Ocena nr 1 – Nowy świat Andrei

Adres bloga – Nowy świat Andrei

Autorka – Maggie

Oceniająca – Condawiramurs

1. Pierwsze wrażenie (8,5/10 pkt.)

Po adresie strony można wnioskować, że w życiu dziewczyny o imieniu Andrea nastąpi prawdziwa rewolucja. Nie jest on zbyt wymyślny, ale pozwala czytelnikowi myśleć, że będzie miał do czynienia z opowiadaniem, co jest plusem.

Gdy strona się otworzy, włącza się muzyka, osobiście za tym nie przepadam, bo jest to dla mnie rozpraszające (choć plus za wybranie Zimmera zdobyłaś). Wolę, jeśli ewentualne piosenki dołączane są w rozdziałach, dzięki czemu czytelnik może sam zdecydować, czy chce włączyć muzykę.

Blog wygląda schludnie i przejrzyście. Opublikowałaś już sporo rozdziałów, co niektórych może odstraszać, ale tak na dobrą sprawę to dobrze, ponieważ wtedy czytelnik może wkręcić się w historię, no i ma także pewność, że autor nie porzuci opowiadania. Po liczbie Obserwujących można wnioskować, że opowiadanie powinno być dobre, w końcu jest ich aż osiemdziesięciu trzech.

Podsumowując, na pierwszy rzut oka strona zachęca do zatrzymania się na niej na dłużej.

2. Grafika (14/15 pkt.)

            Sama nigdy nie próbowałam robić szablonów i podziwiam każdego, kto się tym zajmuje, więc już za to masz u mnie plus. Jako że lubię wszelkie odcienie niebieskości, trafiłaś grafiką w mój gust, podoba mi się, że nagłówek jest z boku, a nie u góry, to oryginalne. Może jest nieco za ciemno, ale to kwestia gustu. Co prawda od jakiegoś czasu wolę szablony minimalistyczne, Ty zastosowałaś aż trzy kolumny, ale i tak mi się podoba, jest schludnie. Nieco dziwnie wygląda to, że linki po lewej stronie wychodzą poza szerokość nagłówka, powinnaś także zwrócić uwagę na to, że w poszczególnych postach zmienia się czasem rodzaj czcionki (to zauważyłam, rzecz jasna, podczas lektury opowiadania).

3. Treść opowiadania (37,5/70 pkt.) 
W fabule skupię się przede wszystkim na akcji opowiadania i swoich odczuciach, w mniejszym stopniu na błędach, o których będzie niżej. Postanowiłam wypisać dokładnie zastrzeżenia tylko z niektórych rozdziałów. Z postów o numerach sześć-piętnaście oraz dwadzieścia-trzydzieści trzy w ogóle nie wypisywałam błędów prócz tych, o których wspomniałam w fabule. Przy wskazywaniu błędów wymieniam wszystkie z danego fragmentu, dlatego w części styl mogą pojawić się uwagi dotyczące interpunkcji itd.

a      – fabuła (11/20 pkt.)

W prologu poznajemy sześcioletnią dziewczynkę, która podczas zabawy w ogrodzie odkrywa niecodzienny dar – potrafi zapanować nad wiatrem. Czuje z tego powodu radość, ale nie wiedzieć czemu, zupełnie nie jak dziecko, postanawia nikomu o tym nie mówić. Chwilę później słyszy wydobywający się z domu szloch, okazuje się, że płacze jej matka, ponieważ zaginął brat dziewczynki. Prolog w założeniu nie najgorszy, stanowi dobre wprowadzenie do historii, widać już, że będziemy mieć do czynienia z fantastyką prawdopodobnie osadzoną w realiach dzisiejszego świata.

Pierwszy rozdział pisany jest z perspektywy Andrei, która ma już szesnaście lat, choć szczerze mówiąc, przez długi czas zachowuje się na mniej. Jej brat nadal się nie odnalazł, przez co matka na kilka dobrych lat popadła w depresję. Dziewczyna jednak wciąż wierzy, że chłopak żyje. Nie zapominasz wspomnieć o jej darze, okazuje się, że z biegiem czasu odkryła, że panuje również nad ziemią, a nie tylko nad wiatrem, choć nie było to łatwe. Szkoda, że tak krótko się nad tym skupiłaś, jestem ciekawa, jakim cudem udawało jej się tak długo oszukiwać innych, że dziwne wydarzenia to nie jej sprawka.

Nagle z opisów związanych z przeszłością przechodzisz do teraźniejszości, a mianowicie rozmyślania narratorki przerywa Alex, współlokatorka Andrei. To niespodziewany przeskok w akcji, który powinnaś dokładniej zaznaczyć, bo tak to na początku nie wiedziałam, skąd nagle pojawiła się druga dziewczyna. Powinnaś w opisie podkreślić, że Alex wyrwała narratorkę z rozmyślań.

Okazuje się bowiem, że od roku Andrea nie mieszka z rodzicami, tylko w internacie. Najwyraźniej jest zadowolona z tego faktu, gdyż w domu nie dogadywała się z matką i sama zabiegała o wyprowadzkę, co początkowo poparł ojciec, a dopiero po długich namowach rodzicielka. Akcję umieściłaś w Nowym Jorku, po czym poinformowałaś, że rodzice Andrei mieszkają „na początku” miasta, a ona sama „w środku” i odwiedza ich w weekendy. Zastanawia mnie, czym dla Ciebie jest ten początek, mało fortunne sformułowanie, za środek (centrum) można by przyjąć Manhattan (chyba że geograficznie, to wtedy Brooklyn), ale początek? Hm… W każdym razie pomysł z internatem jest dobry, ponieważ dzięki mieszkaniu w takim miejscu można nawiązać bliższe znajomości i nauczyć się odpowiedzialności już w młodym wieku. Dość szybko wymieniłaś imiona przyjaciół Andrei, których jest dużo i nie da się tego zapamiętać, ale akurat tego się nie będę czepiać, bo zapewne chodziło Ci o podkreślenie, że narratorka czuje się w internacie dobrze i ma swoją paczkę znajomych.

Alex proponuje Andrei przejażdżkę wraz z ich trzecią przyjaciółką, Chloe, do galerii handlowej, na co narratorka radośnie przystaje. Jednak niestety podczas jazdy psuje się im samochód. Dziewczyny, początkowo mocno przerażone, nie przejmują się jednak tym za bardzo i po przepchaniu auta na bok (dziwi mnie, że nikt im nie pomógł!) oraz zadzwonieniu po pomoc drogową idą po… lody. Mocno naciągane, o czym wspominam także w logice, ale najgorsze jest to, że nie wiadomo nawet, gdzie one jedzą te lody. Początkowo byłam przekonana, że w środku lodziarni, ale później jakimś tajemniczym sposobem okazuje się, że nie dość, iż znajdują się na dworze, to chyba i przy drodze, bo nagle widzą pomoc drogową.  Tylko że później piszesz, że siedziały przy stoliku… Miszmasz. Musisz zaznaczać w opisie dokładnie, że bohaterowie się przemieszczają, bo inaczej nie ma w tekście spójności, a przy dłuższych akcjach można się całkowicie pogubić. Ponadto zastanawia mnie, jakim cudem Andrea chce nagadać nauczycielowi trygonometrii, że gnębi kolejną z jej przyjaciółek? Wydaje mi się, że narratorka jest dość rozchwiana emocjonalnie, najpierw opisuje swoje wspomnienia jak mała dziewczynka, a nie szesnastolatka, później proponuje pójście do lodziarni po zepsuciu samochodu, a następnie bardzo przejmuje się tym, że Nicole może mieć problemy z trygonometrią, mimo że sama przed chwilą o mały włos uniknęła wypadku samochodowego, co w ogóle nią nie wstrząsnęło.

Jej przyjaciółki wydają się być w porządku, choć obie płytko traktują płeć przeciwną, nawet Chloe, która ma chłopaka. Szczerze mówiąc, na razie zbytnio się nie wciągnęłam, no i przeszkadza mi ten brak logiki i przejść, jak również to, że w dialogach nie pojawia się zbyt dużo didaskaliów. Styl też pozostawia wiele do życzenia. Ciekawi mnie jednak wątek nadprzyrodzony, więc myślę, że jako czytelniczka dałabym Ci szansę. Poza tym mam nadzieję, że skoro piszesz to opowiadanie już rok i dodajesz rozdziały naprawdę często (podziwiam!), to styl znacznie Ci się poprawił. Mam nadzieję, że się nie zawiodę.

Rozdział drugi zaczyna się dość nerwowym ubieraniem się dziewcząt w szkolne mundurki. Podkreślasz, zupełnie niepotrzebnie, praktycznie kilka razy w niewielkiej ilości zdań, niechęć narratorki do tego typu stroju; nie mówię już o tym, ile przez to znajduje się tam powtórzeń…

Później opisujesz dość dokładnie szkolny dzień. Okazuje się, że Andrea nie dogaduje się z jednym z kolegów, Nathanem, który cały czas jej dokucza, a odzywki między nimi są na poziomie pięciolatków. Aż dziw, że Andrea, która jak na razie wydaje się całkiem inteligentna, daje mu się podchodzić w taki sposób. Wspominasz także o balu absolwentów i nie wiadomo dlaczego, bohaterowie dochodzą do wniosku, że w związku z tym wyjadą w góry. Kompletnie bez sensu. Dlaczego mieliby to robić, skoro większość chce iść na bal? Rozdział kończysz sceną z lekcji trygonometrii, na której Andrea, chcąc ukarać nauczyciela za znęcanie się nad Nicole (a jednak znalazła sposób), za pomocą swoich mocy próbuje zrobić wyrwę w podłodze pod jego stopami. Jednak zamiast tego wywołuje bardzo silny wiatr, co znacznie ją osłabia. Pan Lewis sprawia wrażenie, jakby był na nią zły, ale jest jeszcze jedna osoba – Nathan – który chyba zdaje sobie sprawę, że to Andrea wywołała wichurę. Podejrzewałam, że dlatego, iż jest wampirem. Nie tylko z powodu opisów bohaterów, ale dość szybko (wg mnie za szybko) dałaś to do zrozumienia, mówiąc, iż Nathaniel unika światła słonecznego i że zawsze dociera do szkoły szybciej niż reszta paczki, mimo że wychodzi później. Ciekawe, swoją drogą, którędy idzie.

Post może i zawiera ciekawą scenę utraty kontroli nad mocami, ale nie będę ukrywać, że dość słaby styl oraz mało spójne opisy nie ułatwiają czytania. W dodatku odnoszę wrażenie, że twoi bohaterowie są dość puści. Nawet Andrea, która wydaje się być całkiem inteligentna, aczkolwiek dość rozchwiana emocjonalnie (pewnie hormony), zachowuje się czasem gorzej niż pięciolatka…

W trzecim rozdziale Andrea nadal wychodzi z sali lekcyjnej, w której wywołała zamieszanie, a później wraz z przyjaciółkami wciąż kieruje się w stronę sali gimnastycznej. Trochę długo! Dziewczyny omawiają te wydarzenia, podobnie jak mijający ich uczniowie; ach, ta siła i szybkość rozprzestrzeniania się plotek! W rozmowie cały czas powtarzasz słowo „wiatr” oraz podkreślasz w przemyśleniach narratorki, jak bardzo niepodobne do Chloe jest rozmyślanie. Skoro Andrea tak uważa, to po co się z nią przyjaźni? A może tak naprawdę narratorka jest zła, że dziewczyny roztrząsają przyczynę niespodziewanej wichury? W końcu aż za dobrze wie, czyja to wina… jej samej.

Co najlepsze, wiatr wcale nie mija. Andrea, zamiast  udać się na WF (na który według wszelkich opisów dawno już powinna dojść), zostawia nagle przyjaciółki i postanawia sprawdzić, co się dzieje na dworze. Nie wspominasz nic na temat, że dziewczyny za nią poszły, ale w jakiś magiczny sposób materializują się obok narratorki. Przynajmniej później, kiedy Andrea je zostawiła i usiadła na ławce, by spróbować zlikwidować jakoś tę wichurę, to wyraziłaś w tekście zdziwienie dziewczyny na widok Chloe tuż obok niej. Znów problemy z przejściami.

Andrei udaje się nieco zmniejszyć siłę wiatru. Następnie wraz z przyjaciółkami idzie na WF. Tym razem naprawdę… Choć też nie do końca. Nagle bowiem narratorka wpada na pomysł, aby udać się na wagary, na co jej przyjaciółki z ochotą się godzą. Nie ma znaczenia, że a) Andrea to niby nieśmiała i dobra uczennica, b) dziewczyny boją się nauczycielki, c) były już w trakcie przebierania, więc trochę późno się zreflektowały. Ale nie! Nie wiadomo, w jakich strojach, chyba w na pół zwyczajnych, na pół sportowych, postanawiają wydostać się ze szkoły – bezskutecznie. Słysząc nagły hałas, chowają się do schowka, ale niestety Alex kicha i nauczycielka je znajduje. Za karę każe trzem niedoszłym wagarowiczkom zrobić piętnaście okrążeń wokół sali. Swoją drogą, na początku pomieszczenie miało 24 m w jedną stronę, a później podajesz jego wymiary jako 44 m na 30 m. Nie dość więc, że jest niekonsekwentnie, to jeszcze… czy one mają radar w oczach? Większość ludzi nie umie poprawnie ocenić długości pięciu metrów! Nie za dobrze idzie to bieganie naszym bohaterkom. Nie potrafię zrozumieć problemu Andrei z liczeniem okrążeń, pogubiła się już przy drugim. Okej, może jest wykończona, ale to wtedy powinna zemdleć i już, a nie tak…

Gdy lekcja się kończy, nie wiedzieć czemu, przyjaciółki nie czekają na Andreę i ta wychodzi z przebieralni na samym końcu. Bardzo inteligentnie wpada na pomysł, żeby ponownie wykorzystać swoje moce na zemszczenie się na nauczycielu… tym razem pani od WF-u, rzecz jasna. Zdaje się kompletnie nie pamiętać, że rozpętała już tego dnia wichurę, której nie potrafiła opanować. Nie, z wielką radością twierdzi, że powinna mścić się ponownie. Oczywiście, genialny pomysł nie wychodzi za dobrze. Andrea doprowadza do tego, że podłogi w całej szkole zaczynają się niebezpiecznie trząść. Kiedy próbuje w miarę bez szwanku wreszcie wydostać się ze szkoły, co idzie jej naprawdę mozolnie, robi sobie obciach na oczach starszego o rok chłopaka, Erica – upada i zjeżdża tyłkiem po schodach, przez co z trudem dochodzi do domu, tak bardzo ją bolą cztery litery. Uwzięłaś się na nią nieźle. Najbardziej mnie rozwala, że Andrea, podsumowując ten bardzo długi i dość rozwleczony w czasie piątek (w międzyczasie bowiem wydarzenia przeszły do czwartego rozdziału), dochodzi do wniosku, że najgorsze jest to, że Eric mógłby rozpowiedzieć w szkole, dlaczego dziewczyna ma problemy z chodzeniem. Nie martwi się tym, że rozpętała podwójne piekło. Nie zastanawia się nad tym, że silne emocje, które odczuwała, potęgowały zasięg żywiołów. Nie myśli o tym, że może mściwość nie jest taka dobra. Nie. Ona uważa, że zrobiła sobie obciach, bo upadła. I że się nie uczesała. Chyba jednak nie jest za mądra. Nawet jeśli mimo bólu i mało przyjemnego dnia po powrocie ze szkoły W PIĄTEK wieczór odrobiła pracę domową z trygonometrii i angielskiego.

Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się, że będziesz tak długo opisywała jeden dzień, liczyłam na to, że szybciej poznamy nadprzyrodzoną część świata. Wydarzenia opisujesz w dość męczący sposób, bardzo rozwlekasz akcję. Piszesz, że ktoś gdzieś idzie, a za kilka linijek okazuje się, że jeszcze tam nie doszedł. Musisz popracować nad opisami. Ponadto lubisz stawiać kropki nad „i”. Dla przykładu: ludzie naprawdę wiedzą, że jak jest sobota, to nie trzeba iść do szkoły, a czytelnicy z pewnością zapamiętali, że współlokatorka Andrei ma na imię Alex. Ponadto często w opisach kilka razy podkreślasz to samo, zupełnie niepotrzebnie. Zobacz tutaj, przykład z innego rozdziału: Stanęłam przed szeroką, metalową furtką, pomalowaną na czarno. Była to nadzwyczajna w świecie furtka. Złapałam za klamkę, która kształtem przypominała muszelkę. Po zewnętrznej stronie była wypukła, natomiast po wewnętrznej wklęsła. Uśmiechnęłam się lekko. Nacisnęłam na nią, po czym ją pchnęłam (…) – po pierwsze, zdanie o nadzwyczajnej furtce jest kompletnie zbędne. Po drugie, każdy wie, jak wygląda muszelka.

W rozdziałach od piątego do ósmego opisujesz następny dzień, czyli sobotę. Znów bardzo długo. Początkowo skupiasz się na wciąż bolącym tyłku Andrei, a zamiast tego mogłabyś pokusić się o jakiś opis: samej dziewczyny, jej pokoju, czegokolwiek innego. Później przechodzisz do akcji, a mianowicie Alex odwozi Andreę do jej rodziców, przy czym wcześniej narratorka zachowuje się bardzo niekoleżeńsko i egoistycznie w momencie, gdy zarzuca przyjaciółce, że ta i tak nie zrozumie jej problemów; to bardzo niewdzięczne, zważywszy na to, że Alex chciała jej pomóc. Ponadto co z nich za przyjaciółki, skoro najwyraźniej Alex nie wiedziała o tym, że narratorka ma brata o imieniu Theo, który zaginął? Jeśli zaś wiedziała, z tekstu to nie wynika, w ogóle ten dialog między nimi napisałaś dość chaotycznie i powinnaś go poprawić.

Po drodze do domu narratorka obserwuje niezbyt najwyraźniej lubiane przez siebie miasto i dochodzi do wniosku, że jest w nim za mało zieleni. Może i prawda, aczkolwiek wbrew pozorom Central Park to nie jedyny park na Manhattanie i dość często na rogach ulic znajdują się skrawki zieleni. Inna kwestia, że nikt raczej nie jeździ po Manhattanie samochodem, jeśli chce dojechać gdzieś szybko, tylko korzysta z metra. Istnieje szansa, że według Twoich wyobrażeń dziewczyny nie mieszkają w tej dzielnicy, ale chyba jednak tak, skoro po pierwsze to „centrum”, a po drugie wszędzie są drapacze chmur.

Po raz pierwszy opisujesz coś dłużej, a mianowicie rodzinny dom Andrei, co się chwali. Brakuje tutaj tła. Jednak, szczerze mówiąc, opis leży i kwiczy, bo cały czas tylko wymieniasz barwy poszczególnych elementów domu, co jest nużące. Dopiero na końcu, kiedy wspominasz o tym, że Andrea lubiła zawsze wychodzić nocą na taras i podziwiać gwiazdy, czytelnik czuje jakieś zainteresowanie. Ogólnie z opisami jest niestety dość kiepsko. Albo niepotrzebnie się w nich powtarzasz, albo leżą przez styl, albo sama sobie zaprzeczasz. Więcej przykładów będzie na dole.

Okazuje się, że rodziców Andrei odwiedziła ciotka narratorki, Margaret, wraz z małym Tommym. Kobieta do najprzyjemniejszych nie należy, zaś synek – a i owszem, to słodki czterolatek. Trochę szkoda, że od razu na wstępie nie napisałaś o antypatii między ciotką a siostrzenicą, bo później nieco sztucznie wyszło. Zdziwiła mnie również tak duża troska rodziców o szesnastoletnią narratorkę. Jednak zważywszy na to, że stracili jedno dziecko, można ją zrozumieć. Tylko że wtedy dziwne wydaje się, że Andrei udało ich się przekonać do pomysłu z internatem.

      Nastolatka zabiera siostrzeńca na plac zabaw, na którym spotyka swoją przyjaciółkę i jej kuzynkę. Okazuje się, że Tommy „jest zakochany” w małej Amy. Cóż za zbieg okoliczności! Andrea początkowo zupełnie nie potrafiła sobie poradzić na pytanie małego, czym jest miłość, ale później jakoś daje radę. Oczywiście trudno powiedzieć, żeby czterolatek zakochał się w dziewczynce, ale jednak narratorka powinna zachować się bardziej pedagogicznie. Ładna scena, swoją drogą, taka pocieszna, miło poczytać o słodkich dzieciach. Tommy jest zdecydowanie milszy niż jego matka.

