Ocena nr 5 – Dramione: więźniowie czasu

Adres bloga – Dramione: więźniowie czasu 
Autorka – Anna-Medium
Oceniająca – Condawiramurs

Adres bloga od razu informuje o tematyce opowiadania, to dobrze, więźniowie czasu brzmią interesująco. Osobiście nie przepadam za Dramione, gdyż nie lubię książkowego Malfoya, nie mam jednak zamiaru uprzedzać się z góry do Twojego tekstu, czytywałam już opowiadania, w których autorzy kreowali go inaczej niż w sadze i potrafiłam go polubić.

Wygląd bloga jest ogólnie nie najgorszy, wydaje się, że jest Twojego autorstwa, gdyż nie ma nigdzie żadnej informacji na temat pochodzenia szablonu. Postanawiam jednak zapytać, okazuje się, że zamówiłaś szablon, ale w regulaminie szabloniarni nie było przymusu informowania o źródle. Cóż, wydaje mi się, że przyzwoitość wymaga, aby jednak poinformować o tym czytelników. Napisałaś także, że na nagłówku widać napis „Roonie”, zapewne nick autorki. To prawda, ale jest tak ukryty, że trudno go dostrzec, nawet jak się wie, czego szukać…

W każdym razie szablon jest w porządku, przedstawia głównych bohaterów, utrzymany w mrocznym stylu zawiera ładny cytat. Szare tło jest dla mnie odrobinę za ciemne, zmieniłabym także czcionkę z Times New Roman na inną, aczkolwiek to kwestia gustu. Muszę się jednak przyczepić do kilku rzeczy dotyczących zakładek znajdujących się na blogu.

Po pierwsze, znajdują się one zarówno na górze, jak i po prawej stronie, a część się przez to powtarza (Strona główna, Wstęp, Bohaterowie, Stowarzyszenie DHL), co nie wygląda dobrze. Po drugie, niektóre z zakładek są opatrzone buźką, co jest jeszcze gorsze. Wśród zakładek trzy z nich to odnośniki do innych stron: Katalogu Granger, Stowarzyszenia DHL, Spisu opowiadań oraz ocenialni KKB – ale tak naprawdę nie przechodzi się do nich bezpośrednio, tylko po otwarciu podstron na Twoim blogu, co jest mało praktyczne. Podejrzewam, że stworzyłaś do tego celu oddzielne strony, tymczasem można to zrobić inaczej, a mianowicie w Bloggerze należy wejść w układ, następnie skonfigurować strony, na górze kliknąć w „link zewnętrzny” i wpisać adres. Ale w tym przypadku najlepiej byłoby stworzyć oddzielną podstronę zatytułowaną „linki” i tam wpisać wszystkie adresy. Dziwi mnie, szczerze mówiąc, brak takiej zakładki, nie chcesz załączyć na blogu listy opowiadań, które czytasz? Nawet jeśli nie, to przynajmniej umieść w jednym miejscu katalogi i ocenialnie.

Zastanawia mnie, dlaczego po prawej stronie zamieściłaś okienko zatytułowane „Witaj”, skoro nie ma pod nim żadnego tekstu? Średnio też podoba mi się opis Ciebie jako autorki, połowicznie „czarodziejski”, połowicznie „mugolski”, jeśli już chciałaś bawić się w tę „Krukonkę”, pociągnęłabym to do końca. Fajnie za to, że odsyłasz zainteresowanych na swojego Aska. Zastanawia mnie także Twój nick, dlaczego zawarłaś w nim myślnik?

Kilka słów na temat Wstępu i Bohaterów: wstęp dałabym właśnie jako „Witaj” po prawej stronie, umieszczając dodatkowo informacje o zakazie kopiowania treści itd. Jeśli chodzi o postacie, nie lubię, gdy autorzy się o nich nadmiernie rozpisują (spoilery!) lub dodają zdjęcia, wolę, by to z treści wynikało, kto jak wygląda. Ale jeśli już się na to decydujesz, powinnaś napisać, kto użyczył twarzy danej osobie (np. w ostatnim przypadku – Angelina Jolie), szczególnie jeśli jest niekanoniczna, – a nigdzie tego nie widzę.

Rozpisałaś się o Hermionie, później przy każdym bohaterze jest coraz mniej informacji – co niby jest plusem, ponieważ dzięki temu nie zdradzasz ich losów, ale świadczy również o niekonsekwencji. Ale skoro już postanowiłaś to napisać, powiedz mi, dlaczego Hermiona jest u Ciebie czystej krwi i należy do kilku domów? Jeśli masz zamiar zrobić z Granger czarodziejkę czystej krwi, powinnaś w tej albo innej zakładce umieścić informacje o tym, że łamiesz kanon nie tylko w zakresie samego paringu, a nie widzę nigdzie takiej informacji. Dostajesz za to plus za zrobienie researchu i wypisanie prawidłowych dat urodzin bohaterów z sagi.

W opisach postaci mieszasz czasy; ogólnie w większości zakładek oraz w Twoim opisie znajdują się błędy interpunkcyjne i stylistyczne, ale postanowiłam zająć się tymi, które znajdę w rozdziałach; tutaj tylko sygnalizuję problem.

Nie tworzyłabym zarówno Spisu treści, jak i Archiwum, to drugie bym wyrzuciła, zaś obserwatorów przeniosłabym na prawą stronę; tam, gdzie pozostałe zakładki.

Masz też playlistę, która na szczęście nie włącza się automatycznie. Jako pierwsza pojawiła się jedna z moich ulubionych piosenek My Heart will go on, więc ją puściłam, mimo że na ogół nie słucham muzyki podczas czytania. Później także jej nie wyłączam, większość piosenek trafia w mój gust, więc miło posłuchać.

Czas na treść. Dotychczas opublikowałaś siedem postów głównego opowiadania oraz świąteczną miniaturkę, odniosę się do obu. Postanowiłam, że w tej ocenie przyjmę następujący system: będę omawiać każdy rozdział po kolei: treść i wszystkie rodzaje błędów, jakie znajdę, a następnie zrobię podsumowanie w zakresie: fabuły, kreacji świata przedstawionego, bohaterów, stylu. Pogrubieniem zaznaczyłam brakujące przecinki (czasem również inne znaki interpunkcyjne, na przykład „?”), zaś powtórzenia podkreśliłam.

Dramione: więźniowie czasu

Prolog

Łączenie pogody z uczuciami to zawsze dobry zabieg, podoba mi się również użycie czasu teraźniejszego, gdyż nadaje tekstowi dynamizmu. Najpierw skupiasz się na stronie fizycznej, a później przechodzisz do emocji, dobrze, choć jak na to, że Hermiona „tylko” czuje albo „tylko” słyszy, odbiera otoczenie podejrzanie dużą ilością zmysłów.

Przemyślenia Granger dotyczą II wojny czarodziei, która, mimo że skończyła się śmiercią Voldemorta, nadal dręczy dziewczynę i właściwie trudno się dziwić, choć zdaje się, że musiałaś mocno nagiąć kanon, bo nie wydaje mi się, żeby w sytuacji takiej, jak przedstawiła to Rowling, Hermiona faktycznie by myślała poważnie o samobójstwie.

Refleksje są dość chaotyczne, w części z pewnością dlatego, że Hermiona przeżywa ciężkie chwile. Ale z jednej strony dziewczyna martwi się, że nie jest prawdziwą Gryfonką, bo inaczej miałaby odwagę się zabić (z czym można polemizować, ale nie o to chodzi), z drugiej wini swoją gryfońską naturę za niemożność bycia szczęśliwą, cokolwiek by to znaczyło, z trzeciej koniec końców dochodzi do wniosku, że to tkwiąca w niej Gryfonka nie pozwala wypowiedzieć uśmiercającego zaklęcia skierowanego na samą siebie, a w zakończeniu: Hermiony Granger nie ma, umarła podczas II bitwy o Hogwart, pozostała tylko cząstka Gryfona i miłości... Naprawdę więc już nie rozumiem, co Hermiona myśli o swoim „Gryfonie”, jak to sama ujmuje. Inna kwestia, że nigdy nie lubiłam „zwalania” wszystkiego na to, do jakiego domu się należy, przypinania łatek. Rowling miała naprawdę dobry pomysł, aby rozdzielić Hogwartczyków w taki sposób, ale nie można twierdzić, że ten podział ściśle określa człowieka i oznacza, że posiada on tylko kilka cech na krzyż, takich, które dany założyciel Hogwartu uważał za najważniejsze… Nie lubię szufladkowania. Nie mówiąc już o tym, że powinno być „Gryfonki”, Hermiona to kobieta.

Podoba mi się, że porównałaś te wydarzenia do prawdziwych wielkich wojen XX wieku, to podkreśla ich okrucieństwo. Zastanawiam się, skąd wzięłaś dane? Na polskiej Wikipedii jest napisane, że w I wojnie zginęło 14 mln ludzi, a w II – wg różnych źródeł – 50-78 mln. Na Twoim miejscu napisałabym odnośnik do źródła.

Błędy:

Deszcz.. Jak to pięknie byłoby umrzeć, tańcząc podczas ulewy. – „To” jest zbędne. W prologu znajduje się dużo niepotrzebnych zaimków, „to”, „jakiś”. W całym akapicie, nie tylko tutaj, po słowie „deszcz” występują dwie kropki; powinny być albo jedna, albo trzy. W prologu znalazło się sporo powtórzeń, niektóre z pewnością były celowe, jak np. „deszcz”, również „wojnę” można by podciągnąć pod tę kategorię, ale np. „tylko” na początku oraz nieszczęsne zaimki niestety się do niej nie zaliczają.

Co mnie powstrzymuję – powstrzymuje (trzecia osoba liczby pojedynczej).

Mimo, że byłam jedyną osobą, nie śpiącą na wykładach historii magii, to były to dla mnie kolejne statystyki, które mój łaknący wiedzy umysł, chłonął jako suche fakty. – „Mimo że”, podobnie jak „chyba że”, „szczególnie że”, to wyrażenia, w których nie stawia się przecinka w środku. Pierwsze „to” jest absolutnie zbędne, podobnie jak przecinek przed „chłonął” (tłumaczenie niżej). Ponadto „nie” z przymiotnikami, nawet odczasownikowymi, piszemy łącznie, a więc „nieśpiącą”. Oddzielnie piszemy tylko je w stopniu wyższym i najwyższym (np. „nie najgorszy”). Ostatni błąd, powinno być: „chłonął jak”. Przed „nieśpiącą”przecinek zbędny.

Gdybyś zapytał rok temu Panny-Wiem-To-Wszystko, co to wojna, odpowiedziała by ci wyuczoną regułkę. – Po pierwsze: nie rozumiem, dlaczego nagle wyskoczyłaś ze zwrotem do tajemniczego „ty” (podejrzewam, że czytelnika), a następnie w tym akapicie przechodzisz przez prawie wszystkie możliwe osoby – tzn. pierwszą, drugą, trzecią… Lekki miszmasz. Po drugie: „czym jest wojna” brzmiałoby lepiej.  Po trzecie: „odpowiedziałaby”, czasowniki w formie osobowej z partykułą „by” piszemy łącznie, oddzielnie zaś z czasownikami w formie nieosobowej np. „znaleziono by”. Po czwarte: „regułką”, nie „regułkę”. Po piąte: dlaczego Hermiona nazywa w taki sposób samą siebie?

Walcząc, nie patrzysz, czy osoba, z którą walczysz, chce się poddać, czy jest konająca. – Ogólna zasada w interpunkcji brzmi: w zdaniach złożonych należy oddzielać poszczególnie wypowiedzi podrzędne (zawierające orzeczenie, a więc jakąkolwiek formę czasownika, również imiesłów) za pomocą przecinków. Wyjątkami są łączniki albo/lub/i/oraz/ani – wtedy nie stawiamy przecinków pomiędzy zdaniami podrzędnymi, chyba że używamy określenia „podwójnego”, np. albo/albo – w takiej sytuacji przed drugim „albo” stawiamy przecinek. Jeśli mamy zdanie wtrącone (tutaj: „z którą walczysz”), należy je oddzielić przecinkami bądź myślnikami z obu stron. Z innych błędów: lepiej brzmiałoby „kona”, strona bierna nie brzmi dobrze w języku polskim.

W zamian za Order Merlina I Klasy, nie mam nikogo, co noc śnię o wojnie... – Tutaj zaś pierwszy przecinek niepotrzebny, ponieważ jest wstawiony w połowie jednego zdania podrzędnego. No i „pierwszej klasy”.

Połowa kolegów z pracy deklaruje, że jest moim przyjacielem. Jakoś w szkolę, traktowali mnie jak powietrze... Miałam przyjaciół, naprawdę... – Jednym przyjacielem? Ponadto niepotrzebne powtórzenia tego słowa. „Szkole”, nie „szkolę” oraz niepotrzebny przecinek przed „traktowali” (powyżej wytłumaczenie). Swoją drogą, mnie tam nie dziwi, że połowa kolegów z pracy deklaruje tę „przyjaźń”, w końcu Hermiona wraz z przyjaciółmi jest obecnie bohaterką wojenną, nic dziwnego, że wszyscy zabiegają o jej względy, szczególnie jeśli – jak okaże się niedługo – dziewczyna pracuje w ministerstwie.

Rozdział I

Postanowiłaś zacząć od wpisu Hermiony do pamiętnika, rozpoczynając akcję od maja. Zdaje się, że sprawdziłaś w Internecie kalendarz na 1998 rok, to się chwali. Podoba mi się, że na wstępie napisałaś, co dzieje się w życiu dziewczyny po wojnie, jak również wspomniałaś o Harrym i Ronie. Mam jednak zastrzeżenia co do samej treści. Powiedz mi, jakim cudem nawet komuś tak zasłużonemu jak Granger ktokolwiek pozwoliłby zostać pełnoprawnym aurorem i pracować w ministerstwie? Szczególnie że, jak okaże się już niedługo, dziewczyna od września wróci do szkoły, a więc nie ma nawet PODSTAWOWEGO wykształcenia, nie mówiąc o ukończeniu kursów aurorskich, które z pewnością nie należą do krótkich. Mogła dostać order, nawet tak szybko, ale na pewno nie mogła zostać zatrudniona w ministerstwie!!! Ja rozumiem, że według oryginału Harry i Ron nie zakończyli nauki w Hogwarcie, a mimo to tam pracowali, co uważam za dość dziwne, ale nawet jeśli pozwolono im tak postąpić, z pewnością musieli przejść niejeden kurs i zdać niejeden egzamin, nim dostali stałą pracę (wg Harry Potter-wikia został szefem Departamentu Aurorów dopiero po dziesięciu latach, więc wiesz). Zastanawiam się też, w jaki sposób Hermiona poszukuje swoich rodziców, których wysłała do Australii, przebywając w Londynie, nie umieściłaś nawet słowa na ten temat.

Niestety, w dalszej części rozdziału zatraciłaś styl pamiętnikowy na rzecz zwyczajnej narracji pierwszoosobowej. Rozumiem, może chciałaś pokazać, co się działo w jakim czasie. Ale skoro wybrałaś pisanie pamiętnika, powinnaś być konsekwentna. Lepiej byłoby nie używać tego słowa w tytule albo zastosować taką formę tylko do początku rozdziału. Tylko wtedy musiałabyś zdecydować się na używanie jednego czasu.

Za grosz nie rozumiem, dlaczego – gdy Granger wraca do domu – Harry, który z nią mieszka, najpierw informuje ją, że jej rodzice pewnie nie żyją, a później podaje dziewczynie Eliksir Słodkiego Snu, aby nie teleportowała się do ministerstwa i nie dowiedziała się, co i jak… To dziwne.

Koniec końców jednak oboje udają się do Australii i okazuje się, że ofiarami wypadku faktycznie są rodzice Hermiony. Dziewczyna mocno to przeżywa, trudno się dziwić. Gdy wraca do Anglii, piszesz, że spędza czas z Harrym i Ronem, ale to chyba nieprawda, ponieważ Weasley, który niby nadal jest jej chłopakiem, zamknął się w sobie i nie szuka towarzystwa innych ludzi.

Czy śmierciożercy mają według Hermiony gnić w więzieniu, czy jednak otrzymywać Pocałunek Dementora, bo piszesz dwie różne rzeczy?

Okazuje się, że nasza cudowna trójka bierze udział w rozprawach śmierciożerców; gdyby tylko jako świadkowie, okej, ale trochę dziwi mnie, że również przeglądają papiery i dyskutują, jakby byli co najmniej adwokatami. Nie brzmi to wszystko zbyt legalnie, świadkowie czytający dokumentację dotyczącą sprawy… Podkreślam jeszcze raz, że Twoi bohaterowie nie skończyli nawet siódmej klasy, ja rozumiem, zasłużyli się na wojnie, ale wysłano by ich chociaż na jakiś kurs wcześniej, zanim pozwolono bawić się w polityków i prawników!

Chwila, to Hermiona mieszka na Grimmauld Place? Wydawało mi się z wcześniejszego opisu, że w jakimś małym, miłym mieszkanku z przyjemnie urządzoną kuchnią…

To dość dziwne, że Granger, pogrążona w chęci zemsty na wszystkich śmierciożercach, niektórym odpuszcza… Ale z drugiej strony oznacza to, że nie zatraciła jeszcze zdrowego rozsądku. Faktycznie komuś takiemu jak Malfoy albo Zabini przydałoby się nakazać wykonywanie prac społecznych, a odbudowywanie Hogwartu z pewnością stanowi obecnie priorytet.

Rozdział kończy się samobójczą śmiercią Harry’ego. Cóż, aż tak mnie to nie zdziwiło, bo widać było, że chłopak sobie nie radzi, mimo że napisałaś o tym tylko jeden rozdział. Zastanawia mnie jednak, dlaczego Ron powiedział Hermionie, że krzyczała, przecież chyba nie było go w ich mieszkaniu? Wtedy może uratowałby przyjaciela? No chyba że później się tam zjawił? Hm…

Błędy:

Nie będę pisać "Drogi Pamiętniczku", ani nic takiego – nieprawidłowy cudzysłów, powinien on wyglądać „”. Zbędny przecinek przed „ani”.

Przecież w tym momencie byłabym w stanie zdobyć myślodsiewnie. – Myślodsiewnię.

Mimo wszystko lubię pisać, zgrzyt pióra, szelest i zapach papieru uspokaja mnie. – Uspokajają. Często popełniasz ten błąd, wymieniasz kilka rzeczy, a czasownik piszesz w liczbie pojedynczej, a nie mnogiej.

Dopiero teraz, gdy przestałam żyć z chwili do chwili, gdy przestałam walczyć o przetrwanie (…) – nie ma takiego powiedzenia jak „z chwili do chwili”.

Chciałabym zauważyć, że powyższe błędy są wypisane tylko z pierwszego, krótkiego akapitu.

Mimo że cały czas staram się go wyrwać z domu i spędzać z nim czas, on jest nieobecny. – Pisałam już o tym wcześniej, ale podam ten przykład, aby jeszcze raz Ci wytłumaczyć: bardzo lubisz zaimki. Faktycznie czasem trudno z nich zrezygnować. Ale np. tutaj „on” jest zbędny, a i tak zostają dwie inne formy („go” i „z nim”). Trzeba pozbywać się tych, które nie są konieczne.

Freddy i Ginewra byli dla mnie jak rodzeństwo! – Ginevra. Swoją drogą, jeśli postanowiłaś uśmiercić Ginny, to powinnaś napisać, że łamiesz kanon, żeby czytelnicy wiedzieli, że robisz to z premedytacją (podobnie jak z czystą krwią Hermiony). Wystarczyłaby ogólna informacja we „Wstępie”.

