dobrze byłoby nie kończyć go w dwóch czy trzech rozdziałach; dobrze poprowadzony mógłby stanowić nawet główną oś Twojego opowiadania. Patty jednak ani razu nie myli tropów, tylko natychmiast wpada na właściwe rozwiązanie, przez co w sumie cały ten wątek nie jest niczym zaskakującym.

Ta sama uwaga tyczy się również Blanki: pomysł na wykorzystywanie żałoby do manipulacji koleżankami jest naprawdę interesujący, ale nie dajesz mu się rozwinąć. Po pierwsze, przykładów tej manipulacji w ogóle nie widać; Blanka tylko myśli, jak wygodnie dla niej  będzie wprowadzić ją w życie. Po drugie, sama piszesz, że już od następnego rozdziału dziewczyna zacznie „normalnieć”. Skończyłaś ten wątek, zanim w ogóle na dobre się zaczął.

Jeżeli chodzi o wchodzenie chłopaków do dormitorium dziewczyn, to powiem tak: bardzo się cieszę, że wymyśliłaś uzasadnienie, które ma ręce i nogi oraz wydaje się naprawdę prawdopodobne. Przemyśl może jednak, czy jest to absolutnie niezbędne w Twoim opowiadaniu, ponieważ mimo wszystko łamiesz w tym momencie kanon.

Z tego rozdziału błędów nie wypisuję, ale zwrócę uwagę na jedną rzecz: „quidditch” pisze się małą literą, nie wielką.

Przypuszczam, że pierwsza scena w rozdziale jedenastym miała służyć pokazaniu, że Victoire zależy na rodzinie mimo jej podejścia do nich? Bo inaczej trudno mi wytłumaczyć sobie, by w przypadku każdego zakochania czy zauroczenia się, nawet w nauczycielu, podejrzewać działanie amortencji (nazwę tego eliksiru pisze się małą literą), zwłaszcza że w zachowaniu Dominique nic nie sugeruje bycia pod wpływem tej mikstury.

Widzę, że z Jamesa, Evelyn i ich przyjaciół oraz Freda i Lucy starasz zrobić się nowych naczelnych rozrabiaków Hogwartu. W tym nie ma absolutnie nic złego, w końcu każde pokolenie potrzebuje swoich żartownisiów. Powtórzę tylko to, co już napisałam wcześniej: uważaj, żeby nie przedobrzyć z Evelyn, ponieważ powoli zaczyna się na to zanosić. Dziewczyna została szukającą już na pierwszym roku, trzyma tylko z chłopakami i jest pierwsza do robienia żartów. Przydałoby się wprowadzić element, który równoważyłby tę bohaterkę – czy to kłopoty z nauką, czy może jakiś konflikt rodzinny – cokolwiek, co sprawiałoby, że Evelyn nie miałaby tak idealnego życia.

Miniaturka „Listy do H.”

Na początku muszę przyznać, że do Dramione podchodzę naprawdę sceptycznie. Trudno jest mi uzasadnić sobie kanonicznie ten pairing, a przeczytane do tej pory przeze mnie opowiadania wcale nie ułatwiają tego zadania.

Twoja miniaturka była jednak naprawdę niezła, choć pojawiły się pewnie zgrzyty, ale o tym za chwilę. Już sama jej epistolarna forma stanowi pewien powiew świeżości; dodatkowo Hermiony w zasadzie tu nie ma, co też jest dość interesującym zabiegiem. Dobrze udało Ci się przedstawić uczucia Dracona, zwłaszcza te z szóstego roku. Widać, że młody Malfoy się boi oraz że wcale nie ma wielkiej ochoty na przystanie do śmierciożerców. Gdy zestawimy jego słowa z listów napisanych na trzecim czy czwartym roku, to bez problemu można zauważyć, jak bardzo wydoroślał i zrozumiał, o co tak naprawdę chodzi Voldemortowi. Świetnie, naprawdę świetnie.

Zabrakło mi listu z piątego roku: stanowiłby on dobry punkt wyjścia do pokazania, że na początku Draco cieszył się z powrotu Czarnego Pana (na pewno wiedział o tym od ojca), a dopiero potem, gdy dostał zadanie zamordowania Dumbledore’a, zaczął zmieniać swoje nastawienie do całej tej sytuacji. Jakby nie patrzeć, ponowne pojawienie się Voldemorta z pewnością było punktem zwrotnym w życiu całej społeczności czarodziejów, a zwłaszcza śmierciożerców oraz ich rodzin.

Większe zastrzeżenia dotyczą strony technicznej. O ile uczucia Draco się zmieniają, tak styl jego wypowiedzi już niekoniecznie. Zastanów się: czy jedenastoletni Malfoy wypowiadałby się identycznie jak ten z szóstego roku? Albo siedemnastoletni? Może jako pierwszoklasista popełniałby jakieś błędy ortograficzne? Źle postawiłby przecinek? Wszystkie takie pozornie nieistotne elementy znacząco wpłynęłyby na atrakcyjność tekstu. Postaraj się nad nim jeszcze trochę popracować, bo materiał wyjściowy jest naprawdę dobry.