      Po powrocie do domu chłopiec zaczyna oglądać bajkę, a Andreę znowu coś trafia i wychodzi ponownie na spacer. Dziwnie działają w tej dziewczyny hormony i emocje. Mam wrażenie, że, może z powodu problemów z mocami, większość jej zachowań oraz wniosków, które wysnuwa, jest dość absurdalnych. W dość chaotycznym opisie strachu/niestrachu głównej bohaterki przed ciemnością dochodzi ona do wniosku, że powinna udać się na cmentarz, na którym pochowany jest (właściwie tylko w teorii) jej brat! Na miejscu postanawia zapalić znicz, jednak nie ma zapałek… Nawet mnie to nie dziwi. W każdym razie w ten sposób odkrywa swój kolejny dar – umiejętność panowania nad ogniem – ponieważ nagle jej ręka zaczyna płonąć. Andrea wpada w panikę, co można zrozumieć, ale nie wiem, dlaczego nie ogarnęła o wiele szybciej, że ogień nic jej nie robi, a więc pewnie należy do kolejnego daru. Tymczasem ona powtarza to sobie w myślach z pięćset razy, a i tak panikuje. Zauważyłam, że kiedy chcesz pokazać większe emocje dziewczyny, tracisz nad tekstem kontrolę, przez co wpadasz w logiczne pułapki i mnóstwo powtórzeń.

W każdym razie powyższa przygoda uświadamia dziewczynie, że panuje ona nad trzema żywiołami. Dlatego po powrocie do domu sprawdza, czy umie także oddziaływać na wodę – wreszcie przebłysk mądrości. Oczywiście okazuje się, że tak, choć znów do końca nad tym nie panuje (i Ty też, aczkolwiek opis wyszedł lepiej niż ten z cmentarza). Andrea zastanawia się przez kilka zdań, co to może oznaczać i czy aby na pewno jest zwykłym człowiekiem, ale później nie zawraca już sobie głowy. Dziwi mnie to, ja bym się zastanawiała cały czas, zaś nie przywiązywałabym aż tak ogromnej wagi do bolącego tyłka przez pół rozdziału… Nie rozumiem, dlaczego Andrea czasem zachowuje się tak kompletnie nierealnie. Na przykład wyżyma ubrania nad podłogą zamiast nad wanną i się potem dziwi, że jest cała mokra. Albo zapomina o swoich urodzinach. Serio, dopiero wieczorem, po sprawdzeniu teorii z wodą, zauważa, że to dzień jej urodzin! Lekko z tym przesadziłaś według mnie, ponadto chyba się pomyliłaś, bo narratorka powinna obchodzić siedemnaste urodziny.

Wraz z powrotem pamięci głównej bohaterki okazuje się, że musiało dojść do amnezji zbiorowej, bo nagle o jej urodzinach przypominają sobie wszyscy. Wygląda to tak, jakbyś nagle wpadła na ten pomysł i usilnie próbowała załatać dziurę w niekonsekwencji... Aczkolwiek całkiem dobrze Ci się udaje, ponieważ – pomimo pierwotnej irytacji, którą odczuła nawet sama narratorka, związanej z tym, że nagle jej wszyscy przyjaciele zaczęli do niej wydzwaniać (spotkali się i wpadli na taki pomysł) – życzenia wypadają całkiem zabawnie i przyjemnie. Następnie Andrea idzie na dół do rodziców, z którymi świętuje urodziny. Podczas oglądania rodzinnych fotografii dziewczyna nieoczekiwanie natyka się na zdjęcie, na którym znajduje się jej matka i nieznany Andrei mężczyzna. Rodzicielce udaje się wyrwać córce zdjęcie, ale ta je odzyskuje w zadziwiająco łatwy sposób. Trudno uwierzyć, aby ktokolwiek był na tyle głupi, by dać się nabrać na tak nieudolne, przykro mi to mówić, sztuczki… Gdyby matka odeszła, np. z powodu dzwoniącego telefonu, byłoby znacznie bardziej realnie, a więc i logiczniej…

W rozdziale dziewiątym Andrei udaje się wydusić z matki prawdę na temat zdjęcia, okazuje się, że tajemniczy mężczyzna to biologiczny ojciec narratorki, który zawrócił w głowie matce dziewczyny, a następnie ją porzucił. Andrea oczywiście jest wściekła, aczkolwiek postanawia nic nie mówić ojcu (tzn. mężczyźnie, który ją wychował), gdyż nie chce go ranić. Wreszcie ukazuje jakieś normalniejsze emocje! No i może być to jakaś podstawa do wyjaśnień mocy nastolatki. Niedługo później Andreę zabiera Alex i jadą… do centrum handlowego, bo gdzieżby inaczej. Ech. Wcześniej spotykają niechcący wujka narratorki, który okazuje się być równocześnie policjantem. Oczywiście Alex robi do niego słodkie oczka, chyba wystarczy, żeby pojawił się na horyzoncie jakikolwiek w miarę przystojny przedstawiciel płci męskiej, aby ta dziewczyna zaczynała wariować, trochę to wkurzające.

W kolejnym, dziesiątym rozdziale, podziwiam niezmiennie pokręcony charakter Andrei. Otóż okazuje się, że Eric, chłopak, który widział ten NIEWYOBRAŻALNIE wielki obciach, jakim był upadek narratorki na cztery litery, postanawia ją szantażować – jeśli Andrea nie pójdzie z nim po szkole do kina, to chłopak wyjawi wszystkim jej wielki sekret. Początkowo dziewczyna próbuje jakoś walczyć, ale wyjątkowo szybko godzi się na propozycję chłopaka. Zupełnie jej nie rozumiem. Skoro wkurza ją takie zachowanie, a następnie twierdzi, że tak naprawdę nie ma dla niej znaczenia, czy Eric to rozpowie czy nie, po cholerę się godzi? I to tak szybko? A jeśli naprawdę chciała z nim pójść, powinna była go trzymać dłużej w niepewności, choćby dla zasady. Ale szczerze, zupełnie nie rozumiem, czemu miałaby chcieć iść na randkę z kimś, kto w taki sposób do niej zagaduje, kto szantażuje ją O NIC. Mnie by to na pewno radochy nie sprawiło. A przecież wcześniej nawet się tym całym Erikiem nie interesowała. Co najlepsze, okazuje się, że całkiem nieźle się z nim dogaduje na tej pseudorandce. Ba, opowiada mu o swoim bracie, o którym nie wiedzą nawet tzw. przyjaciółki. Pomieszanie z poplątaniem, ot co.

Inne części rozdziału są bardziej logiczne. Trwa dalsza wojna z facetem od trygonometrii, który karze narratorkę dodatkową pracą domową, przez co ta wieczorem zasypia w środku rozwiązywania zadań.

W rozdziale jedenastym nieco przyspieszasz, to dobrze. Już mnie męczyło to rozwlekanie akcji. Okazuje się, że Andrea zgodziła się pójść na bal absolwentów z Erikiem (nie skomentuję). Zrozumiałam też wreszcie, jaki związek miało PÓJŚCIE na to wydarzenie z wyjazdem w góry – taki, że można się z niego URWAĆ, by następnie wyjechać. Mało logiczne. Andrea zakłada na bal w sukienkę, którą kupiła na zakupach z Alex, choć kiedy wymieniałaś nowe ubrania w poprzednim rozdziale, nie wspomniałaś ani słowem o jakiejkolwiek sukience. Opisujesz kreacje pozostałych dziewczyn, faktycznie, muszą wyglądać naprawdę dobrze, ale rozwaliłaś mnie tekstem: Jej sukienkę sięgającą do kolan, trudno było rozróżnić z ciemnymi włosami, które związała w elegancki kok – to gdzie Chloe miała tę suknię, na głowie?

Wszyscy przyjaciele są pozytywnie zdziwieni kreacją Andrei. Nathan oczywiście dokucza dziewczynie, że wystroiła się tak dla Erica, choć i jemu widać, że się podoba (nigdy nie starałaś się tego ukrywać). Domyślna Andrea jak zwykle rzuca oczywistymi oczywistościami, a mianowicie „odkrywa”, że Nathanowi chodzić musi o Erica (chłopak nie wymówił żadnego imienia). Mimo że N. wcale nie powiedział nic aż tak złego, narratorka jak zwykle bardzo się unosi. Kompletnie nie rozumiem, czemu tak łatwo daje się wyprowadzać z równowagi. Zła jak osa opuszcza przyjaciół i wpada na… Erica, a potem idą razem na bal. Na szczęście opisałaś miejsce uroczystości, i to nie najgorzej, choć było tam nieco zgrzytów – powtarzanie kolorów i „których” oraz podkreślenie, że Andrea nigdy nie była w kuchni ( a) czemu miałaby być, b) skąd w takim razie wiedziała o dokładnej jej lokalizacji?).

Przebieg wydarzeń na balu to według mnie nieporozumienie. Nawet jeśli Eric kochał się wcześniej po cichu w Andrei, a chyba musiał (choć nie wiem, czemu uważał, że najlepiej podrywać kogoś za pomocą szantażu), to znali się bliżej dopiero KILKA dni. Okej, mógł ją zabrać na bal. Ale mówić, że ją kocha? I to najwyraźniej NA POWAŻNIE? Chyba nie umie oceniać własnych uczuć. To było niesamowicie sztuczne. Za szybko, za szybko! Oczywiście, w międzyczasie Andrea tańczyła z Nathanem… Nie rozumiem, dlaczego ta dziewczyna daje sobą pomiatać i manipulować. Ericowi nie powie nic do słuchu prócz tego, że jest dla niej tylko kumplem, a następnie „cześć”, gdyż nie chce go jeszcze bardziej ranić (a w międzyczasie ją jeszcze pocałował), na Nathana zawsze jest wściekła, ale chłopak w ogóle nie musi się starać szukać choćby minimalnie wyrafinowanych odzywek, bo Andrea zawsze rezygnuje z jakichkolwiek słownych potyczek. Zupełnie tego nie rozumiem i mam wielką nadzieję, że narratorka się zmieni, bo jej postać wyjątkowo mnie męczy.

Rozdział dwunasty to powtórzenie jedenastki...

W trzynastce Andrea oczywiście analizuje swoje zachowanie wobec Erica, zamiast podejść do tego racjonalnie, tzn.: zadręcza samą siebie i uważa się winną temu, iż nie odwzajemnia jego uczuć. Tymczasem w ogóle nie powinna była się godzić na pierwsze spotkanie… Więc przynajmniej z tym, że trzeba było to inaczej rozegrać, zgadzam się CAŁKOWICIE. Oczywiście w międzyczasie przewija się przez jej dziki umysł myśl o (nie)żyjącym bracie i własnych mocach, w które nadal nie wierzy, mimo że z nimi żyje (sic!).

Później jednak jest lepiej: opisujesz wydarzenia, a nie skupiasz się na frustrujących rozkminach głównej bohaterki. W dodatku w opisach znajduje się zdecydowanie mniej błędów logicznych niż wcześniej, tylko czasem coś zgrzyta. Bardzo podoba mi się opis rozpalania ogniska przez Nathana i to, jak Andrei udaje się mu w tym przeszkodzić. Później podczas gry w butelkę jest więcej niż oczywiste, że ktoś będzie kazał Andrei pocałować Nathana, ale udaje jej się z tego wybrnąć. Widać coraz dokładniej, co knujesz ;). Podobało mi się, jak pokazałaś przyjaźń między nimi. Albo przynajmniej dobre koleżeństwo, bo przyjaźnią bym tego nie nazwała. Ale nie dziwię się, że dziewczyna czuje się zadowolona, nawet jeśli znajomi ją zdenerwowali swoimi pomysłami. Najwyraźniej gdy się odpręży, jest mniej denerwująca. Mimo że ten rozdział zaczął się podobnie jak pozostałe, a i później nie był idealny, to wyróżnia się na tle dotychczasowych i mam nadzieję, że oznacza to tendencję wzrostową.

Z tekstu wynika, że Andrea jako mała dziewczynka mogła zostać zaatakowana przez jakieś stworzenie. Potwierdzać to może sen z rozdziału czternastego, w którym dziewczyna spotyka się oko w oko z wilkiem. A później z Nathanem, któremu krew spływa z ust. Andrea budzi się przerażona. Później wybiera się z przyjaciółmi na spacer, ale w pewnym momencie się od nich oddala. Nagle słyszy zbliżających się ludzi… Niespodziewanie w jej głowie pojawia się głos, który każe jej szybko wejść na drzewo i pozostać niezauważoną. Dziewczyna, ku mojemu zdziwieniu, słucha tej tajemniczej porady! Całe szczęście, może zmądrzała? Nie wiem tylko, jak wysoko udało jej się wejść? Później w trakcie rozmowy dwóch tajemniczych mężczyzn młodszemu z nich udaje się ją dostrzec (i nic nie mówi)… Równocześnie jednak, kiedy po ich odejściu pojawia się Nathaniel, wydaje się, że dziewczyna musiała wejść naprawdę wysoko, bo nagle gałąź się łamie, a ona spada w nieskończoność, aby w końcu wylądować prosto w ramionach chłopaka. Dość przewidywalne, aczkolwiek jakiś urok w tym jest. Podoba mi się ta tajemnicza rozmowa, wydaje się, że mężczyźni mogą być łowcami albo wilkołakami, skoro wspominali o watasze… ale z pewnością polowali na wampiry. Ciekawe. Muszę przyznać, że opisy są lepsze, bo czuję strach o Andreę. Nadal jednak zdarzają się zgrzyty, np. we fragmencie o idących daleko ludziach, którzy wyglądają jak punkciki, ale jednocześnie twierdzi, że ich plecaki muszą być mega wypchane.

Tendencja wzrostowa utrzymuje się, tylko że cały czas, kiedy na Andreę działa więcej emocji, to i na Ciebie też (dlaczego ona cały czas wmawia sobie, że jej dary itd. nie są prawdą i że nadaje się do psychiatryka, no bez przesady, przecież sama dobrze wie, że panuje nad mocami, a więc to prawda, powinna robić wszystko, by się dowiedzieć, o co chodzi, ja bym dawno próbowała wypytywać Nathana na jej miejscu). Dlatego w końcówce tego rozdziału trochę się gubisz. Aczkolwiek udaje Ci się mnie zaciekawić, a musisz wiedzieć, że przez dobre kilka rozdziałów byłam wręcz znudzona. Jestem zaintrygowana tajemniczym głosem, który nagle pojawił się w głowie Andrei.

W rozdziale piętnastym jak zwykle skupiona na sobie narratorka ma gdzieś, że przyjaciółka pyta ją o samopoczucie. Później, wieczorem, po raz pierwszy w życiu Andie się upija. Jak się okazuje, ma naprawdę słabą głowę, a w dodatku zupełnie nie kontroluje swoich mocy. Podpala las. Na szczęście Nathan zapobiega katastrofie, a mianowicie używa swoich wampirzych mocy, by nakazać Andrei „ugaszenie” pożaru. Rano dziewczyna nic nie pamięta. Boli ją głowa i postanawia udać się na spacer, podczas którego zostaje zaatakowana przez mężczyznę. Widziała już go wcześniej, kiedy siedziała na drzewie. Oczywiście, z opresji ratuje ją po raz kolejny Nathan, powinien zatrudnić się jako ochroniarz narratorki, miałby spory zysk.

W szesnastce N. próbuje, i to nie raz, wytłumaczyć dziewczynie, o co w tym wszystkim chodzi. Andrea znów nie potrafi się ogarnąć i praktycznie każdą informację, którą słyszy z ust chłopaka, od razu w myślach, a czasem i na głos, neguje. Nie mogę z nią wytrzymać, szczerze mówiąc. Od dawna wie, że zdarzają się jej dziwne rzeczy z powodu mocy, więc dlaczego nie przyjęła tego nadal do wiadomości? Dlaczego tak bardzo dziwi ją, że Nathan jest akurat wampirem, skoro nawet jej się to przyśniło? Dlaczego zachowuje się jak psychopatka? To przez te ucieczki i ataki staje się nienormalna, a nie przez moce! W każdym razie koniec końców dziewczyna dowiaduje się, kim jest – dhampirem, czyli połączeniem człowieka i wampira. Oprócz tego istnieją w Twoim świecie także wilkołaki i czarownice.

Te rewelacje czytałoby się z milion razy lepiej, gdyby Andrea wszystkiego nie interpretowała w tak irytujący sposób, nie dochodziła do chorych wniosków, za to dała Nathanowi po prostu mówić… a później by sobie wszystko analizowała. Jeśli nadal będzie się tak zachowywać, to nie dowiemy się, dlaczego wilkołaki na nią polują ani nie poznamy żadnych szczegółów dotyczących poszczególnych ras chyba przez kolejnych dziesięć rozdziałów…

W rozdziale siedemnastym Andrea ponownie ucieka Nathanowi, bo nie może już go słuchać (BOŻE!). Tym razem prosto w niebezpieczny las, jest bowiem pełnia. Chłopakowi udaje się ją koniec końców dopaść, tylko że przy okazji Andrea się rani i zaczyna krwawić. Nathan nie może opanować żądzy krwi i prawie ją atakuje… tylko że w tym momencie pojawiają się wilkołaki, które napadają na wampira. Rozpoczyna się bitwa między Nathanem i Andreą a wielkimi wilkami, trwająca przez cały rozdział. Koniec końców czwórka zwierząt ginie, a Andrea zostaje jeszcze bardziej ranna i mdleje. Muszę przyznać, że dobrze to opisałaś. Przede wszystkim ze względu na dynamikę oraz dokładność; podoba mi się także, że wplatasz w walkę różne moce Andrei: ogień, wodę. Opis niszczysz czasem tym, że dodajesz irytujące przemyślenia Andrei, na które, nie wiedzieć czemu, ma czas nawet podczas bitwy. Na szczęście jest ich o wiele mniej niż zwykle (prócz początku). Czasami zdarzają się nielogiczne posunięcia podczas walki, ale ogólnie dobrze ją opisałaś. Pamiętaj tylko o likwidacji powtórzeń, no i logice, np. Andrea z powodu deszczu myliła wilkołaki z drzewami, ale jednocześnie potrafiła dokładnie ocenić wygląd oczu wilków.

Rozdział osiemnasty, dziewiętnasty i częściowo dwudziesty to rozmowa między Andreą a Nathanem. Początkowo dziewczyna budzi się, odczuwając ogromny ból, tak jakby cała się paliła. Jak zwykle popada w „emonastroje”, choć teraz to może bardziej racjonalne ze względu na ból. Atakuje w myślach Nathana, w końcu gdyby nie on, to się by niczego nie dowiedziała i żyła jak kiedyś. Raczej się myli, ponieważ wilkołaki i tak chciały ją dopaść, ale po raz pierwszy jej niechęć wobec N. ma racjonalne wyjaśnienie… A, i wkurza mnie, że nazywasz krew rubinową cieczą, to nie poezja.

Najwyraźniej Andrea przeszła przemianę, stąd tak duża dawka bólu, i ostatecznie stała się dhampirem. Omawia to zresztą w tej wyjątkowo długiej rozmowie z Nathanem. Jednak nie rozumiem, dlaczego akurat teraz doszło do przemiany. Co takiego się stało? Początkowo wydawało mi się, że może N. musiał ją ugryźć, bo inaczej Andie by się wykrwawiła, i zamienia się w stuprocentowego wampira, ale najwyraźniej nie. Według Twojej wersji z niewiadomych powodów nagle zamienia się w stuprocentowego… dhampira. Bohaterowie sami nie wiedzą, dlaczego akurat teraz. Moje pytanie jednak brzmi, a na to ani N., ani Andrea nie wpadli, dlaczego dziewczyna posiadała umiejętności panowania nad żywiołami wcześniej? Czy to oznacza, że jest kimś jeszcze prócz dhampirem, czy może te umiejętności były takim… wstępem do ostatecznej przemiany? Szkoda, że nic o tym nie wspomnieli.

Andrea dowiaduje się wiele o nadprzyrodzonych gatunkach, wyjawia również Nathanowi prawdę o swoim bracie. Sama w zamian dowiaduje się o tym, jak Nathan został wampirem. Teraz musi trzymać się z chłopakiem, ponieważ inaczej by sobie nie poradziła w nowej skórze (w końcu pragnie krwi, no i nie może wyjść na słońce). Nie rozumiem jednak, dlaczego aż tak zmienili nastawienie do siebie w tak krótkim czasie? Choć bardziej dziwi mnie w tej kwestii Nathaniel. Czemu nagle przestał jej dogryzać? Rozumiem, że pewnie on nigdy jej tak do końca nie nienawidził, ale dlaczego zmienił swoje zachowanie o sto osiemdziesiąt stopni? Jedyne wyjaśnienie, jakie przychodzi mi na myśl, to takie, że być może interesował się Andreą już od dawna, ale chcąc ją bronić przed sobą, próbował wmówić samemu sobie, że nic do niej nie czuje… Ciekawe.