Nie sądzę, żeby Granger we własnym pamiętniku wspominała o Harrym, używając jego nazwiska. Rozumiem, chciałaś uniknąć powtórzeń, ale to już chyba byłby mniejszy błąd.

Nie chciał wracać do Nory, w sumie nie dziwie się... – Nie dziwię się. Piszesz w pierwszej osobie, a więc musisz pisać czasowniki z odpowiednią końcówką („ę” zamiast „e”). To bardzo często pojawiający się błąd ortograficzny.

Myślałam, że po wojnie zostanie aurorem, że jego cierpienie spotęguje chęć zemsty... Tak jak w moim przypadku. – Hermiona uważa, że zemsta to najlepsze, co człowiek może zrobić w takiej sytuacji? Naprawdę nie jest z nią dobrze.

W dzień chodzę od Nory, do mojego mieszkania, oraz kontynuuje poszukiwania rodziców. W nocy zaś zmieniam się w bezimiennego aurora. Nie chcę, by robiono jakąś aferę z tego powodu. podobno jestem w tym dobra... Mój szef powiedział mi, że jeśli tak dalej pójdzie, to w łapaniu Śmierciożerców pobije rekord Alastora Moody'ego. – Po pierwsze: „chodzę od Nory do mojego mieszkania”, bez przecinka, ale to i tak brzmi dość dziwnie. Po drugie: „kontynuuję” oraz „pobiję” (pierwsza osoba l. poj.).  Po trzecie: zdanie o aferze jest dość dziwne, brzmi, jakby ktoś miał robić Hermionie wyrzuty za bycie dobrym aurorem. Po czwarte: „podobno” wielką literą.

Po tylu tygodniach zlokalizowaliśmy kryjówkę Rudolfa Lestrange. – Po ilu, jestem ciekawa? Może po prostu „wielu”?

Ukrywał się w mugolskiej części Londynu w jakimś opuszczonym domu. Za nim ruszyłam ja i dwójka moich kolegów. Mimo, że Śmierciożerca nie miał różdżki, potrafił znokautować jednego z moich towarzyszy i odebrać mu magiczny patyk. – Po co to „jakimś” oraz „moich”? O „mimo że” też już pisałam. Z nowych błędów: zamiast „potrafił” – „zdołał”. Ponadto nie wiem, czy w pamiętniku ktoś określałby różdżkę „magicznym patykiem”. Żeby uniknąć powtórzenia, możesz napisać „rozbroił go”.

Nie lubię tych momentów, ale byłam zmuszona użyć niewybaczalnego w obronie. Dopiero Cruciatus ostudził jego zapały. – Niewybaczalnego czego? Zaklęcia, trzeba dopisać. Czasów się nie czepiam, bo to pamiętnik. „Cruciatus” kursywą. Ostudzić można zapędy, nie zapały.

O dziwo poczułam zapach naleśników, unoszący się w mieszkaniu (…) Zastałam tam Harry'ego, który w mugolski sposób piekł naleśniki. – Powtórzenie, już wiadomo, że to były naleśniki, które się smaży, a nie piecze. Po „dziwo” przecinek.

-Dzień dobry, Miona- odparł, lekko unosząc kąciki warg, które za chwilę znów opadły. – Błędny zapis dialogu, używasz dywizów zamiast myślników, nie robisz również spacji. Każdy dialog zapisujesz błędnie, więc poniżej nie będę już cały czas zwracać na to uwagi. Odsyłam do Poradnika po lewej stronie. Ponadto, dlaczego używasz tego frustrującego przezwiska „Miona”? Nie wiem, dlaczego w blogosferze „aŁtoreczki” się zmówiły, aby go używać. Przecinek przed „Miona” (zawsze stawiamy między wołaczem lub mianownikiem, który ma pełnić jego rolę, a resztą wypowiedzi).

-Harry, nie obrazisz się, jak pójdę spać. – Znak zapytania na końcu, to pytanie, nawet jeśli retoryczne.

(…) dawały nadzieję, A jeśli to nie oni? – Albo „a” małą literą, albo kropka zamiast przecinka.

Starach sparaliżował moje kończyny, upadłam na podłogę. – Dlaczego tylko kończyny? Ponadto literówka: „strach”, nie „starach”.

1 czerwca 1998r., Londyn – spacja między „8” a „r.”. Ponadto wyraźniej oddzielałabym wpisy z różnych dni od siebie. 

Za chwilę mam się teleportować z Harrym do Australii. Chciałam jak najszybciej poznać prawdę. – Okej, jednak będę się czepiać zmiany czasów we wpisach pamiętnikowych, po pierwsze dlatego, że tylko pierwsza część rozdziału była tak naprawdę pamiętnikiem, po drugie dlatego, że nawet w takiej formie oba zdania powinny być w tym samym czasie, do wyboru w którym, ale w tym samym.

To nie były moje ukochane, przypominające morze oczy, teraz wyglądały jak woda podczas sztormu . – Morze też może znajdować się podczas sztormu. Niepotrzebna spacja przed kropką kończącą zdanie.

Chciałam go przytulić, chciałam,  by trzymał mnie za rękę, gdy będę musiała rozpoznać tych zmarłych ludzi w Australii, chciałam, by ze mną zamieszkał. – Napisałabym to zdanie w czasie teraźniejszym, jeśli faktycznie uważasz to za wpis z pamiętnika (poprzednie zdania też), ponadto dziwnie nazywać rodziców „tymi zmarłymi ludźmi”.

Tylko ja i Harry, wciąż pochyleni, stróżowaliśmy nad grobem moich rodziców. Już nie płakałam, te cztery dni zabrały wszystkie łzy, jakie miałam. Niektórzy mówią, że wypłakanie się daje ulgę. To nie prawda, płakanie męczy i dlatego ludzie przestają ryczeć. – Chciałaś pokazać tutaj rozpacz Hermiony i pewnie w miarę by się udało, nawet jeśli zrobiłabyś to krótko, gdybyś nie zabiła całego klimatu poprzez użycie nieszczęsnego kolokwializmu: „ryczeć”. Inne błędy: „nieprawda” zamiast „nie prawdy”, a wyrażenie „stróżować nad grobem” dziwnie brzmi.

Widziałam wiele zwłok, wiele zmasakrowanych, wszystkim wiadomo, że niektórzy Śmierciożercy w swoim okrucieństwie szukali bardziej wyrafinowanych sposobów tortur niż Cruciatus. Jednak nigdy nie widziałam tak zranionego ciała bliskiej osoby. Patrząc na rany, wiedziałam, że cierpieli przed śmiercią, że śmierć była dla nich ukojeniem. – Z fragmentu wynika, jakby wszystkie zwłoki, które widziała Hermiona, należały do bliskich jej osób. Gdyby tak było, to chyba już dawno siedziałaby w wariatkowie.

Nie przejmowałam się, że jestem na celowniku pozostałych Śmierciożerców i tak moja tożsamość pozostawała nieujawniona. – Trochę bez sensu, skoro była na celowniku śmierciożerców (nazwę zapisujemy małą literą) – jak rozumiem, z samego faktu, że walczyła po drugiej stronie – to powinna się przejmować, choć oczywiście w granicach rozsądku, prawda? To, że nikt nie wie, iż pracuje jako auror, mało w tym momencie jej pomaga, skoro i tak sporo ludzi na nią czyha, więc nie można użyć tego jako argumentu.

Mimo że nienawidzę Fretki, nie potrafię go wysłać do więzienie. Blaise'a też nie. Taka kara nie byłaby sprawiedliwa. Uważam, że jakieś prace społeczne... – Uchowaj, Boże, „Mionę” mogę jakoś przeżyć, ale ta „fretka” to po prostu KATASTROFA. Podobnie jak „smoki” i inne. To nie podstawówka! „Więzienia”, nie „więzienie”.

Szczerze, to nie wyobrażam sobie sytuacji, gdy ktoś pod groźbą śmierci wyrabia mi Mroczny Znak – wyrabiać to ciasto albo kartę.

Harry, cierpiący z powodu śmierci swojej dziewczyny, tak na prawdę siedzi w domu (…) – Naprawdę.

Zrobiłam niewielki krok w stronę Rudzielca. – Proszę, nie nazywaj bohaterów za pomocą koloru ich włosów i to jeszcze wielką literą. Wygląda to mało profesjonalnie.

Poczułam zapach, nie należał on do mojego chłopaka, tylko najlepszego przyjaciela. Moje serce ścisnął żal, myślałam, że wróci, przeprosi. – Z powodu niezgodności podmiotów odnosi się wrażenie, jakby to najlepszy przyjaciel Hermiony miał wrócić i ją przeprosić.

Wtuliłam się w niego mocniej, a moim łzą pozwoliłam płynąc swobodnie. – „Łzom” (celownik liczby mnogiej: „-om”). „Łzą” to nadrzędnik liczby pojedynczej.

Na stopach umieściłam tego samego koloru buty na niewielkim obcasie. – Założyłam.

Bałam się konfrontacji z chłopakiem, ale przynajmniej dostrzegałam w nim najlepszego przyjaciela sprzed wojny. – Myślałam, że to zaszczytne miano posiadał Harry, nie Ron.

(…) czarnoskóry chłopak, według koleżanek z jej rocznika, drugi najpopularniejszy chłopak Slytherinu. Dwóch Aurorów, którzy kroczyli obok nich, pochyliło głowy w kierunku naszej trójki w geście szacunku. – Błąd gramatyczny, powinno być: „dwaj aurorów, którzy kroczyli (…)”. „Aurorów” małą literą.

Ustawa, którą napisałam w ochronie dobrego imienia czarodziei, za niedługo wejdzie w życie – po prostu „niedługo”. Przecinek dostawiłam, ponieważ mamy tutaj zdanie wtrącone.

Blaise opowiadał o dzieciństwie jego i Malfoy'a, o tym, jak zostali zmuszeni do Śmierciożerstwa. – W sadze nie używano sformułowania „śmierciożerstwo”. Ponadto przy odmianie nazwiska „Malfoy” nie stosuje się apostrofu.

Jak powszechnie wiadomo stosunki pomiędzy Ślizgonami, a Gryfonami nie były najlepsze – przecinek zbędny.

(…) do wpuszczenia Śmierciożerców w mury Hogwartu – ? „Śmierciożerców” małą literą.

Na wyrok, jednak trzeba było czekać przez najbliższą godzinę (…) – przecinek zbędny, ponieważ to jedno zdanie, nie dwa.

Było tak, aż nastał dzień, 14 lipca. – W nagłówku wpisów do pamiętnika możesz zapisywać daty liczbami, ale nie w narracji. Ponadto słowo „dzień” jest zbędne, podobnie jak drugi przecinek.

Podobno w Dolinie Godryka widoczna była Alecto Carrow. Takie sygnały często okazywały się fałszywe, choćby dlatego, że czarodzieje widzieli osobę podobną, a w panice zwoływali aurorów. – W pierwszym zdaniu powinno być „widziano”. Drugie zaś jest mało logiczne, to chyba normalne, że jak komuś wydawało się, że widział śmierciożercę, wzywał (nie „zwoływał”) aurorów, prawda?

Skierowałam nogi ku salonowi. – A reszty ciała nie?

Rozdział II

To druga część wpisu do pamiętnika, równie „niepamiętnikowa” co pierwsza, niestety. Rozpoczynasz ją od sceny pogrzebu Harry’ego. Hermiona tym razem uważa, że gryfońska odwaga powinna zapobiec śmierci Pottera, ech. Później piszesz nagle: Czarne cienie kończyły mówić i wbrew zapewnieniom pośpiesznie opuszczały cmentarną ziemię. Nie mam pojęcia, co masz na myśli. Granger wyrzuca swoje myśli na głos, kierując je do Pottera. Dość chaotyczne wyznanie, ale to dobrze, w końcu dziewczyna pogrążona jest w żałobie. Nie mogę jednak pozbyć się wrażenia, że tkwi w niej naprawdę sporo egoizmu. Ponadto kiedy Hermiona mówi o rodzicach, nie wiadomo, czy ma na myśli swoich, czy przyjaciela…

Następnego dnia, zupełnie nie rozumiem dlaczego, Granger budzi się w nieznanej sobie sypialni urządzonej w ślizgońskim stylu. Pokusiłaś się o opis, to dobrze, ale niestety sporo w nim powtórzeń („wężów”, „zaklęć”) i mieszania czasów. Szybko okazuje się, że to Malfoy Manor, co wydaje się niesamowitym pójściem na skróty. To, że Hermiona była świadkiem w procesie Draco, całkiem mi się podobało, miało uzasadnienie, ale to, żeby po pogrzebie przyjaciela z niewiadomych powodów następnego dnia budziła się AKURAT w domu Malfoya, jest mocną przesadą. Niby dlaczego Malfoy miał ją przygarniać na noc i dlaczego właściwie tego potrzebowała? Śledził ją na cmentarzu? Zemdlała tam i nie wróciła do domu? Nie jest to jasne… Przecież Hermiona ma swój własny dom, nikt jej stamtąd nie wyrzucił. Dodatkowo dialog, który wywiązuje się między głównymi bohaterami, napisałaś na poziomie podstawówkowo-gimnazjalnym… Nie pasuje do młodych, ale dorosłych ludzi, szczególnie takich, którzy przeżyli wojnę. Na szczęście nie trwa to długo, ponieważ Hermiona po prostu ucieka z domu Mafloya. Nie sądzę, żeby można było ot tak wybiec z takiego domu i się nie zgubić po drodze, ponadto chyba nawet nie miała szansy zabrać swoich rzeczy… No, ale już niejednokrotnie dałaś do zrozumienia, że Hermiona nie myśli rozsądnie. Dotychczas myślałam, że to z powodu wielu okropnych wydarzeń, ale zaczynam zastanawiać się, czy nie tkwi w tym coś jeszcze… czy nie chcesz zamienić jej w emocjonalnie niekontrolującą się kobietę o mentalności trzynastolatki. Mam nadzieję, że nie. Przez długi czas była moją ulubioną postacią w sadze i mimo że później kto inny zajął jej miejsce, nadal mam do niej sentyment.

Zastanawia mnie też, czy prawdą jest, że Draco miał spędzić tak wiele lat w Azkabanie, przecież chyba w ministerstwie pracują inteligentni ludzie, którzy potrafiliby ocenić, w jaki sposób ukarać chłopaka, nawet gdyby Hermiona nie była świadkiem…

No i jednak okazało się, że Granger odbyła wcześniej na jakichś kursach aurorskich. Tylko że zastanawiam się, kiedy, skoro już w maju, niedługo po bitwie o Hogwart, pracowała w ministerstwie jako AUROR, a nie sądzę, żeby takie kursy trwały krócej niż dwa lata… Szczerze mówiąc, to powinny być porządne studia.

Następny niby-pamiętnikowy wpis pochodzi z dziesięciu dni później, piszesz w nim, że Hermiona podczas pomocy w odbudowywaniu Hogwartu (dziewczyna robi to charytatywnie) zakolegowała się z Zabinim, ba – brzmi to tak, jakby chłopak został jej nowym przyjacielem. Trochę dziwne, zważywszy, że nadal powinna być w żałobie po poprzednich, a przede wszystkim, że jest zdecydowanie za szybko na takie deklaracje, szczególnie jak przeżyło się tak wiele. Mogłabyś napisać, że ku zdziwieniu dziewczyny Blaise okazał się ciekawym rozmówcą i że nie wypytywał jej o problemy, ale bez przesady.

Aha, okazuje się, że Hermiona nie tylko jest aurorem i niby-prawnikiem, ale posiada jeszcze moc ustawodawczą, ponieważ pisze USTAWY, jak również ma czas i środki (ciekawe skąd, bierze kasę Harry’ego z Gringotta, czy ministerstwo daje jej tak ogromną pensję? Dziewczyna nie chce, żeby wyszło na jaw, że to ona przekazała pieniądze na budowę, co uważam za głupie, powinno być to powszechnie wiadome; na tym polega marketing – żeby dane wydarzenie promowali ludzie znani – a nie ukrywajmy, że to właśnie taki przykład!) na stworzenie Magicznego Domu Dziecka im. Harry’ego Pottera. Jej doba ma chyba pięćdziesiąt godzin, a w ministerstwie kompletnie zapomnieli o jakimkolwiek prawie. Pomysł z domem dziecka jest dobry, nawet bardzo, i szczerze mówiąc, na tym etapie tylko on miałby szansę na realizację, gdyż szczególnie po śmierci Wybrańca, społeczeństwo w pełni by to poparło. Ale cała reszta… Nie. Świat Rowling może jest magiczny, ale i logiczny, panują w nim pewne zasady, prawo!

Z jednej strony chwali się Hermionę za działalność dla społeczeństwa magicznego, ale z drugiej ni z tego, ni z owego przechodzisz do akapitu, w którym opisujesz jej motywację do ścigania śmierciożerców, pełno w tym chęci zemsty i, powiedziałabym, szaleństwa. Ta dziewczyna zupełnie się nie kontroluje. Aż dziw, że może myśleć prawie w tym samym momencie o pomocy sierotom i mordowaniu wrogów. Ja rozumiem, że śmierciożercy zasługują na karę, poważną karę, ale jej słowa brzmią jak słowa szaleńca.

Ponadto masz problem z przechodzeniem pomiędzy akapitami. Czasem opisujesz to, co Hermiona robi w życiu, czym się zajmuje, a potem nagle przeskakujesz do teraźniejszych wydarzeń, cały czas mieszając czasy i style (patetyczny/kolokwialny); powoduje to lekką dezorientację.

Rozdział kończy się odkryciem przez dziewczynę, że opuściła ją kolejna osoba – tym razem Ron. Co prawda nie umarł, ale uciekł, co w pewien sposób jest chyba jeszcze gorsze. Pamiętnikowe wpisy kończysz tym samym fragmentem, który stanowił początek prologu, dobre zagranie, dzięki temu mamy klamrę kompozycyjną.

Błędy

Chłodny podmuch smagał moje zziębłe policzki, susząc wciąż spadające łzy. Mocniej wtuliłam się do własnego płaszcza, który dawał mi coraz mniej ciepła, w końcu całkiem namoknął od moich własnych łez. Ramiona Rona, wyczuliwszy drżenie mojego ciała, otoczyły mnie ściślej. Tłum ludzi otaczał grób rodziców Harry'ego i... jego własny...  Mówili tyle wspaniałych rzeczy o Harrym. – Zziębnięte. Powinno być: „wtuliłam się w płaszcz”, „czując drżenie” („wyczuliwszy” ma inne znaczenie, można wyczulić się na jakąś emocję na przykład). Wyjątkowo dużo powtórzeń i wielokropków.

Stu procentowy mieszkaniec Domu Lwa nie poddałby się! – Stuprocentowy. „Dom Lwa” to wymysł Internetu, w sadze tego nie było.

Nagle poczułam otulający mnie ciepły wiatr, taki różny od tego z pogrzebu. Harry, pomyślałam. Potem nastała ciemność.. – Ładna myśl, dać w ten sposób Hermionie do zrozumienia, że Potter nadal w jakimś sensie jest obok niej. Niestety przez niezbyt trafny dobór słów wrażenie nie jest tak silne, jak mogłoby być. No i znów stosujesz znak interpunkcyjny, który nazwałabym dwukropkiem poziomym. Tylko że taki nie istnieje.

Czekaj? Czy to dormitorium Ślizgonów?-pomyślałam. – Dziwny sposób na zapisywanie myśli. Najlepiej zastosować kursywę. Zresztą nie wiem, do kogo Hermiona się zwraca? Brak spacji przed i po dywizie, który powinien zostać zamieniony na pauzę (myślnik) bądź półpauzę.

Nie, to nie możliwe... – Niemożliwe.