OCENA: DOSTATECZNY +

PODSUMOWANIE

Najmocniejszym punktem Twojego opowiadania, mimo moich wcześniejszych uwag, są bohaterowie. Bardzo dobrze, że starasz się nadać im różne charaktery, które nie zawsze budzą sympatię czytelnika. Problemem jest jednak wspomniany przeze mnie brak jedności między przedstawionym zachowaniem postaci a tym, co przekazuje narrator; widać to zwłaszcza w początkowych rozdziałach.

Drugą rzeczą jest brak idiolektów Twoich bohaterów: wszyscy, niezależenie od wieku czy pochodzenia, wypowiadają się w ten sam sposób. Można przecież na przykład przypuszczać, że Patty, pochodząca z mugolskiej rodziny, nie będzie orientowała się aż tak dobrze we wszystkim, co dotyczy czarodziejów – a to nie zrozumie jakiegoś żartu lub słowa, a to sama wspomni o jakimś niemagicznym zwyczaju, którego nie będą znać jej przyjaciele. Inaczej też będzie mówił jedenastoletni James, a inaczej Teddy z siódmego roku.

Wiem, że na początku może wydawać się to trudne do zrealizowania, dlatego na początku spróbuj na przykład przypisać każdemu z bohaterów jakieś słowo czy wyrażenie, które lubią powtarzać. Niech któryś z nich wypowiada się krótkimi zdaniami, podczas gdy inny będzie używał bardziej wyszukanego języka. To wszystko wymaga sporo pracy, ale naprawdę warto.

Fabularnie Twoje opowiadanie niczym nie zaskakuje. Nie ma jakiegoś ważniejszego wątku, który pchałby akcję do przodu; prawie wszystko skupia się na rozterkach sercowych bohaterów. Można oczywiście założyć, że najważniejsza jest relacja między Teddym a Victoire, która zakończyć ma się tak jak w kanonie, ale przy czytaniu fanfików potterowskich mam tak, że oczekuję czegoś bardziej powiązanego ze światem magii, a nie problemów nastolatków. Zmiana imion części bohaterów Twojego opowiadania oraz umieszczenie akcji nie w Hogwarcie, a zwykłym liceum czy gimnazjum nie miałyby większego wpływu na fabułę. Też można by czytać o ślicznej dziewczynie odrzucającej zalecających się do niej chłopaków, o innej, która straciła swoją najbliższą przyjaciółkę, czy o kolejnej, która nie widzi, że jej przyjaciel jest w niej zakochany. Pisanie tego typu tekstów pomaga przy wyrobieniu sobie warsztatu, ale jeśli chcesz napisać coś, co będzie wyróżniało się na tle wielu innych opowiadań tego typu, to powinnaś pomyśleć nad czymś konkretniejszym. Na samych wątkach miłosnych daleko nie zajedziesz, o ile nie będzie to jakaś niezwykle głęboka analiza psychologiczna postaci. Wykorzystaj to, że umieściłaś akcję w świecie magii i czarodziejów.

Przy zgłoszeniu do nas pisałaś, że czytelnicy pozytywnie oceniają Twój tekst, ale Ty tak nie uważasz. Po przeczytaniu Twojego bloga nie mogę powiedzieć, że jest źle, bo nie jest. Chwali Ci się, że chcesz pisać coraz lepiej, a nie przyjmujesz w ciemno opinie czytelników. Moja rada na ulepszenie opowiadania jest jedna: zastanów się nad wprowadzeniem jakiegoś istotniejszego wydarzenia, takiego, które mogłoby znacząco wpłynąć nie tylko na życie szkolne, ale też całego świata czarodziejów. Wiem, że jest to o wiele trudniejsze niż opisywanie miłosnych problemów nastolatków, ale zapewniam Cię, że warto.

Przyznaję szczerze, że wahałam się nad oceną; zmieniałam ją kilkukrotnie. Z jednej strony pojawiło się naprawdę sporo błędów (zarówno interpunkcyjnych, jak i typowo warsztatowych), a z drugiej, z tego, co sobie na szybko wyliczyłam, skończyłaś gimnazjum, w związku z czym brak doświadczenia i niewyrobiona jeszcze technika są czymś zrozumiałym. Dodatkowo tak mniej więcej od piątego rozdziału widać postęp w porównaniu z tym, co pisałaś na początku, a to zawsze trzeba docenić.

W ocenie wyjaśniłam Ci kilka najważniejszych zasad i podałam kilka linków, tutaj masz parę kolejnych:

Spójniki wprowadzające zdanie podrzędne

Przecinek a wyrażenia porównawcze

Zdania podrzędne i nadrzędne

Przecinki między przymiotnikami

Zastanów się też nad skorzystaniem z pomocy bety, która pomogłaby Ci w wyłapaniu takich błędów i korekcie początkowych rozdziałów. W razie jakichkolwiek wątpliwości możesz też oczywiście zwrócić się do naszej załogi, z chęcią pomożemy.

Z mojej strony to tyle. Zachęcam Cię oczywiście do dalszego pisania, ponieważ tylko w ten sposób można stawać się coraz lepszym, czego z całego serca Ci życzę.