Rozmowa generalnie jest ciekawa, ale prócz tego, że niesamowicie długa, to jeszcze czasem mało logiczna, głównie przez słabe kojarzenie dziewczyny – np. to jak chciała wychodzić na słońce, mimo że wie, czym to grozi… No, ale taka jej uroda. Koniec końców para wydostaje się z jaskini, w której się ukryła. Nie wiem, jakim cudem, bo jednak las nie mógł nagle zostać całkowicie zacieniony…! Nagle A&N słyszą okrzyki swoich przyjaciół, którzy ich poszukują. Oczywiście nie mogą już do nich powrócić, w końcu dziewczyna dopiero co przeszła przemianę i nie potrafi kontrolować żądzy krwi.

Jak się można więc spodziewać, próbuje zaatakować jedną osobę z grupy, a mianowicie Nicole. Nathan zapobiega katastrofie i zdąża nawet zmusić niedoszłą ofiarę do odejścia (a zapewne i zapomnieć o ataku, w końcu wampiry, dosłownie jak w Vampire Diaries, potrafią hipnotyzować ludzi). W rozdziale dwudziestym pierwszym, kiedy już opadają z Andrei emocje i agresja wobec Nathana, dopadają ją wyrzuty sumienia. Mimo że niektóre wnioski są dość denerwujące, to przynajmniej aż tak długo nas nie zadręczasz jej przemyśleniami. Jednak nieco dziwi mnie stwierdzenie, że właśnie Nicole uważała za najbliższą przyjaciółkę, nigdy nie dała tego do zrozumienia, jedyne uczucie, jakie według mnie żywiła wobec tej dziewczyny, to zazdrość. No i rozwaliło mnie też to, że kiedy Andrea dowiaduje się o hipnozie, momentalnie przestaje się przejmować tym, że chciała zabić przyjaciółkę, tylko odczuwa ogromną radość, iż Nicole nic nie pamięta… Ja rozumiem, ulgę, nawet radość, ale nie aż tak wielką!

Andrea i Nathan udają się, z prędkością błyskawicy, do ruin starego zamku. Opisów nadal nie nazwałabym świetnymi, lecz nie składają się już tylko z kolorów i powtórzeń, są bardziej rozbudowane. Ponadto często podkreślasz w nich pewną specyfikę związaną z nowym postrzeganiem świata przez narratorkę, wszystko jest dla niej bardziej intensywne, ma lepszy słuch, wzrok… Aczkolwiek mogłabyś nie pisać za każdym razem, że słyszy przepływającą gdzieś rzeczkę, bo to już się robi nudne. Ponadto zastanawia mnie jedno – skoro tak mocno działa na nią krew ludzi, ale nie chce pić ich krwi, to czemu nie ma chrapki na wiewiórki czy myszy (tych drugich to, jak się okazuje, wręcz się boi)? 
W dalszej części rozdziału Andrea testuje swoje nowe umiejętności – np. skakanie z wieży. Podczas drugiej próby Nathanowi udaje się zatrzymać ją w powietrzu. Dziewczynę tak bardzo denerwuje zachowanie chłopaka, że sprawia, iż ziemia pod stopami chłopaka zaczyna się rozpadać. Nie umie tego zatrzymać (a w międzyczasie wreszcie ktoś, czyli akurat Nathan, uzmysławia jej, że ma poważne braki w inteligencji, Boże, ile na to czekałam), nie panuje nad emocjami. Jednak w końcu się uspokaja, świadomość, że jej przyjaciele mogą zginąć z powodu powiększającej się przepaści, robi swoje.

Kończysz opisywać tę sytuacji w rozdziale dwudziestym drugim, w którym następnie Nathan idzie do domku po rzeczy swoje i Andrei (a właściwe ich część, gdyż inaczej nie pozostałoby to niezauważone przez przyjaciół. Dobrze, że to dodałaś, bo bym się czepiała), a Andrea dokładnie zwiedza zamek i zaczyna go sprzątać. Opisane nie najgorzej, choć nie rozumiem, dlaczego Andrea wyciera meble suchą szmatką, z której cały kurz opada na podłogę, mało rozsądnie. Ponadto dziwne wydaje mi się nagłe pojawienie się tej szmatki, jak również zdjęcia ojca dziewczyny. To musi być magia…

 Po powrocie N. znów dokucza Andrei, choć chwilę później chłopak wykazuje się wyjątkową dojrzałością, najwyraźniej też ma rozdwojenie jaźni od czasu do czasu. Następnie para opuszcza zamek i udaje się do ruin (to Twoje dosłowne słowa, choć ja ich nie rozumiem, bo przecież sam zamek nimi jest). Znajdują drzwi, a za nimi schody prowadzące w dół. Panuje tam ogromna ciemność, taka, że nawet superwzrok Andrei na nic się zdaje. Nathan także gdzieś znika, mimo że schodził tuż przed nią. Pewnie specjalnie… ech. W każdym razie, zdenerwowanej dziewczynie udaje się w końcu stworzyć ogień, przez co zauważa… kościotrupy. Zapewne weszli więc do starego grobowca. Nie dziwię się więc jej przerażeniu… Nathan pojawia się i zaczyna ją pocieszać, przynajmniej tyle dobrego, choć po cholerę w ogóle znikał? Zresztą fakt, że udali się tam po ciemku, zupełnie do mnie nie przemawia… Dobija mnie też, że dwójka głównych bohaterów cały czas się o siebie obija. Ponadto Andrea często „widzi” uśmiech Nathana, nawet jak jest on odwrócony do niej tyłem!

W rozdziale dwudziestym trzecim w tajemniczym grobowcu dzieją się coraz dziwniejsze rzeczy. Andrea i Nathan zostają ofiarami przedziwnych wizji tworzonych przez… czarownicę, która jednak po jakimś czasie uznaje, że czas zaprzestać robić im z mózgów papkę i się przywitać. To wyjątkowo dziwna postać, niby stara, a młoda, pełna sprzeczności. Sprawia wrażenie szalonej, a jednocześnie widać, że posiada sporą wiedzę. Muszę przyznać, że mi się podoba, jest pozytywnie zakręcona, nietuzinkowa, robi wrażenie. Lubię magię w jej wykonaniu, choć mam zastrzeżenia co do wyczarowania… telewizora. Według mnie to bezsensowne, bo chyba prądu i kontaktu to już by nie mogła stworzyć. W każdym razie, gdy tylko bohaterowie włączają odbiornik, natrafiają na wiadomości, w których jest mowa o zaginięciu A&N. Przewidywalne aż do bólu.  Ponadto zastanawia mnie, skąd Jessi (tak ma na imię czarownica) wzięła słodycze, bo wg mnie jedzenia nie powinno dać się wyczarowywać z niczego, szczególnie że wcześniej sama powiedziała, że trzeba znaleźć jakieś jedzenie. Co automatycznie wywołuje we mnie pytanie – jakim cudem Andrea jako świeżo narodzony dhampir – tak dobrze się trzyma bez jedzenia i krwi? Nie mówiąc już o tym, że mam wrażenie, iż ten pierwszy dzień w nowej odsłonie dziewczyny trwa niesamowicie długo, samą narratorkę to już chyba męczy, bo zasypia wreszcie na kanapie… Jednak na granicy snu i jawy słyszy, jak Jessi informuje Nathaniela, iż jest jego siostrą…

Sprawia to, że, już w rozdziale dwudziestym czwartym, dziewczyna się rozbudza, by dowiedzieć się prawdy o Jessice (która pokazuje swoje prawdziwe ja, a więc przestaje wyglądać jak staruszka). Czarownica opowiada swoją historię, nie do końca zgrabnie, ale dość przekonująco. W końcu A&N zaczynają jej wierzyć, choć i dla mnie opowieść jest grubymi nićmi szyta: w celu przekonania towarzystwa dziewczyna pokazuje im wizje. Ale nie jest wyraźnie napisane, na jakiej zasadzie… Bo przecież równie dobrze mogłaby je za pomocą czarów „wytworzyć”! Jednak okey, wierzę, że to siostra Nathana. W związku z tym podoba mi się mało inteligentna kłótnia między rodzeństwem, typowa sytuacja.

Jakiś czas później Andrei udaje się w końcu zasnąć, co kończy się koszmarem, w którym pojawia się nieznany dziewczynie wampir… Nie rozumiem, dlaczego A&N dziwią się, że chłopak nie usłyszał myśli narratorki, gdy ta spała. Przecież miała zamknięte oczy, a z tego, co pisałaś, Nathaniel może czytać w czyimś umyśle tylko podczas patrzenia temu komuś w oczy.

Jessica, najwyraźniej najinteligentniejsza z towarzystwa, dość szybko dochodzi do wniosku, że owym wampirem musi być ojciec dziewczyny (ciekawe, czy naprawdę nie przypominał kolesia ze zdjęcia czy to znów głupota Andrei). Najwyraźniej wampir próbuje się z skontaktować z córką, bo później, na jawie, po raz kolejny rozpoczyna się akcja z pojawiającym się ni stąd, ni zowąd zdjęciem, na którym ojciec nie tylko się porusza, ale i po raz pierwszy się odzywa. To faktycznie dość niepokojące.

Rozdział kończy się akcentem humorystycznym, i dobrze, bo już za dużo tutaj rewelacji i niezbyt miłych wydarzeń, ale przede wszystkim pragnę zauważyć, że sama się już pogubiłaś w czasie. Piszesz na końcu, jakby dopiero nadszedł wieczór, a z tekstu wynika, że wieczór to chwila, w której Jessica wyznaje, iż jest siostrą Nathana… Czyżby wraz z zostaniem dhampirem zmieniła się w Twoim świecie długość doby? Chyba nie. Ponadto okazuje się, że dhampiry nie są częstym zjawiskiem, a powstają tylko w wyniku bardzo silnej, niebezpiecznej magii… W końcu okazuje się, że wampiry nie rozmnażają się biologicznie, co ma większy sens.

W rozdziale dwudziestym piątym głównym wątkiem pozostaje tajemnicza postać ojca Andrei (Michaela) oraz jego zdjęcie. Za pomocą magii ojciec przyzywa do siebie córkę i tym samym po raz pierwszy rozmawia z nią. Podoba mi się jego kreacja: szalony, dość okrutny, nieprzewidywalny. Intryguje mnie, co ten facet kombinuje. Ale jeśli naprawdę chce, aby Andrea do niego dołączyła, to jego zachowanie w ogóle do tego nie zachęca. Zamiast cokolwiek wytłumaczyć nastolatce, mówi jej, że Andie jest tylko pionkiem w jego grze i że nie musi nic wiedzieć.

Kiedy narratorka „wraca” do zamku, w rozmowie z Jessi dochodzi do wniosku, że Michaelowi ktoś musi pomagać… Prawdopodobnie czarownica Hilda, która para się czarną magią i powstaje nieuchwytna dla reszty wiedźm od ponad trzystu lat.

Rozdział dwudziesty szósty rozpoczynasz kolejną wizją. Tym razem jest to wycinek z wydarzeń odbywających się w rodzinnym domu Andrei. Pewnie Michael sprawił, z pomocą Hildy, by dziewczyna to wszystko widziała. Muszę przyznać, że podobał mi się ten fragment. Narracja trzecioosobowa bardziej pasuje. Może dlatego, że wtedy nie znajduje się w tekście tak wiele denerwujących przemyśleń Andrei (choć i tak widać znaczną poprawę w tym zakresie). Ponadto można się więcej dowiedzieć… Otóż okazuje się, że biologiczny ojciec w tym samym czasie składa wizytę rodzicom Andrei, którzy opłakują zaginięcie nastolatki, w celu uzmysłowienia Johnowi, że Andrea nie jest jego córką. Michael celowo rozkochał w sobie niegdyś matkę A., a następnie zostawił ją, ponieważ wcześniej John potrącił samochodem ukochaną wampira. Tamta zemsta najwyraźniej Michaelowi jednak nie wystarczyła, co świadczy o jego zrypanej psychice. Po osiemnastu latach wraca, aby wcielać w życie swój chory plan. Trochę się go boję, szczerze mówiąc.

W każdym razie, jeśli chodzi o małżeństwo rodziców Andrei, to Michael doprowadza do jego rozpadu, w rozdziale dwudziestym siódmym okazuje się bowiem, że Jessi miała wizję o ich nadchodzącym rozwodzie (odpowiednie papiery). Przy czym mowa była o tym już wcześniej, tylko że rodzeństwo nie chciało wyjawić Andrei, o co chodzi w ich sekretnych rozmowach. Dziewczyna zamiast im jakoś inteligentnie grozić, np. że pójdzie do miasta sama poznać prawdę (jeśli w ogóle, bo szczerze mówiąc,  powinna się ich dopytywać, argumentując to w ten sposób, że skoro dyskutują o jej rodzicach, ma prawo wiedzieć), postanawia zagrać na uczuciach Nathana jako chłopaka i wskakuje mu bez zastanowienia na kolana, a następnie daje się mu nabrać na pocałunek w policzek oraz w usta, nie otrzymując w zamian niczego, tzn. nie dowiadując się prawdy. Szczerze mówiąc, to skrajna głupota: po pierwsze, że w ogóle myślała, że to coś da, po drugie, że wcieliła ten plan w życie, po trzecie, że nie mając nigdy chłopaka ani niby nir interesując się płcią przeciwną, ot tak robi coś takiego.

Przynajmniej tyle z tego dobrego, że w tym rozdziale WRESZCIE przeskakujesz kilka dni i dopiero po tym czasie Andrea dowiaduje się od Jessi o rozwodzie rodziców. Myślałam, że będziesz nadal rozciągać akcję w nieskończoność…! Po dowiedzeniu się prawdy o rodzicach dziewczyna nie doznaje aż tak wielkiego szoku, by biec do NY, to dobrze. Zamiast tego postanawia wybrać się na spacer do lasu (wkurza mnie, że ona zawsze odchodzi, jak coś dzieje się nie po jej myśli, kompletnie nie panuje nad emocjami… Chociaż teraz jest z tym NIECO lepiej). W lesie, nie wiedzieć, Z JAKIEJ PAKI, wpada na… Erica. Może chłopak nadal jej szukał, nie wiem, ale to lekka przesada. Już się obawiałam, że Andrea na niego nie napadnie, co byłoby zbyt idealistyczne, ale jednak to robi. Nie rozumiem, czemu nie ma żądzy krwi cały czas, ale okej. W każdym razie, mimo że A. tego nie planowała, udaje jej się zahipnotyzować Erica, by zapomniał o ataku. Jakimś cudem dziewczyna zmusza się do zaprzestania spożywania krwi chłopaka, zanim ten traci przytomność, choć nie wiem, skąd w niej tyle jasności umysłu ani jakim cudem tak dokładnie rozpoznaje emocje chłopaka.

Następnie Andrea po raz kolejny dotyka magicznej fotografii ojca, mimo że stara się tego nie zrobić, i zostaje przeniesiona do lasu, w którym tym razem nikogo nie ma… tylko ciemność. Dziewczyna zaczyna iść i wpada na tajemniczą chatkę. W rozdziale dwudziestym ósmym jedno z okolicznych drzew, a konkretnie dąb, ożywa i wrzuca Andreę bez jej woli do wnętrza domku, który okazuje się znacznie większy, niż dziewczyna sądziła. Nie kapuję, dlaczego ona jeszcze się nie nauczyła, że nie powinno się zwiedzać takich miejsc. Dopiero kiedy A. słyszy czyjś głos, zaczyna uciekać, choć rzecz jasna za bardzo się to nie udaje. Okazuje się, że natknęła się na wiedźmę Hildę, która zgodnie z domysłami Jessi faktycznie pomaga Michaelowi. Choć może nie do końca, ponieważ kiedy pojawia się wampir, wiedźma się go zupełnie nie słucha. Zamiast tego wraz ze swoimi siostrami atakuje córkę i ojca, a później także rodzeństwo Hillerów (czyli Nathana i Jessi), którzy jakimś cudem pojawiają się, aby uratować – po raz tysięczny – biedną Andreę. Opis walki wyszedł dynamicznie, podobało mi się, że Hilda zabrała Andrei moce żywiołów i przekazała każdej siostrze po jednym. Na początku jednak, kiedy pisałaś „wiedźma”, nie było wiadomo, czy chodzi Ci o Hildę, czy o jedną z jej sióstr, później się polepszyło.

 W dwudziestym dziewiątym bohaterowie się… teleportują, choć według opisu brzmi to bardziej jak przyspieszony bieg wampirów, a nie magiczna zmiana miejsca. W ucieczce pomaga im babka rodzeństwa (przy okazji zabiera też, z niewiadomych powodów, ojca Andrei, najwyraźniej nie uważa go za wroga). Nie wiem, dlaczego Nathan bądź Andrea nie spytali o powód. Sama babcia zachowuje się jak nastolatka,  sposób, w jaki się wypowiada, zupełnie nie pasuje do jej wieku! Kobieta prawie nic nie tłumaczy, to Jessi w dalszej części rozdziału informuje Andreę o czymś naprawdę istotnym, a mianowicie, że moce czterech żywiołów należały niegdyś do sióstr Hildy, ale w niewiadomy sposób zostały przetransportowane i skumulowane w… Andrei. Do czasu oczywiście, bo teraz dzięki czarownicy pierwotne właścicielki odzyskały moce. Przy okazji dowiadujemy się także, że kiedyś nadprzyrodzone istoty żyły ze sobą w zgodzie, ale przez to, że wilkołaki zabiły matkę Hildy, wszystko się posypało. Dodatkowo w tym rozdziale Andi znów powraca do swojej ulubionej czynności, a mianowicie mało logicznych przemyśleń. Dosłownie w jednym akapicie stwierdza, że z jednej strony to super, że nie posiada już tych nieszczęsnych darów, nad którymi nie umiała panować, a z drugiej ubolewa, że teraz to już nigdy się przed nikim nie obroni, bo przecież nawet jak posiadała moce, to słabo sobie radziła. Ech, a już powoli jej przechodziło. W każdym razie dopiero dzięki temu rozdziałowi wiemy, że moce żywiołów nie miały NIC wspólnego z byciem dhampirem… Jest to dla mnie dość dziwne, bo wydaje się, że Jessi wiedziała o tym wcześniej, dlaczego więc nic nie mówiła? Czemu Nathan nigdy nie powiedział narratorce wprost, że posiadanie mocy czterech żywiołów nie jest typową dodatkową mocą wampirów ani dhampirów, a Andrea nigdy o to nie pytała? Nie twierdzę, że powinnaś nam wszystko od razu powiedzieć, ale dziwi mnie, że narratorka nie zadaje pytań.

W rozdziale trzydziestym A&J rozmawiają z wilkołakami, które przychodzą w okolice domu Isabelli, gdzie zatrzymała się trójka głównych bohaterów. Prócz krótkiej wzmianki o tym, że Andie wolała zamek, nikt nic nie mówi o poprzednim miejscu zamieszkania, jakby to w ogóle nie istniało, jakby nie zostawili tam swoich rzeczy… Nagłe przybycie wilkołaków, i to z dość pokojowymi zamiarami, jest dość dziwne, gdyż wiemy już, że wyjątkowo nie lubią się one z innymi nadprzyrodzonymi gatunkami. Okazuje się,  że pragną znaleźć Hildę i najwyraźniej na tym zależy im bardziej niż na walce z dziewczynami. W dalszej części notki Jessi zaczarowuje Andreę tak, by mogła bezpiecznie przejść przez wioskę czarownic; w końcu w Twoim świecie ogólnie poszczególne gatunki nie przepadają na innymi. Ten rozdział, niby obfitujący w postaci i rozmowy, jest przejściowy. Ale to nic złego, wręcz przeciwnie, na ogół za szybko biegniesz z akcją i takie przestoje są niezbędne zarówno dla bohaterów, jak i czytelników!

W rozdziale trzydziestym pierwszym Andrea opuszcza chatę i wyrusza na spacer, podczas którego okazuje się, że jej ojciec żywi się krwią nieznanej kobiety. Jak zwykle Michael zachowuje się dość dziwnie, tym razem próbuje przekonać córkę, że wcale nie jest taki najgorszy. Mówi, że pertraktował wcześniej z Hildą, ponieważ ta obiecała mu w zamian za Andreę, że wskrzesi jego ukochaną, czego tak naprawdę nie miała zamiaru zrobić. Pewnie miało to w jego mniemaniu wytłumaczyć go przed córką, ale zyskuje odwroty efekt. I nic więc dziwnego, w końcu chciał ją oddać czarownicy.