Brązowo, zielone łoże było niczym dzieło sztuki, przedstawiające splatające się ze sobą węże.(…) Stało tam piękne zwierciadło, o ramach ze szczerego srebra, jak łatwo się domyślić, zdobione było przeplatającymi się wężami. – „Brązowozielone” lub „brązowo-zielone”. Pierwsze oznaczałoby, że łoże było koloru „pomieszanego”, drugie, że równocześnie występowałyby na nim dwie barwy. Chyba chodziło Ci o to drugie. Łoże nie może przedstawiać węży, na łożu się śpi. Co najwyżej jego część może być w ten sposób ozdobiona. Ponadto nie wiem, czy to takie oczywiste, by wiedzieć, że rama również została ozdobiona wężami. Pierwszy przecinek w drugim zdaniu zbędny.

Byłam pewna, że znajduje się w domu jakiegoś Ślizgona, na sto procent arystokraty, najczęściej to oni byli takimi fanatykami własnego domu. Nie miał raczej złych zamiarów, nie zostawiłby mi przecież różdżki do obrony. – Znajduję. Przestałam już liczyć, jak wiele razy popełniłaś tego typu błąd. Mieszasz także czasy i powtarzasz nie tylko słowo „dom” (który można nazwać „rezydencją”, „willą” na przykład), ale i stereotypy. Swoją drogą, ciekawe, że Hermiona stała się nagle taką znawczynią arystokratycznych czarodziejów. No, ale skoro ich łapie, to może się napatrzyła na wnętrza ich domów. O ile są na tyle głupi, żeby ukrywać się w taki sposób.

 Tydzień temu udało mi się ukończyć pisanie ustawy o anty-dyskryminacji czarodziei mugolskiego pochodzenia i półkrwi. Koniec z rasizmem wśród czarodziei! – Antydyskryminacji. W drugiej wypowiedzi brakuje orzeczenia, przez co brzmi jak slogan wyborczy.

 Po pracy codziennie chodzę do Nory. Nic... Ron nie wychodzi z pokoju... Wiem, że jest zrozpaczony, ale ja tez go potrzebuje! Razem siebie potrzebujemy! – Za dużo nieco tych wielokropków, bardzo je lubisz. Ponadto literówka, powinno być „też”. Dodatkowo „potrzebujemy siebie nawzajem”.

Wbiegłam niczym torpeda do pokoju Rona, nie zastanawiając się nad dziwna miną bliźniaka – dziwną. Ponadto „bliźniaka” tu nie pasuje. Ktoś, kto zna sagę, wie, że George to bliźniak Freda, ale z tego zdania wynika, jakby G. był bliźniakiem Hermiony, no ewentualnie Rona.

Pokój był pusty, dzisiejsze śniadanie i obiad od pani Weasley spoczywały nietknięte na dywaniku pod drzwiami, gdzie małą dziurą, niczym więźniowi, podawała go mama Rona. – Po pierwsze, nie ma potrzeby dwa razy pisać, kto dostarczał posiłki Ronowi. Po drugie, „gdzie małą dziurą” brzmi niefortunnie, przez takie wyrażenia psujesz odbiór tekstu. Można byłoby napisać: „przez które, poprzez mały otwór (…)”. Inna kwestia, że nie do końca rozumiem, dlaczego ta dziura w ogóle się znajdowała w drzwiach. No chyba że pani Weasley specjalnie ją wyczarowała, żeby przekazywać synowi posiłki, bo nie chciał wychodzić z pokoju, wtedy ma to sens.

W liście Rona do Hermiony znajduje się trochę błędów, właściwie można by przymknąć na nie oko, bo bohaterowie nie muszą pisać poprawnie, ale chyba jednak powinnam zwrócić uwagę na niektóre z nich, bo wydaje mi się, że możesz nie być ich świadoma. Oto fragment: Sam nie radzę Sobie z własnymi problemami, wyjechałem, by móc od nowa poznać Siebie i na powrót stać się twoim przyjacielem, a może jak pozwolisz, to kimś więcej. – „Sobie” małą literą, za to „twoim” wielką, zwroty do adresata w listach zawsze tak piszemy, a nie od czasu do czasu. No chyba że nie chcemy pokazać odbiorcy swojego szacunku, ale myślę, że Ron chciał, ponieważ sam pisze, że kocha Hermionę. Szkoda więc, że ucieka. Potrafię to zrozumieć, w końcu faktycznie oboje przeżywają ciężkie chwile, ale smutno, że ani razu nie próbowali ze sobą porozmawiać, a przynajmniej nie przedstawiłaś takiej konwersacji.

Rozdział III

Kończysz formę pamiętnika, której tak naprawdę nigdy nie było, ale nadal mieszasz czasy. Czyli to jeden z Twoich błędów. Już pierwszy akapit dobitnie to pokazuje. Podobnie jak kolokwializmy, od których aż zaczynają boleć oczy… Niestety, błędy te przewijają się prawie przez cały czas, znacznie zmniejszając przyjemność czytania.

Hermiona postanawia udać się na wakacje do Francji, mądra decyzja, potrzebuje przemyśleć wiele spraw z dala od domu. Dziwi mnie jednak, że postanowiłaś wprowadzić, znów bez słowa, Bernadette – dziewczynę z Beuxbatons, którą wedle Twoich słów Hermiona poznała na Turnieju Trójmagicznym. Lepiej byłoby tego nie pisać, ponieważ nie jest to zgodne z kanonem. Zresztą, nie do końca zrozumiałam, to w końcu Granger zaprzyjaźniła się z Francuzką już na turnieju (niby pomagała jej w przygotowaniu kreacji na bal bożonarodzeniowy) czy później, kiedy niechcący wpadła na nią podczas którychś wakacji we Francji? Ponadto później piszesz, że Hermiona spędzała każde lato w Tulon, w hotelu rodziców Bernadette, więc mam już kompletny mętlik w głowie. Między Turniejem Trójmagicznym a obecnymi wydarzeniami minęło pięć lat, nawet mniej!

Zanim jednak Granger się tam znajdzie, sama piszesz: Oczywiście nie odbyło się bez propozycji stałego zatrudnienia jako auror (powinno być obyło, swoją drogą). Wyjaśniło się więc, że nie była zatrudniona na stałe, ale to i tak nie usprawiedliwia tego pomysłu. Wspominasz także o mieszkaniu Hermiony, zdecyduj się raz, a porządnie gdzie ona mieszka, bo chyba jednak nie na Grimmauld Place. Rozumiem, jakbyś miała dużo postów i się pomyliła, ale to dopiero trzeci rozdział.

W nocy Hermionie śni się Wiktor Krum. To jeden z przykładów braku logiki w rozumowaniu dziewczyny. Dlaczego miałaby ot tak pomyśleć, że ma z nim jakiś kontakt, skoro się jej przyśnił? Niby później piszesz, że od pewnego czasu Granger ma sny stające się rzeczywistością, ale wcześniej nie wspomniałaś o ani jednym takim przypadku, jakbyś dopiero teraz wpadła na taki pomysł. Jednak kilkanaście zdań później Hermiona dochodzi do wniosku, że wydarzenia z tego konkretnego snu nie mogą być prorocze, bo są zbyt dziwne. Wspominałam coś o rozchwianiu emocjonalnym, prawda? Nie mówię, że narratorka nie ma do tego prawa, bo ma. Ale nie w taki sposób, nie, jakby szwankowało jej zdroworozsądkowe myślenie, które według Ciebie chyba musi nadal posiadać, skoro zajmuje tak ważne stanowiska w ministerstwie.

Po przebudzeniu Granger przedstawiasz jej przemyślenia co do dziwnej wizji w czasie teraźniejszym, a później przechodzisz do wykonywanych przez dziewczynę czynności: Nie jestem w stanie oddać aż tyle, by ukoić ból. Zamiast tego podeszłam do mojej szafki z eliksirami. Sama musisz przyznać, że ani stylistycznie, ani gramatycznie, ani logicznie nie wygląda to dobrze.

W liście Hermiony do Kruma znajdują się podobne błędy co w tym napisanym przez Rona w poprzednim rozdziale, co utwierdza mnie w przekonaniu, że to Twoje błędy. Nie chodzi tylko o zwroty grzecznościowe, ale również o końcówki, jak i powtórzenia. Skoro Granger uważa, że ten list jest głupi, po co właściwie go wysyła?

Proszę, wytłumacz mi, gdzie znajduje się to nieszczęsne mieszkanie Hermiony, skoro tuż po wyjściu z niego bez problemu można się teleportować do Francji? Wydaje mi się, że teleportacja między krajami nie powinna być taka łatwa. Być może Granger otrzymała pozwolenie z ministerstwa, ale nie wspomniałaś o tym ani słowem.

Co najlepsze, Hermiona chyba wylądowała prosto na plaży, bo podziwia jej uroki. Mało praktycznie, nie lepiej byłoby udać się najpierw do hotelu rodziców jej przyjaciółki? Ponadto poprzez pisanie Czasem łapałam się na myśli, by pozostać we Francji, nie wracać do Londynu, Hogwartu, odciąć się od magii dajesz do zrozumienia, jakby Granger była w tym państwie już od dłuższego czasu, a nie od jakichś kilku sekund. Nie wiadomo, jakim cudem dziewczyna dostaje się do hotelu, choć początkowo miałam wrażenie, że to po prostu przemyślenia dziewczyny, bo przecież nie było ani słowa o tym, że opuściła plażę i weszła do jakiegokolwiek budynku!

Hermiona spędza miły dzień z rodziną Daquin, je z nimi posiłek, a swojej przyjaciółce pozwala przeprowadzić metamorfozę we własnym wyglądzie. Mało zgrabnie to opisujesz, bo na początku wychodzi, jakby Granger opanowała maksymalnie w kilka godzin, choć zapewne jedynie kilkanaście/kilkadziesiąt minut, przydatnych tricków dotyczących makijażu czy fryzury, a dopiero później Bernadette mówi, że nauczy główną bohaterkę tychże sztuczek. Ponadto jak na osobę, która nie interesuje się modą, zaś ceni umysł, Hermiona jakoś szybko zmienia zdanie… Podejrzanie szybko. Niby trochę się sprzeciwia, ale niespecjalnie. Pozwala Bernadette również na zmianę całej swojej garderoby. Nie mówię, że się jej to nie przyda, wręcz przeciwnie, ale nie opisałaś tego zbyt przekonująco; to wygląda, jakby dwie szalone, bogate i mało rozgarnięte nastolatki dostały mnóstwo kasy i poleciały wykupić połowę ubrań w mieście. Mało zachęcające. Ale przynajmniej teraz pamiętasz, by bohaterki szukały ustronnego miejsca na teleportację.

W nocy Hermionie znów śni się dziwny sen, tym razem jest Ślizgonką i rozmawia z Malfoyem i Zabinim, znów mieszasz czasy i używasz tych dziecinnych zwrotów: „fretka”, „smok”, „diabeł”, które zapisujesz wielkimi literami. Po przebudzeniu Hermiona rozpoczyna dzień od makijażu. Jakoś bardzo wzięła sobie do serca metamorfozę. Wczoraj mogła się w ogóle nie malować, a teraz zjeść śniadania bez umalowanych oczu nie da rady? Ech… To raczej nie jest powrót do dawnej Hermiony, jak piszesz. No chyba że chodzi jedynie o odzyskanie uśmiechu.

Następny dzień dziewczyny spędzają na plaży. Z Twojego opisu wynika, jakby Hermiona jednocześnie chodziła po plaży, odczytując aurę innych ludzi, oraz czytała książkę o założycielach Hogwartu, którą dostała od przyjaciółki. Mało zgrabne. Ale pomysł ciekawy. Z lektury wynika, że główna bohaterka prawdopodobnie ma wizje jak Rowena Rawenclaw i potrafi „czytać” z ludzi jak Helga Hufflepuff. Nasuwa się automatycznie pytanie, co z dwoma pozostałymi założycielami brytyjskiej szkoły magii? Zaciekawiłaś mnie.

Podczas wizyty nad morzem Hermiona dostaje list od Kruma (dziwne, że sowa przyleciała ot tak na plażę pełną mugoli), w której ten wyraża chęć spotkania z Granger. Co ciekawe, to chyba najlepiej napisany z dotychczas opublikowanych w rozdziałach listów, mimo że specjalnie siliłaś się w nim na błędy (pisałaś w bezokolicznikach), aby pokazać, że Wiktor nadal ma problemy z angielskim. Bernadette, mimo protestów Hermiony, udaje się wysłać chłopakowi odpowiedź zwrotną informującą go o miejscu pobytu Granger. Przewidywalne, aczkolwiek interesujące. Najgorsze jest jednak to, że narratorka – niby wściekła na przyjaciółkę za takie zagranie – dość szybko dochodzi do wniosku, że właściwie to całkiem dobrze, jakby Krum faktycznie odwiedził ją w Tulon. I gdzie tutaj logika, konsekwencja? To gorsze niż metamorfoza wyglądu… Podobnie jest później – kiedy wystrojone dziewczyny udają się wieczorem na imprezę (dlaczego nie dziwi mnie, że ubrałaś Hermionę w barwy Gryffindoru?! To już zakrawa o kpinę). Dziewczyna niby na początku nie chce tańczyć z chłopakami, ale później w ogóle nie ma oporów i to przed wypiciem jakiegokolwiek alkoholu, aby tańcować z obcymi chłopakami do woli. Niestety trudno uwierzyć, żeby jej początkowa niechęć do makijażu czy pląsów była prawdziwa. Nie pasuje to wszystko do prawdziwej Hermiony. Nie mówię, że nie miałaś prawa jej zmieniać, ale nie tak diametralnie, nie tak szybko, szczególnie że sama chyba pragniesz, aby początkowo była rozsądną, inteligentną, nieco sztywną dziewczyną po ciężkich przejściach (przeżyła wojnę i śmierć wielu bliskich osób!). Ktoś taki nie zmieni się w głupią trzpiotkę ot tak. Słabo ją kreujesz. Nie mówię, że nie przyda się jej zabawa, bo się przyda, ale nie w taki sposób, nie, żeby nie rozpoznała od razu chłopaka, którego przecież dobrze zna (ale to już czwarty rozdział).

Za zakończenie rozdziału masz plus, gdyż nie napisałaś wprost, kto wziął Hermionę do tańca, tylko kazałaś czytelnikowi czekać na odpowiedź do następnego rozdziału. Co prawda, wydaje się pewne, że to będzie Krum, ale zabieg i tak pożądany.

Błędy:

Kurcze! – Kurczę. Które tak naprawdę jest zbędne w opisie, gdyż jest kolokwializmem. Można inaczej opisywać emocje, na milion różnych sposobów…

Wiele osób nie popierało mojego wyboru i uważali za głupotę powrót do Hogwartu. Jednak ja, Hermiona Granger, nie mogłam pozostać taka niedouczona. – A inni mogliby pozostać niedouczeni? Ego Hermiony osiągnęło szczyt Mount Everest. Ponadto „wiele osób (…) uważało”.

-Hermi...ono- wypowiedział z trudem moje imię brunet, ale o dziwo prawidłowo. – Zły szyk. Powinno być: „Wiktor wypowiedział moje imię z trudem, ale – o dziwo – prawidłowo”. Nie „brunet”, pisałam już o tym wcześniej.

 Poszłam do sowy Harry'ego. A raczej mojej... Śnieżnobiałej sówki Hedwigi. Nazwanej na część poległej ulubienicy Harry'ego. – Zamiast stosować tyle wielokropków, lepiej byłoby stworzyć jedno, porządne zdanie.

Powoli zwlokłam się z łóżka i poszłam do kuchni. Nalałam wody. – Gdzie?

Piszą o mnie, o Ronie i Harrym, a nie wiedzą nic, a nic. – Nic a nic. No i albo pisz „o” przy wszystkich bohaterach, albo tylko przy „mnie”.

Bernadette jak zwykle uwiesiła się mojej szyi, prawie mnie dusząc. – Jeśli już, to „u mojej szyi”.

Trzy ściany pomalowane zostały na czerwono, a ta, gdzie postawiono wejście na balkon, lśniła złotem. Na drewnianej podłodze położono dywan w czerwono-złote pasy. Już go uwielbiam.. Na tak mięciutkim, puszystym dywaniku wygodnie będzie się czytać książki. Wgodne małżeńskie łoże pościelono pościelą w barwach Gryffindoru. Po obu stronach łozka (…) – Nie wierzę, wcześniej Hermiona, będąc w Malfoy Manor, zarzucała, że ktoś, kto urządza z przepychem własną sypialnię w stylu ślizgońskim, musi być przebrzydłym arystokratą. Najwyraźniej jeśli urządzi się pokój w innych barwach, a mianowicie gryfońskich, nie ma w tym nic złego. Ponadto dziwi mnie stwierdzenie „już go uwielbiam”, bo wcześniej pisałaś, że państwo Daquin specjalnie przygotowali sypialnię dla Hermiony, więc chyba nie powinna być zdziwiona jej widokiem, podejrzewam, że spała w niej co roku. Jeśli chodzi o inne błędy: nie można postawić wejścia na balkon, a już szczególnie nie „na ścianie”. No i ten twój nieśmiertelny dwukropek poziomy… Ponadto wyrażenie „pościelono pościelą” jest jednym z najlepszych pleonazmów, jakie kiedykolwiek widziałam. Powtórzenia zaznaczyłam, jest też literówka, powinno być: „łóżka”.

Rodzice świętowali rocznice ślubu... – Rocznicę.

- Proszę, możesz dołączyć do kolekcji- powiedziała, wskazując na mini biblioteczkę na przeciwko łóżka. // Mnie i Bernadette różniło wiele, ale jednoczyło jedno... Lubowanie się we wszelkich książkach. To ona zadbała o to, by w moim pokoju nie brakowało książek. Tak więc już się domyślałam, co jest zapakowane w niebieski papier. – „Dodać” zamiast „dołączyć”, „łączyło” zamiast „jednoczyło”, niepotrzebny wielokropek. Ponadto powinno być: po prostu „biblioteczkę”, „naprzeciwko”. Każdy by się domyślił, że prezentem jest książka, nie trzeba być Hermioną G. Znów niepotrzebnie używasz czasu teraźniejszego (powinno być „było”/„zostało” zamiast „jest”).

"Założyciele Hogwartu- fakty, plotki i legendy". Daquin zawsze wiedziała, co kupić... To najnowsza książka o historii brytyjskiej, magicznej szkoły – a po co ta ostania uwaga? To odkrycie Hermiony? Halo, uczyła się w tej szkole przez sześć lat…! Nieprawidłowy zapis cudzysłowu, w tytule książki powinien być myślnik zamiast dywizu oraz spacja przed nim.

Przede mną ukazało się bezkresne morze, które delikatnie wkraczało w terytorium lądu, by za chwilę wrócić do poprzedniego stanu. – Uwielbiam, jak nagle ni z tego, ni z owego silisz się na patos bądź poetyckie określenia.

O dziwo, rozpoczęliśmy całkiem przyjemną pogawędkę o nowym, francuskim Ministrze Magii. Mimo że państwo Daquin byli mugolami, to bardzo ich interesował świat magiczny, do którego należała ich córka. Poczułam się bardzo swobodnie w ich towarzystwie. – Nie wiem, czemu Hermiona dziwi się, że państwo Daquin są dla niej mili i że czuje się w ich towarzystwie dobrze. Przecież już wcześniej mówiła, że zachowują się wobec niej jak rodzice, ponadto dali jej wypasiony pokój i łazienkę, nawet jeśli nie rozumiem czemu. Dlaczego więc Hermiona, nie tylko w tym fragmencie, dziwi się, kiedy po raz kolejny okazują się dla niej mili… Po „nowym” nie powinno być przecinka.