W dalszej części posta okazuje się, że chłopak o niebieskich oczach, z którym Andrea spotkała się już jakiś czas temu (kiedy siedziała na drzewie i podsłuchiwała rozmowę, nie wiedząc jeszcze o istnieniu magicznego świata), kontaktuje się z nią. Uciekł od swojej watahy ze względu na przepowiednię, która mówi, że trzy osoby, każda innego gatunku, naprawią więzi między istotami nadprzyrodzonymi (nie mam pojęcia, czemu nazywasz tak tylko wilkołaki). Według niego to on, Andrea i któraś z czarownic, choć nie wiadomo która. Stawiam, że Jessi, ale zobaczymy. Najwyraźniej przygotowałaś dla Andrei specjalną misję, na co czekałam, szczerze mówiąc, od dawna. Chłopakowi udaje się przekonać Andreę o prawdziwości swoich słów i udają się razem do chaty.

W rozdziale trzydziestym drugim, od którego to zmieniasz narrację na trzecioosobową, okazuje się, że chłopak – wilkołak, o imieniu Dominic – jest dawnym przyjacielem Jessi. Para bardzo cieszy się ze spotkania po latach. Dzieci nie mogły się bowiem nadal przyjaźnić, kiedy Dominic przeszedł przemianę, a dziewczyna zaczęła czarować, w końcu należały do innych gatunków. Bella postanowiła więc przeprowadzić się z wnuczką. Nie do końca to rozumiem, w końcu babcia już wcześniej była świadoma tego, że jej wnuczka jest czarownicą, więc dlaczego w ogóle pozwalała na te spotkania? No i dziwi mnie też trochę, że wiedźma mieszkała w sąsiedztwie wilkołaków…

Wedle tłumaczeń Dominica okazuje się, że Hilda odebrała magiczny płomień wilkołakom i czarownicom. Tylko wampirom jeszcze nie. Jeśli kobieta zdobędzie wszystkie trzy, będzie mogła stworzyć armię zagrażającą wszystkim nadprzyrodzonym gatunkom. Nie do końca wiadomo, z czego ta armia miałaby się składać ani jak udało się kobiecie wykraść pewnie dość pilnie strzeżone płomienie (i czym tak naprawdę one są), ale pomysł wydaje się ciekawy, szczególnie w połączeniu z treścią przepowiedni.

W rozdziale trzydziestym trzecim nie ma Andrei i muszę przyznać, że naprawdę podoba mi się ten rozdział. Jest bardziej mroczny i z oczywistych względów pozbawiony przemyśleń dziewczyny. Przedstawiasz wizytę Nathana u wampirów. Chłopak pragnie przestrzec swoich pobratymców przed niebezpieczeństwem, uczulić, by pilnowali płomienia. Dodatkowo, nie do końca rozumiem, dlaczego pyta nowego przywódcę wampirów, Vincenta, czy ten pozwala mu na poszukiwanie trzeciej osoby z przepowiedni. Nic nie wskazywało do tej pory, żeby Hiller kogokolwiek pytał o zdanie w jakiejkolwiek kwestii. Ale i tak podoba mi się ten rozdział, ma klimat, no i miło poczytać o przyjaciołach Nathana, mam nadzieję, że Harry będzie się częściej pojawiał.

W rozdziale trzydziestym czwartym i piątym Andrea, Dominic i Nathan, przemienieni magicznie w postaci przypominające wiedźmy, udają się do wioski czarownic w poszukiwaniu trzeciej osoby z przepowiedni. Nie wiedzą, jak wygląda ta dziewczyna, lecz dzięki mocy przepowiedni A&D będą w stanie ją wyczuć.

W wiosce rozdzielasz naszych bohaterów, co mi się podoba, ponieważ dzięki temu możemy zobaczyć, jak każdy z nich sobie poradzi. Wampirowi udaje się pójść za dwiema czarownicami, które udają się na rozmowę z Hekate, przywódczynią, do wielkiej komnaty. Kobieta ta planuje zgodzić się na rozejm, który proponują wampiry. Chwilę później ma wizję mówiącą, że w wiosce czarownic znajduje się trzech intruzów. Na tę wieść Nathanowi udaje się szybko wydostać na zewnątrz, jednak okazuje się, że Andrea już wpadła w kłopoty i czarownice wypytują ją, kim jest. D&N, chcąc ratować przyjaciółkę, podpalają jedną z chat czarownic, jednak na nic się to zdaje. Mimo że udaje im się teleportować, Hekate i tak ich dopada, a następnie zamyka w niewidzialnej pułapce. Bohaterowie nie potrafią się pogodzić z tym, że nie mogą się stamtąd wydostać i za wszelką cenę podejmują kolejne próby. Już chciałam napisać, że to dość bezsensowne, szczególnie w wykonaniu Dominica i Nathana, bo raczej nie są tacy głupi, ale ku mojemu zdziwieniu okazuje się, że Andrei faktycznie udaje się przeniknąć niewidzialną barierę.

Hekate jest tym równie zdziwiona co pozostała trójka, jednak przynajmniej wie, o co chodzi. Początkowo dziwnie się zachowuje, raz dając Andrei do zrozumienia, że jej wszystko wytłumaczy, raz nie, ale koniec końców, pozostawiając chłopców w więzieniu, „teleportuje” siebie i Andreę na jakiś nadmorski klif. Tam opowiada dziewczynie legendę o dwóch czarownicach, z których jedna została zmuszona do zabrania mocy drugiej, a w trakcie tego procesu część tych mocy przeszła na nią samą. Okazuje się, że to samo spotkało Andreę i Hildę. Podczas pojedynku dziewczyna otrzymała od złej wiedźmy część czarnej mocy, co może być dla niej niebezpieczne. Podoba mi się to całkiem, choć za grosz nie rozumiem, czemu Hekate najpierw uwięziła całą trójkę, a później wszystko Andrei na spokojnie powiedziała. Tak samo nie kapuję, dlaczego później H. wyjawiła im, gdzie mogą znaleźć trzecią osobę z przepowiedni… Być może dlatego, że sama pragnie spokoju, ale w takim razie dlaczego Nathan, kiedy dowidział się, że Hekate chce zawrzeć sojusz z wampirami i wilkołakami, nie uznał, że mądrzej będzie się ujawnić i porozmawiać z przywódczynią czarownic, zamiast próbować ratować Andreę i uciekać?

W dalszej części rozdziału przedstawiasz kolejną perspektywę, w której opisujesz dziewczynę z przepowiedni. Zakończyła ona właśnie nauki u wiedźmy imieniem Awena. Ładnie wyszedł Ci ten opis. Wzruszyłam się, kiedy dziewczyna opuszczała swoją mentorkę… a jeszcze bardziej w następnym rozdziale, gdy Awenę zabił dziwny, dwunożny, latający stwór. Podejrzewam, że przywódczynią tej bestii jest nie kto inny jak Hilda i przeraża mnie to. Dobrze, że przynajmniej dziewczyna chyba jeszcze żyje. To ostatni z opublikowanych rozdziałów, czas więc na podsumowanie.

Jak widzisz, mam sporo zastrzeżeń. Oprócz stylu i błędów w logice najpoważniejszym błędem jest rozciąganie wątków. Czytelnik odnosi wrażenie, że bohaterowie nigdy nie jedzą, nie śpią, a każda doba trwa co najmniej sto godzin. Musisz koniecznie nad tym popracować, dodając choćby krótkie opisy, przerywniki. Z tego powodu bardzo długo trwa, zanim dochodzisz do głównego wątku opowiadania – piętnaście rozdziałów przed wejściem w nadprzyrodzoną rzeczywistość, a kolejnych kilkanaście, nim wreszcie dowiemy się, że główny bohater ma do spełnienia misję – a w takich opowiadaniach to podstawa. Z rozwlekaniem w nieskończoność akcji wiąże się również to, że tak naprawdę, mimo iż czytelnik mógł już dawno domyśleć się, że Nathanowi podoba się Andrea, w tekście nie ma o tym większych wzmianek.

Drugim problemem jest narratorka, którą trudno polubić. To bardzo nielogiczna postać, a jej przemyślenia, szczególnie na początku, odpychają od lektury opowiadania. Jest niesamowicie egoistyczną, mało bystrą osobą, wyolbrzymiającą bzdety, a nieskupiającą się na ważnych sprawach. W narracji pierwszoosobowej bohater nie może odpychać, bo to niszczy odbiór opowiadania. Przechodzisz po ponad trzydziestu rozdziałach na narrację trzecioosobową – jeśli chodzi o aspekt techniczny, to nie powinno się tak robić. Ale w tym przypadku to duża zmiana na plus. Co prawda na razie napisałaś w ten sposób tylko kilka rozdziałów, ale czyta się je o wiele lepiej niż poprzednie. Pewnie dlatego, że po pierwsze, nie ma już cały czas denerwującej Andrei, po drugie – ogólnie piszesz lepiej, po trzecie – można poznać lepiej innych bohaterów i zaciekawić czytelnika, po czwarte – bardziej skupiasz się na szczegółach, jak np. opis miejsc, gdy piszesz w trzeciej osobie. Uważam, że najlepiej byłoby, gdyby całe opowiadanie zostało napisane w narracji trzecioosobowej.

Nie można jednocześnie nie wspomnieć o tym, że widać postęp w Twoim pisaniu. Początkowo skupiałaś się tylko na Andrei i braku jej logiki, opisy były chaotyczne, pełne powtórzeń, praktycznie nie poznaliśmy żadnych innych bohaterów prócz narratorki. Później Twój język zaczął się rozwijać, udowodniłaś też, że masz naprawdę dużo pomysłów, a również postacie zaczęły być bardziej wyraziste, szczególnie gdy zmieniłaś sposób narracji. Pod koniec parę razy nawet się wzruszyłam, czułam też zainteresowanie, a przecież przez dobre piętnaście rozdziałów byłam głownie wkurzona z powodu zachowania Andrei. Dlatego właśnie postanowiłam dać Ci jedenaście, a nie dziewięć czy dziesięć punktów.

b)      Bohaterowie (6/15)

Jak widać w fabule, nie polubiłam Andrei, więc ze względu na i tak bardzo długą ocenę nie będę się powtarzać. Nie mówię, że bohaterowie nie powinni mieć wad, wręcz przeciwnie, ale ona posiada głównie trudne do tolerowania wady takie jak: dziecinada, brak logiki, chore rozumowanie, egoizm (i to naprawdę ogromnego stopnia). Nawet w momentach, kiedy niby chce komuś pomóc, myśli tylko o sobie. Właściwie nie wiemy nic więcej o jej przyjaciołach, ponieważ dziewczyna skupia się tylko... na sobie. Podobno dobrze się uczy, nie imprezuje i celowo nie ma chłopaka, ale jednocześnie zazdrości najbliższym sobie ludziom, że mają pary.

Z biegiem czasu Andrea staje się bardziej znośna, pewnie również przez lepszy styl, więcej wydarzeń, wejście w świat nadprzyrodzony, ale nadal ma poważne braki w rozumowaniu i skupia się przede wszystkim na sobie.

Nie mogę opisać praktycznie żadnego „przyjaciela” prócz Nathana z ludzkiego okresu życia Andrei, ponieważ tak naprawdę w ogóle się na nich nie skupiłaś. Mogę jedynie stwierdzić, że koleżanki narratorki są zbyt do siebie podobne, takie typowe amerykańskie nastolatki, i to też dość denerwujące, a pewnie i tak myślą logiczniej niż Andrea… Np. taka Alex, która zainteresowała się złym samopoczuciem narratorki, a w zamian otrzymała opieprz.

Nathan w zamierzeniu miał być zapewne tzw. złym chłopcem, który w głębi duszy jest wrażliwy i prawy. Cóż, nie do końca to wyszło, choć właściwie nawet się z tego cieszę. Po pierwsze, jak na drugiego głównego bohatera nie piszesz o nim dużo. Ale z tego, co wiemy, to: początkowo, jeszcze w „ludzkiej” szkole, jego głównym zadaniem było denerwowanie Andrei. Nie musiał się zbytnio wysilać, ponieważ dziewczyna kompletnie sobie nie radziła w rozmowach, więc trudno powiedzieć, czy N. jest bystry. Ale później się okazuje, że w miarę tak, choć w porównaniu np. z Jessi nie do końca. Mimo to nie da się ukryć, że prócz tego, iż bywa wkurzający, to zależy mu na Andrei i że bez niego dziewczyna by sobie nie poradziła. Jest nieco zbyt pewny siebie, dumny, impulsywny, ale ma dobre zamiary, widać, że potrafi zrobić wiele dla tych, na którym mu zależy. Całkiem go lubię, ale po trzydziestu pięciu rozdziałach powinien być o wiele lepiej wykreowany.

Jessicę na przykład od początku opisujesz w ciekawy sposób. Jej pojawienie się w opowiadaniu to jedno z lepszych zagrań. Dziewczyna jest nieprzewidywalna, inteligentna, nieco szalona, ale widać, że bardzo jej zależy, by zostać zaakceptowaną przez Andreę i brata i  że ma dobre zamiary. Lubię jej „zakręcenie”.

W Michaelu podoba mi się jego niejednoznaczność. Nie można go lubić, w końcu bardzo brzydko potraktował matkę Andrei, a również później się nie wykazał, ale jednocześnie wierzę, że pozostało w nim coś dobrego, że jego niezbyt moralnie dobre działania podyktowane zostały wielkim cierpieniem po stracie ukochanej… Jednocześnie podoba mi się, że jest takim typowo złym wampirem, przynajmniej na pokaz. 

O pozostałych bohaterach trudno coś powiedzieć, bo dopiero niedawno się pojawili. A to już trzydziesty piaty rozdział, podkreślę raz jeszcze. Jak widać więc, kreacja postaci słabo wygląda w Twoim wykonaniu. Dominic ma zadatki na ciekawego bohatera, ale to dopiero wyjdzie w praniu.

    – styl + logika (6/15 pkt.)

STYL

Początkowo dobrze nie jest, wręcz odwrotnie. W trakcie pisania poprawia Ci się technika, ale nadal potrafisz zaskoczyć dziwną składnią bądź niefortunnymi wyrażeniami.

Prolog

      W przestronnym ogrodzie, zarośniętym różnymi gatunkami kwiatów, drzew, krzewów, biegała sześciolatka. Jej długie brązowe lśniące włosy, były w totalnym nieładzie, a duże szare oczy, śmiały się do całego świata. Wyczerpana bieganiem, usiadła na trawie. Zwróciła niewinną twarzyczkę ku niebu i podziwiała na nim ruszające się chmury. – Po przestronnym (…). Ponadto „zarośnięty” brzmi źle. Niepotrzebne są też przecinki po „włosy” i „oczy”. W ostatni zdaniu „ruszające się po nim”.

Usiadła na huśtawce ogrodowej i zaczęła rysować na kartce rysunek. – Naprawdę nie trzeba mówić, że ktoś rysuje rysunek. Powtórzenie niepotrzebne.

Rozdział I

Już dziesięć lat minęło od zaginięcia mojego brata. Do tej pory się nie odnalazł. Nie wiadomo dlaczego, z jakich przyczyn i kto mógł go uprowadzić. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nawet nie znaleziono jego ciała. W kocu uznali go za zmarłego, ale ja nie chciałam w to uwierzyć. Codziennie modliłam się o to, by go jeszcze kiedyś zobaczyć, ale moje prośby nie zostały wysłuchane. Straciłam już w to wiarę. Strasznie mi go brakuje. – Powtarzasz się i mieszasz czasy, co jest niedopuszczalne i powtarza się w większości opisów. Wszystko musi być napisane w czasie przeszłym. Jest też literówka, powinno być „w końcu”, dodatkowo „ani kto mógł go uprowadzić”.

Pani Charlotte codziennie do nas przychodziła, robiła obiady, a przede wszystkim opiekować się mamą, która w tym czasie popadła w depresją – opiekowała/depresję. Poza tym lepiej brzmi „gotowanie obiadów” niż ich „robienie”.

 Pogrzeb brata był dopiero wtedy, gdy uznali go za zmarłego. Dziwnie się czułam jak chowali tą pustą trumnę... Osobiście wolę unikać takich uroczystości. Nie lubię ich, ponieważ później w nocy śnią mi się koszmary, w których pojawia się zmarła osoba. Brr. Jednak tym razem nie miałam nic do gadania. Theo to mój brat... Nie mogłam mu tego zrobić! Nie mogłam go zawieźć! On na moim miejscu zrobiłby to samo, co ja. Wstyd by mi było, gdyby mnie tam nie było... – Powtórzenia czasowników „zrobić” i „być”. W pierwszym zdaniu można zamienić „być” na „odbyć się”, w innych też, np. „odczuwałabym wstyd” itd. Brakuje przecinka po „czułam” w drugim zdaniu, mówi się „tę trumnę”, a nie „tą” („tę” w bierniku). Nie jestem też za kolokwializmami czy onomatopejami w opisach, o czym już wspominałam. No i błąd ortograficzny, powinno być „zawieść”.

Dużo czasu spędzałam na opanowaniu swojej umiejętności. Przez co zaniedbywałam naukę, ale nie miałam innego wyjścia. – Najlepiej połączyć te dwa zdania w całość.

Żeby nie wzbudzić podejrzeń zapytałam: "A gdyby mieli?". Tata przez chwilę się zastanawiał i uznał, że mam zbyt bujną wyobraźnię, ale gdy nadal pytałam go o to samo to odpowiedział, że takie osoby wysłaliby na jakieś badania, obserwacje przeprowadzane przez naukowców, albo po prostu wysłaliby tych ludzi do psychiatryka, bo zostałyby uznane za nienormalne. – Zarówno w tym fragmencie, jak i we wcześniejszych z lubością powtarzasz takie słówka jak „ten”, „taki”, „jakiś”, z których większość jest kompletnie zbędna. Wygląda to mało profesjonalnie. Ponadto to zdanie jest wyjątkowo długie, przez co staje się nielogiczne. Po pierwsze, z powodu powtórzeń, po drugie, wychodzi na to, że „ludzie zostałyby”, a więc mamy błąd gramatyczny. Brakuje też przecinków po „podejrzeń” i po „samo”.

Już niedługo minie rok, ja mieszkam w internacie. – odkąd mieszkam.

Po długich namowach mama w końcu dała się namówić i tak tu się znalazłam. – powtórzenie namawiania.

Zakupy kochałam, a rzadko znajdowałam na nie czas. – Zła kolejność, o wiele lepiej brzmiałoby „kochałam zakupy” albo „kochałam chodzenie po sklepach”, bo słowo „zakupy”. było już wcześniej.

            Alex to ładna dziewczyna i to wykorzystuje oczywiście. Chodziła już z co najmniej połową chłopaków ze szkoły i to z tymi najprzystojniejszymi, a chodzi tu do szkoły dopiero niecały rok. To nie fair, że zmienia ich jak rękawiczki – Proponuję: „Alex należała do pięknych dziewcząt, świetnie umiejących wykorzystać swoje wdzięki. Zmieniała chłopaków jak rękawiczki, zupełnie nie przejmując się ich uczuciami. Wybierała tylko najprzystojniejszych”. Chyba lepiej, hm?

 -Pomoc drogowa przyjechała- odezwała się Chloe. Z Alex popatrzyłam w stronę, którą ona wskazywała.-Jacy przystojniacy...- dodała z uznaniem, gdy tylko przestała się na nich gapić. – Która „ona”? Chyba Chloe, choć z treści wynika, że Alex. Ponadto „wraz z Alex” brzmiałoby znacznie lepiej.

Szybkie iście utrudniało mi to, że na ulicach było pełno ludzi, którzy wracali z pacy. Jak musiałam się zatrzymać, bo było czerwone światło to myślałam, że ta chwila trwa wiecznie. To światło mnie irytowało pod tym względem, że świeciło dłużej niż zielone. Z wielką ulgą przyjęłam to, że światło się zmieniło – „szybkie IŚCIE”? A co to za słowo, na Boga? Ponadto niepotrzebnie powtarzasz słowa „światło”, a zdanie zaczynające się od „jak” brzmi źle stylistycznie i całe bym zmieniła. To po nim właściwie też – na przykład na: „irytowało mnie, że cały czas musiałam stać na czerwonym świetle”. No i powinno być „pracy”.