Pani Jeanne i Bernadette mają płomiennorude włosy, pan Pierre raczej jest blondynem, ale w świetle poszczególne pasemka lśniły miedzianymi refleksami. – Jeden z wielu przykładów niezgodności czasów. I to „raczej” mnie rozwala.

Czasami, gdy siedziałyśmy po ciemku z moją francuską przyjaciółką, wydawało mi się, że obok mnie przebywa Ginny. Moja jedyna przyjaciółka.. – Brawo, Hermiono, zaprzeczyłaś sama sobie w sąsiadujących ze sobą zdaniach! Plus Twój ukochany „dwukropek poziomy”.

To dziwne, ale tylko rodzina Daquin zdrabniała moje imię i cóż, nawet lubiłam, jak mnie nazywano Mioną. – No nie. Robił to Harry, robiła Hermiona… Więc nie tylko Francuzi używają tego okropnego zdrobnienia.

-Mam funty, więc chyba powinnam pójść do kantoru. – Chyba? Raczej na pewno, Hermiono, gdzie się podziała twoja inteligencja?

 No cóż, Bernadette Daquin oprócz nieprzeciętnej inteligencji posiada też nieprzeciętną urodę. Mówiąc krótko, moja przyjaciółka jest śliczna. – Dobrze, że uściśliłaś, bo już się obawiałam, że to oznacza, iż Bernadette jest brzydulą.

Co wakacje próbuję mnie zmienić. – „Próbuje”, bo to ona.

Błagam Cię, nie szukaj wymówek – to część dialogu, nie listu, a więc „cię” małą literą.

Dostała prosto w głowę moją kochaną, czerwoną poduszką. Oczywiście to nie mogło zostać zignorowane przez rudą. Chwyciwszy mojego złotego jaśka, walnęła mnie z całej pety w twarz. – No tak, jakie inne poduszki mogłaby kochać Hermiona, jak nie czerwone lub złote… Choć chwila, innych i tak nie miała w tym pokoju! Naprawdę świetnie, że podczas wojny na poduszki ważne jest podkreślanie, którą z nich woli Granger. No i „ruda” jako wisienka na torcie.

Niebieskooka brała wszystko, jak leciało po kolei, bym przymierzyła. Co drugi sklep po naszym przybyciu pustoszał przynajmniej o połowę. – Serio, o połowę??? Niekończące się zapasy gotówki? Pierwsze zdanie jest niepoprawnie ułożone, zmieniłabym je na przykład na: „Bernadette kazała mi się przebierać praktycznie we wszystkie ubrania dostępne w sklepach”.

Przymierzałyśmy różne stroję, a ruda, ubrana jak jej babcia i mówiąca jej głosem, była tylko zwieńczeniem naszej zabawy. – Stroje. Ponadto my nie wiemy, jak wygląda „babcia rudej”, więc średnie to Twoje porównanie.

Na sam koniec poszłyśmy na pizze. Jedząc śniadanie, niebieskooka na głos zastanawiała się, co jutro ubiorę. – Jakie śniadanie? Chyba kolację… Ponadto „pizzę”, nie „pizze”.

Od mojej przyjaciółki jak zwykle biło ciepło, którym mnie darzyła na co dzień. – Ciepłem się obdarza. Zresztą Hermiona jest we Francji niecałą dobę, więc „lekko” przesadzasz z tym „na co dzień”.

Nie rozumiem tego, czyżbym czuła, jakie ludzie mają intencje? To głupie! Chyba naprawdę potrzebuję odpoczynku, albo wizyty z dobrym psychiatrą! – „Wyczuwała” brzmiałoby lepiej. Dodatkowo „albo wizyty u dobrego psychiatry”, bez przecinka przed „albo”.

-Miona!- usłyszałam jakby z oddali.- Miona, słuchasz mnie?!- dotarło do mnie dość ostre pytanie. – To lepszy przykład ukazania błędnego zapisu dialogów, gdyż nie tylko stosujesz dywizy i brak spacji, ale również nie zapisujesz wielkimi literami początków opisów, jeśli nie odnoszą się one bezpośrednio do czynności mówienia. Zarówno „usłyszałam”, jak i „dotarło” powinny być napisane wielkimi literami. Oprócz tego napisałabym: „ostro zadane pytanie”.

A łazienka, przypominała mi tą prefektów. Środek pomieszczenia zajmowało ogromne jacuzzi, a raczej basen. – Aha, czyli państwo D. dali Hermionie jeszcze gryfońską łazienkę dla królów, nie wiedzieć czemu. Nie dziwi mnie już, skąd Bernadette ma kasę na tyle ciuchów, ale jakoś nie chce mi się wierzyć, że Hermiona, którą znam, pozwoliłaby jej zapłacić za swoje zakupy. A chyba tak musiało być… Dodatkowo „tę” nie „tą” i zbędny przecinek w pierwszym zdaniu. W pierwszym zdaniu przecinek zbędny.

Nie zorientowałam się, kiedy w moich oczach pojawiły się łzy.

Wciąż nie rozumiałam, co tu się odprawia. – Wyprawiało.

Obudziłam się oślepiona blaskiem słońca, które nieproszone wdarło się do mojego pokoju. – Bo słońce potrzebuje zaproszenia od tak ważnej osobistości, jaką jest Hermiona G.

Pewnie poszła naszykować śniadanie. – Przyszykować/przygotować.

Zobaczyłam przerażoną dziewczynę, nie mogącą poradzić sobie z własną przeszłością. – Niemogącą. Albo „niepotrafiącą”, w każdym razie łącznie.

-Mionko, wyglądasz... pięknie- stwierdził Francuz. // Francuzki pokiwały głowami. Jak zwykle w takich chwilach zarumieniłam się bardzo. – Boże, ojciec przyjaciółki mówi tak do dziewiętnastoletniej Hermiony, a jego rodzina jeszcze kiwa głowami? To CHORE! Szyk w ostatnim zdaniu jest błędny, powinno być np.: „jak zwykle w takich chwilach/sytuacjach mocno się zarumieniłam”.

 Od jej gadania zakrztusiłam się własną śliną. –  Czyją, jak nie własną? Przynajmniej w takiej sytuacji ;).

Ona serio chciała mnie wyciągnąć na imprezę. // -Nie wiem, czy to dobry pomysł – pierwsze zdanie powinno kończyć się wykrzyknikiem, a zamiast „serio” napisałabym „naprawdę”. O ile w ogóle nie zrezygnowałabym z tego stwierdzenia, bo to stawianie kropki nad „i”.

 Tak rozpoczęłyśmy bezsensowną bieganinę po plaży. No co? Musiałam jej jakoś wyrwać pocztę dla mnie. – Oto jeden z wielu przykładów kolokwializmów w tym opowiadaniu. Gdyby to „no co” znalazło się w czyjeś wypowiedzi – okej. Ale błagam, nie w opisach! Zresztą nie musisz tłumaczyć Hermiony. Miała prawo zacząć ścigać Bernadette, skoro ta wzięła list zaadresowany do Granger („list to mnie” zamiast tej poczty, proszę, nie dostała Bóg wie ilu wiadomości).

Na nogi ubrałam czerwone buty na koturnie. – Założyłam.

Niebieskooka podobnie jak ja wyprostowała włosy – określanie ludzi po kolorze oczu jest chyba jeszcze gorsze niż po włosach.

Nawet nie spojrzałam, z kim teraz tańczę, aż usłyszałam znajomy głos. – „Tańczyłam”, żeby nie było niezgodności czasów.

Rozdział IV

To faktycznie Krum, który – mimo że nie widział Hermiony długi czas – zachowuje się wobec niej dość zaborczo. Rozumiem, że chciał ją ochronić przed natrętnym, pijanym chłopakiem i dlatego powiedział mu, że Granger to jego dziewczyna, ale traktował ją tak, zanim Francuz się przypałętał. Nawet jeśli Wiktor chciałby chodzić z Hermioną, nie powinien zachowywać się w taki sposób od pierwszej sekundy spotkania po długim czasie.

Gdy wymienieni wyżej mężczyźni się biją, nie wiadomo skąd, tuż obok pojawia się Bernadette, która… podnieca się z tego powodu jak dwunastolatka. No tak, to przecież taaaaakie romantyczne, kiedy dwóch przystojniaków bije się o dziewczynę.

Hermiona na szczęście przynajmniej tutaj nie traci kompletnie głowy i prosi o pomoc barmana, który rozdziela chłopaków. Ale dziwi mnie, szczerze mówiąc, że nie interweniowali ochroniarze, którzy z pewnością powinni być obecni na takiej imprezie.

Zastanawia mnie, jakim cudem Bernadette zdołała zdobyć z samego rana trzeci bilet do zoo, przecież Krum zjawił się dopiero wieczorem w Tulon. Chyba że dziewczyna postanowiła zaryzykować, bo była pewna, że Wiktor przyjedzie… Właściwie mogła tak sądzić.

W każdym razie trójka znajomych udaje się do zoo, w którym znajdują się zarówno zwykłe zwierzęta, jak i te magiczne. W trakcie pobytu przedstawiasz wreszcie naprawdę dobry opis emocji (mało zgrzytów stylistycznych, za to sporo refleksji połączonych z fizycznością – skaleczeniem się przez Hermionę). Wreszcie odniosłaś się do przeszłości, pokazałaś, że Hermiona nie zapomniała o tragicznych wydarzeniach, nawet jeśli zachowuje się, jakby tak było. Szkoda, że rzadko o tym wspominasz i szkoda, że jeśli już to robisz, to nie w taki sposób jak tutaj: subtelnie, ale dobitnie.

Szkoda trochę, że nie opisałaś w ogóle zwierząt „mugolskich”, ale na szczęście w magicznej części się to zmieniło, choć bardzo krótko, niestety, ją opisałaś. Hermiona wpada w jakiś amok i zaczyna podniecać się wszystkimi znajdującymi się tam zwierzętami, aż w końcu w chwili najwyższego podniecenia myli Bernadette z Ginny, przez co jej nastrój znów się gwałtownie pogarsza. Przypomina mi to nieco chorobę dwubiegunową, ech.

Granger udaje się do łazienki, choć pojęcia nie mam, gdzie wśród tych magicznych lasów i łąk takowa miałaby się znajdować. Oczywiście prawie od razu pojawia się tam bojący się o Hermionę Krum. Przecież znany Bułgar na pewno ma prawo wejść do damskiej toalety bez żadnych problemów… Przekonuje Granger, żeby poszła z nim do mugolskiej części. Przed chwilą tam byli, ale spoko, może jednak jej nie obejrzeli? Trudno powiedzieć, ponieważ sama o tym nie wspomniałaś. Nagle Hermiona słyszy jakiś dziwny głos, za którym postanawia pójść, mimo że Wiktor zdaje się go nie słyszeć. Okazuje się, że dziewczynę przywołuje ogromny pyton z terrarium. Gdybyś opisała to nieco dłużej, zbudowałabyś napięcie, wyszłoby znacznie lepiej. Niemniej jednak okazuje się, że Granger posiada umiejętności Slytherina, a więc moje spekulacje z poprzedniego rozdziału zdają się sprawdzać. Oczywiście Granger, jak zwykle kiedy nie wie, jak sobie poradzić, ucieka – tym razem dość skutecznie, ponieważ teleportuje się do hotelu. Ktoś mógł ją zauważyć, ale co z tego, prawda?

Tym razem Krum za nią nie podąża. Podobnie gdy spotyka się z nią wieczorem, nie drąży tego tematu, za co dostaje u mnie plus. Może jednak potrafi się wycofać, kiedy trzeba? Szybko jednak okazuje się, że nie. Podczas spaceru nad morzem Hermiona i Wiktor zaczynają się przekomarzać, chlapać itd., a potem chłopak nagle ją całuje. Ech… Oczywiście co robi Granger? Ucieka po raz kolejny. Nie mogę już z nią wytrzymać. Zakończenie rozdziału byłoby ładne, refleksyjne, gdybyś wspomniała choć w jednym zadaniu, że Granger obserwowała latające ptaki.

Zanim przejdę do błędów, jedno pytanie: dlaczego Hermiona zwraca się do pani Daquin na „ty”?

Błędy:

A tu przede mną stoi wysoki, przystojny i sławny Krum, a raczej tylko przystojny i wysoki, tu go nikt nie zna. – Hm, może jednak ktoś go zna, na przykład Bernadette i jej rodzice…? Nie mówiąc już o tym, że znów stosujesz czas teraźniejszy („staje” zamiast „stoi”, a najlepiej „stanął”). Dopisałabym po pierwszym „tu” nagle.

Dziś nawet ja musiałam przyznać, że prezentuje się dobrze (…) – A co, Hermiona na ogół nie potrafi przyznać, że ktoś dobrze wygląda?

Jednak nie odpowiedział mi tym samym, a raczej nabrałam wrażenia, że spochmurniał na moje stwierdzenie. – Odniosłam wrażenie. I bez „raczej”.

Już miał mnie zaprowadzić na parkiet, gdy podszedł do mnie jakiś, no dość przystojny, blondyn, niestety już lekko podpity. – Przez te kolokwializmy psujesz opowiadanie. Jak można w opisie dać „no dość przystojny”?! Swoją drogą w kimś „lekko podpitym” raczej nie ma sporego zagrożenia, w „zataczającym się” to może i tak. Szczególnie że – jak podejrzewam – Hermiona była bardziej pijana niż Francuz, bo wypiła już „drinki”, które raczej nie należały do bezalkoholowych.

Nie wiedziała,m czy pierwsze opieprzyć Bułgara, że wygaduje bzdury, czy tego Francuza. – Najpierw. Mieszanie czasów.

   Już wyciągał rękę, by dotknąć mojego policzka, gdy dostał z pięści w twarz, zanim zdążyłam w ogóle zareagować. – Nielogiczne zdanie, nie wiadomo, kto uderzył Kruma w twarz, wygląda, jakby była to Hermiona niekontrolująca własnych kończyn górnych.

Wprawdzie na kursach aurorskich, trzeba było opanować niektóre sztuki walki, ale raczej wtrącając się w bitwę dwóch gości, przy których nikłam, na pewno dostałabym w twarz. – „Nikłam” tu nie pasuje. Pierwszy przecinek zbędny. „Raczej” do kosza, bardzo lubisz to słowo, a na ogół zupełnie nie pasuje do kontekstu.

(barman) Był to umięśniony, wysoki brunet, który wyglądał mi na takiego, co może coś zaradzić. Dzięki Bogu, zareagował na moją prośbę i z trudem rozdzielił bijącą się dwójkę. – Cóż, barman nie powinien dopuszczać do bijatyk w swoim klubie, nawet jeśli byłby chucherkiem. Ale tak naprawdę od takich interwencji, jak już pisałam, powinni być ochroniarze. „Wyglądał mi na takiego, co może coś zaradzić” nie brzmi dobrze, zmieniłabym to na przykład na: „wyglądał na osobę, która potrafiłaby rozdzielić walczących”.

-Ok- oznajmiłam (…) – Dopuszczalne są tylko takie formy zapisu: „Okay/Okej/ O.K. /OK”. Sama również dowiedziałam się o tym dopiero niedawno.

Wzięłam zapasy eliksiru na kaca, oczywiście z zamysłem, że przeznaczę go dla Bernadette. No cóż jeszcze nie miałam okazji zastosować go na sobie. – Jeśli „zapasy”, to „one”, a więc nie „go”, tylko „je”/„ich”. Przecinek po „cóż”.

Pośpiesznie wzięłam prysznic i ogarnęłam włosy. – Co zrobiła z włosami? Umyła je, ułożyła? To opowiadanie, opisy nie gryzą. „Ogarnąć” to nieładny kolokwializm i skrót myślowy, którego używasz bardzo często.

Dzięki Bogu, mogłam oglądać, jak zrywa się gwałtownie i rozgląda dookoła.
         -Rany Boskie! To tylko ty, Miona! // -Nie tylko, ale aż (…) – Myślę, że Bernadette szybko się zerwała, a więc: „zobaczyłam, jak zerwała się gwałtownie i rozejrzała dookoła” (musi być zgodność czasów). Swoją drogą, nie wiem, za co tu dziękować Bogu. „Boskie” powinno być napisane małą literą.

Do sali weszła z taką siłą, że praktycznie wpadłyśmy na czekającego na nas Wiktora. – Czyli chyba jednak obie weszły?

Daquin spojrzała na niego rozpromieniona. Czasem zastanawiałam się, czy ona faktycznie jest pełnoletnia. – Ciekawe, ja tak samo myślę nie tylko o Daquin, ale i o Granger. Najczęściej powtarzający się błąd, czyli mieszanie czasów, też się pojawił.

-To w takim razie umówmy się za dwie godziny przed hotelem- oznajmiła zadowolona. // I faktycznie o umówionej godzinie Wiktor już na nas czekał. – A dlaczego miałby nie czekać?!

Jak można się było spodziewać, otaczały nas tłumy ludzi, przeważnie dzieci i ich rodziców. Nie wiem, kiedy poczułam to ukłucie zazdrości. – Bez „to”, „nie wiedziałam” zamiast „nie wiem”, a najlepiej: „mimowolnie poczułam (…)”.

Bernadette stuknęła różdżką cegłę poniżej malunku, na samym dole i  szczycie, a przed nami ukazała się droga do raju Hagrida. – Nie rozumiem, jeśli stuknęła poniżej malunku, to dlaczego na szczycie? Określenie „raj Hagrida” nie brzmi dobrze, nie ma takiej nazwy własnej, mogłabyś napisać, że według Hermiony dla Hagrida zoo byłoby rajem.

Ogromny obszar wypełniały jeziora, rzeki, lasy, morza, a nawet góry. Magiczne stworzenia swobodnie przemieszczały po swoim terenie, oczywiście na okrągło pilnowane przez obsługę obiektu. Uwagę przykuwały smoki, które oczywiście nie były na wolności.  Od razu zauważyłam Rogogona Węgierskiego. Bez namysłu podbiegłam do stanowiska tych olbrzymów. – Hermiona musi mieć albo niesamowity wzrok, skoro zobaczyła tak wiele różnych formacji krajobrazu, albo jednak obszar wcale nie jest taki duży i las czy jeziora do dużych nie należą. Najwyraźniej nie wszystkie zwierzęta są na wolności, więc wygląda to niezgrabnie, można byłoby napisać, że „z wyjątkiem smoków”. Ponadto byłoby naprawdę miło, jakbyś rozszerzyła opis o większą ilość fauny. „Swoim” do kosza. Jeśli jeden Rogogon, to jeden olbrzym.

Wiktor pamiętasz! Podczas Turnieju Trójmagicznego Harry z takim walczył! O Matko jaka byłam przestraszona. Choć od razu wiedziałam, że da radę. W końcu tyle ćwiczyliśmy Accio, że nawet Ron, by to zakapował. A to chiński ogniomiot! Świetnie sobie dałeś radę! – Oto idealny przykład Hermiony-dwunastolatki. Przed chwilą była pogrążona w smutku, myśląc o swoich rodzicach, a teraz podnieca się smokami, które chyba nie należą do jej zainteresowań, jak małe dziecko. Przy okazji obraża Rona i Kruma właściwie też, sugerując, jakby ten miał problemy z pamięcią. Jeśli chodzi o inne błędy, powinno być: „Chiński Ogniomiot” „Accio” kursywą, bez przecinka po „Ron”, „Pamiętasz, Wiktor?!”

Niestety dalej Hermiona zachowuje się jeszcze gorzej: -Latałam nawet na takim. Czego to się w życiu nie robiło! Nie ma to jak ucieczka z banku Gringotta na smoku!- odparłam z uśmiechem, przypominając sobie przejażdżkę.- A to hipogryf!- Wskazałam na zwierzę i delikatnie ukłoniłam się przed nim, na co stworzenie odpowiedziało tym samym.-Na nim leciałam w trzeciej klasie! – Po pierwsze, ile to jej życie trwa, raptem dziewiętnaście lat! Po drugie, myślę, że Krum wie, czym jest hipogryf. Po trzecie, wychodzi na to, jakby Hermiona latała na hipogryfie, który znajduje się w zoo, a to raczej niemożliwe. Po czwarte, drugie „to” do kosza. Po piąte, kropka po „przejażdżkę” (patrz zapis dialogów).

Najlepsze jest to, że Hermiona podnieca się także tym, że latała na testralach, które jest w stanie zobaczyć, mimo że dostrzeżenie tych stworzeń jest możliwe dopiero po zobaczeniu czyjejś śmierci...

Znalazłam się w czyiś ciepłych ramionach. – Czyichś.

Ostatnia, samotna łza nie mogła się powstrzymać, by nie udowodnić chłopakowi, że jestem w rozsypce. – Znów ta nietrafiona poezja… Jeśli Hermiona wcześniej płakała, Wiktor zdołał zobaczyć, że z dziewczyną nie jest dobrze. Łzy raczej nie mają siły woli, by się powstrzymywać bądź nie. No i po raz tysięczny mieszasz czasy.

To musi mi się wyobrażać... – To musiało mi się śnić/Musiałam to sobie wyobrazić.

Boże, co ze mną nie tak?! Na początku jakieś chore sny, potem nagle odczuwam intencje ludzi, a teraz gadam z wężami! – Im Hermiona jest czymś bardziej podekscytowana, tym styl jest gorszy, zaczynasz nie tylko mieszać czasy, ale i skracać zdania bądź tworzyć ich równoważniki, używasz dużo kolokwializmów… Musisz zacząć nad tym panować.

Może cała ta rzeczywistość, jest tylko obrazem wariatki. – Wyobrażeniem. Bez przecinka.

Kobieta, o dziwo, wzięła ze sobą flaszkę Eliksiru Słodkiego Snu. – Czyli ten eliksir to wódka, tak?

Miałam do wyboru, albo mieć przyjaciela, albo go całkiem odsunąć i stracić go na zawsze. Spotkam się z nim, choć nie wiem, jak mu cokolwiek wytłumaczyć. Sama nic nie wiem i raczej nie zdaje sobie jeszcze sprawy, że te wszystkie wydarzenia to prawda. – Zamiast wypisywać błędy, napiszę swoją wersję tego fragmentu (mimo że nadal uważam, że brzmi nieco zbyt melodramatyczne, zważywszy na to, że Hermiona chyba w ogóle nie utrzymywała kontaktu z Krumem przez pewien czas, a więc nie sądzę, by mogła nazywać go przyjacielem): „Miałam do wyboru albo nadal mieć przyjaciela, albo całkowicie odsunąć od siebie Wiktora, stracić go na zawsze. Postanowiłam, że się z nim spotkam, mimo że nie wiedziałam, jak miałabym mu cokolwiek wytłumaczyć. Przecież sama nie rozumiałam, co się ze mną działo…”. Przed pierwszym „albo” nie stawia się przecinka.

-Hej! I jak się czujesz?- zapytała z uśmiechem. // Byłam zaskoczona. Ruda zdawała się w ogóle nie wiedzieć o incydencie z wężem. Wiktor okazał się godnym zaufania. – Cóż, pytanie Bernadette mogło równie dobrze tyczyć się rozmowy Hermiony z pytonem, jest bardzo ogólne, więc dziwny wniosek wysnuła Granger. Dodatkowo powinno być „godny zaufania” zamiast „godnym zaufania”, no i kolejny raz pojawia się nieszczęsna „Ruda”, którą raz zapisujesz małą, a raz wielką literą.

Franca chciała mi załatwić randkę... – „Franca” to dlatego, że chciałaś znaleźć niepochlebne wyrażenie związane z Francją? Olaboga.  

(…) a nie potrafię chyba już kochać. Zresztą moje serce należy do Rona. – Podobnie piękne przeczenie samej sobie w sąsiadujących zdaniach jak w przypadku jedynej przyjaciółki, Hermiono.

Wiedziałam, że jej intencje są szczere, ale w końcu muszę sama podejmować decyzję w moim życiu. // -Tak, wiem, rozumiem, nie będę oszukiwać biednego Wiktorka, a teraz powiedz mi, co ubrać- odparłam żartobliwie, kończąc niewygodny temat. // I Bernadette przestała drążyć w tej dyskusji. – Aha, czyli nie tylko Granger szybko rezygnuje z własnego stanowiska, Bernadette również to robi. Zaczynam odnosić wrażenie, że tylko dlatego, żebyś mogła pójść na skróty. Tylko że z tego powodu Twoi bohaterowie robią się niekonsekwentni i nieprzekonujący. Powinno być: „decyzje/” oraz „Bernadette przestała drążyć”, bez „w tej dyskusji”.

Po pierwsze, pogadać o dzisiejszym zdarzaniu z Wiktorem, wyjaśnić, że nie wiem, co się ze mną dzieję. // Po drugie, twardo określić, na czym stoimy. Wyjaśnić mu, że zależy mi na przyjaźni. – „Dzieje” (trzecia osoba, nie pierwsza), ponadto to jedna myśl, więc akapit niepotrzebny. Mieszasz czasy.

Przez kolejną chwile szliśmy w milczeniu, ale nie takim uciążliwym. Ta cisza, była na potrzeba, by poukładać sobie te wszystkie informację w głowię. – „Chwilę” (bo jedną, kolejną wykreśl), „informacje” (bo wiele), głowie (narzędnik l. poj.). Przecinek po „cisza” zbędny, „nam” zamiast „na” oraz „potrzeba” zamiast „potrzebna”.

Oczywiście nie pozostałam mu dłużna i pociągnęłam go za mną. Co skończyło się prawie przygnieceniem mnie jego atletycznym ciałem. – „(…) za sobą, co omal nie zakończyło się przygnieceniem mnie przez jego ciało”. „Atletyczne” tu naprawdę nie pasuje. 

Dopiero teraz ocknęłam się i zdałam sobie sprawę, co zaszło. Odepchnęłam Wiktora i bez namysłu wykrztusiłam. – „Sprawę z tego, co zaszło”. Dwukropek na końcu drugiego zdania, nie kropka.

Rozdział V

Hermiona, pragnąc chwili wolności, zamienia się w… kruka. Tym sposobem odkrywa zdolność do animagii, trudnej dziedziny magii, której nigdy nie ćwiczyła. Z książki o założycielach okazuje się, że potrafił to Godryk Gryffindor, co potwierdza wcześniejsze przypuszczenia. Muszę przyznać, że to ciekawy wątek, zastanawia mnie, jak go dalej pociągniesz. Fragmenty z książki o założycielach Hogwartu niestety nie są napisane w odpowiednio poważnym stylu. Rozumiem, że Twój pomysł związania Godryka i Roweny oraz „potomka Johna Gryffindora” jest autorski, bo w sadze nic o tym nie było. Należałoby więc umieścić wyjaśnienie.

Ku mojemu zdziwieniu Hermiona dochodzi do całkiem dojrzałych wniosków, spotyka się z Krumem i mówi mu wprost, że chłopak może liczyć tylko na przyjaźń. Nareszcie. Wcześniej jednak przeżywa chwilowe załamanie nerwowe związane z utratą wielu bliskich ludzi. Szczerze mówiąc, dziwi mnie stwierdzenie, że cały czas o tym rozmyśla, bo jakoś nie zauważyłam, kiedy bawiła się nad morzem, w sklepach bądź na imprezach jak gdyby nigdy nic… Jakby się jeszcze upijała, to mogłabym zrozumieć, że to niezbyt mądry sposób ucieczki, ale tak, to nie do końca. Co ciekawe, wystarczyła tylko zgoda Kruma na przyjaźń, by Hermiona zaczęła „świetne” wakacje w towarzystwie Bułgara i Francuzki, jakby znów kompletnie zapominała, dosłownie w sekundę, o wydarzeniach z Anglii. Odnoszę wrażenie, że Granger ma przeżywać żałobę tylko wtedy, kiedy jest to wygodne akurat dla Ciebie. Ponadto w jej przemyśleniach zdziwiły mnie dwie rzeczy: w jaki sposób Hermiona szuka Rona, skoro siedzi we Francji, spędzając większość czasu nad morzem, i dlaczego uważa za głupotę przypominanie sobie o chłopaku?

Rzeczony artykuł Skeeter powinien być napisany kursywą lub w cudzysłowie.

W rozdziale tym mamy również niespodziewaną zmianę narracji na trzecioosobową, w dodatku z zupełnie innej perspektywy. To mało profesjonalny zabieg. Wyskoczyłaś z tym jak Filip z konopi. Lepiej byłoby stosować go od początku, choć wtedy najlepiej byłoby w całości zmienić narrację na trzecioosobową. Nie mogę jednak zaprzeczyć, że krótki fragment z perspektywy tajemniczej kobiety wpatrującej się w lustro mnie zaciekawił. Wydaje się, że mamy do czynienia z… biologiczną matką Hermiony. Drugi wątek dotyczył odbudowywania Hogwartu. Szkoda, że tak krótko opisałaś rozmowę Draco i Blaise'a, bo gdyby nie używali tych okropnych przezwisk, miałaby zalążek na dobry dialog. Zdziwiło mnie, że Malfoy nie wie, czy idzie do Hogwartu we wrześniu, skoro jest świadomy, że nie pójdzie do Azkabanu? Najwyraźniej wie to jednak nowa nauczycielka transmutacji, która z niewiadomych przyczyn postanawia się przedstawić Malfoyowi i Zabiniemu. Dość dziwne. Ciekawe jest nazwisko kobiety, Gaunt. Mam przeczucie, że może się ona okazać matką Hermiony. Tylko czy na pewno dałabyś tak szybko wskazówkę? Możliwe…

Błędy:

Przerażona odwróciłam się w stronę balkonu. Ujrzałam ptaka o lśniących, czarnych piórach. Nie wiedziałam, ci się dzieję! – Rozumiem, że Hermiona zobaczyła w szybie balkonu swoje odbicie, tak? Należy to dopisać, aby fragment był zrozumiały. Powinno być „co się dzieje”.

Popędziłam nad morze (…) – Poleciałam.

Czarownica średniego wieku, wpatrywała się z uwielbieniem w zwierciadło. Kobieta czujnie, oczami koloru nieba, oglądała widok pojawiający się w tafli szkła. – W średnim wieku. Dlaczego patrzyła z uwielbieniem? Przecinek w pierwszym zdaniu zbędny. Widok na ogół się ogląda, bo jak inaczej? „Oczami koloru nieba” nie pasuje do reszty wypowiedzi.

Dało się usłyszeć echo, dźwięku, jakie wydała spadająca łza, rozbijająca się o kamienną posadzkę. – Nie sądzę, żeby dało się to usłyszeć, chyba że kobieta ma nadnaturalny słuch. Przecinek należy przesunąć za „dźwięku”, ponadto „jaki”, nie „jakie”.

(…) i gwałtownie upadła na zimną, nieczułą podłogę (…) – Podłoga to nie człowiek, żeby być „nieczułą”.

Odkąd moje łóżko jest tak ciasne i niewygodne? Poza tym słońce do tej pory nigdy mi nie przeszkadzało, dzięki zasłonom. – Od kiedy. Słońce przeszkadzało jej już w którymś z poprzednich rozdziałów.

Okazało się, że dzisiejszej nocy nie spędziłam w cieplutkim łóżku, śniąc piękne rzeczy, ale na leżaku na balkonie. Roześmiałam się głośno. Może zbyt wielka ilość jodu zrąbała mi mózg i dlatego śniły mi się takie głupoty. Miałam wejść do środka, gdy zobaczyłam coś czarnego spoczywającego na moim dzisiejszym miejscu spoczynku. Schyliłam się po tajemniczy przedmiot. W moich rękach wylądowało, połyskujące na granatowo, krucze pióro. Z wrażenia ponownie usiadłam na leżaku. Czyżby mój sen nie był tylko zwykłym sennym marzeniem? – Zonk… Jakbyś pisała z perspektywy piętnastolatka wąchającego klej, może przeżyłabym to „zrąbała”, ale nie tutaj. Na końcu znak zapytania zamiast kropki. Ponadto dlaczego Hermiona nagle uważa, że w łóżku śniłyby się jej piękne rzeczy, kiedy na ogół są to koszmary albo średnio przyjemne wizje? Inne błędy: powinno być „wstałam i już miałam wejść do środka”, „w moich rękach znalazło się”. W wyrażeniu „na moim dzisiejszym miejscu spoczynku” spokojnie można wykreślić „moim”.

Jednym ruchem ręki przywołałam książkę o założycielach Hogwartu – magia bezróżdżkowa w sadze nie jest częsta, tylko najpotężniejsi potrafią ją stosować, o czym sama piszesz w dalszej części rozdziału, co oznacza Twoje przeoczenie w tym zdaniu.

Gryffindor to jedyny człowiek o wrodzonym talencie animagii (nie mylić z metamorfomagiem)  i przemiany w kilka zwierząt. – „ (…) talencie do animagii (nie mylić z metamorfomagią) i do przemiany w kilka zwierząt”.

Według legend Slytherin i Gryffindor nie pokłócili się tylko o charakter szkoły, ale właśnie o kobietę. – „Charakter” nie brzmi tu dobrze.

Niestety śledząc ogromne drzewo genealogiczne, zatrzymuje się ono na Johnie Gryffindorze, przy którym widnieje napis (1874 rok- dalszy los rodu nieznany). – „Niestety, prześledziwszy ogromne drzewo genealogiczne, zauważyłam, że zatrzymało się ono (…)”. Myślnik zamiast dywizu i spacja przed nim.

Niestety znów drzewo pozostało urwane. – Urwało się.

Harry  był potomkiem Ignotusa, brata, który od Śmierci zdobył pelerynę niewidkę, przez co również Salazara Slytherina. – Pelerynę-niewidkę. „Zdobył od Śmierci”, szyk. Nie wiadomo, jakiego brata.Podwójna spacja.

Jak się okazuję, wszystkie czysto krwiste rodziny są ze sobą w jakiś sposób spokrewnione. – Czystokrwiste. Czas należy zmienić na przeszły. A jeśli w teraźniejszym, to „okazuje”.

Z tej linii ostatni ukazał mi się Zachariasz, mój rówieśnik z Hufflepuffu. Ale znów szczegóły nie były znane. Jakby ktoś nie chciał, by poznano całą prawdę o założycielach. – „Z tej linii jako ostatni widniał (…)”. Jeśli chodzi o logikę, to może po prostu drzewa genealogiczne są zbyt zawiłe albo nie wszyscy potomkowie są znani? Ja rozumiem, że niedługo na jaw wyjdzie wielka tajemnica pt. Hermiona – potomkini wszystkich założycieli (albo coś w tym stylu), ale takie wyjaśnienie byłoby całkiem logiczne. Nie doszukiwałabym się od razu wielkiego spisku w tych drzewach genealogicznych.

Wściekła cisnęłam książką o łóżko, jednak przypomniawszy sobie, że rzuciłam dziełem literackim, podbiegłam i sprawdziłam, czy nie uszkodziłam cennego tomu. Dzięki Bogu, poduszki zamortyzowały upadek. Wzięłam prysznic. – Właściwie błędów tu dużo nie ma, nareszcie, prócz logicznego – brakuje przejścia między zostawieniem książki a pójściem do łazienki i wzięciem prysznica. Już wyrażenie „postanowiłam wziąć prysznic” byłoby lepsze.

Dlaczego nieszczęścia przychodzą parami? Mogli by się już nade mną zlitować i dać mi spokój. – Przysłowie brzmi „nieszczęścia chodzą parami”. I nie wiem, kogo miałaś na myśli, pisząc „mogli by”, ale wiem za to, że to błąd ortograficzny i powinno być „mogliby”.

Musiałam postawić sprawę jasno, bo wczorajsza sytuacja w szczególności jest moją winą. – „(…) sytuacja była przede wszystkim moją winą”.

A może jakbym się załamała, chłopcy byliby ze mną i to oni opiekowaliby się mną bez ustanku, – zakończyłaś zdanie przecinkiem, a nie znakiem zapytania. „To oni” zbędne.

 Miałam dość... Czy wspomnienia i sumienie  nie mogą dać mi choć chwili spoczynku? – „Odpoczynku”, jak już. Podwójna spacja między „sumienie” a „nie”. Podwójna spacja.

Miałam nadzieję, że Bernadette za niedługo się obudzi. Przecież oszaleję! Pośpiesznie ubrałam dżinsowe szorty i błękitny t-shirt z napisem "Book are better than people". – „Niedługo”, nie „za niedługo”, „założyłam”, nie „ubrałam”, „books”, nie „book”. Ponadto w drugim zdaniu niepotrzebny czas teraźniejszy i błędnie zapisany cudzysłów.

Podobno animagowie jedną myślą potrafią zamienić się w jedno zwierzę, wyjątek stanowi Godryk Gryffindor* mistrz transmutacji, który umiał zamieniać się w więcej niż jedno stworzenie. – Czasy. No i dlaczego ten odnośnik przy „Gryffindorze”?

O Matko, ja muszę się zarejestrować, przecież łamie prawo! – „Matko” małą literą, choć tak naprawdę jest to kolokwializm, który nie powinien znaleźć się w opisie. „Łamię”.

Nie wiem, czy bardziej się cieszyć z tej umiejętności czy niepokoić jej niewiadomego pochodzeniem. – Jej niewiadomym pochodzeniem. Czasy.

Dziewczyna lekko zdziwiona dopiero po chwili oddała uścisk. – Odwzajemniła.

-Nic się nie stało, rozumiem, że musiałaś poukładać sobie to, co zaszło między tobą, a Krumem. Zresztą ja też przesadzałam. – Ostatni przecinek w pierwszym zdaniu zbędny. „Przesadziłam”, nie „przesadzałam”.

Chyba nie powinnam ci sprowadzać kolejnego faceta, jak chcesz już o jednym zapomnieć. – „Jeśli”, nie „jak”. Bardzo często tak piszesz, czasem to bez znaczenia, ale czasem niestety nie. Ponadto: „jeśli chcesz zapomnieć o innym”.

Popatrzył na mnie strapiony. Wyczułam, że jego aura z ciepłej zamieniła się w rozczarowanie. // - Musimy pogadać, przejdziemy się. // Znów przechadzaliśmy się piaszczystą plażą. – Nie jest jasne, kto się wypowiada, pewnie Hermiona. Brakuje opisów oraz przejścia na plażę.

Czarodzieje, zajmujący się bez ustanku odradzaniem świetności szkoły, własnie odpoczywali, wylegując się na hogwarckich błoniach. – Właśnie. Ponadto chyba jednak nie odradzali świetności szkoły bez ustanku, skoro akurat odpoczywali.

Jedni, starsi, przypominali sobie beztroskie szkolne lata, kiedy to Hogwart był ich drugim domem. Drudzy, którzy planowali kontynuację nauki magii, snuli marzenia i ambicje związane z nowym rokiem. – A ci drudzy nie mogli być starsi? Spokojnie można by należeć do obu wymienionych grup… „To” zbędne.

 Nie mógł jednak pojąc jednego, jak ta bohaterska trójca, o której mówiono wszem i wobec, nie mogła przetrwać, gdy już nic nie przeszkadzało ich przyjaźni. – Pojąć. Szczerze mówiąc, też do końca nie mogę tego pojąć.  