Rozdział II

Na korytarzu ściany były koloru białego. Zawsze mnie to dobijało. Wszędzie dominowała biel. Nie dość, że była na korytarzu, to jeszcze była ona we wszystkich pokojach, łazienkach... Nawet szkoła, do której chodzę jest pomalowana na biało, mimo że to zupełnie inny budynek. Zawsze pocieszałam się tym, że bynajmniej kwiaty są innego koloru...  –  Przynajmniej kwiaty. Przykład niezbyt dobrego opisu, niestety niejedynego w opowiadaniu. Nie dość, że pojawiają się w nim powtórzenia, to jeszcze pod koniec piszesz oczywistości. Brakuje przecinka po „chodzę”.

Od razu usłyszałam rozmowy, które niosło echo z dołu na górę. – Rozmowę. Echo niosło.

Ta, żeby przyszła na czas, graniczyło z cudem – Zdanie kompletnie niezrozumiałe. Pomylenie podmiotów.

Dziwnie się czułam, ale nie umiałam wyobrazić sobie, jak czuła się moja przyjaciółka jak to usłyszała. – Powtórzenie słowa „czuć” oraz brak przecinka przed drugim „jak”, które najlepiej byłoby zmienić na „gdy”.

Jak zwykle uśmiechał się zadowolony z tego, że jeszcze bardziej niż się dało w świecie mnie wkurzył. – A cóż to za dziwne powiedzenie? No i „niż się dało” to zdanie wtrącone.

Jak już zostałam w niej sama, dopiero wtedy poszłam na trygonometrię, bo nie chciałam się na nią spóźnić lub Chciałam go jakoś zlikwidować, bo przypominał wichurę, ale nie mogłam jednak tego uczynić. – Nie można powtarzać dwa razy tego samego: używać łącznie „jak” i „dopiero wtedy” czy „ale” i „jednak”.

Wiatr tak mocno zawiał, że otworzył okno i wdarł się do klasy. Zaczęło mi wiać w uczy, więc je zakryłam rękoma. Kartki, co leżały na biurku zaczęły latać po całej klasie. Był to niezapomniany widok, nie do opisania! Mogłabym patrzeć na to całe wieki. Przez ten widok zapomniałam, że to ja wywołałam ten wiatr – Po pierwsze: nie widzę nic niesamowitego w widoku latających kartek. Tzn. nie aż tak, żeby kompletnie zgłupieć. Po drugie: „uszy”, po trzecie: „kartki, które”. Po trzecie: „wiatr” zamiast „ten wiatr”. Po czwarte: przecinek po "biurku”.

Rozdziały III i IV

To był chyba nowy news w szkole. Przez następne kilka dni nikt nie będzie gadał o niczym innym, tylko o tym. Masakra.  – Denerwują mnie niesamowicie te kolokwializmy w opisach. Przez to automatycznie tekst staje się bardziej dziecinny i mniej profesjonalny. Emocje można opisać zupełnie inaczej. Oczywiście w dialogach takie słowa są wręcz pożądane, skoro piszesz o nastolatkach, ale nie w opisach, proszę! No i „nowy news”, bezcenne sformułowanie.

Ludzie nie wiedzą, że na świcie znajduje się człowiek, który nie jest taki jak inni ludzie, że tym człowiekiem jestem ja i ja wywołałam ten wiatr! – Boże, jaka ta Andrea jest pyszna. No i „świecie”. Ponadto po co powtarzasz „ludzi” i mieszasz czasy?

Mówiąc szczerze, to normalny nauczyciel nie zrobiłby wielkiej afery z tego, że uczeń spóźnił się na lekcję. Co najwyżej zrobiłby ci kazanie, ale nauczycielka wf-u jest inna. – WF-u. A skąd to nagłe przejście na „ty”? O mieszaniu czasów już nawet mi się nie chce pisać.

Małżeństwo już sporo lat pracuje w tej szkole i z czego, co wiem to jeszcze dłużej niż dyrektor jest tu dyrektorem. – ???  

Biegłyśmy dopóki nie zniknęłyśmy w widoku z sali gimnastycznej. – ??? Chyba raczej „biegłyśmy, dopóki nie zniknęłyśmy z zasięgu wzroku osób zgromadzonych na sali gimnastycznej”. Ponadto nie do końca wiem, jak właściwie nauczycielka wf-u miałaby je zobaczyć? Chyba że zamiast ścian sala miała wstawione szyby, ale nie sądzę.

Pomieszczenie, gdzie panie sprzątające trzymały rzeczy do sprzątania znajdowało się koło nas – w którym. Ponadto panie sprzątające, rzeczy do sprzątania… masło maślane. Przecinek przed „znajdowało”.

Otworzyłam drzwi i tam razem z przyjaciółkami weszłam. Fuj! Ale smród! Myślałam, że się porzygam! Tan zapach domestosu i innych świństw. Brr. W pomieszczeniu było strasznie ciasno i ledwo, co tam wszystkie się mieściłyśmy. – „Domestos” z wielkiej litery. W pierwszym zdaniu „tam” zbędne. „Ledwo co” – bez przecinka. No i niepotrzebne te onomatopeje i kolokwializmy („porzygam”).

-Zaraz kichnę- poinformowałam z wielkim, bólem przyjaciółki. // -Nie! Powstrzymaj to- błagała Nicole z Chloe, ale było już za późno. //  Już po chwili kichnęłam.  Nie umiałam tego zrobić cicho, bo nie umiałam. Nigdy mi to nie wychodził. – Ten fragment to jakaś katastrofa. „Nie umiała, bo nie umiała”? Co to w ogóle ma być? Nic dziwnego, że nie umiała, nikt nie umie kichać cicho, nasza fizjologia nam nie pozwala. Ponadto literówka – wychodziło. Ponadto „błagały Nicole i Chloe”.

Wszyscy tam zebrani od razu popatrzyli w naszą stronę. Paula, która tam stała wytrzeszczyła oczy, gdy nas zobaczyła. Uśmiechnęłam się do niej krzywo, ale ta dalej na nas patrzyła. – Serio, to logiczne, że Paula też tam stała, bo chyba nie wisiała przy suficie. No i to nieszczęsne „ta”. Ponadto „która tam stała” jest zdaniem wtrąconym i powinno kończyć się przecinkiem.

Nie wiedziałam, czy liczy te okrążenia, ale modliłam się w duchu, żeby ich nie liczyła. Sama liczyłam okrążenia, ale to trwało wieki. Czas dłużył mi się strasznie. – powtórzeeeeeeenia, znów. No i „strasznie” to kolokwializm.

(…) Miał piegi i włosy koloru rudego i to bardzo ognistego. Nie to, co moja przyjaciółka Nicole. Ładny to nie był, ale za to sprytny tak. – Przez nagłą zmianę podmiotów nie jest jasne, kogo dotyczy ostatnie zdanie. Wiadomo, że chłopaka, ale gramatycznie to błąd. Ponadto ognisty to ODCIEŃ. I pisze się „nie, to co moja przyjaciółka…”

Ooo... Hak mi. Zrobiło mi się ciepło na sercu, ponieważ oprócz moich przyjaciół ktoś jeszcze podziela mój los – pojęcia nie mam, co to miało znaczyć? „Jak” zamiast „hak”.

Rozdział V

(…) Osób?- zdziwiła się jeszcze bardziej moja przyjaciółka. Uniosła jedną brew.- W jakim sensie? // -Przypominające go trochę z wyglądu, albo jak w przypadku twojego chłopaka... Mające to samo imię. – „Przypominających” i „mających”. Wiadomo, że jedną brew, skoro nie brwi. Ponadto brak przecinka przed „albo”.

Jeszcze tak niewiele i już z rodzicami! – Gramatyka leży i kwiczy. Żadnego orzeczenia, nic?

(…) zaczęłam się powoli wycofywać do tyłu w stronę drzwi wyjściowych. – W jaki sposób można byłoby wycofać się do przodu? Masło maślane, bardziej naukowo pleonazm.

Rozdział XVI

To wszystko było dla mnie czymś nie do ogarnięcia. Nie wiedziałam, co mam o tym wszystkim myśleć. – Kropki nad „i” po raz milionowy. Niestety psują one opisy i sprawiają, że Andrea jest irytująca oraz dziecinna.

Krew już dawno przestała lecieć, ale rana do końca się nie zagoiła. Wciąż się sączyła. – Rana się sączyła?

Nie wiedziałam, co to ma wspólnego z tą kobietą, o której chcę zyskać jakiekolwiek informacje. – zmiany czasu + niepotrzebne „tą”.

Co chwila otwierałam buzię, by coś powiedzieć, ale z moich ust żadne dźwięki się nie wydobywały i musiałam je zamykać. Musiało to wyglądać bardzo śmiesznie, ale mało co mnie to obchodziło. – Zmieniałbym kolejność w pierwszym zdaniu na „z moich ust nie wydobywały się żadne dźwięki”. Ponadto „zamknąć”, czasownik w formie dokonanej. Po drugie, Andreę interesuje wszystko, co jest z nią związane. Uważa, że obciach wieku to upaść niechcący przed chłopakiem albo mieć niepoukładane włosy…

(…)  typowych wampirów. Przyciąga nie tylko ich, ale i wilkołaki. – Wilkołaki i wampiry to one, nie oni. Błędów gramatycznych z tymi dwoma rzeczownikami jest sporo, a to tylko jeden z przykładów. Powinno być „je” zamiast „ich”.

Zorientowałam się, że oto właśnie wszyscy z moich przyjaciół byli z kimś związani, a co najlepsze, wszyscy moi przyjaciele to pary! – ??? Mało fortunne sformułowanie. Rozumiem, że chodzi o to, że nie dość, iż wszyscy przyjaciele Andrei są w związkach, to jeszcze na ogół dobrali się pomiędzy sobą, tak?

Po przebytej drodze przeszłam niewielki kawał korytarza i weszłam do swojego pokoju, który dzieliłam z Nicole. – Niewielki kawał??? Czytelnicy naprawdę zapamiętali, że Andrea mieszka w pokoju z Nicole, nie ma też potrzeby pisać „swojego”. Zamiast „po przebytej drodze” o wiele brzmiałoby na przykład „następnie”.

— W dniu, jak poszłaś z resztą na spacer, ja powiedziałem, że coś popsuło mi się w aucie i muszę zostać. To było kłamstwo. Tak napra... //  — Domyśliłam się — przerwałam mu w pól słowa (…) – pół. Ponadto, wow, Andie, skąd się wziął ten nagły przypływ logiki? „W dniu, jak” zmieniłabym na „w dniu, kiedy/w którym” albo „wtedy, gdy”. Ponadto, teraz robisz egoistę z Nathana? Po co to „ja”?

Zazwyczaj siebie unikamy, bo nie chcemy mieć ze sobą nic wspólnego. – Kropka nad „i” w wykonaniu Nathana. A więc to Twoja tendencja, nie samej Andrei. Błagam, uważaj na to!

Rozdział XVII

To było za wiele – tego.

Nic nie mogłam poradzić na to, że byłam mała w przeciwieństwie co do niego. – No raczej, taka już jej natura. „W przeciwieństwie DO niego”.

 Oni coś myśleli, a Nathan wypowiadał swoje zdanie na głos. Bardzo mnie to zaintrygowało. Dotarło też do mnie, że wampir przez ten cały czas, kiedy wydawało mi się, że zna moje myśli, on je czytał! Gdybym od początku wiedziała, kim jest, to to nie byłoby dla mnie takim szokiem. Tak teraz musiałam powstrzymywać się, by nie otworzyć ze zdziwienia buzi, co w takiej sytuacji byłoby komiczne. – Mało zgrabnie opisałaś ten proces czytania sobie nawzajem w myślach, zgrzyta stylistycznie. No i rozwala mnie, że A. nadal myśli w takich sytuacjach o tym, że mogłaby sobie narobić obciachu, impossible.

(…) zauważyłam, że brązowe zwierzę, które jeszcze przed chwilą było przede mną jakieś kilka centymetrów, stał trzy metry (…) – stało. Przecinek po „chwilą”.

Rozdział XVIII

Chciałam jęknąć, ale moje suche wargi nie miały zamiaru się podnieść. – A może „otworzyć”?

Boleść wciąż dawała o sobie znać. – ???

(…) w coś strasznie okropnego – Pleonazm + kolokwializm.

Czułam, jak moje, jak dotąd słabe paznokcie, które przy każdej okazji jaka mnie kiedykolwiek dopadła łamały się, wbijały się teraz w moją skórę, prawdopodobnie pozostawiając na niej swoje odciski w postaci półksiężyców. – Nieco za długie zdanie, można by je rozdzielić na pół albo zrezygnować z niektórych określeń. Ponadto, wow, czyżby Andrea miała coś nieidealnego w sobie? Brakuje przecinków po „okazji” i „dopadła”, ponieważ to zdanie wtrącone.

Od samej głowy, aż po sam czubek palców u stóp. – Jeden czubek? No i powtórzenie „sam”.

Moje serce biło już straszne szybko, co wydawało mi się niemożliwe. Miałam wrażenie, że wybuchnie jak jakaś bomba zegarowa i po nim jak i po mnie nie będzie co zbierać. Przez moje gardło zaczął się wydobywać kolejny krzyk, który zmusił usta do ponownego otwarcia się, by wrzask mógł wyjść na ten świat. – Porównania dziwne, a już szczególnie to „po nim, jak i po mnie (…)”. No i jakoś niebezpiecznie porównałaś wrzask do porodu.         

(…) mocniej powieki i zaczęłam oczekiwać na skończenie się tej okropnej męki. Serce zabiło jeszcze raz, uderzając bardzo mocno. Spowodowało to okropny ból przez który myślałam, że ktoś perfidnie przebił je ostrym sztyletem. Czekałam aż odpłynę w nicość, ale mój narząd na powrót zaczął bić. Natomiast ból, jaki do tej pory mi towarzyszył, zniknął (…)  – Powinnaś rozpocząć od nowego akapitu moment, w którym dziewczynę nagle opuszcza ból. Dodatkowo brakuje przecinka przed „przez który” (choć to zdanie akurat w ogóle dziwnie brzmi, no i jeszcze to nieszczęsne „perfidnie” zupełnie nie pasuje). Brak także przecinka między „czekałam” a „aż”.

To mi nie pasowało mi musiałam się dowiedzieć, dlaczego tak było? Przebywanie tutaj przypominało mi to, co wydarzyło się w nocy, a tak bardzo pragnęłam, by o tym zapomnieć. – I musiałam/pragnęłam zapomnieć.

 Teraz dowiedziałam się, że ja tutaj należę i jestem jedną z ich stworzeń. – Jakich „ich stworzeń”, co?

(…) pozostawić przyjaciół, to bym jakoś zniosła, bo w końcu nie są mi aż tak bardzo bliscy, ale i tak by mi ich brakowało. Rodzice to w końcu najbliższe mi osoby. – Niezgodność podmiotów, przez co zdania brzmią nielogiczne. No i wreszcie A. przyznaje, że przyjaciele nie są dla niej zbyty bliscy. Cóż, to jest grupa dobrych znajomych, a nie przyjaciół, ot co.

Jak dzisiaj pamiętałam, jak po nocach płakałam, bo było mi okropne smutno, a moje serce z dania na dzień rozpadało się na milion malutkich kawałeczków – drugie „jak” zamień na „kiedy”, zaś „bo” na „gdyż” albo „ponieważ” (często powinnaś to robić, szczerze mówiąc). Literówki: „okropnie”, „dnia”.

Ja sama bałabym się powiedzieć swojemu dziecku takie coś, bo nie wiedziałabym, jak by zareagowała. – Zareagowało. No i „takie coś” brzmi źle.

            (…) upust mojej złości. Czułam jak ze mnie ubywa, ale za to na jej miejsce wskakiwał niewyobrażalny ból, spowodowany tymi wszystkimi wydarzeniami. – Co ubywa? Przecinek po „czułam”. „Wskakiwał” brzmi dziwnie.

Starałam się odgonić tą ponurą myśl, która co chwile pojawiała się na powrót – Przegonić/tę/chwilę/ponownie.

 (…) przez co musiałam wyglądać jak psychicznie chora fanka Justina Biebera, którego właśnie zobaczyła i śliniła się na jego widok. – słiiiiiiiiiitaśnie do kwadratu. Zonk. Błagam, zrezygnuj z takich gadek w opisach.

Nathan gdy patrzył na mnie, wydawało mi się, że czuje się tak samo podle, jak ja. – Zdanie stylistycznie leży i kwiczy. Proponuję na przykład: „Patrząc na Nathana, doszłam do wniosku, że musiał czuć się co najmniej tak samo podle jak ja”.

— Nasza nienawiść jest od samego początku. Od początku naszego istnienia. Nie mam pojęcia, skąd to się wzięło – Nathan, proszę, chociaż ty nie stawiaj kropek nad „i”! Powinno być: „mówi się, że nienawiść między nami istnieje od samego początku, nie mam pojęcia, skąd się wzięła.”

Jedni mają te, co posiada cała reszta bez wyjątków, a pozostali jeszcze dodatkowe, ale takich dużo nie jest (…) – Mało fortunne zdanie, zmieniłabym całe. Na przykład tak: „część umiejętności posiadamy wszyscy, ale niektórzy z nas potrafią coś jeszcze, coś unikatowego (…)”.

 (…) pamiątki koło oka i przez dobre bite dni z nim chodził, a ja czułam się okropnie głupi mimo, iż zapewniał mnie, że nic się nie stało. Ja i tak wciąż miałam poczucie winy, bo w końcu nieźle mu przywaliłam i było mi z tym źle. Teraz starałam się, by nie było taj sytuacji z Nathanem, choć ciekawiło mnie, czy w ogóle by coś poczuł? – Głupio, mimo iż/wciąż czułam się winna/Nie chciałam, by podobna sytuacja powtórzyła się z Nathanem.

Rozdział XXXIV

— Dlaczego? — Oczy Vincenta patrzyły na Nathana z niedowierzaniem. – A może po prostu „Vincent patrzył”, hm?

Jesteś jeszcze młody i nie marnuj życia na takie coś. – Na coś takiego.

Nathan nie był z tego zadowolony, ale wiedział, że nie zmieni zdania przywódcy. Westchnął ze zrezygnowaniem. Pokręcił lekko głową i zdenerwowany wyszedł z domu. Harry za nim. Nie rozumiał, dlaczego przyjaciel chciał iść na poszukiwania. Również był zdania, że szukaniem trzeciej osoby powinny zająć się ci, o których jest mowa w przepowiedni. Mieszanie się w to nie musiało koniecznie pomóc. – W narracji trzecioosobowej musisz zwrócić uwagę na obecność różnych podmiotów i nie dopuścić do ich niezgodności. W opisach przez to czasem nie wiadomo, kto co robi. Podobnie w dialogach trzeba częściej dawać do zrozumienia, kto się wypowiada. W tym przykładzie w połowie akapitu zmieniasz narratora z Nathana na Harry’ego. Z innych błędów: „Harry za nim” powinno być częścią poprzedniego zdania, dodatkowo „powinni zająć się ci”, a najlepiej, aby nie powtarzać czasownika być w ogóle zmienić to zdanie.

Później wyszedł z pokoju, pozostawiając osłupiałych wampirów, do których echo niosło dźwięk jego lekkich kroków – osłupiałe wampiry. Już o tym wcześniej pisałam. Dodatkowo „do których echo (…)” brzmi bardzo niezgrabnie.

Nigdy nie wiedziała, co ma na myśli jej opiekunka, którą uważała za swoją matkę, gdyż jej nigdy nie miała. Zmrużyła oczy w nadziei, że może wtedy coś zobaczy. To nie pomogło. Rozchyliła usta, by coś powiedzieć, cokolwiek, ale skończyło się na ich zamknięciem. – Po pierwsze: „gdyż tej nigdy nie miała”. Choć tak naprawdę najlepiej w ogóle byłoby to zmienić, ponieważ każdy ma matkę, niektórzy tylko jej nie znają. Po drugie: „na ich zamknięciu”.

Wstała od stołu, a książkę oddała swojej nauczycielce. Ta przyjęła ją – nie trzeba podkreślać, że opiekunka wzięła książkę (ten czasownik pasuje tu o wiele lepiej)

Gdy już księga zniknęła, obie wiedziały, że pojawiła się u czarownicy, która miała nauczać kolejną osobę. – Gdy księga zniknęła. Ponadto „pojawiła się” odnosi się do książki, to wiemy, ale przez niezgodność podmiotów można by pomyśleć, że do którejś z czarownic.

Miała nadzieję, że jak przywódca nie pozwoli mu pójść, on posłucha. Nie wiedziała, że ma tak nieodpowiedzialnego brata. Myślała, że wie, w co się pakuje. Nie potrafiła powiedzieć, co nim kierowało. – Po pierwsze: mogłabyś wspomnieć choć raz, kim jest „ona”. Po drugie: zdania są dość wyszczekane, można by je połączyć. Po trzecie: „w co się pakuje” tyczy się Nathana, a nie jego siostry. Po czwarte: powtórzyłaś słowo „wiedzieć”.

To źle może się skończyć. – To źle się może skończyć.

Kiedyś w ten sposób chciał odnaleźć Andreę, ale nie mógł, ponieważ całkowite połączenie się osób z przepowiedni robi się, gdy złączą się za pomocą złapania za dłonie. – ?! Po pierwsze „robi się” to kolokwializm, po drugie pomieszałaś czasy, a po trzecie, generalnie kulawo wyszło Ci to tłumaczenie.

Wampir Zastanawiał się, jakim cudem czarownicom to się nie nudziło. Wszystko było poukładane w tym samym szyku i było niemal identyczne. Z pewnością założyłby się, że wnętrza wszystkich chat również wyglądają tak samo. Czarownice ceniły sobie porządek, a ułożenie wszystkiego w ten sam sposób może miało odstraszać? – Powtarzanie „być” oraz „wszystkiego”. „Zastanawiał” małą literą.

Czuł, że użyto tam magii, ponieważ pomieszczenie nie zmieściłoby się w takim pomieszczeniu. Szczególnie że znajdowały się drzwi. Przez jasność, jaka dochodziła znad przeciwka, Nathan zawahał się, czy iść dalej. W górze zauważył okna, przez które przedostawało się światło dzienne – z naprzeciwka. Pomieszczenie nie zmieściłoby się w pomieszczeniu, bo znajdowały się tam drzwi: logiczne i w ogóle bez powtórzeń. Inne błędy: „z powodu jasności, która (…)” oraz „na górze”. 

Wampir ich obydwoje wziął za ręce i teleportowali się do lasu. Nathan planował wylądować zupełnie gdzie indziej i nie miał pojęcia, dlaczego stało się inaczej. W oddali usłyszeli krzyki przepełnione zszokowaniem i złością. Nie chcieli przypadkiem zostać znalezieni, więc ruszyli biegiem jak najdalej od miejsca zdarzenia. Mieli nadzieję, że już nic nie spotkają na swojej drodze, ale niespodziewanie uderzyli w niewidzialną ścianę. Chcieli zawrócić, ale za nimi ściana była również. Jak się okazał, byli zamknięci  w czymś na kształt dużego pojemnika. – „Wampir wziął ich obydwoje”, „dlaczego stało się inaczej” – zbędne. Dodatkowo „szokiem”. Nie miała tu miejsce żadna zbrodnia, więc „miejsce zdarzenia” brzmi mało fortunnie. Wyrażenie „za nimi ściana była również” nie dość, że ma złą składnię, to jest mało fortunne ze względu na powtórzenia.

Rozdział XXXV

Nie sądzili, że któraś z czarownic, a tym bardziej ich przywódczyni, mogłaby mieć wizję, że poszukują ostatniej osoby z przepowiedni. Za każdym razem, gdy próbowali się wydostać, musieli zderzyć się z niewidzialną ścianą, która otaczała ich z każdej możliwej strony. Nawet znajdowała się na górze. Zaczynało ich to irytować, ale mimo to nie przestawali próbować. Dla kogoś stojącego z boku musiało wyglądać to zabawnie, gdyż trzy osoby zamknięte w niewidzialnym ,,czymś’’ za wszelką cenę chciały wyjść na zewnątrz, a stojąca na uboczu czarownica miała założone na piersi ręce i z lekkim rozbawieniem patrzyła ma swoich więźniów. – W pierwszym zdaniu: „poszukują” nie odnosi się do czarownic, niezgodność podmiotów. Potem „zderzali się”, a nie „musieli się zderzyć”. Następnie składnia: znajdowała się nawet na górze”. W ostatnim zdaniu: „niewidzialne coś” brzmi mało profesjonalnie, ponadto „próbowały” brzmiałoby lepiej niż „chciały”, a czarownica „patrzyła NA więźniów”.

 Ściana, w miejscu, gdzie była dłoń Andrei, zadrżała, ujawniając swoje istnienie. – Mało zgrabne zdanie. Proponuję: „w miejscu, w którym znajdowała się dłoń Andrei, niewidzialna ściana drgnęła, ujawniając swoje istnienie”.

To było dla niej coś wywołujące ogromny szok. – To „coś” jest naprawdę katastroficzne.

Nikt wtedy nie wiedział, że z powodu połączenia, które zostało wytworzone pomiędzy czarownicami przez czar, którym odbiera się moce, część mocy Morgany przedostała się do Mary. Zorientowano się dopiero wtedy, gdy Morgana nie mogła wykonywać pewnych rzeczy. Niestety zaklęta zniknęła. – W pierwszym zdaniu znalazło się za wiele „których”, przez co logika wypowiedzi nieco zanikła. Powtórzyłaś także „moce”. No i co to za słowo „zaklęta” użyte jako podmiot?

— Teraz nikt nie będzie mógł czytać w twoich myślach. //— Tak zawsze? – Tak na zawsze.

Miała zamknięte oczy. Jej cała twarz była w zmarszczkach, natomiast siwe włosy upięte w luźnego warkocza, dodającego sobie uroku. – (…) siwe włosy upięła w luźny warkocz dodający jej uroku.

Bestia była w ogromnych rozmiarach, a co najważniejsze, bardzo silna. – Ogromnych rozmiarów.

Z jego ust ciekła ślina, która kropelkami spadała na ziemię, wypalając dziury w miejscach, w które wylądowała. Wiedziała, gdzie ma lecieć. – Ślina wiedziała, gdzie ma lecieć? Brak logiki ze względu na niezgodność podmiotów. Ponadto „w których”.

To bestia rzucała w nią kolcami, wydobywającymi się z jej ust i mającymi taką samą truciznę, co ślina. Zaczęła uciekać. – Ślina zaczęła uciekać? Jakoś lubisz personifikować tę ślinę, nie powiem. Ponadto w pierwszym zdaniu też nie wiadomo, z czyich ust wydobywały się kolce: bestii czy ofiary. Musisz dodawać informację o osobach, aby nie mieć problemu z niezgodnością podmiotów.

W okolicach rozdziału dwudziestego z lubością pisałaś „jaki” zamiast „który”.

LOGIKA

Na początku jest z nią naprawdę źle. W ostatnich rozdziałach zdecydowanie się poprawiasz, prawie nie ma tego typu błędów.

Prolog

Jak na swój wiek była bardzo mądra i wiedziała, że nie potrafiłaby panować na tym żywiołem.  (…) Potrafiła to, czego inni nie umieli, ale gdzieś głęboko w sobie czuła, że tak nie powinno być. Przeraziło ją to. Wiedziała, że ludzie nie umieją takich rzeczy, a osoba, która to potrafi, nie jest normalna. Postanowiła to zachować w tajemnicy i nikomu tego nie mówić, nawet rodzicom. Tak odkryła swój nieludzki dar... – Coś za mądra ta Andrea jak na sześciolatkę. Dziecko byłoby zachwycone, jakby umiało coś takiego i nie myślałoby, czy to możliwe, czy nie, a przynajmniej nie od razu. Jakoś nie chce mi się wierzyć, że jak już by doszła do wniosku, że jednak potrafi panować nad wiatrem, to nie powiedziałaby tego rodzicom, o ile wcześniej nie stałoby się coś strasznego związanego z tą mocą, a tutaj tak nie było. Ponadto wyrażenie „nieludzki dar” jest za bardzo pejoratywne. „To” aż roi się w tym fragmencie…

Nagle rozległ się rozpaczliwy szloch. Zaniepokojona zaczęła nasłuchiwać. Przerażona stwierdziła, że płacz należy do jej matki. Szybko niczym torpeda, pobiegła do domu. – Niesamowity słuch – czyżby kolejna umiejętność? Ponadto „jak torpeda” i już bez przecinka

Poruszę jeszcze kwestię zaginięcia barta. Jak dla mnie zbyt dużą robią z tego tragedię, zaginął to nie znaczy umarł, szczególnie jeśli ma osiemnaście lat, to może sobie znikać na dłuższy czas… Powinni rozpocząć poszukiwania, a nie siedzieć i się zamartwiać. Owszem, później okazuje się, że minęło dziesięć lat, a brata nadal nie ma, więc rozpacz jest uzasadniona, ale nie tak szybko, nie w prologu.

Rozdział I

Odkąd mama wyleczyła się z depresji, bez przerwy się o coś mnie czepiała, na przykład o to, że za dużo czytam książek lub że się uczę lub za późno wracam do domu... – czepiała się, że się uczy? Szczególnie że chwilę później piszesz, że marzyła o tym, aby córka została prawnikiem? Ponadto przecinek przed drugim „lub” (reguła niżej). Plus „mnie o coś” – zmiana kolejności.

Alexandra chciała coś powiedzieć, ale w tym samym momencie coś strasznie huknęło, a samochód automatycznie zwolnił. Strasznie nim trzęsło.  Za nami jakieś auto głośno zahamowało, a jego kierowca zaczął wykrzykiwać pod naszym adresem przeróżne wyzwiska. Klną jak szewc. Jeszcze gorzej niż kierowcy ciężarówek! To wszystko tak szybko się działo, że nawet nie wiem, kiedy z przyjaciółkami zaczęłam piszczeć. Alex i Chloe z przerażonymi minami były przytulone do siebie, a na dodatek miały wytrzeszczone oczy. Ja z taką samą miną przywarłam do fotela. Nie miałam do kogo się przytulić... Za nami kierowcy samochodów trąbili klaksonami. – Mało logiczne. Rozumiem, że Alex i Chloe, skoro mogły się do siebie przytulać (nie „być przytulone”, to język polski, nie angielski, używamy częściej strony czynnej), to siedziały z przodu? Jakim więc cudem Andrea mogła dostrzec wyraz ich twarzy? Zresztą nawet jakby mogła, to raczej sama miała spory problem. Oprócz tego okna musiały być otworzone, skoro dziewczyny słyszały przekleństwa kierowcy, a nigdzie o tym nie wspomniałaś. Ponadto w dwóch pierwszych zdaniach powtarzają się niepotrzebnie słowa „strasznie” i „coś”, a to pierwsze to w ogóle nie pasuje do końca do opisu, bo jest kolokwializmem. No i z tym piszczeniem to też do końca nie trafiłaś, bo niby co ma szybkość wydarzeń do konieczności wydawania takiego dźwięku? Ostatnie zastrzeżenie to błąd ortograficzny – on „klął jak szewc”, „klną” to „oni”.

Następnie Andrea idzie z paczką do szkoły, dochodzi pod nią, a potem: „Tam pożegnaliśmy się, a ja z Matthewem i Nicole poszłam na historię”. To z kim się niby pożegnała?! Z którymi przyjaciółmi? No i „Matthew”.

-Pomyślałam sobie, że moglibyśmy gdzieś pojechać- powiedziała najwidoczniej niezadowolona z tego, że nie okazałam nawet najmniejszego entuzjazmu. – Nie widzę w tej wypowiedzi nawet grama sugestii, z której powodu Alex mogłaby być niezadowolona, ale okej.

Rozdział II

Oczywiście mnie to jakoś specjalnie nie interesuje. Po prostu jestem ciekawa.  – SZCZYT logiki po raz drugi. Andrea W OGÓLE sobie nie zaprzecza.

Po raz pierwszy wywinęłam nauczycielowi taki numer. Nigdy wcześniej nie przyszłoby mi to do głowy. No, ale jak człowiek się wkurzy, to różne rzeczy przychodzą mu na myśl... – Podejrzewam, że Lewis denerwował Andreę już od dawna, więc mało w tych stwierdzeniach logiki.

 -Zbierajcie papiery!- warknął Lewis. // To do mnie jakoś nie dotarło. – Chyba jednak dotarło, skoro to usłyszała. Inna kwestia, że się nie przejęła.

Rozdział III

            Ten wiatr... Jak ja mam u licha go zlikwidować?! Jeszcze nigdy nie wywołałam takiej wichury. Zawsze był to mały, niegroźny wiaterek, który zazwyczaj udawało mi się zlikwidować... Im staję się starsza, to tym mam większe trudności z użyciem mojego daru. Miałam już go prawie opanowany, a tu proszę! Wymknął mi się spod kontroli. Czy znowu przed dwa lata, albo i dłużej będę musiała się uczyć nad nim panować? A co, jeśli tym razem mi się nie uda i stanę się niebezpieczna dla otoczenia? Co ja wtedy zrobię? Ucieknę, czy co? Przecież to nie może się tak skończyć – przeczysz sobie w tym fragmencie. To w końcu dotychczas panowała nad swoimi umiejętnościami czy nie? Wydaje mi się, że chodzi Ci o to, że po wielu trudach udało jej się opanować moc, a teraz z niewiadomych powodów wymyka się jej znów spod kontroli. Ale to z powyższego akapitu NIE wynika.

Dopadły mnie Chloe z Nicole. Nawet nie wiem, która się mnie o to zapytała. Obie uśmiechały się promiennie, ale najbardziej Nicole.  – Bardziej Nicole. Nie było trzech osób, a tylko dwie.

Ucieszyłam się, że tak bardzo ją to cieszy. Zrobiło mi się z tego powodu ciepło na sercu. // -Jasne, że widziałam. Ale była beka!- zaśmiałam się głośno. // -Lewis nie zapomni tego do końca życia!- mówiła Chloe.
"Ja szczególnie ", pomyślałam zmartwiona. // -Widziałyście, jak to okno się otworzyło? Przecież wcześniej było zamknięte. To nie jest normalne, że tak nagle się otworzyło- powiedziała tonem, jakby właśnie odkryła coś ważnego. – I po co ta kropka nad „i”, Chloe? To powtarzanie… Również w tym cieszeniu się narratorki na początku…

Zrobiło mi się głupio, bo gdybym nie kichnęła, to nauczycielka by nas nie znalazła i dawno byłybyśmy poza szkołą.  – To pierwsze to może i racja, ale poza szkołą by nie były, bo nadal by się kryły w tym schowku.

-Wymiękasz?- spytał złośliwie Nathan, gdy go mijałam nie wiem który raz. Spiorunowałam go wzrokiem i przyśpieszyłam tak, że dogoniłam przyjaciółki. //       Przebiegłyśmy już cztery okrążenia. Miałam tego serdecznie dosyć. Myślałam, że padnę! – Andrea raczej wie, który raz przebiegła koło Nathana, skoro przed chwilą była na trzecim okrążeniu, a teraz jest nas czwartym… Chyba że aż tak nie myśli.

Czułam, że na twarzy mam wypieki. Musiałam je mieć, bo moje przyjaciółki też je miały. – Kolejny szczyt logiki. Nie mówię już nawet o powtórzeniach.

Gdy skręcałam, to te kilka metrów biegłam z zamkniętymi oczami. Dopiero gdy wiedziałam, że zaraz będę musiała skręcać to je otwierałam. – ??? Brakuje przecinka przed „to” w drugim zdaniu.

Wstałam z ławki. Dopiero teraz zorientowałam się, że nie mogłam chodzić. Byłam taka padnięta. Szłam jak stara babcia. Dobrze, że nikogo nie było w pobliżu. To byłby obciach. Wyszłam z szatni kiedy do głowy wpadł mi pomysł, żeby zemścić się na nauczycielce wf-u. – Nie mogła chodzić, mimo że wstała i szła (nawet jeśli „jak babcia”). Ponadto nagle magicznie odzyskała siły i poszła się mścić. Mało logiczne. Brakuje przecinka po „szatni”.

Rozdział IV

Mowę mi odebrało. // -Ale on jest odważny- powiedziałam do siebie. – Szybko jakoś tę mowę odzyskała.

Rozdział V

Spodni nie chciałam ubierać, bo i tak wiedziałam, że nie dam rady ich założyć – Matko…

Zaczęłam przyglądać się ponuremu obrazowi miasta. Wszędzie była droga – w mieście to bardzo dziwne, że są drogi…

Ludzie, którym się przyglądałam to szli na jakieś zakupy, do pracy, lub po prostu byli na spacerze...  – Skąd ona niby wie, gdzie szli przechodnie? Jest jakąś wyrocznią? Zdanie jest też mało poprawne gramatycznie z „to szli”, ponadto brakuje przecinka przed „to”, zaś zbędny jest ten przed „lub”.

Rozdział XVI i XVII

(…) a ręce miałam owinięte wokół swoich nóg. Wciąż się trzęsłam ze strachu, a w tej pozycji czułam się bezpiecznie. Byłam pod ostrzałem spojrzenia Nathana, który bacznie mi się przyglądał. – Kolejne przykłady stawiania kropek nad „i” w ostatnim zdaniu. A wcześniej… to co, w końcu się boi, czy czuje się bezpiecznie? Jakbyś dodała „względnie” przed bezpiecznie, byłoby znacznie lepiej.

Nathan musiał go rozpalić, bo ja nie byłam w stanie. Przez cały ten czas odkąd siedziałam tu z nim, nie odzywaliśmy się od siebie. – „Ten”, „tu” itd. Po co? Ponadto przez niezgodność podmiotów wygląda na to, że Andrea siedzi z czymś, co Nathan rozpala, a więc ogień. Zresztą trochę dziwnie brzmi, że „nie była w stanie” rozpalić ognia, skoro to jest jedna z jej wyjątkowych umiejętności.

To było pewne, bo żaden normalny człowiek nie posiada takich umiejętności, jak ja. Nie wiedziałam jednak, dlaczego powiedział, że nie jestem do końca człowiekiem. Przecież ja nim byłam. Nie robiłam niczego, co nie byłoby ludzkie... – Halo, po raz kolejny sobie przeczysz, Andreo. To w końcu uważasz, że jesteś człowiekiem czy nie, bo zmieniasz opinię w czterech krótkich zdaniach?! Dodatkowo, cały czas zdarza Ci się używać tego nieszczęsnego czasu teraźniejszego.

Przełknęłam z trudem ślinę, bo nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Nie sądziłam, że robiłam takie coś – o jakie „coś” chodzi Ci w drugim zdaniu? Podejrzewam, że o podpalenie lasu, aczkolwiek logicznie nie wynika to z tekstu. Nie mówiąc już o powtórzeniu i o tym, że drugie zdanie w ogóle nie jest potrzebne…

Wzięłam głęboki wdech i zgarnęłam włosy do tyłu, bo zasłaniały mi cały widok. Jak słyszałam ten głos w głowie, to on powiedział, że muszę ufać Nathanowi. – Po pierwsze, jakoś długo te włosy jej nie przeszkadzały, a niby zasłaniały całą widoczność (lepsze słowo). Po drugie, znów tzw. zaimkoza.

— Jesteś kim podobnym — wypalił, co wywołało na mojej twarzy szok. //   — Niby skąd to przekonanie o tym? — zapytałam słabo. Musiałam oprzeć się o ścianę, by Nie upaść. //  — Pewna osoba mi o tym powiedziała... – Aaa, duże braki w logicznym rozumowaniu Andrei przeszły na Nathana, bójcie się, bogowie. Serio, narratorka naprawdę pyta, skąd Nathan wie, że dziewczyna też nie jest zwykłym człowiekiem?? Na jego oczach podpaliła, cholera, las! I to powinien jej odpowiedzieć, tonem pełnym sarkazmu. Chyba że chodziło Ci o to, by Nathan znów nawiązał do czarownicy, ale powinnaś to zagaić w inny, bardziej logiczny sposób. No i powinno być: „jesteś kimŚ podobnym do mnie”, a najlepiej „jesteś podobna do mnie” oraz „nie upaść” zamiast „nie upaść”.

Właśnie usłyszałam już kolejne słowa, które wydawały mi się jakąś głupotą! Czarownica! Jeszcze czego! Wiedziałam, że żyły w średniowieczu, choć to nie była prawda, bo uznawano za nie kobiety, które po prostu znały się na ziołach i tym podobne. Osądzali je za jakąś magię, choć to było kłamstwo i biedne były spalane na stosie. A były niewinne.  – BOŻE, widzisz i nie grzmisz?! Po pierwsze, skąd ona jest taką znawczynią średniowiecza oraz czyjeś winności bądź niewinności? Po drugie, serio, już nawet nie mam siły pytać, dlaczego Andrea neguje każde zdanie wydobywające się z ust Nathana, skoro WSZYSTKO wskazuje na to, że żyje w świecie nadprzyrodzonym?! Mogłaby się zamknąć, wysłuchać chłopaka, a dopiero po zakończeniu rozmowy zacząć o tym myśleć! Aż chce mi się zacząć przeklinać. Gdyby nie te bezsensowne wstawki z jej strony, tę rozmowę czytałoby się znacznie lepiej, w końcu zawiera naprawdę ciekawe informacje!