Kiedy nie było Voldemorta, a ich jednym zmartwieniem okazywał się mecz Quidditcha. – Ich jedyne zmartwienie stanowił. „Quidditcha” małą literą.

Książęta Slytherinu zamilkli. – To gorsze niż fretki, smoki i diabły razem wzięte.

No cóż, była atrakcyjna, ale na pierwszy rzut oka widoczna stała się różnica wieku. –Dało się zauważyć. Rozumiem, że chcesz unikać powtórzenia słowa „być” i bardzo dobrze, ale musisz stosować odpowiednie czasowniki, żeby zdanie dobrze brzmiało.

Rozdział VI

We wstępie rozdziału piszesz, ze Hermiona spędziła resztę miesiąca wraz z Daquin i Krumem, imprezując i chodząc na plażę. Dziwi mnie więc, że w przeddzień powrotu do Anglii, kiedy dostaje list od Wiktora, waha się, czy powinna się z nim spotkać. Nawet jeśli uważa, że Bułgar wciąż czuje do niej coś więcej, to choćby z grzeczności należy się zgodzić na spotkanie, a skoro i tak widzieli się codziennie, jej rozterki są po prostu nielogiczne.

Dziwi mnie, że Krum pisze listy do Hermiony, skoro mieszkają w tym samym hotelu.

Kiedy wydaje się już, że Granger doszła w miarę do siebie – postanawia wracać do Anglii i tamtejszych problemów – psujesz to wrażenie opisem jej ostatniego spotkania z Krumem, na które przygotowuje się bardzo dokładnie, choć niby nie chce dawać mu żadnych nadziei… Sama się dziewczyna prosi.

Podczas spotkania sen z rozdziału trzeciego faktycznie okazuje się wizją przyszłości – Wiktor pyta Hermionę, czy chce zostać jego dziewczyną, ona odmawia, a następnie… bez słowa się teleportuje. Chyba trzeba zacząć liczyć, ile razy uciekła skądś tylko dlatego, że rozmowa szła nie po jej myśli… Nie do pomyślenia. Po pierwsze, doskonale wiedziała, że chłopak czuje do niej coś więcej, nawet jeśli zgodził się na przyjaźń (mógł więc nie wyskakiwać z tym tak szybko), po drugie, nie wiem, czy aby na pewno jest to powód do tego, by kończyć z nim definitywnie znajomość, a tym bardziej uciekać w tak dziecinny sposób.

Oczywiście w rozdziale po raz kolejny dokładnie opisujesz proces „upiększania (się)” Hermiony, czasem również Bernadette. Serio, jedne z najdłuższych opisów w tym opowiadaniu dotyczą stroju bądź makijażu. Nawet gdyby Granger nie miała NAPRAWDĘ poważnych problemów w swoim życiu, dlaczego uważasz, że to aż tak ważne? Chyba lepiej było wstawić porządny opis Tulon, plaży, którejś imprezy, Wiktora, czegokolwiek innego, ale nie CAŁY czas wyglądu…! Co najlepsze, to są naprawdę długie akapity, a na przykład pokój czy zoo opisujesz ledwo na dwa zdania, a i tak brzmią one na wymuszone.

W dalszej części rozdziału opisujesz ostatni dzień Hermiony we Francji, który spędza w większości z rodziną Daquin. Krum jeszcze raz próbuje porozmawiać z Granger, ale ta szybko ucina rozmowę, choć przynajmniej się już nigdzie nie teleportuje. To znaczy, teleportuje, ale dopiero kiedy musi już wracać do Londynu. W mieszkaniu odwiedza ją sam Minister Magii, Kingsley Shacklebolt. Teraz już się nie dziwię, dlaczego w Twoim świecie władza pozwala na absurdy, o których wspominałaś wyżej, zrobiłaś po prostu z najważniejszego polityka mało rozgarniętego człowieka. Mężczyzna sprawia wrażenie, jakby to Hermiona posiadła o wiele większą władzę od niego, a wypowiada się z pewnością nie jak Minister Magii. Najbardziej mnie rozwaliło, że Hermiona poinformowała go, że nie będzie na razie aurorem, bo wraca do Hogwartu. To co, jakby do niej nie przyszedł, nawet nie raczyłaby powiadomić ministerstwa o swoim powrocie do szkoły? Wcześniej obawiałam się, że zrobisz z niej „superhero”, która będzie w ciągu dnia uczyć się w szkole, a po nocach nadal łapać śmierciożerców. Ale mam wrażenie, że nadal planujesz, aby Granger pisała ustawy oraz zajmowała się tworzeniem domu dziecka, co także uważam za paranoję. Nie chodzi tylko o brak jakiejkolwiek prawnej podstawy do tego, by osoba, która nie ukończyła nawet szkoły, mogła zajmować się prawem, polityką czy wymierzaniem sprawiedliwości, ale także o logistykę… Ona będzie w szkole, na Boga, jak może pisać w międzyczasie ustawy? Jak ustawę przygotowywać może JEDNA osoba, o ile ustrojem nie jest tyrania?! To największe absurdy tego tekstu. Chciałabym także zauważyć, że dialog między Hermioną a Kingsleyem był chyba najdłuższym opublikowanym do tej pory na blogu.

Rozdział kończy się krótką sceną opisującą powrót uczniów do Hogwartu. Nikt nie rozpoznaje zmienionej Granger, umalowanej i ubranej w modne ciuchy. Oczywiście dochodzi do jej spotkania z Malfoyem i Zabinim, czemuż by nie, w końcu chłopcy muszą się zadziwić wyglądem Gryfonki. Co najlepsze, Hermiona zauważa, że Draco wyprzystojniał, przy czym przypominam, że widziała go z miesiąc temu. Chyba że Malfoy też ma tajemniczego przyjaciela, który pozwolił mu dokonać metamorfozy. Mam nadzieję, że nie, bo byłoby to dziwne. Scena przewidywalna aż do bólu.

Błędy:

Wakacje nie ubłagalnie chyliły się ku końcowi. – „Nieubłaganie miały się”.

Państwo Daquin okazali mi tak wiele ciepła przez ten czas, że najchętniej zostałabym tu jeszcze z rok. Zresztą proponowali mi, żebym zamieszkała z nimi i zaczęła chodzić do Beauxbatons, jednak nie potrafię... Moje miejsce jest w Hogwarcie, a pozostanie tu byłoby ucieczką od problemów. – „Przez cały ten czas”, pierwsze „tu” zamień na przykład na: „z nimi”, a drugie: „we Francji”. Po pierwsze, dzięki temu nie ma powtórzeń, a po drugie, tekst staje się bogatszy w słownictwo. Zastanawia mnie, jak według państwa Daquin Hermiona miałaby jednocześnie u nich mieszkać i chodzić do Beuxbatons? O czasach już mi się nawet nie chce pisać.

Usłyszałam pukanie do  drzwi. Automatycznie jednym ruchem dłoni sprawiłam, że drzwi się otworzyły.

O mojej umiejętności poruszania przedmiotów Bernadette dowiedziała się, gdy wkurzona nie mogłam sięgnąć po książkę z wysokiej pułki. Po prostu ściągnęłam ją w inny sposób. Świadkiem tego była oczywiście Daquin, nie wiem, jak mogłam jej nie zauważyć. – Półki. Ponadto wiemy już, że Bernadette wie, więc nie ma sensu tego powtarzać. Czasy.

Nawet nie wie, jak będę tęsknić. Nie chciałam się żegnać... Mimo wszystko powinnam być zadowolona. Z innymi nie dane mi było się pożegnać. – Niedane. Czasy.

Mój brzuch jakby na samą myśl o jedzeniu wydał wymowny odgłos. No cóż, na prawdę byłam głodna, a na myśl o pysznym posiłku miałam ochotę biec do jadalni. Ruda, domyślając się moich potrzeb, chwyciła mnie za dłoń i gwałtownie pociągnęła w stronę drzwi. Weszliśmy do pomieszczenia, gdzie czekało na nas jedzenie. Rodzina Bernadette obdarzyła nas pięknym uśmiechem. – Po pierwsze: „wymowny” brzmi nieco dziwnie, ponadto lepiej byłoby napisać „żołądek”. Po drugie: „naprawdę”. Po trzecie: „weszłyśmy”, bo to były same dziewczyny. Po czwarte: „w którym”, nie „gdzie”. Po piąte: czy rodzina Bernadette miała wspólne usta, żeby obdarzyć dziewczyny jednym uśmiechem?

Oczywiście czułam miłość, jaka od nich wszystkich bije. Nie potrzebowałam do tego moich nowych "super mocy", jednak moje miejsce jest w Hogwarcie, no i po części w Ministerstwie Magii, gdzie musiałam wprowadzić parę zmian w konstytucji. – „Czułam bijącą od nich miłość”. Zrezygnowałabym z określenia „super moce”, które pachnie nieudanym kolokwializmem i to jeszcze mało poprawnym. Nadal nie mogę się zdecydować, czy na widok zdań, w których sugerujesz, że jedna osoba, w dodatku dziewiętnastolatka, która nie ukończyła szkoły, może zmieniać konstytucję, powinnam zacząć płakać, czy się śmiać. Zamiast „gdzie” lepiej „w którym”.

 Pani Daqiun obdarzyła mnie uśmiechem pełnym wsparcia. – Daquin.

Bernadette zaśmiała się krótko i podeszła do mojej szafy, a raczej do tego, czego jeszcze nie spakowałam. – Czyli do czego?

Widziałam, że jej uwagę przykuły szorty z wysokim stanem w kolorze ciepłego brązu, prawie identycznego jak moje oczy, Do tego wybrała luźną bluzkę, z dłuższym tyłem, a krótszym przodem, która nie odkrywała mi całego brzucha tylko dzięki spodenkom. Do tego ubrałam w kolorze koszulki, niebieskie japonki. Makijaż pozostał maksymalnym minimum. Tusz do rzęs i jasno różowy błyszczyk. Niestety Bernadette musiała się porządzić i w ostatniej chwili nałożyła mi delikatnego, błękitnego cieniu do powiek, Pozostały włosy... Tu postanowiłam się wtrącić i poprosiłam Daquin o zrobienie mi kłosa. – Wcześniej napisałam już o moim stosunku co do tak szczegółowych opisów stroju, makijażu i fryzury. Japonki się zakłada, nie ubiera. Makijaż z pewnością nie był absolutnym minimum. Ponadto „Do” oraz „Pozostały” powinny być napisane małymi literami. Na końcu napisałabym wyraźnie, że kłos to rodzaj fryzury, bo nie wszyscy muszą wiedzieć. „Nałożyć cień”, nie „cieniu” (dopełniacz, swoją drogą, brzmi „cienia”). „Jasnoróżowy”, nie „jasno różowy”.

            Wiktor już czekał z bukietem kwiatów. Wzięłam głęboki wdech, mam nadzieję, że to nie znaczy tego, co myślę. – „To nie znaczy tego”, bardzo rozbudowane słownictwo, nie mówiąc już o czasach.

Nie szliśmy daleko, ale było to raczej ustronne miejsce. Wiktor wyjął różdżkę i przywołał koc oraz koszyk z prowiantem. Czyli jednak piknik... Skądś kojarzyłam tą sytuacje. Coś w rodzaju deja-vu. //  No nic, przez pierwszą godzinę pałaszowaliśmy doskonałą szarlotkę i zaczęliśmy pić czerwone wino za udane wakacje. (…) Już wiem, skąd znam tą sytuację. Puściłam lampkę z winem. Patrzyłam, jak czerwony alkohol tworzy ogromną plamę na kocu. Ta sytuacja jest wprost wyjęta z mojego snu. Nawet nie wiem, co mnie bardziej przeraża... Fakt, że przewidziałam sytuację, czy to, że jednak Wiktor zadał to pytanie, przekreślając naszą przyjaźń. Przecież wiem, że licząc na jego wsparcie, będę go raniła. – Powtórzenia, błędy interpunkcyjne, kolokwializmy, ortograficzne (pisze się „Déjà vu”, ponadto tutaj „tę sytuację”, nie „tą sytuacje”)… Błędy logiczne: jedli szarlotkę przez godzinę? Raczej zjedli ją szybciej, to wino mogli sobie długo popijać. O czasach szkoda pisać.

W moim obecnym stanie mogłabym cie tylko skrzywdzić. – Cię.

Musiałam o siebie zadbać i zainteresować się umiejętnością proroczych snów... Teraz już byłam pewna cholernego "daru" – myślałam, że Hermiona już dawno uwierzyła w swoje dziwne moce, skoro nawet zaczęła niektóre z nich ćwiczyć, jak na przykład magię bezróżdżkową. Nie rozumiem też, dlaczego Granger nagle stwierdziła, że dar ze snami jest „cholerny”, skoro w poprzednim zdaniu nic nie wskazywało na jej frustrację. Niepoprawny cudzysłów.

Po prostu siedziałyśmy w zupełniej ciszy. Dopiero po dłuższej chwili potok słów, dosłownie wylewał się z moich ust: – Zupełnej/wylał się. Przecinek zbędny.

Po wzięciu prysznica Bernadette dosłownie posadziła mnie na krześle przed lustrem. – Kto wziął prysznic, według Ciebie chyba Hermiona, według zdania – Bernadette.

Ruda miała zaprotestować, ale przerwałam jej własnymi słowami: // -Z chęcią- odparłam z uśmiechem. – Nie rozumiem, dlaczego „własnymi”?

-Zapomniałbym wspomnieć. Jakiś chłopak od rana chciał się dostać do ciebie Mionka, ale powiedziałam mu, że śpisz- puściła do mnie oko pani Daquin. – Pani D. jeszcze nie załapała, kim jest Krum? Szczególnie że według Bernadette cała jej rodzina należy do fanów Bułgara???

Jednym zaklęciem poprawiłam rozmazany makijaż. Zrobiłam już to całkiem odruchowo. Co ta Daquin ze mną zrobiła?! – A raczej, co Ty zrobiłaś z biedną Hermioną?

Co do ustawie o skrzatach. Podnieśliśmy standardy ich życia, tyle możemy zrobić. – Co do ustawy o skrzatach, podnieśliśmy (…).

Jak wszystko załatwione, to się będę zbierał. – Tak właśnie według Ciebie wypowiada się najważniejszy człowiek w polityce brytyjskich magów. Nie dość, że używając mnóstwa kolokwializmów, to jeszcze niepoprawnie.

Ludzie mijali mnie, nawet nie zdając sobie sprawy, kim jestem. No cóż, teraz trzeba było spojrzeć mi prosto w twarz, by zauważyć we mnie Granger. Jak zwykle wyjęłam książkę, tym razem podręcznik do transmutacji, i zajęłam się czytaniem. – Czy ona naprawdę zaczęła czytać książkę na stojąco wśród tłumu uczniów i ich rodziców?

 Podsumowanie

Niestety opowiadanie nie jest dobre. Masz pomysł, nawet ciekawy, widzę, że chcesz zrobić z Hermiony ważną postać, być może związaną więzami krwi z każdym z założycieli Hogwartu. Dodatkowo miałaś naprawdę duże pole do popisu w dziedzinie psychologii, opisywania uczuć, rozterek Hermiony po stracie tak bliskich osób. Z jednej strony dzięki Granger zakończyła się wojna, nadeszły czasy pokoju, jest bohaterką i powinna być szczęśliwa, z drugiej jednak zwycięstwo zostało okupione tak dużą ilością ofiar, że to właściwie niemożliwe. Nie udało Ci się tego dobrze opisać. Próbujesz pokazać żałobę i rozpacz Granger, to, że dziewczyna sobie nie radzi, że próbuje być silna, nie rozumiejąc, że prośba o pomoc wcale nie jest słabością. Niestety robisz to w sposób mało przekonujący – tak jakby H. była skończoną egoistką bądź jakby tak naprawdę wystarczyło tylko zmienić jej ubrania, nałożyć makijaż i wysłać na imprezę, aby zapomniała o wszystkich przykrych wydarzeniach.  Nie mówię, że to kompletnie nietrafiony pomysł – ludzie często rzucają się w wir zabawy czy używek po traumatycznych wydarzeniach – ale u Ciebie nie o to chodzi. Ty po prostu chcesz zrobić z Hermiony super laskę w przyspieszonym czasie, aby Draco zwrócił na nią uwagę, więc bez skrępowania to czynisz, nie zwracając uwagi na całą resztę, przekonującą kreację bohaterów.

W innych aspektach także często idziesz na skróty. Kiedy nie wiesz już, co napisać, albo chcesz przejść do dalszych wydarzeń, po prostu urywasz rozmowę lub opis w połowie. Przejścia pomiędzy wydarzeniami są słabe. Jeśli czytelnik niechcący przeskoczy jedną linijkę tekstu, może nic nie zrozumieć, gdyż w międzyczasie byłaś w stanie rozpocząć na przykład nowy dzień bez wyraźnego odstępu od poprzednich wydarzeń. Poświęcasz wiele czasu bzdetom. Również w kwestii bohaterów próbujesz sobie ułatwiać. Odnoszę wrażenie, że postać Bernadette była Ci potrzebna jedynie po to, aby Hermiona przeszła metamorfozę w wyglądzie oraz otrzymała książkę o założycielach. Granger, pełna egoizmu, ani razu nie spytała swojej tak zwanej przyjaciółki o jej życie. Jedyne, co można powiedzieć o Francuzce, to to, że jest dość szaloną optymistką, która lubi chłopców, ale chyba musiała przeżyć zawód miłosny, skoro traktuje ich tak, a nie inaczej. Czy mam rację, niestety nie sposób się dowiedzieć, ponieważ Hermiona myśli tylko o sobie.

Podobnie jest z Krumem, przy nim odnoszę wrażenie, że pojawił się tylko po to, aby pokazać, że Granger nie jest gotowa, aby się z kimś związać. Choć jeszcze niedawno chodziła z Ronem, którego niby bardzo kochała, ale nie widać było zbytnio, by o niego walczyła. Tak naprawdę, nie można powiedzieć o Wiktorze nic prócz tego, że łamie angielski i raz jest nachalny, a raz opiekuńczy, zupełnie jakby miał rozdwojenie jaźni.

Sama Hermiona zupełnie mi nie odpowiada, może i powinna zachowywać się irracjonalnie, zważywszy na okoliczności, ale Ty robisz z niej mało roztropną trzynastolatkę, która – nie wiedzieć, na jakiej zasadzie – zajmuje w brytyjskim ministerstwie bardzo wysoką pozycję. Tymczasem jest egoistyczna nawet w swojej żałobie, skupia się na mało istotnych sprawach, bardzo łatwo zmienia zdanie, jakby zupełnie go nie posiadała. Podobało mi się, że pokazałaś, iż z jednej strony dąży do sprawiedliwości, a z drugiej kieruje nią mocna chęć zemsty, której chyba nie jest w stanie kontrolować, szkoda jedynie, że nie pociągnęłaś tego wątku dalej, a zamiast tego wysłałaś ją do Francji i zmieniłaś na crazy teenage girl.

Myślałam, że pisząc o bohaterach, będę musiała wypowiadać się o Draco, ale tak naprawdę prawie go nie było; faktycznie postąpiłaś zgodnie z tym, co napisałaś we wstępie – główni bohaterowie nie padli sobie w ramiona w trzecim rozdziale – ale przesadziłaś w drugą stronę. Malfoy, zdaje się, ma być tutaj postacią równorzędną Hermionie, więc powinnaś już na tym etapie o wiele mocniej się na nim skupić. Może pisać z jego perspektywy w pierwszej osobie?