Jeszcze nigdy nie przypuszczałam, że może mnie spotkać takie coś. – „Jeszcze”, seriously? Dlaczego w ogóle by miała? Przecież nie otrzymała do tej pory żadnych przesłanek o istnieniu wampirów czy wilkołaków, co najwyżej czarów.

Otworzyłam szeroko oczy, bo po opuchliźnie nie było już żadnego śladu. Drżącą dłonią dotknęłam swojej nogi w miejsce, gdzie powinna się ona znajdować. – Nic z tego nie rozumiem. Szukała swojej nogi? A jeśli chodzi o opuchliznę, to dlaczego nie mogła otworzyć oczu wcześniej i czemu w pierwszym zdaniu jest „bo”?

Od ponad godziny siedziałam w szopie — dokładniej w drzwiach — gdzie było narąbane drzewo. Nikt nie wiedział, że tutaj byłam, ale bardzo mnie to cieszyło. – Wtf? Jeśli siedziała w drzwiach, to chyba było bardzo łatwo ją znaleźć. Po prostu nikt, najwyraźniej, nie szukał! Andreo, naucz się wreszcie, że nie jesteś pępkiem świata.

Podziwiałam te malutkie stworzonka, że mimo iż były bardzo malutkie i to jeszcze były jednymi z najmniejszymi zwierzątek, to wciąż ciężko procowały, mimo tych wszytych rzeczy, które je spotykały. – Po pierwsze, dwa razy podkreślasz, że mrówki są „tak małe”. Po drugie, zła odmiana, powinno być „najmniejszych”. Po trzecie, znajdują się tutaj dwie literówki, powinno być „pracowały” i „wszystkich”. Ponadto co takiego złego spotyka mrówki?

Nie było tak ponuro jak zazwyczaj.  – Jeszcze niedawno Andrea zachwycała się widokiem gór, uważała, że jest pięknie…

Dzięki temu w oddali słyszałam, jak ptaki ślicznie śpiewają, co samo zapraszało, by się do nich dołączyć i śmiać się wesoło. – To w końcu dołączyć się, aby śpiewać, czy się śmiać? Ponadto śmieje się na ogół wesoło. No i „samo zapraszało” nie brzmi dobrze.

Już byłam pewna, że ten głos nie zostawił. Że ta osoba mnie zostawiła! A teraz znowu rozbrzmiewa w mojej głowie i śmie mi mówić o jakiś bzdurach! Jak tam można?! – W pierwszym zdaniu „mnie”. W ostatnim „tak”. W przedostatnim „jakichś”. Niepotrzebna zmiana czasu oraz kolejna kropka nad „i”. Ponadto znów to niezdecydowanie Andrei, na początku uważała, może i słusznie, że słyszenie głosów w myślach nie jest normalne. Następnie nie chciała mieć do czynienia z tym głosem. A teraz, kiedy powrócił, to robi mu wyrzuty, że ją wcześniej zostawił. Nie mogę wytrzymać z jej niezdecydowaniem.

Starałam się mu uciec, ale wiedziałam, że nie uda mi się to. Przecież doganiał mnie! – (…)Wbiegłam do ciemnego lasu (…) Nie wiedziałam, dlaczego postanowiłam uciec akurat tam. – Kolejny przykład szczytu logiki, a nawet dwóch. Skomentuję tylko drugi – skoro znów postanowiła uciekać, to gdzie miała to robić, jak nie do lasu, jeśli tylko taką opcję posiadała?!

Pisnęłam w przerażenia, bo wbiegłam w jakieś chaszcze, które miały kolce. Do tego się jeszcze wywróciłam, a w tym samym momencie słyszałam dźwięk rozrywanego materiału. No pięknie. Co najgorsze wpadłam w błoto, gdzie o mało co nie wsadziłam twarzy. Było tak ciemno, że niczego nie widziałam. Syknęłam, bo podczas upadku kolce poraniły trochę moją buzię. Czułam, jak wbijały mi się w skórę, co było bardzo bolesnym doznaniem. – W każdym zdaniu jest coś nie tak. Powinno być: „z przerażenia”. O „jakieś” nie mam siły już pisać. Dodatkowo ciekawe, że Andreę bardziej przerażają kolce niż to, że upadła. Dalej: „w błoto, w które o mało co (…). Ciekawe, że widziała kolce i błoto, skoro było tak ciemno, że „nic nie widziała” (zamiast „niczego”). Ostatnie pytanie – jak w końcu poraniły ją te kolce: trochę czy bardzo?

Nawet po powieki, które zamknęłam, by nie zrobić sobie czegoś z oczami, bez których najprawdopodobniej bym sobie nie poradziła. Nie chciałam być ślepa. Chciałam się ruszyć (…) – ach, ta logika. Raczej nikt, droga Andreo, nie chciałby oślepnąć. I to wcale nie dlatego, że wszyscy ludzie są egoistami, którzy uważają, że ich oczy są najpiękniejsze. Nie, instynkt nakazuje nam w chwilach zagrożenia ratować to, co najważniejsze. A wzrok to najważniejszy ludzki zmysł. Niepotrzebne „po” + czasy.

Gdy były już wystarczająco blisko, zerwałam się z miejsca nie zważając na silny ból – przed chwilą była zaklinowana i NIE mogła się poruszyć. Ale jak usłyszała Nathana, to wszelkie prawa fizyki uleciały do równoległego wszechświata. Brak przecinka po „miejsca”.

W pewnym momencie ktoś mnie złapał. Domyśliłam się, kto to był. – BRAWO, ANDREA!

 — Nathan! Puść mnie! — krzyknęłam najgłośniej jak umiałam, przez co głos już miałam całkiem ochrypły. – Tyle nowych umiejętności zdobyła, a chrypkę ma po trzech słowach?

Miałam ochotę mu uciec, ale wiedziałam, że nie dałbym rady. Do tego jeszcze dookoła było strasznie ciemno i ponuro, co mnie przerażało i przez to odrzucałam swoje myśli na daleki plan. Bałam się, że się zgubię, a ja nie znałam tak dobrze tych gór. Poza tym ogarnął mnie strach. Pojawił się klimat, który powodował na mojej skórze gęsią skórkę. Miałam dziwne przeczucie, że coś może się wydarzyć, ale nie miałam zielonego pojęcia, co. – „Nie dałabym”, nie rób z Andrei chłopca. Mylisz klimat z pogodą. Ponadto, jeszcze przed chwilą Andie chciała uciec Nathanowi najdalej, jak się da, ale wystarczyło, żeby ją dopadł i już zmieniła zdanie? Jakbyś od razu napisała, że nagle przeczucie nakazało Andrei zostać z chłopakiem, brzmiałoby to znacznie logiczniej. Ostatni przecinek zbędny.

(…) powiedział pewny siebie Nathan, ale mimo to i tak zauważyłam, że jest przerażony. Czy on się bał?  –  Geniusz logiki.

Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że rzeczywiście na niebie był księżyc. Jeszcze świecił prosto na mnie! – Wow, cóż za spostrzegawczość. A czy tam nie było przypadkiem drzew zasłaniających księżyc w całości? Ponadto o pełni mówiono już od dłuższego czasu, więc skąd to zdziwienie?

Zostawał mi jedynie mój dar, ale w chwilach zagorzenia bardzo trudno było mi go użyć. – Zagrożenia. Ponadto Andrea potrafi wywołać swój dar w różnych momentach, to, że go nie kontroluje, to inna sprawa. Ale faktycznie, lepiej nie ryzykować, jak wampir ma chrapkę na twoją krew.

Było mi strasznie głupio i źle, że ja tak stronę, a mój kolega cierpi. Chłopak, a raczej wampir wydostał się jakimś cudem z paszczy zwierzęcia i szybkim ruchem wskoczył mu na grzbiet – BOŻE MIŁOSIERNY… Po pierwsze, „stoję”. Po drugie, jakoś łatwo sobie Nathan poradził. Po trzecie, te myśli Andrei w chwilach kryzysowych…

Miałam ochotę się rozpłakać, bo wiedziałam, że już po mnie. Byłam zła na siebie, bo za wcześnie wydawałam na siebie wyrok śmierci. Mogłam jeszcze z tym poczekać, ale żadna inna myśl nie przychodziła mi do głowy. – Ludzie, no to w końcu za wcześnie czy nie? Niech się laska zdecyduje. A najlepiej, to zamiast rozmyślać, niech się skupi na ratowaniu życia.

 Chciałam krzyczeć jak osoba, która właśnie uciekła ze szpitala psychiatrycznego, ale głos nie chciał mi się przecisnąć przez gardło. – Andrea właśnie zauważyła, że coś może być z nią nie tak! Ale akurat w takim momencie każdy mógłby się drzeć jak cholera i to nie byłoby NIC dziwnego. Nie sądzę też, aby głos nie mógł się przecisnąć przez gardło.

Wytrzeszczyłam oczy i myślałam, że zaraz zemdleję, a pierwszy raz miałam takie przeczucie. – Chyba nie po raz pierwszy.

Tak bardzo chciałam się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi – wreszcie, Boże, doczekałam się!!!

Nie mogłam sobie wyobrazić, że miałabym uciec jak ten tchórz i zostawić Nathana. Samego – uciekała kilka akapitów wcześniej bez żadnych skrupułów, ale okej. Nie mówię, że ucieczki w takim momencie nie można zrozumieć, wręcz przeciwnie, ale chodzi o logikę.

Mimo iż z całego serca go nienawidziłam, chciałam, a nawet pragnęłam mu pomóc. – Kilka zdań wcześniej pisze „może go nie lubiłam”. A w poprzednim rozdziale, jak myślała o swoim potencjalnym chłopaku, na myśl przyszedł jej nie tylko Eric, ale i Nathan. SERIOUSLY, NIENAWIDZI GO???

Czasami dziwiło mnie, że dzieci plączą z byle jakiej błahostki. Ja akurat miałam wytłumaczenie i powód. – Dla dzieci ich powód jest najważniejszy na świecie. Andrea jako dziewczynka pewnie płakałaby bardziej niż dziesięcioro innych dzieciaków z powodu w stylu: „nie ma mojego ulubionego rodzaju lodów, to się rozbeczę na amen”. Bo rozumiem, że jednak chodzi Ci o czasownik „płakać”, a nie „plątać”?

(…) a ja co najgorsze nie byłam w stanie się ruszyć. Strach mnie sparaliżował od stóp, do głowy. Z szeroko otwartymi oczami oczekiwałam na jego dalsze poczynania. Nie wiedziałam czemu, ale naszła mnie ochota, by zginąć. Tak. Ja naprawdę tego chciałam. Było to bardzo dziwne, bo chciałam jeszcze pożyć, bo byłam bardzo młoda, a jednocześnie łaknęłam szybkiej i bezbolesnej śmierci. Te odczucia w ogóle do sobie nie pasowały. Wiedziałam, że byłam dziwna, ale żeby aż tak? Nie możliwe. – Boże, dostrzegła swoje dziwactwo, tzn. to, co naprawdę jest w niej dziwne niezależnie od tego, do jakiej rasy należy. Dodatkowo „co najgorsze” z obu stron należy zamknąć przecinkami, „niemożliwe” zaś powinno być napisane łącznie. Brak przecinka  w zdaniu o strachu; no i pomieszanie podmiotów (wychodzi, jakby poczynania dotyczyły strachu).

Wstrzymałam oddech, bo ono się nie ruszało. W moich oczach zgromadziły się łzy. Zwierzę nie żyło. Zawsze lubiłam zwierzaki. Nawet te groźne. Nigdy nie mogłam patrzeć, jak jakieś cierpiało. Teraz jednego Nathan zabił. Nie. Nie znienawidziłam go, ale zrobiło mi się  żal wilka mimo, iż chciał nas zabić.  – Co, na Boga? Taka się nagle empatia obudziła w Andrei? Zazdrości przyjaciołom, nie widzi ich problemów, nie interesuje się ich sprawami, ale nagle sobie przypomina, w trakcie walki, że lubi zwierzęta, więc to smutne, że Nathan zabił takie, które chciało ukatrupić zarówno chłopaka, jak i samą Andreę. Nawet ktoś nie tak egoistyczny i dziwny jak A. odczułby radość w tej chwili. Może później by w jakiś sposób żałował tej śmierci, ale nie w takiej chwili. Po prostu nie. Przecinek przed „mimo”.

Długo na to nie oczekiwałam, ponieważ gdy usłyszałam kolejne łamiące się kości, skoczyły na mnie. – A co do tego ma łamanie kości?

Rozdział XVIII

(…) kropel potu, które spływały mi po całej twarzy, pozostawiając za sobą mokry ślad, który prawdopodobnie mienił się w blasku promieni słońca.  – W życiu nie czuła tak wielkiego bólu, a mimo to ma siłę na takie porównania?

Byłam pewna, że moja jak dotąd nieskazitelna skóra była cała poparzona.  Bałam się, że stała się zwęglona i przypominała wyglądem czarny węgiel, który połyskiwał się w słońcu.– No tak, jaką inną mogłaby mieć idealna Andrea? Zresztą jak coś się zwęgli, to na ogół jest czarne jak węgiel. No i znów te poetyckie porównania w chwilach agonii…

Krew w moich żyłach stała się nienaturalnie gorącą i płynęła pod wielkim ciśnieniem. – gorącA. Ponadto skąd ona wie, jak płynie jej krew i pod jakim ciśnieniem? Ma ciśnieniomierz w mózgu?

Łzy natomiast nie były w stanie przecisnąć się przez moje mocno zaciśnięte powieki, które prawdopodobnie były złączone ze sobą w idealnie prostą kreskę. – Tak, na pewno była idealnie prosta, w końcu należy do idealnej Andrei. Ponadto nie ma potrzeby cały czas w tym opisie podkreślać, że części ciała należą do dziewczyny poprzez używanie różnych odmian zaimka „mój”.

(…) narastający ból, który przyprawiał mnie o płacz. – Nie można przyprawiać o płacz. O dreszcze co najwyżej.

Od pond bardzo długiego czasu spod moich powiek wydostała się łza wielkości grochu. – Nie rozumiem, to ile czasu się ta wielka łza „wydostawała”? I jakie „pond”?

 (…) jak te części różnych urządzeń, których wynalazki nie wyrabiają i zostają dookoła wyrzucane ze swojego miejsca. – ???

W przekonaniu, że mogę się już ruszać, skuliłam się w kłębek, jakby to było lekarstwem na ten cały ból (…) – skąd to nagłe przekonanie i możliwość ruchu?

Chciałam krzyknąć na całe gardło, pokazując tym samym, co ze mną jest, ale chciałam być twarda. – Boże, serio? Wcześniej miała bardziej racjonale wytłumaczenie na to, że leży cicho – po prostu nie była w stanie otworzyć ust. W takim momencie każdy by się darł, jakby mógł. Nikt nie chciałby być twardy. Ponadto powinno być „co ze mną jest nie tak”.

Dopiero po jakimś czasie zdałam sobie sprawę, że on wydostaje się z moich ust, których nie wiedziałam w jakim momencie zdołałam otworzyć. Mój wrzask spłoszył ptaki, które siedziały na koronach drzew. – Jednak za chwilę krzyczy, nie ma już tych głupich przemyśleń. Powinno być: „z ust, które cudem zdołałam otworzyć”. Skąd wiedziała, że ptaki są na gałęziach i że je spłoszyła? Może usłyszała, za pomocą tego swojego supersłuchu, ale nie jest to jasne, zresztą w agonii raczej by nie zwróciła na to uwagi.

Jeszcze wykazywałam się rozsądkiem, ale nie zawsze i miałam wtedy nieprzyjemnie konsekwencje. – Ja bym powiedziała, że już od dawna nie wykazuje się rozsądkiem, ale jeśli w końcu to zauważyła, to może istnieje dla niej jeszcze jakaś szansa?

            (…) leżąca pod moimi nogami z szeroki otwartymi oczami, przepełnionymi przerażeniem. W pewnym momencie zachłysnęłam się powietrzem, bo było to coś okropnego. Nie wybaczyłabym sobie, gdybym coś jej zrobiła. Jej i innemu mojemu przyjacielowi. Załamałabym się i prawdopodobnie popadła w depresję, o ile tak się da. – No tak, Andrea na pewno nigdy by nie popadła w depresję. Przecież ktoś tak świetny jak ona nie miałby powodów, aby się załamać. Oprócz tego: „szeroko”, no i „jej lub komukolwiek innemu”.

Rozdział XIX

 Często robiłam tak, jak miałam słuchać czyiś opowieści, a wysłuchiwałam ich z ogromną chęcią, ponieważ uwielbiałam dowiadywać się o ludziach nowych rzeczy. – Może, ale nie zauważyłam. Jak dla mnie Andrea zawsze była skupiona przede wszystkim na sobie, o innych nie chciała słuchać. Ale cóż, w takiej sytuacji, to pewnie nawet ktoś tak egocentryczny zamieniłby się w słuch. Powinno być „czyichś”.

Oczywiście jeśli chodzi o te wszystkie cechy, a mianowicie słuch, siła i tak dalej, to je posiadasz, co zapewne zauważyłaś, ale są słabsze. Jesteś ode mnie wolniejsza, choć tobie to raczej wydaje się inaczej. Nie posiadasz tych wszystkich rzeczy, ale za to masz, a raczej powinnaś posiadać umiejętność telekinezy, umieć się teleportować, a przede wszystkim hipnotyzować. – Jakich rzeczy nie posiada? Chyba posiada wszystko, tylko w mniejszej mierze? Ponadto to nie rzeczy, tylko umiejętności. Powinno być „siłę”. No i powtarzasz w tym fragmencie z zamiłowaniem słowo „posiadać”.

Rozdział XXXIV

            — Najlepiej będzie, jak się rozdzielimy — szepnął wilkołak, kiedy minęli jedną z prawdziwych czarownic. // Pozostali pokiwali głową i każdy poszedł w swoją stronę. – Zastanawia mnie, skąd wiedzieli, co jest czyją stroną, skoro w ogóle tego nie omówili. I czy mieli wspólną głowę?

(…) po czym wolnym tempem, ale dość szybkim, by szybciutko zniknąć w pola wodzenia, pognała jak najdalej. – Że co?! To w końcu Andrea szła, biegła czy wolno się przemieszczała?! Powtórzyłaś tutaj słowo „szybko”, tempem nie może pognać, no i kolejna literówka, powinno być „widzenia”. W tym krótkim fragmencie mamy więc zarówno błąd logiczny, jak i stylistyczne.

Nie spodziewał się grupki czarownic, otaczającej jedną z nich. – Jedną z czego? Bo z tekstu ani wcześniej, ani później to nie wynika.

Na szczęście wampiry posiadały dar telekinezy, jednak zanim go użył, za pomocą swojej wyjątkowej umiejętności sprawił, że niebo się zachmurzyło, jakby zbierało się na burzę — Nathan potrafił zapanować nad pogodą. Zrobiło się znacznie ciemniej. Wampir wykorzystał dar telekinezy i tak jak kiedyś, wzniósł Andreę ponad ziemię. Ta nie krzyknęła, ponieważ podejrzewała, że nie bez powodu to się dzieje. – Po pierwsze, wiemy już, że Nathan potrafi panować nad pogodą, przynajmniej częściowo, bo kiedy dawno temu Andrea rozpętała wichurę, to nic z tym nie zrobił (ciekawe dlaczego, hm?). Nie musisz też dwa razy pisać o darze telekinezy. W ogóle to wielki szacun dla Andrei, zaczyna najwyraźniej ogarniać, ponieważ nie zaczęła krzyczeć! Powinno być „że nie dzieje się to bez powodu”.

Rozdział XXXV

Kąciki ust Hekate znacznie podniosły się. Nie zdziwiło jej, że dhampirzyca nie miała o niczym pojęcia.  Kto mógłby to wiedzieć, jak nie ona sama? Jedyna posiadała tą wiedzę. – O kim mówisz w trzecim zdaniu, o Hekate czy Andrei? W ostatnim powinno być „jako jedna posiadała tę wiedzę”.  A w pierwszym zdaniu znacznie podnoszące się kąciki ust niezbyt dobrze brzmią.