Nie można powiedzieć, żebyś zupełnie uciekała od opisów, nie, również tych dotyczących emocji, które zazwyczaj stanowią moją ulubioną część opowiadania. Właściwie w tekście znajduje się całkiem sporo opisów wydarzeń ogólnych, tzn. opisujesz przeszłość Hermiony lub to, co obecnie robi, ale kiedy już wkraczasz w akcję, to zapominasz o tle – nie opisujesz pomieszczeń, imprezy, morza. Najdokładniej skupiasz się na modzie i urodzie, a więc lista priorytetów została odwrócona o sto osiemdziesiąt stopni. Opisy uczuć na ogół są dość chaotyczne, choć czasem zdarzały się dobre wyrażenia. Dialogi niestety leżą i kwiczą, nie tylko dlatego, że wszystkie zostały błędnie zapisane, ale również z powodu ich treści. Na ogół są krótkie i kończą się „ucieczką” Granger, nieumiejącej poradzić sobie z problemami. Mało dojrzałe, szczególnie w przypadku kogoś, komu pozwolono pisać ustawy… Nie ma też praktycznie żadnych wtrąceń po myślniku. A jakże wiele można o kimś powiedzieć nie tylko przez to, co mówi, ale i jak mówi. A, właśnie, u Ciebie wszyscy odzywają się tak samo, niezależnie od wieku i pozycji – jak mało rozgarnięci gimnazjaliści.

Dwa pierwsze rozdziały były chyba najlepsze, dlatego że można było usprawiedliwić mieszanie czasów oraz chaos myślowy, skoro nazwałaś je pamiętnikiem Granger, ponadto skupiały się na ważnych aspektach jej życia. Nawet jeśli miało się wrażenie, że Harry, Ron i Hermiona zachowują się nieco jak Emo-gimnazjaliści, można było ich usprawiedliwić ze względu na straty, jakie ponieśli w wojnie, którą wygrali. Na wojnie nigdy nie ma tylko wygranych i tylko przegranych… Niestety te rozdziały tak naprawdę nie powinny nosić miana pamiętnika, gdyż nim po prostu nie są.

Poprzez stosowanie takich wyrażeń jak „złota/e trójca/trio”, „Miona”, „Fretka”, „Smok”, „Diabeł” moim zdaniem niszczysz magię tego opowiadania, nie mówiąc już o tym, jak bardzo kiczowata staje się wtedy narracja.

Od strony technicznej też nie jest dobrze. Gdybym była betą, złapałabym się za głowę. Prawie w każdym zdaniu można byłoby się czegoś dopatrzyć. Jednym z większych problemów jest nieustanne mieszanie czasów i używanie kolokwializmów w opisach, szczególnie kiedy Hermiona angażuje się w coś emocjonalnie. Z drugiej strony potrafisz zaskoczyć refleksyjnym, poważnym stwierdzeniem, tylko że zazwyczaj zupełnie niepasującym do reszty. W tekście jest sporo wszystkich rodzajów błędów: ortograficznych, gramatycznych, stylistycznych, interpunkcyjnych… Niestety. A szkoda, bo, powtórzę jeszcze raz, pomysł uważam za dobry, starasz się także dozować odpowiednio informacje, nie podając wszystkiego jak na tacy, lecz stopniowo ujawniając chociażby kolejne dary Hermiony. Również niektóre zabiegi, jakie stosujesz, na przykład pisanie listów albo użycie klamry kompozycyjnej, podobały mi się. Niestety nie ratuje to ogólnego odbioru tekstu.

Wigilijna Pełnia

            Trzyczęściowa miniaturka, z której nie będę wypisywać błędów. Skupię się na moich odczuciach dotyczących fabuły, bohaterów i logiki.

           Akcja odbywa się w okresie bożonarodzeniowym w siódmej klasie, już po wojnie. Nie wiedzieć czemu, Ron i Harry wrócili na ten rok do Hogwartu. Początek, w którym Hermiona biegnie za Weasleyem, opisałaś dość infantylnie, przydałby się w zamian dłuższy, wprowadzający w klimat opis.

Dalej przeżywam déjà vu. Co prawda narracja jest trzecioosobowa, ale już w drugiej scenie dokładnie opisujesz ubiory dziewcząt na wieczerzę, tylko że rolę Bernadette przejmuje Ginny. Może gdybym nie przeczytała głównego opowiadania, nie rzuciłoby mi się to aż tak w oczy, ale sama się prosisz, szczególnie że podkreślasz rolę „Ulizanny”, wspaniałego środka zmniejszającego objętość włosów. Co najlepsze, nawet Draco zastanawia się nad tym specyfikiem, obserwując Granger już na samej wieczerzy (Ginny i Hermiona, piękne i młode, robią, oczywiście, furorę, przewidywalne, podobnie jak to, że przestają być w centrum uwagi dokładnie wtedy, kiedy do sali wchodzą Draco i Blaise): Pijąc wodę zastanawiał ile musiała nawalić „Ulizanny” na głowę, by jej włosy wyglądały normalnie. Jednak zabolała go głowa od nadmiaru myśli i nalał sobie kolejną szklankę wody. Przeraża mnie, że myślisz, że mogłaby go rozboleć głowa od tak bardzo zaawansowanego procesu myślowego. No chyba że silisz się na ironię, ponieważ wcześniej wspominałaś, że Draco wyglądał tak, jakby przed chwilą był na jednej ze ślizgońskich imprez, ale nie wydaje mi się. Rzeczone imprezy chyba muszą być faktycznie niesamowite, skoro postanowiono urządzić jedną tuż przed wieczerzą wigilijną (à propos, powinnaś opisywać 25.12., a nie wigilię, w Anglii panują inne zwyczaje świąteczne niż w Polsce, zabrakło researchu). Tylko ciekawe, z kim się na niej bawił, jeśli wedle Twoich słów w Hogwarcie została „garstka uczniów”. Nie mówiąc już o tym, że chyba Hermiona nie należy do stałych bywalczyń ślizgońskich domówek…

Okazuje się, że Blaise stał się przyjacielem „szlachty Gryffindoru” (za jakie grzechy ich tak nazywasz?!). Brzmi to naciąganie, naprawdę Ron i Harry mieliby pokochać chłopaka tylko za wspólną miłość do quidditcha? Przynajmniej z Malfoya nie zrobiłaś ich „psiapsióły”, twierdzisz, że jego stosunek do Gryfonów jest… poprawny. I dobrze.

Dość krótko opisujesz wieczerzę; skoro to taki ważny dzień w życiu uczniów, mogłabyś się trochę rozpisać. Wymienić potrawy, poinformować, o czym rozmawiali, stworzyć choćby ułudę tego, że nie chcesz od razu przeskakiwać do głównego wątku opowiadania… No, ale tak się niestety nie dzieje. Kiedy Gryfoni znajdują się już w swoim pokoju wspólnym, Hermiona odkrywa, że zgubiła kolczyk i krzyczy „zapomniałam!”. Nie można zapomnieć czegoś, co się zgubiło… W każdym razie stanowi to pretekst, aby dziewczyna wróciła do Wielkiej Sali, w której znajduje się, rzecz jasna, Malfoy trzymający w ręce kolczyk Hermiony. Spostrzegawczy jak na swój stan. Za to Granger mniej, bo nie wiedzieć czemu, nie załapała od razu, że skoro Draco powiedział „tego szukasz”, to pewnie chodzi o jej zgubę… Oczywiście Malfoy droczy się z Granger, zamiast oddać jej własność, w pewnym momencie mówi, że chce przebywać z nią dłuższy czas. Na te słowa niespodziewanie w podłodze robi się… dziura. Szkoda, że zniszczyłaś opis tego zdumiewającego wydarzenia. Gdybyś lepiej opisała, co takiego zrobiło się na posadzce, jak również samo spadanie czy uczucia bohaterów, ta niecodzienna sytuacja wywarłaby na czytelniku o wiele większe wrażenie.

Hermiona upada na Draco. Zamiast rozejrzeć się wkoło, para zaczyna się kłócić (nie wiem, czy śmiać się, czy płakać)… Sprzeczkę przerywa im Dumbledore, który dawno powinien nie żyć. Nie napisałaś ani jednego słowa na temat otoczenia bohaterów, gdzie konkretnie spadli i dlaczego znajduje się tam akurat Dumbledore… Okazuje się, że jest środek nocy, więc dyrektor chyba powinien spać, a jeśli nie – przebywać w swoim gabinecie/sypialni, a nie oczekiwać na spadających z sufitu uczniów. Nielogiczne. W każdym razie starzec zaprowadza zdezorientowaną parę do swojego gabinetu, mijając po drodze czterech chłopaków.

Przechodzisz na ich perspektywę, ciekawe jest jednak to, że trójka idących w ogóle nie zobaczyła nastolatków. Niby dlaczego nie, nie mają oczu? W każdym razie okazuje się, że tą czwórką są… Huncwoci, a więc mogli znajdować się pod peleryną-niewidką, ale nie ma o tym nawet najmniejszej wzmianki. Ponadto przez jakie drzwi, na Boga, przeszli H&D&D?

Mimo tych nieścisłości muszę przyznać, że zainteresował mnie zwrot wydarzeń. Najwyraźniej postanowiłaś przenieść Hermionę i Draco dość mocno w czasie, prosto do mojej ulubionej „ery” – Huncwotów. Ciekawe. Niestety moje zainteresowanie szybko przemienia się we frustrację, kiedy moją ukochaną, hogwarcką czwórkę (no, może trójkę, bo Petera nie lubię) traktujesz bardzo stereotypowo. W krótkim dialogu, pomimo rzadkiego zaznaczania, kto co mówi, można wyjątkowo łatwo się połapać, ponieważ James jest bucem zakochanym w Evans, niewidzącym własnych błędów, Remus – kujonem, a Syriusz – Casanovą już myślącym o poderwaniu dziewczyny, którą przed chwilą zobaczył. Załamię się chyba.

Później znów, ni z tego, ni z owego przechodzisz do perspektywy Draco i Hermiony. Z czasami się polepszyło, ale z przejściami wręcz odwrotnie. Nie mówiąc już o tym, że gdybym miała wypisywać błędy, to już na tym etapie zajęłyby dwie albo trzy strony. Ale dobrze, wracajmy do treści. Dumbledore na wstępie mówi: -No więc jak cofnęliście się w czasie? I chociaż wiecie, który jest rok?- zadał pytanie, obdarzając uczniów łagodnym spojrzeniem. Naprawdę myślisz, że dyrektor będący autorytetem w brytyjskim świecie magii mógłby się wypowiedzieć w taki sposób? Scena ta jest prawdopodobnie najdłuższą konwersacją między bohaterami, jaką dotychczas miałam okazję u Ciebie przeczytać, może sam dialog nie jest bardzo rozbudowany, ale przynajmniej pojawiły się jakiekolwiek opisy pomiędzy wypowiedziami. Dwójka głównych bohaterów przeżywa szok, kiedy dowiadują się, że trafili do roku 1977. Pomysł, dlaczego tak się stało oraz jak to odwrócić, uważam za dobry. Nie będę go tutaj zdradzać, powiem tylko, że załatwiłaś dla swojej ulubionej pary pół roku w Hogwarcie za czasów Huncwotów.

Nie najgorszy fragment niestety niszczysz dwiema rzeczami: po pierwsze, dlaczego zarówno Hermiona, jak i Draco uważają za głupotę pytania Dumbledore’a o znajomość francuskiego? Powinni się domyślić, że dyrektor musi to robić z premedytacją (na całe szczęście zaczął zachowywać się bardziej rozsądnie). Po drugie, końcówka: - Trzeba też was jakoś ulokować na tą noc. // -W moim wypadku jest to bezsensu. Na pewno nie zasnę tej nocy, a nawet jakby to pójdę do Pokoju Życzeń- stwierdziła Gryfonka. // Malfoy potwierdził moje słowa skinieniem głowy. Nie odzywał się. Jego wzrok skierowany był na okno, gdzie z zamyśleniem obserwował ciemność, która okryła cały świat. Nie wytrzymała już dłużej. Szybko wypowiedziała słowo „Dobranoc” i udała się do wieży astronomicznej. Malfoy został. Dlaczego? Tego Hermiona miała się dowiedzieć jeszcze tego samego dnia o poranku. Szła pędem, nie zauważając obecności drugiej osoby. Nieostrożny Syriusz Black zgubił różdżkę. W sumie miał wrócić tylko po nią, ale widząc nieznaną dziewczynę podążył jej śladem. Nagle z cienia wyłonił się również blondyn. Gryfon pośpiesznie schował się za najbliższym filarem, a gdy Malfoy ruszył w kierunku wieży astronomicznej udał się za nim. Teraz nie mógł zostawić wszystkiego samemu sobie. Miał cel. Musiał dowiedzieć się wszystkiego o tajemniczej dwójcę. // Hermiona spojrzała w górę na tysiące gwiazd i Księżyc. One nigdy się nie zmieniają. Są takie same jak w 1998 roku i Malfoy.

Nie będę wypisywać błędów gramatycznych, ortograficznych, interpunkcyjnych czy stylistycznych, powiem tylko tyle, że to idealny przykład problemu z przejściami, no i logiką też. Po pierwsze, dlaczego Hermiona uważa, że może w taki sposób zachowywać się w gabinecie dyrektora – najpierw prosić go o pomoc, a później wychodzić, kiedy i gdzie chce? Zachowuje się o wiele, wiele bardziej niegrzecznie niż Malfoy, jakby pozjadała wszelkie rozumy świata. Po drugie, czy uważasz, że Pokój Życzeń znajdował się w Wieży Astronomicznej? Po trzecie, jakim cudem mogłaś umieścić w jednym akapicie zakończenie wizyty Hermiony u dyrektora (i niby dlaczego Malfoy tam został?), szybki spacer Hermiony o poranku (jak to tego samego dnia, chyba następnego?), pojawiającego się ni stąd, ni zowąd Syriusza, a na końcu tajemniczy powrót do Granger, która patrzy na księżyc i gwiazdy przez tajemnicze, bliżej nieokreślone przez narrację okno, mimo że niby jest rano. Katastrofa.

            Następnie przedstawiasz kilka akapitów przemyśleń tej trójki, trochę je mieszając (i nadal nie tłumacząc, gdzie oni właściwie się znajdują). Absolutną perełką w rozumowaniu Hermiony jest: Kompletnie nie przewidziała, że się przeniesie, co będzie dalej – a niby dlaczego miała myśleć, że się przeniesie w czasie?! Na szczęście myśli Draco są o wiele lepsze, pozbawione kolokwializmów, za to posiadające głębię; powiedziałabym wręcz, że dojrzałe, szkoda tylko, że nie mają przełożenia na jego dotychczasowe zachowanie. Dalej przedstawiasz perspektywę Syriusza-Casanovy, a tym samym wracasz do stylu, do którego niestety zdążyłam przywyknąć podczas lektury tego opowiadania. Nie rozumiem też, dlaczego jedno spojrzenie w oczy Hermiony nasunęło Draco przemyślenie, że dziewczyna tęskni za swoimi przyjaciółmi… Często pojawiają się w twoich rozdziałach dziwne wnioski, do których któryś z bohaterów nagle doszedł; w tym przypadku dziewczyna mogła się przejmować naprawdę z wielu powodów i raczej nie chodziło wyłącznie o to, że nie ma obok jej przyjaciół… Chodziło o to, że chciałaby po prostu wrócić do własnej czasoprzestrzeni! Podobnie chwilę później, kiedy Hermiona pyta, dlaczego Draco jej nienawidzi, a w zamian słyszy z jego ust długą odpowiedź, bardzo szybko dochodzi do wniosku, że Malfoy miał o wiele gorsze dzieciństwo niż Potter. Po pierwsze, to nie licytacja, po drugie, nie jej to oceniać. Owszem, nie dziwię się, że poczuła wobec Draco współczucie, pewnego rodzaju zrozumienie – ale nic z tego nie oznacza, że Harry miał bądź nie miał gorzej…

Gdybyś pisała takie kwiatki po to, aby podkreślić ironię – W ogóle to najdłuższa wypowiedz jaką miała zaszczyt wysłuchać z jego arystokratycznych ust – nie czepiałabym się, nawet jeśli nie jestem fanką takich stwierdzeń. Ale ty to robisz, aby pokazać szczere zainteresowanie Hermiony Malfoyem i to mnie autentycznie przeraża. Za kogo Ty ich masz?

Przedstawiasz refleksje Syriusza, na szczęście nieco lepsze niż „jak poderwać Hermionę?”, ale cóż – w końcu dowiedział się, że przybysze są z przyszłości, więc musiał poświęcić temu choć chwilkę czasu. Następnie powracasz do rozmowy między Hermioną a Draco i ponownie zamieniasz chłopaka w trzynastolatka twierdzącego, że najlepszym sposobem zaimponowania dziewczynie jest postawa dokuczającego jej luzaka… Dlaczego to robisz?! Bohaterowie zaczynają oczywiście wykłócać się o wyższość Gryffindoru nad Slytherinem, a ja mam ochotę się rozpłakać. Całe szczęście, że sami zauważają, jak bardzo to infantylne (i przewidywalne), bo wybuchają śmiechem, a następnie Malfoy odchodzi, mówiąc, że idzie spać. A więc jednak błąd popełniłaś, pisząc, że to ranek. Chyba że w jakiś sposób magicznie przeskoczyłaś do następnego dnia, ale nie sądzę, bo nasi „niby-Francuzi” nie mieli jeszcze przydziału do domów.

Hermiona odpala papierosa (serio? I jeszcze tłumaczysz, że ona tak naprawdę nie pali?! Brak słów), a chwilę później słyszy huk. Oczywiście od razu wie, że to czyjeś ciało, w końcu jest taaaaka mądra. Byłam przekonana, że Syriusz nie wytrzyma już dalej w ukryciu i jak widać, nie myliłam się. Hermiona początkowo chce zastosować na nim Obliviate, ale nasz Casanova przekonuje ją, żeby tego nie robiła, a on w zamian nic nikomu nie powie. Nietrudno się domyślić, że Granger się zgadza. Mogłabym tego nie czytać, a byłabym pewna, że tak się stanie. Powiedz mi, na jakiej podstawie Hermiona mogłaby mu naprawdę zaufać? Nie powinna mu NIC mówić! Nie powinien wiedzieć o NICZYM! Owszem, jakimś usprawiedliwieniem może być to, że Granger znała o wiele starszego Syriusza, ale sama szybko zauważa, że młody Black zachowuje się dość infantylnie (podobnie do Draco, ale jakoś wobec niego nie ma takich zarzutów… Ludzie). To naprawdę nieroztropne z jej strony. Syriusz niby powiedział, że Hermiona może zagwarantować sobie jego milczenie za pomocą Wieczystej Przysięgi, na co dziewczyna się nie zgodziła – i trudno się dziwić – ale szczerze mówiąc, każdy mógłby to powiedzieć, licząc na to, że druga strona i tak nie wyrazi zgody, a jakby co – wycofać się… Ponadto według Ciebie, jeśli ktoś dmuchnie komuś dymem papierosowym w twarz, to jest „ślizgoński”. Uwielbiasz te łatki przypięte do domów niekoniecznie przez samą Rowling, ale internautów, co? Cóż, ja wręcz przeciwnie. Wtedy powstają rzeczy znacznie gorsze np. Hermiona jako „nadworna kujonka Hogwartu”. Strach się bać.

Następnego dnia bohaterowie zostają przydzieleni do domów, nie trzeba wspominać, gdzie trafiają. Z jednego z opisów wychodzi na to, że rozmowa z Dumbledorem musiała być dłuższa, gdyż przytaczasz w rozmyślaniach Hermiony słowa dyrektora. Ciekawe, byłam pewna, że przedstawiłaś wcześniej całą konwersację, od początku aż do niegrzecznego wyjścia Granger z gabinetu, a nie pojawił się tam przytaczany w tej chwili cytat.

Hermiona szybko poznaje przyszłych rodziców Harry’ego, a fragment związany z jej rozterkami dotyczącymi poinformowania ich o przyszłości po prostu muszę przytoczyć w całości: Nie ma prawa zmienić przyszłości. Prawa czasu są surowe. Życie za życie. Ocalę Potterów, ktoś będzie musiał ich zastąpić. Może to okrutne, ale Hermiony nie zniechęcił ten fakt. Raczej coś innego. Jeśli przeżyliby Potterowie, może nikt nie powstrzymałby Voldemorta, nadal panoszyłby się po świecie. Może by się nie dostała do Hogwartu, zginęłaby jako szlama. To wydarzenie jest tak ważne w historii, że jego zmiana mogłaby pozbawić życia tysiące osób. Może i w końcu samego Harry’ego.  – Nie dość, że zmieniasz tutaj podmioty i mieszasz czasy, to logika tego wszystkiego leży i kwiczy. Hermiona nie chce uratować rodziców Harry’ego dlatego, że mogłoby to oznaczać śmierć kogoś innego. Nie, ona nie chce tego robić, bo wypłynęłoby to na historię na tyle mocno, że ONA sama mogłaby już nie żyć. W ogóle nie jest egoistką, w ogóle.

            Oczywiście na uczcie musisz przedstawić sprzeczki między Jamesem i Lily oraz udowodnić, że Lunatyk jest inteligentny, przecież trzeba wspomnieć TYLKO o tym, co było w kanonie, czyż nie?

            Podoba mi się jednak to, że Draco obserwuje Hermionę i najwyraźniej się o nią troszczy, gdyż walczy jak lew, kiedy jeden ze Ślizgonów – Carrow – ją obraża (mimo że ustalono, iż dziewczyna będzie nosić nazwisko „Lacroix”, czarodziejów pochodzących z Francji, aby uczniowie nie dziwili się jej „przyjaźni” ze Ślizgonem. Dobry pomysł). Może i w tym momencie Malfoy trochę szarżuje, ale przynajmniej wypowiada się dojrzale i pełnymi zdaniami. Szkoda, że nie robi tego w stosunku do Hermiony, dlatego właśnie bardzo mnie dziwi, że Granger zdaje się go naprawdę lubić.

Kolejna perełka (oprócz ortografów w stylu „włębi” zamiast „w głębi”) to: Ojciec jego przyjaciela, którego nigdy nie poznał. Brzmi to tak, jakby Draco nigdy w życiu nie poznał własnego przyjaciela.

Oczywiście Huncwoci urządzają Hermionie imprezę powitalną, Lily niby się sprzeciwia, ale nie ma nic do gadania, a Granger całuje Syriusza. Czy mogło być bardziej przewidywalnie? Przynajmniej za koniec masz plus, bo nie spodziewałam się, że główna bohaterka będzie próbować wykraść Huncowotom ich mapę i że Black ją na tym przyłapie. Ale oczywiście za to przewinienie wymusza na Hermionie, żeby poszła z nim na randkę do Hogsmeade, więc oczywistości powracają wyjątkowo szybko. Ech.

Z niewiadomych powodów dziewczyna ma w dormitorium tylko dwie współlokatorki, a nie cztery. Czemu nie zrobić dla nich od razu hotelu pięciogwiazdkowego?

Następnego dnia Granger zmusza Draco do chodzenia z nią do biblioteki w celu wyszukiwania informacji o ich sytuacji. Wreszcie Hermiona przypomina znajomą mi dziewczynę i wykazuje się zdrowym rozsądkiem. Niestety już w następnym fragmencie niszczysz to krótkotrwałe wrażenie, nie mogąc powstrzymać się, by nie wspomnieć o „łazienkowych przygotowaniach” Granger (Mimowolnie za pomocą kilku ruchów różdżki poprawiła to i owo), bo Dumbledore dostarczył jej wszystkie potrzebne rzeczy. Oczywiście kosmetyki były z tego wszystkiego NAWAŻNIEJSZE, choć nie zapominasz też o „modnych ubraniach” i „kilku parach butów”. Wyobrażenie dyrektora zastanawiającego się nad wyborem odpowiedniego obuwia dla Hermiony będzie mnie prześladować chyba do końca życia…

Dziewczyna spotyka Draco na lekcji eliksirów, na których – oczywiście – musi z nim pracować. Jako że chłopak wytrąca ją z równowagi, to ona rzuca w niego Upiorogackiem. Dojrzała Hermiona, która z pewnością nie zachowywałaby się w taki sposób na lekcji, gdybyś choć trochę kierowała się kanonem! Cofam swoje poprzednie słowa, jednak Granger nadal nie przypomina mi tej z sagi. A wierz mi, tamta też mnie denerwowała, lecz w porównaniu z Twoją była wspaniałą postacią. Przynajmniej, w większości przypadków, logiczną. Rozdział kończysz obroną przed czarną magią, na której – OCZYWIŚCIE – nauczycielka każe naszej cudownej parze odbyć pojedynek. Jak można się domyślać, jest on zażarty, a Draco niestety nie zachowuje się honorowo. Chociaż tu mogłaś mnie zaskoczyć, nie obraziłabym się.

Następnie Draco i Hermiona spotykają się w bibliotece. Podczas poszukiwania informacji na temat podróży w czasie Malfoyowi wymyka się parę słów za dużo i obrażona Granger ucieka z biblioteki. Szczerze mówiąc, akurat w tym przypadku nie dziwię się, że poczuła się dotknięta, ale mam nieprzyjemne wrażenie déjà vu z głównego opowiadania. Oczywiście na korytarzu Hermiona wpada na Syriusza, czy mogło być bardziej przewidywalnie? Black zabiera ją do Pokoju Życzeń, a ona mu się zwierza. Łapa jej doradza i to całkiem mądrze. Jak widać, jeśli chce, to potrafi, dobrze, nie zniszczyłaś go całkowicie. Nie wiem tylko, dlaczego uważasz, że Syriusz może nazywać Lily „Rudą” w rozmowie z nowo poznaną dziewczyną, przecież ta dopiero co przyjechała. Może i pochodzi z przyszłości, ale dlaczego Black miałby z góry założyć, że ich zna?

Hermiona udaje się do lochów, aby pogodzić się z Draco i udać z nim na szlaban, który dostali za niepoprawnie przeprowadzony pojedynek. Nie jest to łatwe zadanie, w końcu nie zna hasła. Napatacza się Carrowa, który chyba już na tym etapie życia ma manię wielkości i nie jest do końca normalny. Na szczęście w odpowiednim miejscu pojawia się drugi obrońca Hermiony, czyli oczywiście Malfoy, i ratuje ją z opresji… Ech. Przecież Granger sama w życiu by sobie z niczym nie poradziła, potrzebuje zawsze i wszędzie swoich obrońców!

Szlaban spędzają w Zakazanym Lesie na poszukiwaniu składniku do Eliksiru Wielosokowego. Tym razem też się sprzeczają, ale na o wiele poważniejsze tematy – a mianowicie o toczącą się wojnę. Hermiona coraz bardziej chce wziąć w niej czynny udział, przestrzec swoich nowych znajomych z Gryffindoru między innymi przed Peterem-zdrajcą (młodociani śmierciożercy postanowili zrobić w lesie zebranie… oczywiście główni bohaterowie mieli na tyle dużo szczęścia, że nie zostali zauważeni przez „złych”). Dobrze, że nie zapominasz o tej kwestii, bo to najbardziej problematyczne w takiej sytuacji – chciałoby się powiedzieć o przyszłości, zareagować, ale nie powinno się przecież ingerować w przebieg wydarzeń, w los… Fragment ten jest więc całkiem dobry, również dlatego, że pokusiłaś się o nieco więcej opisów uczuć i wydarzeń (aczkolwiek i tutaj czasem miałaś niezgrabne przejścia, ten problem występuje permanentnie). Chciałam również zauważyć, że opisałaś dopiero dwa czy trzy dni, a więc trudno powiedzieć, żeby Draco mógł uznać, że Hermiona mocno zbliżyła się do Gryfonów…

Mafoy, świadom, iż Granger nie znajduje się w stabilnym stanie psychicznym – rozdarta między chęcią interwencji a świadomością konsekwencji mieszania w czasie – postanawia, bez jej zgody, „poczęstować” ją Eliksirem Słodkiego Snu. Zabiera ją więc do kuchni, dolewa wywar do herbaty, a następnie transportuje do Pokoju Życzeń. 
Oczywiście niedługo później pojawia się tam czujny obrońca Hermiony numer jeden, czyli Syriusz. To robi się już męczące. On chyba naprawdę musiał ich śledzić, bo przecież w Pokoju Życzeń nie mógłby zauważyć na mapie ich nazwisk… Chyba że to kolejne z Twoich niedopatrzeń. Podczas rozmowy dwóch obrońców Hermiony (mogliby sobie zapisać ten zawód w CV) Draco dowiaduje się, że Syriusz zna prawdę o ich pochodzeniu. Jednak Malfoy nie ma tak właściwie możliwości nic z tym zrobić, bo Granger z pewnością nie byłaby zadowolona, gdyby za jej plecami rzucił na Blacka Obliviate. Z tym akurat w pełni się zgadzam, dobrze, że nie próbowałaś wykombinować niczego innego. Miło, że czasem Twoi bohaterowie potrafią zachować się dojrzale, szkoda tylko, że zawsze wydaje się to przypadkiem.

Po niewiele wnoszącym epizodzie z biblioteki nadchodzi dzień randki Hermiony i Syriusza. Zanim dziewczyna się na nią uda, oczywiście musi przygotować się w dormitorium. Na szczęście nie skupiasz się aż tak bardzo na przygotowaniach, a przynajmniej nie tylko na nich, ponieważ przedstawiasz rozmowę między Granger a Evans (wrzucając przy tym francuskie słówka w wypowiedzi Hermiony, robisz to również w innych konwersacjach. Dobrze, bo dzięki temu jej rzekome pochodzenie jest bardziej przekonujące). Temat dotyczy rzecz jasna chłopców, Hermiona dochodzi do wniosku, że Lily wcale nie nienawidzi Jamesa.

Na randce z Syriuszem Granger cieszy się, że ten nie traktuje jej jak pustej lali. Szkoda, że w ogóle tak myślała, chyba ma niskie mniemanie o sobie. Z dalszych ciekawych wniosków – Hermiona zauważa, że Black zupełnie różni się od Draco. Według mnie nie. Obaj zachowują się, jakby mieli dwie osobowości – niemyślącego dzieciaka próbującego szpanować głupimi słówkami i gapiącego się na wszystko, co ma cycki, oraz dojrzewającego, inteligentnego chłopaka potrafiącego troszczyć się o innych. Ciężka sytuacja. W każdym razie później przychodzi James i Hermiona postanawia poradzić mu w sprawie Lily. Na szczęście nie mówi nic, co mogłoby sugerować ich przyszłość, rada jest naturalna, ale dobra. Jak już przy tym jesteśmy, trochę mnie dziwi, że do tej pory Syriusz nie próbował nic wyciągnąć z Granger na temat nadchodzących wydarzeń. Myślę, że każdy by próbował, nawet jeśli miałby świadomość, że to nie najmądrzejszy pomysł. A ktoś, komu zdarza się najpierw robić, a potem myśleć, z pewnością nie zdołałby wytrzymać długo bez zadania takiego pytania…

James znika, ale oczywiście randkę przerywa pojawiający się nie wiadomo skąd Draco. Hermiona wścieka się na niego. Ich sprzeczka wygląda tak, jakby Syriusz wcale nie siedział obok albo jakby nagle ogłuchł i nie reagował na to, że kłócą się właśnie o niego. Dopiero kiedy postanawiasz zakończyć tę dysputę, Black odzyskuje głos. Nie możesz czegoś takiego robić, „używać” bohatera tyko wtedy, kiedy jest Ci wygodnie i tylko do określonych celów…  Tutaj Black jest Ci potrzebny do tego, aby wraz z Draco założyć się, który wypije więcej Ognistej Whiskey, dlatego dajesz mu głos, ale wcześniej był Ci zbędny, tak? To mogłaś go chociaż wysłać do łazienki, choć to też byłoby słabe rozwiązanie.

Co do pomysłu zakład – taa, czemu nie, robić coś takiego zupełnie na widoku, gdzie w każdej chwili mogą pojawić się odwiedzający Hogsmeade nauczyciele. Z pewnością nikt nieproszony NIC nie zauważy! Podoba mi się także to, że według Ciebie takie zakłady są „gryfońskie”. WTF?

Z niewiadomych powodów Hermiona wychodzi z Trzech Mioteł, aby znaleźć resztę Huncwotów i powiedzieć im, co robi Black. Nie rozumiem, co chciała uzyskać, bo żadnej pointy nie ma. Następnie, znów samotnie, Granger rusza w kierunku Wrzeszczącej Chaty. Zastanawiam się, czy ona jest świadoma własnych czynów. Tam spotyka na Lily. Okazuje się, że Evans też należy do niezłych egoistek, bo zamiast zainteresować się Hermioną, myśli tylko o sobie i Jamesie. Granger przekonuje ją, by dała Potterowi szansę.

Pod koniec drugiej części miniaturki dowiadujemy się, że ani Black, ani Malfoy nie wygrali, gdyż obaj padli w tym samym momencie. Hermiona i Lily przetransportowały niesfornych ochroniarzy tej pierwszej do Łazienki Jęczącej Marty, aby dostali nauczkę. Nawet nieskacowany człowiek pewnie nie mógłby wytrzymać tych jęków, ale spoko. Czy ja dobrze zrozumiałam, że według Ciebie oni spędzili tam dwie doby? Nikt nie zauważył ich zniknięcia? Do tej sytuacji w ogóle nie powinno dojść, nikt nie powinien sprzedać im Ognistej Whiskey w biały dzień w miejscu, w którym w każdej chwili mogli znaleźć się nauczyciele, ale jeśli nawet jakimś cudem by się tak stało, z pewnością ktoś zainteresowałby się dwudniową nieobecnością chłopaków! Ech… W każdym razie miło, że dziewczęta przynajmniej przyniosły im śniadanie.

Najwyraźniej Malfoy nie uczy się na błędach, ponieważ kiedy kilka dni później Zabini zaprasza go na imprezę, zgadza się bez wahania. Oczywiście Hermiona idzie z nim, a przygotowania do imprezy, w których uczestniczy nie kto inny jak Lily, opisujesz jak zwykle nadzwyczaj dokładnie. Wspólny taniec głównych bohaterów przedstawiasz całkiem ładnie, ale wystarczy, żeby pojawił się Carrow i wszystko się sypie – nie tylko humor Draco, ale i narracja. W kilku zdaniach Malfoy pije wódkę, a później bierze Hermionę do swojego dormitorium. Oczywiście upijają się w nim na umór. Piszesz, jakby Granger nigdy wcześniej nie piła, a to nieprawda – przypomnij sobie imprezę powitalną zorganizowaną przez Huncwotów na jej cześć. Bohaterowie wspominają chwile, które razem przeżyli w swoich czasach, a na końcu się całują. W opisie stwierdzasz ot tak, że Hermiona kocha Draco. Wcale nie sztuczne, w ogóle… Ale niestety tego się właśnie spodziewałam.

Rano Hermiona nie jest zachwycona tym, co zrobiła (oboje wszystko pamiętają), ale szybko jej przechodzi. Trudno powiedzieć, czy już od tej pory główni bohaterowie tej miniaturki ze sobą chodzą, czy nie, bo napisałaś to wyjątkowo niezrozumiale. Nie pokusiłaś się o przedstawienie rozmowy Blacka z Granger, tak jakby w momencie, w którym zdecydowałaś uświadomić Hermionę, że już ma kochać Draco, Syriusz zaczął być tylko przyjacielem na papierze. Nie zapominasz jednak wstawić jeszcze nieco na siłę Carrowa oraz wspomnieć o tym, że James i Lily zaczęli ze sobą chodzić, a Granger uwielbia spędzać z nimi czas. Oni chyba z nią nie za bardzo, raczej woleliby być sami…

Miniaturka kończy się oczywiście balem bożonarodzeniowym. Główni bohaterowie wybierają się na niego jako para, nie znaleźli żadnych zaklęć ani wskazówek, w jaki sposób przeniosą się do swojej rzeczywistości, więc trochę się denerwują. Ale jakoś nie za bardzo. Nie na tyle, aby Hermiona uważała, że powinna dać Syriuszowi do zrozumienia, że niedługo prawdopodobnie odejdzie i się z nim pożegnać (przecież Black nie jest Ci już potrzebny, Hermiona wie, kogo kocha, więc co się przejmować Łapą, nie?). Nie na tyle, aby rozmyślać, co zrobią, jeśli utkwią na zawsze w tej rzeczywistości. Brakuje jakichkolwiek refleksji, opisów. Po prostu, kiedy zegary wybijają dwunastą w nocy, Draco po raz kolejny wypowiada życzenie – że chce być już zawsze tam, gdzie Hermiona – ich usta łącza się w namiętnym pocałunku, a ziemia osuwa się spod ich nóg i spadają… 

Zupełnie nieprzewidywalnie i niekiczowate.

Zdajesz sobie sprawę, że czasowo opowiadanie nie trzyma się kupy? Wedle tego, co pisałaś, wszystkie wydarzenia w miniaturce mogły trwać co najwyżej miesiąc, a zapewne krócej. Tymczasem od początku września do końca grudnia jest nieco więcej czasu. Miałaś naprawdę dobry pomysł, a środkowa część miniaturki miewała całkiem dobre momenty. Podróże w czasie dają duże pole do popisu, przede wszystkim pod względem psychologicznym, bohaterowie stają przed dylematami, czy powinni mówić, co wiedzą, czy nie… Wspominałaś o tym w drugiej części, ale niestety w ostatniej, wyjątkowo krótkiej i napisanej jakby w pośpiechu, zupełnie przestałaś zwracać na to uwagę. Przecież trzeba było już połączyć naszego Księcia Slytherinu i Szlachciankę Gryffindoru, więc co się przejmować całą resztą? Nie chce mi się już nawet pisać, jak potraktowałaś moje biedne, ukochane pokolenie.  

Podsumowanie całości

Długo wahałam się, co Ci postawić. Postanowiłam, że zdecyduje o tym ostatnia część miniaturki. Niestety zaważyła na niekorzyść. Stawiam Ci jedynkę z plusem. Otrzymujesz go za nietuzinkowe pomysły oraz próby stosowania pewnych dobrych zabiegów (klamra kompozycyjna) i niektóre, nieco dojrzalsze fragmenty. Potrafiłaś mnie rozśmieszyć i to nie raz, ale niestety był to raczej śmiech przez łzy. Chodzi mi o nazywanie bohaterów „szlachtą” bądź „książętami” albo przedstawianie Dumbledore’a jako chłopca na posyłki dla nastoletnich dziewcząt. Niestety oba opowiadania są słabe. Zastanawiam się, czy czytasz rozdziały przed publikacją w całości, wydaje mi się, że nie, a powinnaś. Nie zastanawiasz się zbytnio nad tłem, nie myślisz o logice podczas kreacji bohaterów, drugoplanowych postaci „używasz” tylko tak, jak Ci pasuje, a błędów jest bardzo dużo (ciekawe, że 28.02. wstawiłaś informację mówiącą, że beta poprawiła prolog głównego opowiadania oraz miniaturkę, ale nie odnoszę takiego wrażenia...). 

Przed Tobą dużo pracy, ale posiadasz chęci, wyobraźnię i nietuzinkowe pomysły, a to ważne. Myślę, że masz szansę sprawić, aby Więźniowie czasu stali się dobrym opowiadaniem.