Miała szkarłatne bez źrenic oczy, posyłające każdemu mordercze spojrzenie. – Po pierwsze, jakie „każdemu”, skoro była tam jeszcze tylko jedna osoba? Po drugie, szyk, powinno być: „miała/posiadała szkarłatne oczy pozbawione źrenic (…)”. Po trzecie, jakim cudem mogła widzieć bez źrenic?

    – ortografia (8,5/10 pkt.)

Prolog

Jak by chciał, żeby coś zrozumiała. – Jakby.

-Ale dla czego?- chciałam się dowiedzieć. Tom to fajny chłopak. Z nim Alex była szczęśliwa. To była świetna para. Co było powodem ich rozstania? – Nie dość, że powinno być „dlaczego”, to jeszcze są powtórzenia czasownika „być”, a ostatnie zdanie jest więcej niż zbędne!

Rozdział II

Toleruje go jedynie ze względu na resztę paczki, do której należę... – TolerujĘ.

A poza tym, to bal absolwentów ma być dopiero w przyszłym tygodniu w piątek popołudniu... – Po południu.

Ja zawsze się na niego wściekam, a gdy ja mu odpyskuje, to on nic sobie z tego nie robi! – co zrobię? Nie mówię już o tym, że odpyskujĘ, ale w ogóle to słowo jest jakieś… dziwne. No i to nieszczęsne „ja”, które tak uwielbiasz w pierwszych rozdziałach. Nie rób z Andrei większej egoistki, niż już jest. Język polski ma to do siebie, że choćby dzięki końcówkom czasowników wiadomo, w jakiej osobie się wypowiadamy!

Może to dla tego, że chciałam się na nim odegrać za to, co robił Nicole. – Dlatego.

Zamiast udzielić jej jakiś korków (…) – jakichś.

W tej chwili czułam się wspaniale, a za razem byłam przerażona. – Zarazem.

Rozdział III

Wstrzymałam oddech, bo myślałam, że to pomorze, ale nie. – PomoŻe. To aż boli!

Gdy ktoś spóźni się na jej lekcję, karze biegać dwadzieścia długości (…) – kaŻe. Boli jeszcze bardziej.

Wygarnęłam bym jej to, co o niej myślę (…) – wygarnęłabym.

Przy tym rozdziale aż sprawdziłam w komentarzach, czy nikt nie zauważył tak rażących błędów. Zauważył, ale nie wiedzieć czemu, ich nie poprawiłaś.

Rozdział V

 -Nie ważne- odparłam. Nie chciałam jej opowiadać o tym wczorajszym zdarzeniu. – Nieważne. No i po co „tym”, odpowiedz mi?!

Zamknięty w sobie otwierający się tylko wtedy, gdy musi i widzący świat w barwach czarno białych... – czarno-białych. Ponadto brakuje przecinek po „sobie” i „musi”.

Jechałyśmy ulicami Nowego Yorku – Nowego Jorku. Jak spolszczać, to całość, a nie tylko część nazwy.

Rozdział XVI

Wydawało mi się, a raczej byłam pewna tego, że nie mówił tego od tak. – Ot tak.

A choć przez chwile nie pomyślałeś (…) – chwilĘ.

Rozdział XVIII

Nie puszczę Cię – cię. To nie list, żeby „Ty/Cię” pisać wielką literą.     

Wydawało mi się to być niemożliwością szczególnie, że łzy takie nie powinny być. To było wbrew prawą natury!  – Wydawało się to niemożliwe. „Prawom”, zresztą tutaj dużo rzeczy jest przeciwko prawom natury, Andreo, powinnaś się skapnąć jakieś kilkanaście rozdziałów wcześniej! Przecinek przed „szczególnie”, a nie po. 

Rozdział XIX

 Śmieje się – śmiejĘ się (mówi Nathan).

Rozdział XXXV

Na niebie znajdowały się gdzie nigdzie chmury. (…) Wiatr bawił się włosami Andrei i Hekate, układając je w nieład. – Gdzieniegdzie. Wiatr układał w nieład włosy? To chyba niezamierzony oksymoron.

(…) rządnej zemsty za to, co jej zrobiono. – Żądnej.

 Nie potrzebne było jej światło, bo bez niego doskonale wiedziała, gdzie podąża. – „niepotrzebne”, „bez niego i tak”.

e     – interpunkcja + zapis dialogów + inne (6/10 pkt.)

INTERPUNKCJA

Rozdział I

Raz nawet wiatr, który wywołałam zrzucił ze ściany zegarek, który spadł na nauczyciela. – zdanie „który wywołałam” jest zdaniem wtrąconym, więc musi być oddzielone od reszty przecinkami z OBU stron. W każdym zdaniu złożonym zdania podrzędne muszą być oddzielone przecinkami z wyjątkiem „i”/,,oraz”/,,albo”/,,lub”, chyba że mamy konstrukcję „albo/albo” i analogiczne, wtedy przed drugim członem stawiamy przecinek!

Jak oznajmiłam rodzicom, że chcę zamieszkać w internacie. to tylko tata poparł moją decyzję. – Przecinek zamiast kropki.

Jeśli chodzi o zakupy to zawsze! – Przecinek po „to”.

(…) jak ludzie, którzy stali w co najmniej kilometrowym, albo i dłuższym korku odjeżdżali i posyłali nam gniewne spojrzenia. – To jest właśnie ten przykład „albo”. No i przecinek po „korku”.

 -Nie on ze mną moja panno, tylko ja z nim- powiedziała oburzona. – Przecinek po „mną”, zawsze przed wołaczem stawiamy ten znak interpunkcyjny.

A moje przyjaciółka zanim związała się z Tomem, mogła go lepiej poznać... – Przecinek przed „zanim” patrz punkt pierwszy. Często również nie stawiasz przecinka przed „ile” w zdaniach złożonych. No i „moja”.

Powoli jadłam swoją słodycz. Mimo, że był zimny, to i tak było mi gorąco. Czułam jak krople potu spływają mi po twarzy. – „mimo że”, podobnie jak „chyba że” lub „prawie że” to wyjątek, nie stawiamy pomiędzy członami tych wyrażeń przecinków. Jak coś, to stawiamy przecinek PRZED takim wyrażeniem. Dodatkowo brakuje przecinka po „czułam”. No a jeśli chodzi o logikę, o jedzeniu lodów było napisane dobrych kilka zdań wcześniej, więc nagły powrót do ich konsumpcji i nazywanie ich słodyczą jest dość ryzykowne. Ponadto słodycz to „ona”, nie „on”.

 A poza tym, żaden którego znam, nie wpadł mi w oko. – Przecinek przed „który”… Toż to podstawa. Pierwszy zaś niepotrzebny.

Rozdział II

Nie było, co narzekać. – Przecinek zbędny.

Gdy szedł to patrzył pod nogi. – Brak przecinka po „szedł”. Zresztą lepiej brzmiałoby „idąc, patrzył pod nogi”.

Jakbym zrobiła nie wiadomo, co – Przecinek zbędny.

Rozdział XXXIV

Ale siedząc w miejscu i tak nic nie zdziałamy. – Przecinek po „miejscu”.

 Podniosła zgiętą w pięść dłoń, ale z wyciągniętym palcem wskazującym i uśmiechnęła się triumfalnie. – Przecinek po „wskazującym”. Ponadto dłoń może być w pięść „zaciśnięta”, nie „zgięta”.

Wszyscy byli niemal, w stu procentach przekonani, że przywódca wampirów nie zgodził się na uczestnictwo Nathaniela w poszukiwaniach. – Przecinek po „niemal” zbędny.

Rozdział XXXV

Nie mam pojęcia o czym mówisz – Przecinek po „pojęcia”.

— Ciesz się tą chwilą póki możesz. – Przecinek po „chwilą”.

ZAPIS DIALOGÓW

            Właściwie wszystkie dialogi w pierwszych rozdziałach są zapisane nieprawidłowo. Podejrzewam, że wiesz, o czym mówię, ponieważ od szesnastego rozdziału zaczęłaś zapisywać je w miarę poprawnie. Na wszelki wypadek przesyłam linki: http://www.jezykowedylematy.pl/2011/09/jak-pisac-dialogi-praktyczne-porady/ oraz http://www.ekorekta24.pl/aktualnosci-jezykowe/16-opracowanie-tekstu/122-myslnik-pauza-polpauza-i-dywiz-lacznik-czym-sie-roznia-i-jak-je-stosowac

INNE

Rozdział I

Ja muszę zająć się młodsza kuzynką – młodszĄ.

Mi do szczęścia chłopak nie jest potrzebny. – Mnie. Na początku zdania zawsze piszemy „mnie”, a nie „mi”

"cześć" – Prawidłowy cudzysłów wygląda tak ,,”.

Rozdział II

Przymrużyłam oczy(…) – Co zrobiła? Chyba zmrużyła.

-No, że mnie nie polubią... Bynajmniej matka Pala- wyjaśniała. //  -No co ty?! Jak ciebie można nie polubić?!- wybuchłam. Paula to fajna dziewczyna.  Dobrze wychowana i niczego jej nie brakuje. – Po pierwsze: nie „bynajmniej”, a „przynajmniej”. To nie są synonimy – http://portalwiedzy.onet.pl/140089,,,,bynajmniej_a_przynajmniej,haslo.html. Po drugie: „Paula”, nie „Pala”. Po trzecie: czy Andrea naprawdę uważa, że życie jest na tyle łatwe, że jak ona uważa kogoś za „fajnego” (okropny kolokwializm, be!), to każdy inny musi też tak sądzić i od razu trzeba wybuchać na samą myśl, że Paula obawiała się, czy mama jej chłopaka obdarzy ją sympatią? Jeden z wielu przykładów egoizmu głównej bohaterki. Ech… Po czwarte: w ostatnim zdaniu pierwsza część to równoważnik, a druga już nie i niezbyt dobrze brzmi to gramatycznie.

Rozdział III

 -Ale dudni w uszy – w uszach.

-No wstawać!- popędziła pani Lewis. – Popędziła nas.

Na kolką to troszkę pomogło, bo aż tak nie bolało – kolkę. I znów stawiasz kropkę nad „i”.

Rozdział IV

Z czego, co wiem, to jeszcze nikt nigdy nie dał jej w kość. Ja będę pierwszą osobą, ale nikt nie będzie o tym wiedział. – Z tego. No i powtórzenie słowa „być”, którego można by uniknąć, pisząc np. „ale nikt się o tym nie dowie”.

Posiadanie moich umiejętności zmienia mnie na złe. – Nie trzeba pisać „moich”, ach, ta Andrea-egoistka. Ponadto „zmienia mnie na złe” nie brzmi dobrze.

Wyszłam z szatni i rozglądnęłam się dookoła, czy nikogo nie ma w pobliżu. – Rozejrzałam.

Wyglądałam pewnie jak te postacie z bajek, które się skradają. – Źle to brzmi gramatycznie. Może na przykład: „przypominałam zapewne skradające się postacie z kreskówek”.

Słyszałam, jak ktoś odbija sobie piłkę. – Sobie? A może nie sobie?

Ale czemu te problemy nie pojawiły się wcześniej tylko teraz, kiedy za niedługo będę miała siedemnaście lat? – Niedługo.

Rozdział V

Trudno było mi założyć i ściągnąć spódnicę, bo tyłek mnie bolał i to mi to utrudniało... – Zmienić spódnice.

Rozdział XVI

To mi nie grało – Coś mi nie grało.

            Nathan zaczął się niecierpliwić i pomachał i dłonią przed oczami. – Mi.

— Nie — powiedział pewny sobie. – Pewny siebie!

Zaczęłam się bawić swoimi placami. – Miała swoje place? Ale bombowo.

Oparłam się o ścianę i zesunęłam się na zimną podłogę. – Zsunęłam.

Mój wygląd przypominał posąg. – ???

Odwęglam wzrok od swojego odbicia. – Jeszcze większe „???” ???

 To wszytki było bardzo dziwne. – Wszystko.

Szybkim krokiem przeszłam przez całą drogę, dzieląca mnie od szopy do domu. – dzielącą. No i „całą” nie jest potrzebne.

  Stałam jak ta głupia i tylko przystawałam z nogi na nogę. – Która głupia? Ponadto sformułowanie brzmi „przestępować z nogi na nogę”. Nie „przystawać”, nie „stąpać”, tylko „przestępować”.

(…) pisnęłam, ale szybko zakryłam sobie ręka usta. Ma twarz Nathaniela wstąpił szeroki uśmiech. – ręką/na.           

Tyle, że ta szokująca wiadomość nie chciała mi się zadomowić w głowie. – zadomowić? „Tyle że”, to wyjątek, podobnie jak „mimo że”.

Rozdział XVII

Poczułam, że skręca mi się w żołądku. – Nie znam takiego sformułowania. Wujek Google też nie.

 Naszła mnie myśl, że gdzieś się schował i zaraz się na mnie rzuci, ale mijały co koleje sekundy – bez „co”.

Zrobiłam krok do tylu, po czym następny. – Tyłu.

Już byłam tak bliska, by uciec (…) – Blisko.

Deszcz przybrał na sile i był wielkości grochu, co dawało się odczuć, a w szczególności na twarzy. – Krople, a nie deszcz, to faktycznie mogą być wielkości grochu. „A” niepotrzebne.  

Jednak ta nie trawiła tak długo jak poprzednie. – Co trawiła?

Rozdział XVIII

Byłam taką małą, bezbronna roślinką, która jest narażona na niebezpieczeństwo. – porównanie-mistrz. BezbronnĄ.

To jeszcze pogarszało cała sprawę. – CałĄ.

Jeszcze dalej płynął strumień wody (…) skapował prawdopodobnie do rzeki. – SKAPOWAŁ???

Zajęła mi to ułamek sekundy (…) – zajęło.

Nie mogłam znieś myśli, że ich więcej nie zobaczę. – znieść.

Rozdział XIX

Tam poznałem swoich kumpli, ale najbardziej zakumulowałem się z Jamesem i Harrym. – Zakumplowałem.

— Nie — potwierdził i uśmiechnął się szeroko, pokazują rząd swych śnieżnobiałych zębów. – Pokazując.

Nathan wybuchł niekontrolowanymi śmiechem, a ja spuściłam wzrok. – Niekontrolowanym.

Kątek oka zauważyłam, że chłopak wciąż się szczerzy. – Kątem.

Ubierają się w stare łachmany, maja szpiczasty kapelusz, jak w bajkach... – Mają. No i „zupełnie jak w bajkach” brzmiałoby lepiej. Kapelusze w liczbie mnogiej.

 — Skąd miałam wedrzeć? – Wiedzieć.

Posiadany moc hipnozy. – Posiadamy.

Dopiero po kilku sekundkach – sekundach.

  — A u mnie tak nie było — zauważyłam za zdziwieniem – ze.

Chciałam w końcu to zmienić i wyjść z tej skorupiki, ale zorientowałam się, że nie będzie łatwo. – skorupki. Och, widzę, że Andrea zaczyna naprawdę coś dostrzegać, wow.

— To wszytko? — zapytałam, nie kryjąc zszokowana – szoku/wszystko.

Rozdział XXXIV

Rozmyślał tylko o jednym, obstawiając argumenty za i przeciw. – Argumentów obstawiać nie można.

Bardzo zażyła się z podopieczną i nie chciała dopuścić do siebie myśli, że coś mogłoby się jej stać. Traktowała ją jak własną, rodziną córkę. – Oto przykład wielu literówek, które pojawiały się w opowiadaniu. Powinno być „zżyła” oraz „rodzoną”. Choć z „rodzonej” w ogóle można zrezygnować, bo już napisałaś, że „własną”. Nie stawiaj tak wielu kropek nad „i”.

Nie odezwała się, bo uznała, że nie ma po co. I tak miała mało co do mówienia. Wszystko stało się dla niej obojętne. – Znów te emo nastroje i powtarzanie się. Ponadto powinno być „mało co do powiedzenia”, jak już.

Po dość długiej chwili Dominic i Andie w końcu zdecydowali się przystanąć na propozycję Jessici (…) – Przystać na propozycję/Jessiki.

Próbowała wyrównać oddech, lecz nadal być szybki i cążki, a ona sama zdenerwowana. – Był. Cążki i nożyczki?

 Dhampirzyca powili przeniosła na nią wzrok. – Kto co powił?

Zadowolony Dominic zwinnie omijał co kolejne osoby, stające na jego drodze. – Stojące. Ponadto „co” jest zbędne.

Gdy tylko usłyszał płynące z jednej z nich ust słowo ,,pokój’’ postanowił je śledzić. – Z jednej z nich ust? Bez przesady, to słowo nie płynęło.

Rozdział XXXV

Czarne, zapierające dech w piersiach skrzydła o ostrym zakończeniu i kształtem przypominający trójkąt, tylko czekały (…) – Przypominające.

Robisz sporo literówek w ostatnich rozdziałach. Jakbyś ich nie czytała. Czasem wygląda to wręcz na autokorektę.

4. Dodatki, zakładki (4/5 pkt.)

Na blogu panuje porządek i przejrzystość. Zawarłaś krótki, ciekawy opis opowiadania i klarowny spis treści. Znajdują się tutaj linki do innych stron, na których się udzielasz, lista blogów, które czytasz, miejsce na pytania, spam… Wszystko uważam za niezbędne. Może Liebster Award niekoniecznie, ale rozumiem, jeśli ktoś bierze w tym udział. Tylko że powinnaś według mnie wykasować te posty spośród rozdziałów, ponieważ czasem trzeba kliknąć z trzy razy „nowszy post”, aby przedrzeć się do kolejnej części opowiadania.

Umieściłaś także dwie ankiety, dotyczące: czytania oraz ogólnej opinii na temat opowiadania. Zawsze mnie zastanawia, dlaczego autorzy w ankiecie pierwszego typu dają odpowiedzi w stylu „jestem tu przypadkiem” – jeśli to prawda, taka osoba raczej w ogóle nie zwróci uwagi na ankietę. Nie myślałaś o dodaniu pytania dotyczącego ulubionych bohaterów? Ja bym była ciekawa.

Mam zastrzeżenia co do zakładki Bohaterowie – jako że jest ich sporo, nie neguję jej istnienia, jednak uważam, że jeśli postanowiłaś umieścić zdjęcia postaci, to opisy wyglądu są bardziej niż zbędne. Nie trzeba również informować czytelnika na wstępie, że ktoś nie ma jeszcze pary, ale ją znajdzie, zlikwidowałabym także część historia, bo zawiera sporo spoilerów. W opisach pierwszych, nadprzyrodzonych bohaterów niezbyt poprawnie opisujesz ich umiejętności – tzn. używasz jednocześnie czasowników, jak i rzeczowników – lepiej byłoby wszędzie zastosować równoważniki zdań – przykład: umiejętności: włada nad 4 żywiołami i inne, jakie posiadają dhampiry (wyjdzie w rozdziałach) – nie brzmi to dobrze gramatycznie, liczby pisze się słownie, no i na dodatek to nieszczęsne „wyjdzie w rozdziałach” aż razi w oczy, powinno być też „innymi”. Podoba mi się jednak konsekwencja w tej zakładce, każda postać opisałaś na tej samej zasadzie.

Streszczenie z pewnością potrzebne jest przy tak wielu rozdziałach, podoba mi się też, że postanowiłaś opisywać posty po dwa. Jednak niestety początek tej zakładki nie jest dobrze napisany, zbyt mocno skupiasz się na odczuciach, zamiast na treści, czasem mieszasz także czasy. Później jest lepiej.

Nie wspomniałam wcześniej celowo o jednej z zakładek, a mianowicie o mnie. Podoba mi się sposób, w jaki ją stworzyłaś. Krótko, ale refleksyjnie, niektóre wypowiedzi nieco się ze sobą kłóciły, a przez to tym bardziej wypadłaś w tym niecodziennym opisie prawdziwie. Zdjęcia dobrze wpasowują się w nastrój. Efekt nieco psuje ciągły tekst na końcu, w którym większości się powtórzyłaś. Mogłabyś z niego zrezygnować, a o ulubionej piosence wspomnieć wcześniej, tak mi się wydaje, dzięki czemu nie byłoby też zapewne powtórzenia słowa „moje”.

PODSUMOWANIE
Otrzymałaś 64 pkt – dostateczny. Przyznam szczerze, że jeśli nie byłoby ostatnich dziesięciu rozdziałów, pewnie otrzymałabyś dopuszczający. Opowiadanie wymaga gruntownych poprawek pierwszych rozdziałów, najlepiej zmiany na narrację trzecioosobową, ale nie da się ukryć, że masz interesujące pomysły, a twój styl uległ poprawie. Myślę, że przydałaby Ci się dobra beta.